ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2021

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ, ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΚΑΙ Η ΦΑΝΕΡΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ





Μέσα στίς πολλές δοκιμασίες πού ἀντιμετωπίζουμε τά τελευταῖα χρόνια, προστέθηκαν οἱ καταστροφικές συνέπειες τῆς πυρκαγιᾶς σέ πολλά μέρη τῆς πατρίδας μας. Προσευχόμαστε στό Θεό νά ἐπουλώσει τίς πληγές τῶν ἀνθρώπων πού ἔχασαν τό βιός τους μέσα στήν πύρινη λαίλαπα καί κυρίως νά κρατηθοῦν δυνατοί σέ αὐτήν τή δοκιμασία, ἀποκομίζοντας τό πνευματικό ὄφελος πού βρίσκεται πάντα πίσω ἀπό δύσκολες καταστάσεις.


στόσο, μέσα στό ζοφερό σκηνικό τοῦ φετινοῦ καλοκαιριοῦ, μέ τίς φυσικές καταστροφές, τήν ἐπικράτηση τῶν Ταλιμπάν στό Ἀφγανιστάν καί τήν ἀπειλή γιά περαιτέρω βίαιη ἐπέκταση τοῦ Ἰσλάμ, τήν ἐπιδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, τήν ἐπιβολή μισανθρώπων μέτρων ἀπό τήν κυβέρνηση, καθώς καί κάθε δοκιμασία πού ἀντιμετωπίζει ὁ καθένας ξεχωριστά, σάν ἕνα δροσερό ἀεράκι μέσα στόν καύσωνα ἦρθε ἡ φανερή, θαυμαστή ἐπέμβαση τῶν Ἁγίων μας, τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου, τοῦ Ὁσίου Δαυίδ τοῦ Γέροντος, τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ, πού δήλωσαν παρόντες ὅταν τούς ζητήθηκε ἡ βοήθεια.


Τά ΜΜΕ φυσικά, στήν πλειοψηφία τους, δέν ἀσχολήθηκαν μέ τά εὐεργετικά θαύματα τῶν Ἁγίων, γιατί ἀνατρέπεται τό ἀφήγημα τοῦ ἀκραίου ὑλισμοῦ. Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, ὅσο καί νά τή θάβουν, ἔχει τόν τρόπο νά ἔρχεται στήν ἐπιφάνεια.


Παρά τήν ὁλοφάνερη ἐπέμβαση τῶν Ἁγίων καί τήν οὐράνια διαβεβαίωση τῆς δύναμης τῶν λιτανειῶν, ἐξακολουθεῖ νά εἶναι παράνομη πράξη στήν πατρίδα μας, ἡ χριστιανική λατρευτική πομπή, ἡ ὁποία στή μακραίωνη ἱστορία μας, διαχρονικά κατέπαυε ἐπιδημίες, ἔσβηνε φωτιές, λύτρωνε ἀπό βαρβαρικές ἐπιδρομές.


Αὐτή τήν ἀλήθεια, κοντεύουμε νά τήν ξεχάσουμε ἀκόμα καί μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅπου ἐλάχιστα γίνεται λόγος πιά γιά θεϊκή βοήθεια, ἐνῶ ὑπερτονίζεται ἡ ἀνθρώπινη δύναμη, στό ὄνομα τῆς ὀρθολογιστικῆς μεταπατερικῆς προσέγγισης, πού ἔχει ἐπικρατήσει στό θεολογικό ἀκαδημαϊκό χῶρο καί εὐδοκιμεῖ ἀκόμα καί μέσα στίς τάξεις τοῦ κλήρου.


Αὐτή ἡ προσέγγιση, ὅμως, δέν ἀπέχει ἀπό τόν ὑλισμό, γι’ αὐτό καί βλέπουμε ἀπόλυτη ταύτιση ἀπόψεων τῆς μεταπατερικῆς πτέρυγας μέ τήν ἀθεϊστική διανόηση, σχεδόν σέ ὅλα τά ζητήματα, ἔχοντας κοινό σημεῖο ἀφετηρίας τό κοσμικό φρόνημα, τό ὁποῖο ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται.


Τήν ἴδια στιγμή πού οἱ ἀπό αἰώνων καθιερωμένες λιτανεῖες γιά τήν Παναγία Μητέρα μας, ἐξακολουθοῦν νά ἀπαγορεύονται, ἐπισύροντας ἐξαντλητικά πρόστιμα στούς ἱερεῖς πού πειθαρχοῦν στό Θεό μᾶλλον, παρά στούς ἀνθρώπους, ἐπιτρέπονται κάθε ἄλλου εἴδους συγκεντρώσεις.


σχάτως γίνεται πολυάνθρωπη πομπή ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ ὑπουργείου πολιτισμοῦ, σέ πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδας καί ἀργότερα στήν Εὐρώπη, ἑνός εἰδώλου ὕψους 3,5 μέτρων, πού εἰκονίζει ἕνα φανταστικό κοριτσάκι ὀνόματι Ἀμάλ, γιά τήν προώθηση τῆς παράνομης μετανάστευσης καί τῆς ἐπιδιωκόμενης ἀλλοίωσης τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Εὐρώπης.


Δέν εἶναι, βέβαια ἡ πρώτη φορά πού ἡ πίστη μας ὑποτιμᾶται τόσο προκλητικά στήν περίοδο τοῦ κορωνοϊοῦ. Ἔχουμε συνηθίσει πιά στήν περιθωριοποίηση καί στόν ὑποβιβασμό τῶν ἱερῶν ἀπέναντι στά μάταια πού τό κοσμικό φρόνημα θεωρεῖ ἱερότερα.


Μάλιστα, βλέπουμε τούς κυβερνῶντες ἀντί νά συνετίζονται μέ τίς συνεχεῖς πληγές, νά γίνονται πιό σκληροί ἐνάντια στήν Ἐκκλησία καί τόν πιστό λαό, ὅπως ὁ παλαιός Φαραώ γινόταν πιό σκληρός σέ κάθε πληγή πού προκαλοῦσε ἡ ἐχθρική στάση του ἀπέναντι στό λαό τοῦ Θεοῦ.


μοίως καί οἱ βασανιστές τῶν Μαρτύρων, ἔβλεπαν θαύματα καί ἀντί νά μετανοήσουν γίνονταν σκληρότεροι ἀπέναντι στούς χριστιανούς. Ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῶν διωγμῶν, μέχρι τά κομμουνιστικά καθεστῶτα καί μέχρι τίς σημερινές ἀντιχριστιανικές πολιτικές, ἡ ἱστορία αὐτή ἐπαναλαμβάνεται, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἡ πόρωση τῶν καρδιῶν τῶν πολεμίων τοῦ Ἐσταυρωμένου, δέν ἐπιτρέπει νά ἀντιληφθοῦν τίς παιδαγωγίες τοῦ Θεοῦ.


Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ὅταν πρίν λίγους μῆνες τήν ἐπικαιρότητα μονοπωλοῦσαν σεξουαλικά σκάνδαλα μέ πρωταγωνιστές συνοδοιπόρους καί ὁμόφρονες τῆς κυβέρνησης, ἀντί νά προσπαθήσουν ἔστω καί γιά ψηφοθηρικούς λόγους, νά μαζέψουν τό πανσεξουαλικό προφίλ τοῦ «θρησκευόμενου» κυβερνῶντος κόμματος, ὁ πρωθυπουργός ἀνακοίνωνε ἀπό τό βῆμα τῆς Βουλῆς, ὑποχρεωτικό μάθημα σεξουαλικῆς ἀγωγῆς ἀπό τό προνήπιο ἕως τό λύκειο, ὄχι γιά τήν προστασία ἀπό τή σεξουαλική βία καί ἐκμετάλλευση, ἀλλά γιά νά διδαχθοῦν τά ἑλληνόπουλα τό σεβασμό στή «σεξουαλική διαφορετικότητα».


σκλήρυνση τῆς καρδιᾶς τῶν νέων Φαραώ ἐπιβάλλει τιμωρία τῶν παιδιῶν τῶν χριστιανῶν, πού θέλουν νά μεγαλώσουν τά παιδιά τους μέ θεμέλιο τήν ἀρετή τῆς ἐγκρατείας καί ἀπώτερο σκοπό τή δημιουργία ὑγιοῦς οἰκογενείας.


ταν ἀνοίξουν τά τυφλωμένα ἀπό τά ἀντιχριστιανικά δυτικά συμπλέγματα μάτια τους, θά παρατηρήσουν ὅτι ὅσο ἔκλειναν τούς Ναούς καί στοχοποιοῦσαν τήν Ἐκκλησία, ὁ Ἐσταυρωμένος μάτωσε, ἡ Παναγία μας δακρύζει, οἱ Ἅγιοι ἔσβηναν φωτιές, ἡ μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων μέ τήν κοινή ἁγία Λαβίδα καμία ἀσθένεια δέν μετέδωσε, ὅπως διατείνονταν μέ ὀργή καί ἀπειλές, οἱ θαμῶνες τῶν μονοφωνικῶν ΜΜΕ. Θά ζητήσει ἄραγε κανείς ἀπό αὐτούς συγγνώμη γιά τή ρατσιστική στοχοποίηση τῶν χριστιανῶν πού ἀποδείχθηκε μία τεράστια φούσκα;


Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ ἔχουν ἐξουσία, ὅπλα προπαγάνδας, πανίσχυρους χορηγούς, ἀλλά δέν ἔχουν τήν ἀλήθεια. Οἱ χριστιανοί ἔχουμε τά δικά μας ὑπερόπλα, τήν προσευχή, τή μετάνοια, τή νηστεία, τήν ἀγρυπνία, τήν ἐλεημοσύνη, τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τήν κοινωνική ἀντίδραση πού ὀφείλουμε μέ κάθε πνευματικά νόμιμο τρόπο νά ἀσκήσουμε, μέ τή σιγουριά ὅτι ὁ Πανταχοῦ Παρών Κύριος θά τήν εὐλογήσει, ὅταν πραγματοποιεῖται ἀπό ἀγάπη γιά Ἐκεῖνον καί τούς ἀνθρώπους καί συνοδεύεται μέ ἀγαθή προαίρεση. 



<<Όρθρος>>


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF