π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (9ο ΜΕΡΟΣ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του π. Πλακίδα Deseille:
«Είσοδος στο Μυστήριο των Μυστηρίων».
Εκδόσεις «Έαρ», Ιανουάριος 2019, σελ. 65-69.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - ΟΜΙΛΙΑ Α'

Την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα η Εκκλησία μας προσκαλεί να τιμήσουμε κατ' αρχάς τρεις αγίους οι οποίοι ήταν συγγενείς του Χριστού: τον προπάτορά Του Δαβίδ, τον άγιο Ιωσήφ και τον άγιο Ιάκωβο τον αδελφόθεο, αδελφό του Κυρίου. Ταυτόχρονα επειδή εφέτος η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα συνέπεσε την 27η Δεκεμβρίου, εορτάζουμε σήμερα και τον διάκονο Στέφανο, τον πρώτο που ακολούθησε τον Χριστό στην οδό του Σταυρού και του μαρτυρίου.
Ο άγιος προφήτης Δαβίδ μας είναι πολύ αγαπητός, επειδή είναι ο ποιητής ενός μεγάλου μέρους των Ψαλμών. Οι Ψαλμοί αποτελούν την καρδιά της προσευχής της Εκκλησίας' με αυτούς τρεφόμαστε καθημερινά τόσο στη λατρευτική μας ζωή, όσο και στην ατομική μας προσευχή. Εξάλλου, ο Δαβίδ είναι το τέλειο παράδειγμα, το κατ' εξοχήν βιβλικό παράδειγμα συντριβής και μετανοίας. Αν η μετάνοια οφείλει να κατέχει μία τόσο κεντρική θέση στην πνευματική μας ζωή, είναι επειδή, όπως το λέει και ο Δαβίδ, «η θυσία που ευχαριστεί τον Θεό είναι η συντετριμμένη και τεταπεινωμένη καρδιά». Ο 50ός Ψαλμός, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο αποτελεί την επιτομή όλων των Ψαλμών, ή τουλάχιστον των Ψαλμών της μετανοίας, εκφράζει ωραία πως πρέπει να είναι η ψυχή του μοναχού, της μοναχής και κάθε πιστού χριστιανού.
Είναι θεμελιώδες στην πνευματική μας ζωή να νιώθουμε συνεχώς πόσο το ίδιον θέλημά μας, ο εγωισμός μας, η φιλαυτία μας γίνονται ένα τείχος ανάμεσα στον Θεό και σ' εμάς, πόσο μας αποκλείουν από τον αληθινό Παράδεισο, από τον Ναό του Κυρίου, από την οικειότητα που θα θέλαμε να έχουμε μαζί Του' τείχος διαχωριστικό γίνεται η προσκόλληση στον εαυτό μας, στο θέλημά μας, στο εγώ μας, στον εγωισμό μας. Και ο Δαβίδ στο 50ό Ψαλμό μας δίνει το κλειδί που μας επιτρέπει να διαβούμε αυτό το τείχος, το κλειδί να ξεφύγουμε από αυτό τον εγκλεισμό στον εγωιστικό εαυτό μας: τη μετάνοια.
Ο άγιος Ιωσήφ πάλι αποτελεί ασφαλώς το τέλειο υπόδειγμα της ταπεινοφροσύνης και της αυταπάρνησης. Ο άγιος Ιωσήφ δεν υπάρχει, θα λέγαμε, στα Ευαγγέλια. Βρίσκεται εκεί απλώς και μόνο για να υποδεχθεί στις διάφορες περιστάσεις τον λόγο του αγγέλου και αμέσως να τον θέσει σε εφαρμογή, χωρίς να υψώσει τη φωνή, χωρίς να πει το παραμικρό, να διατυπώσει έστω ένα ερώτημα. Γνωρίζετε ότι στο Άγιον Όρος ο γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια για τον άγιο Ιωσήφ, τον θεωρούσε κατ' εξοχήν διδάσκαλο, κατ' εξοχήν προστάτη της ησυχαστικής προσευχής, της καρδιακής προσευχής, της εσωτερικής σιωπής ενώπιον του Θεού. Γι' αυτό. ο άγιος Ιωσήφ πρέπει να έχει και στη δική μας πνευματική ζωή ιδιαίτερη θέση.
Τιμούμε, επίσης σήμερα και τον άγιο Ιάκωβο, αδελφό του Κυρίου, πρώτο επίσκοπο Ιεροσολύμων, πρώτο συγγραφέα Θείας Λειτουργίας. Μέσω αυτού του χαρακτηριστικού του συνδέεται με τον Δαβίδ. Αν ο Δαβίδ υπήρξε κάποτε ο πρωτεργάτης της λειτουργίας του Ναού, ο άγιος Ιάκωβος Ιεροσολύμων είναι ο συγγραφέας της πρώτης γνωστής Θείας Λειτουργίας, από την οποία εξάλλου απορρέει κατά κάποιο τρόπο η λειτουργία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, καθώς και εκείνη του Μεγάλου Βασιλείου. Τον άγιο Ιάκωβο συνήθως τον αναπαριστούμε μέσα στο ιερό των εκκλησιών να λειτουργεί ή μάλλον να συλλειτουργεί. Ο άγιος Ιάκωβος ήταν ο προεστώς της Ιουδαιο-χριστιανικής κοινότητας της Ιερουσαλήμ, η οποία αποτελούσε τον ζωντανό σύνδεσμο ανάμεσα στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, το κατ' εξοχήν «μικρό υπόλοιπο» χάρη στο οποίο ο νέος λαός, η Εκκλησία που προέκυψε από τα έθνη, μπολιάστηκε σ' αυτή τη ρίζα και τον κορμό, που ήταν ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη και η μικρά αλυσίδα των Πατριαρχών, των βασιλέων και των προφητών του Ισραήλ.
Τέλος γιορτάζουμε σήμερα και τον άγιο Στέφανο, τον πρώτο μάρτυρα, τον τέλειο αυτό μιμητή του Χριστού. Όπως ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας ο θεοφόρος, που εορτάσαμε πριν από μερικές ημέρες και ο οποίος έλεγε: «Όταν με θρυμματίσουν τα δόντια των θηρίων, τότε θα είμαι αληθινός μαθητής του Χριστού», έτσι και ο άγιος Στέφανος αποτελεί την τέλεια εικόνα του μαθητή του Χριστού: Τον ακολούθησε στη θυσία Του μέχρι τον θάνατο. Επίσης πριν πεθάνει, είδε τον Χριστό καθήμενο εκ δεξιών του Θεού, αυτό το όραμα της θείας δόξας. Γιατί, αν πρέπει να ακολουθήσουμε τον Χριστό μέχρι τον Σταυρό, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Σταυρός είναι το τέρμα, το όριο, το τέλος. Αντιθέτως διά μέσου του Σταυρού μπορούμε να διακρίνουμε τη δόξα του Θεού.
Ο άγιος διάκονος Στέφανος είναι, έτσι, ένα τέλειο πρότυπο της μοναστικής μας ζωής υπό διπλή έννοια: αφενός της ασκήσεως, του πνευματικού αγώνα, της αντίστασης κατά των πειρασμών και όλων των εσωτερικών δοκιμασιών που μπορεί να αποτελούν και μαρτύριο' και αφετέρου της θείας θεωρίας μέσα στο θάμβος της δόξας του Θεού, δόξα η οποία διαφαίνεται μέσα από τις Γραφές, μέσα από τα γεγονότα, μέσα απ' το πρόσωπο των αδελφών μας, δι' όλων των πραγμάτων.

Μακάρι να μπορέσουμε κι εμείς ν' ακολουθήσουμε το παράδειγμα όλων αυτών των αγίων και μαζί τους, με τις μεσιτείες τους, να έχουμε καρδιά συντετριμμένη από την μετάνοια, να ζούμε μαζί τους την βαθιά εσωτερική ζωή με πρότυπο τον Ιωσήφ, να συνειδητοποιούμε τον σύνδεσμό μας με τον λαό αυτό των αγίων της Παλαιάς Διαθήκης. Μαζί δε με τον πρωτομάρτυρα Στέφανο να ακολουθούμε τον Χριστό στην οδό του Σταυρού και στον δρόμο της θεωρίας, του θάμβους ενώπιον της λαμπρότητος του Θεού' Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος, στον Οποίο ανήκει η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
π. Πλακίδα Deseille:
«Είσοδος στο Μυστήριο των Μυστηρίων».
Εκδόσεις «Έαρ», Ιανουάριος 2019, σελ. 65-69.