Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση «Άγιος Τύχων ο Μαρτυρικός Πατριάρχης»,
Αθήνα 2014, σελ. 107-111 και 121-122.
<<Η επανάσταση και οι πολιτικές ταραχές του 1917 βρήκαν την Εκκλησία στο στάδιο της προετοιμασίας για την επαναφορά της πατριαρχίας, προκειμένου ν' ανακτήσει την αυτοτέλειά της. Έτσι συνήλθε μια μεγάλη Σύνοδος που αποφάσισε τελικά την επαναφορά της πατριαρχίας και στη συνέχεια εξέλεξε τον Τύχωνα πατριάρχη. Το να βρεθεί κανείς ποιμενάρχης σε μια τέτοια περίοδο ταραχών και διωγμών ισοδυναμεί με μαρτύριο.
Οι μπολσεβίκοι προχωρούσαν διαρκώς σε τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον της Εκκλησίας. Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, επινόησαν αυθαίρετα το επιχείρημα πως η Εκκλησία στο σύνολό της δεν ήταν παρά μια αντεπαναστατική οργάνωση, που έπρεπε να εξαλειφθεί από προσώπου γης. Οι ίδιοι έκλεισαν ή ανατίναξαν τις περισσότερες εκκλησίες, σφράγισαν μοναστήρια, δήμευσαν την εκκλησιαστική περιουσία, ενώ οι κληρικοί κι οι μοναχοί πήραν το δρόμο της εξουσίας, της φυλακής, των βασανισμών και του μαρτυρίου.
Η Εκκλησία τα χρόνια αυτά έζησε ένα νέο μαρτυρολόγιο. Η θέση του πατριάρχη ήταν πολύ δύσκολη. Από τη μια έπρεπε να υποστηρίξει την αυτοτέλεια και την ύπαρξη της Εκκλησίας κι από την άλλη να προστατέψει τους πιστούς, που αντιδρούσαν στις αντιεκκλησιαστικές και βίαιες ενέργειες του σοβιετικού κράτους, με αποτέλεσμα να γίνονται θύματα της αγριότητας και της βιαιότητας της νέας σοβιετικής κυβέρνησης.
Ο πατριάρχης προσπάθησε να συγκρατήσει τις αθεϊστικές δυνάμεις που ήθελαν να επιβάλουν μια κυριαρχία στερημένη από αρχές και αξίες, βασισμένη μόνο σε μια ιδεοληψία για δήθεν ισότητα και δικαιοσύνη, που τελικά εξελίχτηκε στην πλέον άδικη και τρομοκρατική καταπάτηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος κι ελευθερίας, στο όνομα μιας <<απελευθερωμένης και δίκαιης ανθρωπότητας>>. Τα αποτελέσματα αυτής της τραγικής για την ανθρωπότητα απόπειρας ήταν ολέθρια, τραγικά!
Ο πατριάρχης αντιστάθηκε, αγωνίστηκε σθεναρά να πείσει τους κρατούντες να σεβαστούν τα ιερά και τα όσια που από αιώνες πολλούς σέβονταν και τιμούσαν οι Ρώσοι πιστοί. Προκειμένου να κατασιγάσει το μένος τους εναντίον κάθε ιερού και οσίου, ικανοποίησε πολλές φορές ορισμένες από τις απαιτήσεις του νέου καθεστώτος, όταν αυτές δεν ήταν ιδιαίτερα επιζήμιες για την Εκκλησία και τους πιστούς. Όταν όλ' αυτά δεν απέδωσαν, προχώρησε στον αυστηρό έλεγχό τους, με την ύστατη ελπίδα, ότι ίσως αυτό θα μπορούσε να καταλαγιάσει τον ανεξέλεγκτο επαναστατικό πυρετό τους. Όλα απέβησαν μάταια. Κι ο πατριάρχης βέβαια ακολούθησε την τύχη που είχαν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, δηλαδή το δρόμο του μαρτυρίου.
Η μεγάλη και μαρτυρική μορφή του ομολογητή πατριάρχη δεν έχει παρουσιαστεί ως σήμερα στο ελληνικό κοινό. Με την προτροπή και τη βοήθεια της ηγουμένης και των αδελφών της Ιεράς Μονής του αγίου Αλέξανδρου Νέφσκυ και της Παναγίας Νέο-Τίχβιβ, από το Αικατερίνμπουρκ της Ρωσίας, προχωρήσαμε στη σύνδεση και την έκδοση του βιβλίου αυτού, με την ελπίδα πως η ανάγνωσή του θα μας παρηγορήσει και θα μας στηρίξει, θα ενισχύσει τους πιστούς στον αγώνα τους, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες που διανύουμε σήμερα στην πατρίδα μας>>.
Πέτρος Μπότσης, Δεκέμβριος 2014.
(Απόσπασμα εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α'
Τα ιερά λείψανα του αγίου Τύχωνα
Αρχιμ. Τύχωνος Σεβκούνωφ
Ένα από τα πολλά μυστήρια της εκκλησιαστικής ζωής στην εποχή των σοβιετικών, είναι αυτό που έγινε με τα λείψανα του αγίου πατριάρχη Τύχωνα, που ενταφιάστηκε το 1925 στο μικρό ναό της μονής Ντονσκόι.
Όταν το 1946 έκαναν το μνημόσυνό του, ο μητροπολίτης Κρούτιτσας και Κολόμνας Νικόλαος (Γιαρουσέβιτς) είπε με λύπη: <<Μόλις προσευχηθήκαμε πάνω στον τάφο της αγιότητάς του. Το σώμα του όμως δεν είναι εδώ>>.
Υπήρχε κάθε λόγος να είναι σίγουροι γι' αυτό. Κανένας δε θα ξαφνιαζόταν αν μάθαινε πως τα λείψανα του πατριάρχη Τύχωνα είχαν καταστραφεί.
Μ' όλο που οι ορθόδοξοι πιστοί ευλαβούνταν τον επικεφαλή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ως άγιο, το μίσος που ένιωθαν γι' αυτόν οι μπολσεβίκοι ήταν άσβεστο, ακόμα και για τα μέτρα του αντιθρησκευτικού και υστερικού διωγμού των σοβιετικών.
Σ' έναν κατάλογο που περιείχε τους <<εχθρούς της σοβιετικής εξουσίας>>, που δημοσιεύτηκε τότε στην εφημερίδα Ισβέστια, ο πατριάρχης Τύχων κατείχε την <<τιμητική>> πρώτη θέση.
Οι φήμες έλεγαν πως το 1927, μετά το κλείσιμο της μονής Ντονσκόϊ, οι σοβιετικές αρχές που φοβούνταν πως τα λείψανά του θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο λατρείας, πήραν το φέρετρο από τον τάφο του και το έκαψαν σ' ένα κρεματόριο.
Άλλες πληροφορίες επέμεναν πως τα λείψανα της αγιότητάς του είχαν μεταφερθεί μυστικά από τους μοναχούς και ενταφιάστηκαν ξανά στο γερμανικό κοιμητήριο στο Λφόρτοβο. Μια τρίτη εκδοχή έλεγε πως οι μοναχοί, που φοβούνταν πως οι αρχές θα βεβήλωναν τα λείψανα του πατριάρχη, τα έθαψαν ξανά στη νεκρόπολη της μονής Ντονσκόϊ.
Όλες αυτές οι υποθέσεις ενισχύθηκαν από το γεγονός ότι το 1932 ο μητροπολίτης Αλέξανδρος Βεντένσκυ, ηγέτης της ομάδας των σχισματικών ανανεωτών, που υποστηρίζονταν από τους σοβιετικούς, παρουσιάστηκε μπροστά στους οπαδούς του με τα άμφια του ίδιου του πατριάρχη.
Οι μοσχοβίτες αναγνώρισαν αμέσως τα άμφια αυτά, που είχαν κεντηθεί ειδικά για τον πατριάρχη Τύχωνα στο περίφημο εργοστάσιο των αδελφών Ολοβιανίσνικοφ. Κι ο πατριάρχης Τύχων είχε κηδευτεί με τα άμφια αυτά.
Έτσι αναπτερώθηκε η ελπίδα πως τα λείψανα του λαοφιλούς πατριάρχη, που τον αγαπούσαν όλοι οι ορθόδοξοι πιστοί, κάποτε θα βρίσκονταν. Όταν στο μοναστήρι Ντονσκόϊ άρχισε να ανανεώνεται η μοναστική ζωή,
ένα από τα πρώτα αιτήματα που έκανε η μικρή τότε αδελφότητα στον ηγούμενο του μοναστηριού πατριάρχη Αλέξιο το β', ήταν να δώσει την ευλογία του να γίνει μια έρευνα για τα λείψανα του πατριάρχη Τύχωνα.
Η αγιότητά του τους έδωσε με χαρά την ευλογία να ξεκινήσουν αυτό το έργο. Δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε τότε τί θα προέκυπτε από την έρευνα αυτή και πόσο όμορφα θα εξελίσσονταν όλα.
Πολύ σύντομα παρουσιάστηκε μια μεγάλη ευκαιρία για το έργο. Στο μικρό ναό του Ντονσόϊ γίνονταν κάποια έργα για την αποκατάστασή του. Ο ναός ήταν κλειστός για πολλούς μήνες κι έτσι ήταν μια ευκαιρία για ν' αρχίσει το ψάξιμο...
Δεν έγιναν όμως έτσι τα πράγματα, επειδή για διάφορους λόγους το ψάξιμο αναβάλλονταν συνέχεια και στο μεταξύ η επισκευή του ναού είχε ολοκληρωθεί. Στο ναό ξανάρχισαν να κάνουν λειτουργίες και τα πράγματα έδειχναν πως είχε χαθεί μια μοναδική ευκαιρία.
Για να είμαστε ειλικρινείς, τότε δεν πήραμε πολύ στα σοβαρά τις οδηγίες του πατριάρχη. Έτσι αμελήσαμε ανόητα την ευλογία του, με διάφορες δικαιολογίες και προφάσεις. Και σύντομα αναγκαστήκαμε να το πληρώσουμε αυτό και μάλιστα πολύ καθαρά.
Αλλά ως συνήθως, ο Κύριος διόρθωσε τα σφάλματά μας για να μας νουθετήσει, αλλά και για να δοξαστεί ο αληθινός άγιος δούλος Του, ο νεομάρτυρας πατριάρχης Τύχων. Ήταν Νοέμβριος του 1992.
Οι επισκευές είχαν τελειώσει και ο ηγούμενος του μοναστηριού, αρχιμανδρίτης Αγαθόδωρος, ξεκίνησε να κάνει ένα επίσημο ταξίδι και μου άφησε την ευθύνη του μοναστηριού, ως αντικαταστάτη του.
Δε θα ήταν ιδιαίτερα κουραστικές οι ευθύνες για το μοναστήρι, αν δεν είχε δημιουργηθεί μια ατυχής διαμάχη με κάποιους ξένους ανθρώπους που είχαν έρθει από το πουθενά κι άρχισαν να μας ενοχλούν.
Εμφανίστηκαν ως ιερείς και λαϊκοί της Υπερόριας Ρωσικής Εκκλησίας, μ' όλο που στη συνέχεια αποδείχτηκε πως δεν είχαν καμμιά σχέση μ' αυτήν. Προκαλούσαν συνέχεια φασαρίες και σκάνδαλα κι ήθελαν να τελούν στο μοναστήρι με τη βία τις δικές τους λειτουργίες, χωρίς την άδεια του πατριάρχη.
Εμείς προσπαθήσαμε πολύ να τους αποτρέψουμε με τον καλλίτερο τρόπο, λέγοντας πως αυτό δεν ήταν σωστό. Τελικά πειστήκαμε πως αυτοί δεν είχαν καμιά λογική και δεν είχε νόημα οποιαδήποτε συζήτηση μεταξύ τους.
Έτσι αποφασίσαμε να διώξουμε αυτούς τους απρόσκλητους επισκέπτες. Εκείνοι όμως είχαν οργιστεί πολύ εναντίον μας. [...]
Ο π. Δανιήλ μας έφερε ξαφνικά έναν υπέργηρο άνθρωπο, που ισχυριζόταν πως ήξερε με σιγουριά ότι ο άγιος πατριάρχης Τύχων είχε ενταφιαστεί ακριβώς πέντε μέτρα ανατολικότερα από το γνωστό τάφο του.
Οι γνώμες μας διχάστηκαν μετά απ' αυτό. Έτσι την άλλη μέρα επισκεφτήκαμε τον αγιότατο πατριάρχη μας, για να ζητήσουμε την ευλογία του και τη συμβουλή του να συνεχίσουμε τις έρευνές μας στο ίδιο σημείο.
Πλησίαζε η νύχτα όταν βρεθήκαμε μπροστά στην πραγματική κρύπτη του πατριάρχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου