ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 30 Μαΐου 2022

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΛΗΜΗ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΑΟΥΜ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΓΓΕΛΑΡΙΟΥ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΟΡΑΣΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς: «Μεθ' ημών ο Θεός», εκδόσεις «Ορθόδοξη Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 17-20.
(132 αξιόπιστα θαυμαστά ιστορικά γεγονότα που επιμαρτυρούν πως ο Θεός ενεργεί, με άπειρους τρόπους, για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην σωτηρία τους).
Η μετάφραση από τα σερβικά έγινε από το ζεύγος Νράγκαν και Ευαγγελία Σαραμάντιτς.
«Οι ιστορίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο μας είναι μόνον ένα δεμάτι σταριών από το ανθρώπινο χωράφι της ζωής. Κάποιες από αυτές τις ακούσαμε εξ ιδίων και άλλες τις πληροφορηθήκαμε μέσω τρίτων ατόμων. Δημοσιεύουμε όμως μόνον εκείνες που είναι χαρακτηριστικές και αξιόπιστες.
Μερικές είναι σχεδόν ίδιες με τα θαύματα της Αγίας Γραφής, ενώ άλλες παρουσιάζουν ομοιότητα με θαύματα που έχουν καταγραφεί σε παλαιότερες εποχές στην εκκλησιαστική μας παράδοση. Η Αγία Γραφή και η εκκλησιαστική μας παράδοση αποτελούν τα πλέον καταλληλότερα μέσα για την ερμηνεία αυτών των θαυμάσιων γεγονότων, που συνέβησαν στον κόσμο και επηρέασαν τις ανθρώπινες ζωές. Αποτελούν οδηγό για όποιον προσπαθήσει να τα εκτιμήσει, οδηγό που μειώνει την πιθανότητα της πνευματικής πλάνης.
Συμβάλλουν στη διάκριση της αλήθειας από την πλάνη, του φωτός από το σκοτάδι και της πραγματικότητας από τα σύμβολα. Ποιό όμως είναι το συμπέρασμα το οποίο συνάγεται από τέτοιου είδους βιώματα; Πιθανόν είναι μόνον ένα και μοναδικό: Ο Θεός είναι Αυτός που οδηγεί τον κόσμο και κυβερνά την κάθε ανθρώπινη ζωή. Ο Θεός ενεργεί με άπειρους τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην σωτηρία τους.
Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς με το βιβλίο του «Εμμανουήλ» αποδεικνύει την αγάπη του για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών των ιστοριών είναι ένα: πως ο Θεός είναι δίπλα μας και αόρατα κινεί τα νήματα της ζωής όλων μας. Υπάρχει το πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο του Θεού, το οποίο είναι γεμάτο από τις ψυχές των Δικαίων. Υπάρχει μόνον ένας νόμος, ο νόμος της Δικαιοσύνης του Θεού, ο νόμος της ηθικής. Οτιδήποτε άλλο ονομάζεται νόμος, είναι σκιά και σύμβολο αυτού του μεγάλου και αιώνιου νόμου του Θεού. Με λίγα λόγια, εμείς οι ταξιδιώτες αυτού του κόσμου δεν είμαστε μόνοι στον δρόμο μας. Μαζί μας είναι ο Θεός και όλος ο ουράνιος στρατός. Εμμανουήλ: «Μεθ' ημών ο Θεός»: Μαζί μας είναι ο Κύριος».
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.






ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΜΕΘ' ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ» ΜΕΡΟΣ 2ον




4. Το θαύμα των μαθητών των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, δηλαδή του Αγίου Κλήμη, του Αγίου Ναούμ, του Αγίου Αγγελαρίου,

του Αγίου Γοράσδου και του Αγίου Σάββα



Μέχρι και σήμερα τα λείψανα του Αγίου Κλήμη φυλάσσονται στην Αχρίδα και του Αγίου Ναούμ στο μοναστήρι που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του. Την ιστορία διηγείται ο κύριος Πρνιέτοβιτς διακεκριμένος έμπορος της πόλης του Σεράγιεβο:


<<Ως επίτροπος της παλιάς εκκλησίας στο Σεράγιεβο, αρρώστησα από οστρακιά και βρισκόμουν σε μεγάλο κίνδυνο. Η αρρώστιά μου, έφερε την οικογένειά μου σε απόγνωση. Οι γιατροί μέρα και νύχτα στεκόντουσαν δίπλα μου. Λόγω του υψηλού πυρετού βρισκόμουν σε λιποθυμική κατάσταση.


Το λίγο διάστημα, που συνερχόμουν καταλάβαινα ότι θα πεθάνω. Σε αυτήν την κατάσταση, κατάσταση πραγματικού παραληρήματος μου φανερώθηκαν πέντε άνθρωποι. Στάθηκαν μπροστά μου κι εγώ τους ρώτησα: <<Ποιοί είστε εσείς;>> Και αυτοί μου απάντησαν: <<Εμείς είμαστε οι πέντε μαθητές του Αγίου Κυρίλλου και του Αγίου Μεθοδίου>>. Και στη συνέχεια μου είπαν: <<Μην φοβάσαι δεν θα πεθάνεις>>!


Μετά από αυτή τη φανέρωση, γιατρεύτηκα! Ο γιατρός μου, όταν συνήλθα, μου ομολόγησε πως η κατάστασή μου ήταν απελπιστική. Μου είπε χαρακτηριστικά: <<Ο ίδιος ο Θεός σε έσωσε!>> Χαρούμενος που γιατρεύτηκα άρχισα να ψάχνω ποιοι ήταν αυτοί οι πέντε μαθητές των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου.


Κανείς δεν ήξερε να μου πει. Τελικά το έμαθα από έναν ιερέα. Στη συνέχεια παρήγγειλα μία μεγάλη εικόνα και την τοποθέτησα στο σπίτι μου>>.


5. Η έγκυρη μαρτυρία για την κλοπή του αμπελιού του μοναστηριού


Ο μοναχός Ραφαήλ από το μοναστήρι του Αγίου Σωτήρα κοντά στην λίμνη της Αχρίδας διηγείται: <<Σε μας, στο μοναστήρι, συχνά ερχόταν ένας χωροφύλακας, υπενωμοτάρχης. Η καταγωγή του ήταν από την νότια Σερβία και ήταν πολύ σωστός στην συμπεριφορά του. 


Κάποτε, ήταν φθινόπωρο, έφτασε στο μοναστήρι πρωί-πρωί αναστατωμένος. Μπήκε στην εκκλησία, ασπάστηκε τις εικόνες και άφησε δέκα δηνάρια. Στη συνέχεια μας είπε τί του είχε συμβεί.


Περνώντας δίπλα από το αμπέλι του μοναστηριού, είδε τα ώριμα σταφύλια, μπήκε και έκοψε και προσέχοντας να μην τον δει κανείς, τοποθέτησε τα σταφύλια σε ένα μαντήλι και έφυγε για το βουνό.


Κάποια στιγμή που κουράστηκε κάθισε κάπου. Του ήρθε η επιθυμία να κοιμηθεί και πράγματι, ξάπλωσε και κοιμήθηκε. Στο όνειρό του είδε έναν άνθρωπο, ο οποίος ήρθε με μία ζυγαριά, πήρε τα σταφύλια και του τα ζύγισε. Όταν τα ζύγισε του είπε: <<Ακριβώς δύο οκάδες. Από πέντε δηνάρια την οκά είναι δέκα δηνάρια>>.


Κοίταξε αυστηρά τότε τον υπενωμοτάρχη και του είπε: <<Αυτά τα σταφύλια είναι του μοναστηριού και είναι κλεμμένα. Δεν επιτρέπεται να τα κλέβει κανείς. Αλίμονο σε κείνον που τα κλέβει>>. Λέγοντας αυτά ο άνθρωπος εξαφανίστηκε και ο χωροφύλακας ξύπνησε, τρέμοντας ολόκληρος από τον φόβο του.


Σκέφτηκε καλά για το τί του είχε συμβεί στον ύπνο του και κατευθύνθηκε προς το μοναστήρι. Έδωσε πίσω τα τα σταφύλια και αφήνοντας δέκα δηνάρια στην εικόνα, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και φώναξε:


<<Δεν θα ξανακάνω ποτέ κάτι τέτοιο και όχι μόνο που δεν θα κλέψω ξανά κάτι που ανήκει στο μοναστήρι, αλλά και δεν θα κλέψω ποτέ τίποτε από κανένα σε αυτόν τον κόσμο!>>.


6. Η αξιόπιστη μαρτυρία της μάννας που προειδοποιήθηκε στον ύπνο της ότι το παιδί της βρίσκεται σε κίνδυνο


Την ιστορία αυτή μας διηγήθηκε ο ιερέας Μάρκος από την πόλη Πρίλε και αποτελεί μαρτυρία ενός αξιοθαύμαστου γεγονότος. Μία νύχτα, όταν αυτός πήγε στους δικούς του στο χωριό και η σύζυγός του, η παπαδιά έμεινε μόνη της με το μικρό παιδί στο σπίτι, η παπαδιά αποκοιμήθηκε με το παιδί στο κρεβάτι.


Κατά την διάρκεια της νύχτας, η παπαδιά άκουσε μια φωνή: <<Σήκω, το παιδί σου πνίγεται>>. Αυτή η φωνή ξύπνησε την γυναίκα και σηκώθηκε. Σύντομα όμως μέσα στον ύπνο της ξέχασε την προειδοποίηση που άκουσε και κατέβηκε από το κρεβάτι, επειδή αισθάνθηκε δίψα, να πιει νερό.


Πάλι όμως άκουσε την ίδια φωνή: <<Σήκω, το παιδί σου πνίγεται>>. Αυτή πάλι ξύπνησε έκπληκτη με αυτή τη φωνή που την προειδοποιούσε ότι το παιδί της κινδυνεύει. Έβγαλε το σκέπασμα από το παιδί και τί να δει;


Φρίκη, το παιδί είχε βάλει στο στόμα του την άκρη του μικρού μαξιλαριού του τόσο που δεν μπορούσε πια να αναπνεύσει. Τα μαγουλάκια του ήταν φουσκωμένα και τα ματάκια του εξογκωμένα, σαν τα μάτια πνιγμένου ανθρώπου. Λίγα ακόμα δευτερόλεπτα και το παιδάκι πραγματικά θα είχε πνιγεί.


Ο Παντοκράτορας Θεός, όμως, που τα βλέπει όλα και είναι αιώνια ξύπνιος είδε πως το παιδί βρισκόταν σε κίνδυνο και με την φωνή Του την προειδοποίησε. Η μάνα τρομαγμένη έφυγε για την εκκλησία της Παναγίας, άναψε εκεί το καντήλι και ευχαρίστησε τον Θεό.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Μεθ' ημών ο Θεός>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>,
Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 17-20.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF