«Ο ΤΥΠΟΣ ΣΗΜΕΡΑ»: ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ

Επιλογή άρθρων από τον ημερήσιο Τύπο -γραπτό και ηλεκτρονικό- με βάση το ενδιαφέρον, την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια των λόγων του, τη συνάφεια, τη συγγένεια και την σχετικοποίησή του με τα πνευματικά θέματα που προβάλλει το ιστολόγιό μας. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άρθρα -γνωστών και αγνώστων- που προάγουν την αλήθεια, τις διαχρονικές αξίες και εκείνη την διακριτή λεπτότητα, που προσδίδει στο λόγο το «άλας» της ολοκλήρωσης, τη τελειότητα της λεκτικής αριστείας. Στην εποχή που ζούμε, ο ημερήσιος Τύπος πίπτει, όταν ο ελεύθερος ηλεκτρονικός ανανίπτει. Κάποτε στις εφημερίδες είχαμε τις λεγόμενες «σχολές», που δεν ήταν τίποτ' άλλο από την ίδια δημοσιογραφική γραμμή -γραμμή στο λόγο και την ανάδειξή του- που κατέδειξαν συντάκτες ονόματα, συντάκτες που το ήθος και η συνέπειά τους αναγνωρίστηκε από το αναγνωστικό κοινό. Εφημερίδες -ασχέτως πολιτικής κατεύθυνσης- όπως η «Αυγή», η «Απογευματινή», το «Βήμα», η «Καθημερινή», τα «Νέα, το «Έθνος, ακόμα και η «Εστία, όταν χρησιμοποιούσε ακόμα την καθαρεύουσα. Σήμερα ο ημερήσιος Τύπος δυστυχώς εξέπεσε, τόσο από ανθρώπινο δυναμικό όσο κι από τις «αλήθειες» που κομίζει, κατάντησε περισσότερο δέσμιος και υποχείριο των ιδιοκτητών - «νεροκουβαλητών» του δημοσίου, παρά εκλεκτός και αξιοκρατικός αρωγός στην επιλογή και την ανάδειξη της είδησης. Γιατι συμβαίνει το εξαιρετικά αλλόκοτο, τραγελαφικό, ταυτόχρονα και τραγικό: δεν παρουσιάζεται η πραγματική είδηση, αλλά το κουτσομπολιό, το κους κους, το ηδονοβλεπτικό, το αιμοσταγές, η «δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας» και η λαγνεία του τρόμου! Απέναντι στα νοσηρά αυτά «δημοσιογραφικά σκευάσματα» και σηψαιμικά υποκατάστατα επιλέγουμε -όχι δίκην ρομαντισμού, αλλά χάριν της ανόθευτης φιλαληθείας- άρθρα, που πολλάκις μπορεί να μην συμβαδίζουν με τις ημέτερες απόψεις, αλλά που αναδεικνύουν όμως την συχνά έρπουσα «αγιότητα» του λόγου! Εύχεσθε!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Οἱ ἐξαθλιωμένοι τῶν 10 δολλαρίων ξύπνησαν καί ζητοῦν μερτικό ἀπό τήν Δύση

του Μανώλη Κοττάκη

ΑΝΤΙ ΣΧΟΛΙΟΥ γιά τήν τραγωδία τῆς Πύλου, προτιμῶ νά παραθέσω κατ’ ἀρχάς ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο ἑνός διάσημου Πολωνοῦ συγγραφέα καί Ὁμότιμου Καθηγητῆ τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Λήντς, τοῦ Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ὁ ὁποῖος ἔφυγε ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο τό 2017. Ὀνομάζεται «Ρευστοί καιροί» (Ἐκδόσεις «Μεταίχμιο» 2009).

Στό κεφάλαιο «Ἡ ἀνθρωπότητα σέ κίνηση» γράφει μεταξύ πολλῶν ἄλλων: «Ὁ ἀριθμός τῶν ἀνθρώπων τούς ὁποίους ὁ παγκόσμιος θρίαμβος τοῦ καπιταλισμοῦ καθιστᾶ περιττούς, αὐξάνεται αὐτόματα καί σήμερα κοντεύει νά ξεπεράσει τήν ἱκανότητα διαχείρισης τοῦ πλανήτη. Εἶναι πολύ πιθανή ἡ ἐκδοχή ἡ καπιταλιστική νεωτερικότητα νά πνίγει στά ἴδια τά “ἀπόβλητα” πού παράγει, τά ὁποῖα οὔτε μπορεῖ νά τά ἀφομοιώσει οὔτε νά τά ἐξαφανίσει».

«Ἡ πλούσια Δύση, ἐνῷ ἀπό τή μία ἀρνεῖται νά ἀναλάβει μέρος τῆς προσπάθειας γιά τή “διάθεση καί τήν ἀνακύκλωση τῶν ἀποβλήτων”, κάνει πολλά γιά τήν ἐνίσχυση τῆς παραγωγῆς τους. Ὄχι μόνο ἔμμεσα (…) ἀλλά καί ἄμεσα, μέ τό νά διεξάγει παγκοσμιοποιημένους πολέμους καί ἀποσταθεροποιῶντας ὅλο καί πιό πολλές κοινωνίες».

«Ἀπό τή στιγμή πού εἶσαι πρόσφυγας, εἶσαι γιά πάντα. Νά γίνεσαι πρόσφυγας σημαίνει νά χάνεις τά μέσα στά ὁποῖα βασίζεται ἡ κοινωνική ὕπαρξη, δηλαδή ἕνα σύνολο καθημερινῶν πραγμάτων καί προσώπων πού φέρουν νοήματα –γῆ, σπίτι, χωριό, πόλη, γονεῖς, περιουσιακά στοιχεῖα, ἐργασία καί καθημερινά ὁρόσημα. Αὐτά τά πλάσματα, ὄντας σέ μετακίνηση, δέν ἔχουν τίποτε παρά τή γυμνή ζωή τους, ἡ συνέχιση τῆς ὁποίας ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀνθρωπιστική βοήθεια».

«Ὁ πρόσφυγας, ὅπως ἐπισήμανε ὁ Μπρέχτ στό “Die Landschaft des Exils”, εἶναι “ein Vorbote des Unglücks” –προάγγελος κακῶν εἰδήσεων».

«Οἱ πρόσφυγες ἀποτελοῦν τήν ἐνσάρκωση τῶν “ἀνθρώπινων ἀποβλήτων”, χωρίς νά ἔχουν κάποια χρήσιμη λειτουργία νά ἐπιτελέσουν στή χώρα ἄφιξης καί προσωρινῆς παραμονῆς καί χωρίς νά ὑπάρχει οὔτε ἡ πρόθεση οὔτε ἡ ρεαλιστική προοπτική γιά ἀφομοίωση καί ἐνσωμάτωση στό νέο κοινωνικό σῶμα. Ἀπό τήν παροῦσα χωματερή τους δέν ὑπάρχει ἐπιστροφή καί καμμία ὁδός διαφυγῆς πρός τά ἐμπρός».

«Ἡ σύγχρονη ἀνασφάλεια δέν πηγάζει ἀπό τήν ἔλλειψη προστασίας, ἀλλά ἀπό τήν ἀσάφεια τοῦ εὔρους της».

«Οἱ πόλεις ἔχουν μετατραπεῖ σέ χωματερές γιά παγκόσμια δημιουργημένα καί κυοφορούμενα προβλήματα».

«Ἀπό τή στιγμή πού ὁ ἀνταγωνισμός ἀντικαθιστᾶ τήν ἀλληλλεγγύη, τά ἄτομα ἀνακαλύπτουν ὅτι ἔχουν ἐγκαταλειφθεῖ στούς δικούς τους πόρους».

«Οἱ πόλεις μετατρέπονται ταχέως ἀπό καταφύγια ἐναντίον τοῦ κινδύνου σέ πρωταρχική πηγή κινδύνου».

«Οἱ σημερινές ἐλίτ εἶναι ἀδιάφορες γιά τά προβλήματα τῆς πόλης τους, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μία τοποθεσία μεταξύ ἄλλων». Παραδόξως, μέ ἐκφράζει πλήρως αὐτός ὁ Πολωνός διανοούμενος. Καί ἄν αὐτά πού διαβάζετε δέν σᾶς ἀρέσουν ἤ σᾶς φαίνονται παράταιρα σέ σύγκριση μέ τήν κρατοῦσα κοινωνική ἀτμόσφαιρα στήν πατρίδα μας, τότε ἄς μοιραστῶ μαζί σας κάτι πού μοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης σέ μία ἀπό τίς πολλές συναντήσεις μας στήν Ἀραβαντινοῦ:

«Σέ δύο τρία χρόνια ἐγώ μπορεῖ νά μήν ὑπάρχω, ἀλλά θυμήσου με! Ὁ κόσμος ἀλλάζει. Λαοί πού ζοῦσαν μέ δέκα δολλάρια τόν μῆνα ξύπνησαν καί ζητοῦν μερτικό ἀπό τήν Δύση. Οἱ μεταναστευτικές ροές θά αὐξηθοῦν. Ἡ Εὐρώπη πρέπει νά προετοιμαστεῖ. Τό πολυτελές κοινωνικό κράτος πρέπει νά μειωθεῖ. Αὐτό πρέπει νά τό ἀποφασίσει ἡ Δημοκρατία, γιατί ἀλλιῶς θά ἔρθει μιά μέρα πού θά τό ἀποφασίσει ὁ φασισμός».

500 ἀπό αὐτούς πού ζητοῦν μερτικό βρίσκονται στόν βυθό τοῦ Ἰονίου Πελάγους καί ἡ ἑλληνική κοινωνία μολονότι ὑποκρίνεται πώς πενθεῖ, μέσα της αἰσθάνεται ἀνακούφιση. Ἐνῷ εἶναι βέβαιον ὅτι ἡ ἱστορία δέν λήγει ἐδῶ. Τά ναυάγια δέν ἀποθαρρύνουν αὐτούς πού ἀναζητοῦν καλύτερη τύχη. Μήν τό ξεχάσω! Ὁ ἐπίτιμος ἔξυνε τό κεφάλι του ὅταν μοῦ τά ἔλεγε ὅλα αὐτά μέχρι νά καταλήξει:

«Ποιός ξέρει; Ἴσως ἡ Ἑλλάδα τρία χρόνια μετά νά εἶναι ἐκτός Εὐρώπης». Ἀξιακά. Ποῦ νά τό φανταζόταν ὅτι σταδιακά ὁδεύουμε σέ ἕναν κόσμο πού ἡ Εὐρώπη ἡ ἴδια εἶναι ἐκτός Εὐρώπης. Καθώς, ὅπως γράφει ὁ Τζώρτζ Φρήντμαν τοῦ Stratfor στά «Σημεῖα Ἀνάφλεξης» (ἐκδόσεις «Ἐνάλιος»), «oἱ Μεσογειακές χῶρες εἶναι μιά παραμεθόριος ἀνάμεσα στήν Εὐρώπη καί τό Ἰσλάμ. (…)

Ἄν τά οἰκονομικά προβλήματα ἀπό τήν μετανάστευση ἐξαπλωθοῦν, δέν θά ὁδηγήσουν σέ πόλεμο ἀνάμεσα στά κράτη ἀλλά σέ πόλεμο μέσα στά κράτη μεταξύ τῶν μαζῶν καί τῆς ἐλίτ, καί μεταξύ τῶν ἐθνικῶν ὁμάδων»… *Εκ της <<Εστίας>> της 17.6.2023. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.