ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ - ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ: «ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ»

«Επηρώτησε δε αυτόν ο Ιησούς λέγων·
Τί σοι εστιν όνομα; ο δε είπε· Λεγεών»
(Λουκ. 8, 30)

Ο Χριστός, αγαπητοί μου, όπως είπαμε και άλλοτε, δεν έμενε πάντοτε στον ίδιο τόπο. Πήγαινε από πόλι σε πόλι, από χωριό σε χωριό, για να κηρύξη σ’ όλους τους ανθρώπους. Και έναν μόνον άνθρωπο αν συναντούσε, καθόταν και τον δίδασκε, όπως παραδείγματος χάριν τη Σαμαρείτιδα.

Ήλιος ήταν ο Χριστός, ήλιος πνευματικός, και ήθελε παντού να σκορπίζη τις ακτίνες της θείας διδασκαλίας του, που διαλύουν τα πυκνά σκοτάδια και φωτίζουν, θερμαίνουν και γλυκαίνουν τις ψυχές. Εκείνες, εννοείται, τις ψυχές, που θέλουν και αγαπούν το φώς

Γιατί υπάρχουν και ψυχές, που δεν θέλουν το φως. Τους αρέσει να ζουν και να κυλιούνται μέσα στα σκοτάδια της πλάνης και της αμαρτίας. Οι άπιστοι είνε σαν τις νυχτερίδες και τις κουκουβάγιες, που κρύβονται τη μέρα και βγαίνουν τη νύχτα.

Αλλ’ ο Χριστός σκορπίζει σε όλους το φως τους, γιατί είνε γεμάτος καλοσύνη και θέλει να τους κάνη όλους ευτυχισμένους. Δεν τους βιάζει όμως. Τους αφήνει ελεύθερους να διαλέξουν ή το φως ή το σκοτάδι. Φως ο Χριστός και τα καλά έργα, σκοτάδι ο διάβολος και τα πονηρά έργα.

Έτσι ο Χριστός, περιοδεύοντας πόλεις και χωριά, έθφασε σε μια απομακρυσμένη περιοχή, που λεγόταν χώρα των Γαδαρηνών. Σ’ αυτή τη χώρα κατοικούσαν άνθρωποι χωρίς ευγενικά αισθήματα. Εκείνο που κοίταζαν ήταν μόνο το συμφέρον τους. Θρησκεία τους ήταν ή εβραϊκή. Και έπρεπε να τηρούν τις εντολές του μωσαϊκού νόμου.

Μιά από τις εντολές αυτές ήταν και το να μην τρώνε χοιρινό κρέας. Ο Θεός είχε κάποιο σκοπό και έδωσε την εντολή αυτή. Αλλ’ οι Γαδαρηνοί, άνθρωποι όπως είπαμε συμφεροντολόγοι, δεν τηρούσαν την εντολή. Έτρεφαν κοπάδια χοίρους, τους πουλούσαν και μάζευαν λεφτά. Το συμφέρον, ο μαμωνάς, ήταν ο θεός τους.

Στη χώρα των Γαδαρηνών υπήρχαν δαιμονισμένοι, για τους οποίους μιλήσαμε και άλλοτε. Ένας απ’ αυτούς ήταν πολύ φοβερός. Είχε μιά δύναμι, που πολλοί άνθρωποι μαζί δεν είχαν. Όταν τους έφευγε, ήταν δύσκολο να τον πιάσουν. Τoν έδεναν με σχοινιά και αλυσίδες, κ’ εκείνος τα έκοβε σαν κλωστές. Έσχιζε τα ρούχα του και περπατούσε γυμνός.

Δεν φοβόταν κανέναν, δεν ντρεπόταν κανένα. Και πήγαινε και κατοικούσε μέσα στα νεκροταφεία. Άνθρωπος δεν τολμούσε να περάση από τα μέρη που βρισκόταν ο δαιμονισμένος. Ήταν φόβος και ο τρόμος όλης της περιοχής.

Αλλά να! Αυτός ο δαιμονισμένος άνθρωπος, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων, τώρα φοβάται και τρέμει ο ίδιος. Τρέμει σαν τα φύλλα του δέντρου που τα φυσάει δυνατός άνεμος. Τρέμει και φωνάζει και παρακαλεί. Τι συμβαίνει; Μπροστά του τώρα στέκεται Ένας, που είνε ο φόβος και ο τρόμος των δαιμόνων. Στέκεται ο Χριστός.

Δεν θα περάσουν πολλά λεπτά και ο δαιμονισμένος θα θεραπευθή. Τα δαιμόνια, που φωλιάζουν τόσα χρόνια μέσα του, θα φύγουν, και με την άδεια του Χριστού θα μπουν μέσα στους χοίρους,

και το κοπάδι των χοίρων θα ορμήση και θα πέση από το γκρεμό στη λίμνη που είνε εκεί κοντά, και οι Γαδαρινοί θα ταραχθούν, θα κλάψουν τα γουρούνια τους, και θα διώξουν το Χριστό πέρα από τη χώρα τους.

Αλλά για την καταστροφή των χοίρων και την ελεεινή συμπεριφορά των Γαδαρηνών προς το Χριστό μιλήσαμε άλλοτε. Σ’ ένα άλλο σημείο θα στρέψουμε τώρα την προσοχή μας. Προτού ο Χριστός θεραπεύση το δαιμονισμένο, του έκανε μιά ερώτηση·

«Ποιό είνε το όνομά σου;» Ἀσφαλώς ο δαιμονισμένος άνθρωπος είχε κάποιο όνομα, που του έδωσαν οι γονείς του όταν ήταν μικρός. Μπορεί να ωνομαζόταν Σαμουήλ, μπορεί να ωνομαζόταν Ιωσήφ. Δεν ξέρουμε ποιό ήταν το όνομά μου. Πάντως είχε όνομα, όπως έχουμε όνομα όλοι οι άνθρωποι. Αλλ’ ο δαιμονισμένος άνθρωπος δεν είπε το όνομά του.

Στο ερώτημα του Χριστού, «Ποιό είνε το όνομά σου;» απήντησε· Λεγεών εἶνε το όνομά μου! Η λεξι λεγεών ήταν στρατιωτική λέξι της ρωμαϊκής γλώσσης. Λεγεών εσήμαινε ένα στρατιωτικό σώμα από έξι χιλιάδες στρατιώτες. Η λεγεών, δηλαδή, ήταν μιά σημερινή μεραρχία.

Με τη λέξι λεγεών ωνόμασε ο δαιμονισμένος τον εαυτό του. Περίεργο πράγμα. Γιατί άρα γε ωνμόμασε τον εαυτό του μ’ αυτήν τη λέξι; Το Ευαγγέλιο μας εξηγεί το γιατί. Ωνόμασε έτσι τον εαυτό του, γιατί μέσα του κατοικούσαν πολλά δαιμόνια. Λεγεών ολόκληρη, μεραρχία ολόκληρη από δαιμόνια.

Τι φρίκη, τι δυστυχία! Ο άνθρωπος κατοικία χιλιάδων δαιμόνων. Αυτοί τον κυβερνούσαν. Αυτοί τον έκαναν να λέλη και να κάνη φοβερά πράγματα. Αυτοί κατήργησαν και το όνομά του, και τού έδωσαν δικό τους όνομα.

Ποιό είνο το όνομά σου; Λεγεών! Αυτή η ερώτησι του Χριστού κι αυτή η απάντηση του δαιμονισμένου είνε διδακτικές. Διδάσκουν κ’ εμάς τους σημερινούς χριστιανούς. Γιατί και ο καθένας από μας έχει κάποιο όνομα. Όνομα χριστιανικό. Το πήραμε σε μιά ώρα ευλογημένη, την ώρα της βαπτίσεώς μας.

Την ώρα εκείνη διώξαμε από μέσα μας το διάβολο με όλη την πομπή του, και πήγαμε με το μέρος του Χριστού· και δώσαμε υπόσχεσι με το στόμα του αναδόχου, του νονού μας δηλαδή, ότι θα μείνουμε για πάντα με το μέρος του Χριστού και ότι ποτέ δεν θα πάμε με το διάβολο. Τον φτύσαμε το διάβολο.

Το όνομα που πήραμε την ώρα της βαπτίσεως είνε όνομα ενός αγίου, που ήταν κι αυτός άνθρωπος σαν κ’ εμάς, με κακίες και ελαττώματα, αλλ’ αγωνίστηκε και με τη βοήθεια του Χριστού νίκησε τις κακίες και τα ελαττώματά του, και έτσι έγινε άγιος. Και με το όνομά του, που πήραμε, είνε σαν να μας λέη· Μιμηθήτε με.

Αλλά πόσοι από τους βαπτισμένους χριστιανούς τηρούν την υπόσχεσι που έδωσαν στο Χριστό; Πόσοι τιμούν το όνομα του αγίου που φέρουν; Πόσοι μιμούνται τη ζωή των αγίων; Δυστυχώς πολλοί άφησαν τον εαυτό τους, άνοιξαν τις πόρτες της ψυχής τους, και μέσα τους μπήκε ο διάβολος. Και ο διάβολος δεν μπαίνει μόνος του.

Σε πολλές περιπτώσεις παίρνει κι άλλους δαίμονες και έρχονται όλοι μαζί και φωλιάζουν μέσα στην αμαρτωλή και αμετανόητη ψυχή. Και έτσι η ψυχή αυτή γίνεται κατοικία των δαιμόνων. Να μετρήσουμε τα δαιμόνια; Επτά απ’ αυτά είνε τα πιό γνωστά.

Είνε τα δαιμόνια της πορνείας, της υπερηφανείας, της ακηδίας, της λαιμαργίας, του θυμού, της φιλαργυρίας, και του φθόνου. Και κοντά σ’ αυτά πόσα άλλα δαιμόνια υπάρχουν, και παρακινούν τους ανθρώπους σε διάφορες αμαρτίες, μικρές και μεγάλες! Τα δαιμόνια κυβερνούν τον ασεβή άνθρωπο.

Τον κάνουν να φλυαρή, να κατακρίνη, να αισχρολογή, να καταράται, να ψευδορκή, να βλαστημάη, να γίνεται ξετσίπωτος, να αδική, να κλέβη, να πορνεύη, να σκοτώνη και τόσα άλλα κακά να κάνη· με λίγα λόγια, να ζη μιά δαιμονισμένη ζωή, για την οποία ταιριάζει το όνομα λεγεών. Λεγεώνες, ναι λεγεώνες κυβερνούν σήμερα τη ζωή των πολλών.

Κύριε Ιησού Χριστέ, συ που είσαι ο τρόμος των δαιμόνων, έλα, όπως πήγες στη χώρα των Γαδαρηνών, και ελευθέρωσε τα πλάσματά σου από την τυραννία των δαιμόνων. Αμήν.

Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρ. Φλωρίνης: Κυριακή. Σύντομα κηρύγματα επί των Ευαγγελικών περικοπών. Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός». Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη. *Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου <<Ορθόδοξη Πορεία>>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.