ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 28 Απριλίου 2023

ΤΙ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ


 



Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου (1815-1894)
<<Πώς θα μάθεις να προσεύχεσαι>>,
εκδόσεις <<Έαρ>>, 2η έκδοση 2022, σελ. 39-44, μετάφραση από τα ρωσικά: Κατερίνα Αμπατζή - Κουτσοπούλου.
Ο όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος (κατά κόσμον Γεώργιος Βασίλιενιτς Γκόβορωφ) είναι ένας ιεράρχης της Ρωσικής Εκκλησίας και μεγάλος συγγραφέας του 19ου αιώνα.
Η ζωή του, από τη στιγμή της γέννησής του σε ιερατική οικογένεια το 1815 ως την ειρηνική κοίμησή του το 1894, ήταν γεμάτη από την παρουσία του Θεού.
Το συγγραφικό του έργο είναι τεράστιο και οι διαλέξεις του, τα κηρύγματά του, οι ερμηνείες του στις Επιστολές του αποστόλου Παύλου, οι μεταφράσεις ασκητικών βιβλίων, καθώς και οι απαντήσεις σε επιστολές που του έστειλαν, τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότατους συγγραφείς της ρωσικής Ορθοδοξίας.
Μάλιστα, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο το 1988.
Ο όσιος Θεοφάνης γεννήθηκε το 1815 σε ένα χωριό της επαρχίας Ορλώφ. Οι σπουδές του πραγματοποιήθηκαν στη Θεολογική Σχολή της επαρχίας αυτής, από όπου αποφοίτησε ως ο καλύτερος σπουδαστής, και στη Θεολογική Ακαδημία του Κιέβου.
Μετά την αποφοίτησή του με Μάστερ Θεολογίας το 1841, ενώ είχε ήδη γίνει μοναχός, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος.
Δίδαξε σε διάφορες Σχολές κι Ακαδημίες ως καθηγητής της Ηθικής, της Φιλοσοφίας, της Ψυχολογίας, της Λογικής και των Λατινικών.
Το 1847, κατόπιν αιτήματός του, διορίστηκε μέλος της Ρωσικής Εκκλησιαστικής Αποστολής στην Ιερουσαλήμ, όπου σπούδασε ζωγραφική, Ελληνκά, Γαλλικά, Εβραϊκά και Αραβικά και ήρθε σε επαφή με τον ελληνορθόδοξο μοναχισμό.
To 1857 ανακηρύχθηκε πρύτανης της Θεολογικής Σχολής της Πετρούπολης.
Το 1859 χειροτονήθηκε επίσκοπος Ταμπώφ, μιας από τις πιο εκτεταμένες και πολυπληθείς επισκοπές της Ρωσίας, και κατόπιν μεταφέρθηκε στην επισκοπή του Βλαντιμίρ, η οποία χρειαζόταν ορθόδοξο ιεραποστολικό έργο.
Ο επίσκοπος Θεοφάνης έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στο κήρυγμα, το οποίο συνόδευε κάθε θεία Λειτουργία.
Το 1866 παραιτήθηκε από την επισκοπική του έδρα και έζησε ασκητικά στην έρημο Βυσένσκ, απομονωμένος στο κελί του για 28 χρόνια, μέχρι την κοίμησή του.
Κατά τον εγκλεισμό του ασχολήθηκε με την αλληλογραφία. Κάθε μέρα έφταναν στο κελί του 20 με 40 γράμματα με διάφορες ερωτήσεις σχετικές με την χριστιανική πίστη και ζωή κι εκείνος απαντούσε σχεδόν σε όλες.
Έγραφε χαρακτηριστικά: <<Η γραφή είναι απαραίτητο εργαλείο για την Εκκλησία. Καλύτερος όμως τρόπος να αξιοποιήσει κανείς το δώρο της γραφής και της ομιλίας δεν υπάρχει από το να το απευθύνει σε αμαρτωλούς με σκοπό τη μεταστροφή τους>>.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί ανθολογία συμβουλών μέσω επιστολών που έγραψε ο όσιος Θεοφάνης απαντώντας σε γραπτά ερωτήματα πιστών σχετικά με την προσευχή.
Με διαύγεια, ζωντάνια και απλότητα ο όσιος μας χαρίζει πρακτικές συμβουλές, οι οποίες αγγίζουν την ψυχή κάθε χριστιανού και μας προτρέπουν να εφαρμόσουμε το θέλημα του Θεού ενθυμούμενοι τα λόγια ου αποστόλου Παύλου: <<αδιαλείπτως προσεύχεσθε>> (Α' Θεσ. ε' 17).
Εγκάρδιες ευχαριστίες οφείλονται από τις εκδόσεις μας προς την κ. Κατερίνα Αμπατζή - Κουτσοπούλου για την ανιδιοτελή προσφορά της ιδιαιτέρως επιμελημένης μετάφρασης του ρωσικού κειμένου για πρώτη φορά στα Ελληνικά.
(Από τον πρόλογο της επιμελήτριας)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ










Τί εμποδίζει την επιτυχία στην προσευχή


Σχετικά με την αμετροέπεια. Δεν μπορείτε να αποβάλετε την αμετροέπεια. Η αμετροέπεια είναι ό,τι πιο ολέθριο. Το ίδιο κακό είναι όταν κάνουν βόλτες χωρίς να ελέγχουν τα συναισθήματα. Τόσο το ένα, όσο και το άλλο εμποδίζουν την επιτυχία της προσευχής. Όταν θα αρχίσει να παγιώνεται στην καρδιά η προσευχή του Ιησού, τότε η γλώσσα θα δεθεί. Θα τη δέσει η ευλάβεια ενώπιον του Όντος Ιησού. Για να επιτύχει η προσευχή πρέπει να κοσμούμε την καρδιά με τις αρετές μας. Να ξέρετε ότι για να επιτύχει η προσευχή πρέπει να προσπαθείτε να κοσμείτε την καρδιά με όλες τις αρετές και πολύ περισσότερο με τις ακόλουθες: την ταπείνωση, τη συντριβή, την υπακοή και την αποποίηση του δικού μας θελήματος. (Επιστολή 377, τόμος 3, σελ. 11). Την εκτροπή πριν το αίσθημα της δικαίωσης να φοβάστε. Πολύ περισσότερο απ' όλα να φοβάστε την εκτροπή προς το αίσθημα της δικαίωσης. Μόλις αρχίσετε να εκτρέπεστε σε αυτό, να ξέρετε ότι αρχίσατε να βαδίζετε στρεβλά. Τραβάτε τότε τον εαυτό σας απ' τα πόδια και τον σέρνετε αλύπητα πάλι στην αμαρτία (ενν. στο αίσθημα της δικαίωσης και της αμαρτωλότητας). Ο Κύριος δέχεται εκείνον μόνο που προσέρχεται σε Αυτόν με τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας. Εκείνον δε που προσέρχεται σε Αυτόν με την πεποίθηση ότι είναι δίκαιος, τον αποστρέφεται. Ο Κύριος ήρθε για να σώσει τους αμαρτωλούς, όχι τους δικαίους (Βλ. Ματθ. θ' 13). <<Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει>> (Ψαλ. ν' [50] 19). Το πιο κακό πράγμα είναι ο κορεσμός. Ο κορεσμένος λοιπόν, έχει σωριαστεί και ασθμαίνει. Αυτή είναι η πνευματική του κατάσταση. Κάποιος είχε τη συνήθεια να ρωτάει: <<Εσύ, πηγαίνοντας για προσευχή, πηγαίνεις να εισπράξεις σύνταξη ή να ζητήσεις ελεημοσύνη; Πολύ εύλογο το ερώτημα. (Επιστολή 261, τόμος 2, σελ. 102-103). Πρέπει να ενισχύσετε μέσα σας την έννοια της αμαρτωλότητάς σας. Εργαστείτε ώστε να γεννηθεί και να ενισχυθεί μέσα σας η ιδέα περί της αναξιότητας και της αμαρτωλότητάς σας, οι οποίες εγείρουν την οργή του Θεού εναντίον σας. Όταν προσέρχεστε στην προσευχή, να εμφανίζεστε ενώπιον του προσώπου του Θεού όχι αλλιώτικα, παρά μόνο ως τόσο... αμαρτωλός, που για τίποτε δεν αξίζει και προκαλεί την οργή. Μια που θα έχετε συναισθανθεί αυτή την κατάστασή σας, δεν θα μπορείτε να συγκρατήσετε τον εαυτό σας απ' το να κραυγάσει: <<Κύριε σώσον με, Κύριε βοήθει μοι!>>. Για ποιό λόγο πάει στραβά η προσευχή; Εξαιτίας του ότι δεν υπάρχει η αίσθηση της ανάγκης του Θεού. <<Μόνοι μας, λοιπόν, θα τα βγάλουμε πέρα με όλες τις υποθέσεις και τις ανάγκες μας>>; Προσευχηθείτε για τούτο, να σας δίνει ο Θεός τέτοια συναισθήματα. Χωρίς αυτά θα χαθείτε. (Επιστολή 967, τόμος 6, σελ. 81). Μη μετράς τα του εαυτού σου. Ορθώς δε δίνετε μεγάλη αξία σε αυτά που διαθέτετε. Πρώτες βασικές γνώσεις... και πού να φτάσουμε στην πράξη! Διότι γενικά δεν είναι πολύ πρέπον να ασχολούμαστε με τα του εαυτού μας. Οι άγιοι Πατέρες λένε: <<Μη μετράς τα του εαυτού σου>>. Το καλύτερο μέτρο για τον εαυτό μας: <<Κύριε ο Θεός μου, ουκ εποίησα ουδέν αγαθόν, αλλ' αρξαίμην ποτέ τη ευσπλαχνία σου!>>. <<Κύριε, οις επίστασαι κρίμασι, σώσον με>>! Και να διώχνετε την οποιαδήποτε σκέψη σχετικά με το <<μέτρημα>> του εαυτού σας και <<τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος>> -σαν να μην έχουν συμβεί εντελώς- <<τοις δε έμπροσθεν απεκτείνεσθε>>. Ο εχθρός σας οδηγεί στο να μετράτε τα του εαυτού σας, ώστε να υποδαυλίσει την έπαρση και να χαλάσει κάθε έργο σας. Πάντα να λέτε στον εαυτό σας. <<Τίποτα δεν είναι, δεν υπάρχει τίποτα για μέτρημα>>. (Επιστολή 1458, τόμος 2, σελ. 93). Τις σκέψεις σας να τις καταγράφετε. Την ώρα που συλλογίζεστε ή κατά τις γονυκλισίες θα σας εμφανιστούν ξαφνικά σκέψεις σωτήριες ή σκέψεις καθοδηγητικές ή διαφωτιστικές. Πρέπει να τις σημειώνετε και να τις καταγράφετε. (Επιστολή 1458, τόμος 8, σελ. 197). Σχετικά με τις σκέψεις που γεννιούνται κατά την προσευχή. Αντιγράφετε περικοπές. Καλά κάνετε. Μου ήρθε στο μυαλό η ιδέα να σας ρωτήσω; Σας έρχονται άραγε κάποιες σκέψεις κατά την ανάγνωση ή κατά την προσευχή, σκέψεις ενάρετες σχετικά με το τυπικό της πνευματικής ζωής; Αν σας έρχονται προμηθευτείτε ένα βιβλιαράκι ή ένα τετράδιο και να τις καταγράφετε τότε, χωρίς να τις εκθέτετε εκτενώς, αλλά εκφράζοντας μόνο αυτό που σας ήρθε στο νου. Κάποιος ασκητής, δεν θυμάμαι ποιός, ποτέ δεν άφηνε να χαθούν οι σκέψεις αυτές, αλλά πάντα τις σημείωνε στον τοίχο μ' ένα καρβουνάκι. Ομοίως κι εσείς να τις καταγράφετε. Στη συνέχεια, θα ανατρέχετε ενίοτε σε αυτές και με τον τρόπο αυτό θα φρεσκάρετε τις καλές αναμνήσεις' εννοώ τέτοιες σκέψεις, οι οποίες γεννιούνται από μόνες τους, προσελκύουν την προσοχή και αναδεύουν την καρδιά, σκέψεις ενάρετες, διδακτικές. (Επιστολή 730, τόμος 4, σελ. 218).



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου: <<Πώς να προσεύχεσαι>>,
εκδόσεις <<'Έαρ>>, 2η έκδοση 2022, σελ. 39-44.
Μετάφραση από τα ρωσικά: Κατερίνα Αμπατζή - Κουτσοπούλου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF