ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2022

ΤΙ ΜΑΣ ΜΑΡΤΥΡΕΙ Ο ΙΕΡΟΣ, ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ: Ο ΕΥΔΑΙΜΩΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς: «Μεθ' ημών ο Θεός», εκδόσεις «Ορθόδοξη Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 77-80.
(132 αξιόπιστα θαυμαστά ιστορικά γεγονότα που επιμαρτυρούν πως ο Θεός ενεργεί, με άπειρους τρόπους, για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην σωτηρία τους).
Η μετάφραση από τα σερβικά έγινε από το ζεύγος Νράγκαν και Ευαγγελία Σαραμάντιτς.
«Οι ιστορίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο μας είναι μόνον ένα δεμάτι σταριών από το ανθρώπινο χωράφι της ζωής. Κάποιες από αυτές τις ακούσαμε εξ ιδίων και άλλες τις πληροφορηθήκαμε μέσω τρίτων ατόμων. Δημοσιεύουμε όμως μόνον εκείνες που είναι χαρακτηριστικές και αξιόπιστες.
Μερικές είναι σχεδόν ίδιες με τα θαύματα της Αγίας Γραφής, ενώ άλλες παρουσιάζουν ομοιότητα με θαύματα που έχουν καταγραφεί σε παλαιότερες εποχές στην εκκλησιαστική μας παράδοση. Η Αγία Γραφή και η εκκλησιαστική μας παράδοση αποτελούν τα πλέον καταλληλότερα μέσα για την ερμηνεία αυτών των θαυμάσιων γεγονότων, που συνέβησαν στον κόσμο και επηρέασαν τις ανθρώπινες ζωές. Αποτελούν οδηγό για όποιον προσπαθήσει να τα εκτιμήσει, οδηγό που μειώνει την πιθανότητα της πνευματικής πλάνης.
Συμβάλλουν στη διάκριση της αλήθειας από την πλάνη, του φωτός από το σκοτάδι και της πραγματικότητας από τα σύμβολα. Ποιό όμως είναι το συμπέρασμα το οποίο συνάγεται από τέτοιου είδους βιώματα; Πιθανόν είναι μόνον ένα και μοναδικό: Ο Θεός είναι Αυτός που οδηγεί τον κόσμο και κυβερνά την κάθε ανθρώπινη ζωή. Ο Θεός ενεργεί με άπειρους τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην σωτηρία τους.
Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς με το βιβλίο του «Εμμανουήλ» αποδεικνύει την αγάπη του για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών των ιστοριών είναι ένα: πως ο Θεός είναι δίπλα μας και αόρατα κινεί τα νήματα της ζωής όλων μας. Υπάρχει το πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο του Θεού, το οποίο είναι γεμάτο από τις ψυχές των Δικαίων. Υπάρχει μόνον ένας νόμος, ο νόμος της Δικαιοσύνης του Θεού, ο νόμος της ηθικής. Οτιδήποτε άλλο ονομάζεται νόμος, είναι σκιά και σύμβολο αυτού του μεγάλου και αιώνιου νόμου του Θεού. Με λίγα λόγια, εμείς οι ταξιδιώτες αυτού του κόσμου δεν είμαστε μόνοι στον δρόμο μας. Μαζί μας είναι ο Θεός και όλος ο ουράνιος στρατός. Εμμανουήλ: «Μεθ' ημών ο Θεός»: Μαζί μας είναι ο Κύριος».
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.









ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΜΕΘ' ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ» ΜΕΡΟΣ 8ον




1. Τί μας μαρτυρεί ο ιερός, μακαριστός: Ο Ευδαίμων Ιουστίνος




Στο βιβλίο του <<Εξομολογήσεις>> μας κάνει λόγο για τον τρόπο με τον οποίο εγκατέλειψε την ειδωλολατρία και στράφηκε στον Χριστιανισμό. Όσο ο Αυγουστίνος έψαχνε το φως της αλήθειας στη φιλοσοφία, του ερχόταν συνέχεια στο μυαλό η σκέψη να αυτοκτονήσει.


Κάποτε γνώρισε τον Χριστιανισμό και τότε άρχισε να αμφιταλαντεύεται για το αν θα τον ασπασθεί ή όχι. Ζώντας μέσα σ' ένα αγωνιώδες δίλημμα άρχισε να προσεύχεται στο Θεό με λυγμούς. Την ώρα που προσευχόταν στα ξαφνικά άκουσε μία φωνή:


<<Πάρε και διάβασε>>! Η φωνή αυτή ήταν απαλή σαν τη φωνή ενός μικρού αγοριού ή σαν τη φωνή κάποιου μικρού κοριτσιού. Μέσα σε σύγχυση, λόγω αυτής της μυστηριούδους φωνής ο Αυγουστίνος πήγε στο σπίτι του φίλου του Αλύμπιου. Δεν βρήκε το φίλο του στο σπίτι, αλλά είδε στο τραπέζι επάνω το βιβλίο ενός <<Αποστόλου>>.


Τότε ο Αυγουστίνος μηχανικά άνοιξε το βιβλίο και βρήκε εκείνο το σημείο που μιλούσε για τις επιστολές προς τους Ρωμαίους. <<Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη και η ακόλαστη ζωή, οι φιλονικίες και οι φθόνοι>>. Διαβάζοντας αυτά τα λόγια ανακουφίστηκε η ψυχή του Αυγουστίνου, και αποφάσισε αμέσως να βαπτισθεί.



2. Οι μυστηριώδεις φωνές αποφασίζουν την πορεία του Διαφωτιστή της Ιρλανδίας



Στην βιογραφία του Αγίου Πατρικίου, του Διαφωτιστή της Ιρλανδίας, εξιστορείται πως αυτός για μεγάλο χρονικό διάστημα έζησε στην Βρετανία μελετώντας την Αγία Γραφή. Αναπάντεχα όμως, άρχισε να ακούσει φωνές οι οποίες τον προέτρεπαν να επανέλθει στην Ιρλανδία.


Οι φωνές αυτές έμοιαζαν να προέρχονται από πολλούς ανθρώπους, αλλά συγχρόνως έμοιαζαν να βγαίνουν από το ίδιο στόμα: <<Σε παρακαλούμε, έλα και μείνε μαζί μας>>. Τόσο τακτικά άκουγε αυτές τις φωνές να τον καλούν στην Ιρλανδία, που του έγιναν συνήθεια.


Ο Άγιος Πατρίκιος έλεγε πως μπορούσε ακόμα και να τις αναγνωρίσει. Δηλαδή γνώριζε τους ανθρώπους στην Ιρλανδία, των οποίων τις φωνές άκουγε. Αυτοί ειλικρινά επιθυμούσαν τον γυρισμό του, και ο Θεός φρόντισε να του φανερωθούν οι φωνές τους.


Τελικά ο Άγιος Πατρίκιος δεν άντεξε άλλο αυτές τις φωνές οι οποίες συχνά του παρουσιάζονταν ακόμη στον ύπνο και τον ξυπνούσαν. Έτσι άφησε την Βρετανία και πήγε στην Ιρλανδία. Το ανεκτίμητο έργο το οποίο αυτός ο Άγιος έκανε στην Ιρλανδία μαρτυρεί ξεκάθαρα ότι εκείνες οι σπουδαίες φωνές, ήταν σταλμένες σε αυτόν από τον Θεό.



Αξιόπιστη μαρτυρία για τον τρόπο με τον οποίο ο άγγελος Κυρίου μεταπείθει τους ανθρώπους



Υπάρχει ένα πλήρες βιβλίο το οποίο είναι γραμμένο για έναν Άγγλο ιερέα, τον πατέρα Κύριλλο, των Αγγέλων (Father Gyrilos of thw angels). Αυτός ο ιερέας έζησε στις αρχές του εικοστού αιώνα και κοιμήθηκε πρόσφατα.


Λειτουργούσε σε μία εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στους Αγίους Αγγέλους και επανειλημμένα είχε οράματα. Εμείς εδώ θα αναφέρουμε δύο περιπτώσεις όχι οραμάτων αλλά δύο περιστατικά στα οποία άκουσε φωνές και δέχτηκε την επιρροή των αγγέλων.


Ο πατήρ Κύριλλος περνούσε τον χρόνο του καθημερινά είτε λειτουργώντας στην εκκλησία είτε επισκεπτόμενος αρρώστους και φτωχούς. Κάποια φορά που βρισκόταν στο σπίτι του και αναρωτιόταν σε ποιον να κάνει επίσκεψη άκουσε ξαφνικά την φωνή του φύλακα Αγγέλου να του λέει:


<<Πήγαινε να δεις την γερόντισσα στο τάδε μέρος...>>. Αυτός αμέσως υπάκουσε στη φωνή. Όταν μπήκε στο σπίτι της γερόντισσας, αυτή έμεινε έκπληκτη και του είπε πως πριν από λίγη ώρα είχε προσευχηθεί στους Αγγέλους του Θεού να της φέρουν τον πατέρα Κύριλλο.


<<Να, εγώ είμαι άρρωστη>> είπε, <<και δεν είχα κανένα να στείλω να σας καλέσει. Εκεί στο διπλανό διαμέρισμα μια γυναίκα γέννησε και το μωρό της, το νεογέννητο, είναι ετοιμοθάνατο...>>.


Ο πατήρ Κύριλλος τότε έσπευσε να βαφτίσει το παιδί, πριν πεθάνει. Άλλη περίπτωση: Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα ο πατήρ Κύριλλος βρισκόταν στο σπίτι κάποιων φτωχών ανθρώπων και έμεινε εκεί, ώσπου βράδιασε.


Όταν μέσα στο σκοτάδι κατέβαινε τις σκάλες του σπιτιού τους, κάποια δύναμη τον έσπρωξε προς τα πίσω. Ο πατήρ δεν κατάλαβε τι συμβαίνει και πάλι προσπάθησε να κατεβεί τις σκάλες, ένα χέρι όμως τον έσπρωξε προς τα πίσω.


Ο Κύριλλος γύρισε πίσω στο σπίτι των ανθρώπων και ζήτησε να του δώσουν ένα κερί. Με το αναμμένο κερί άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες. Όταν έφτασε στο ίδιο σκαλοπάτι είδε μπροστά του ότι το υπόλοιπο μέρος της σκάλας ήταν χαλασμένο.


Αν μέσα στο σκοτάδι είχε κάνει ακόμα ένα βήμα, θα έπεφτε και θα σκοτωνόταν. Το χέρι των Αγγέλων τον έσπρωξε προς τα πίσω και τον προστάτευσε από τον θάνατο.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Μεθ' ημών ο Θεός>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>,
Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 77-80.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF