ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 1 Απριλίου 2024

ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΟΣΧΑΣ: ΣΤΑΥΡΟΣ & ΑΝΑΣΤΑΣΗ 14ο ΜΕΡΟΣ

 


Icon by Serhei Vandalovskiy



Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Πέτρου Μπότση:
«Αγίου Φιλαρέτου Μητροπολίτη Μόσχας (+1867): Σταυρός και ανάσταση»,
Αθήνα 2020, σελ. 107-110.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»



Ο άγιος μητροπολίτης Μόσχας Φιλάρετος Ντροζντώφ ήταν σύγχρονος του οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ και συνέπεσε ν' αναπαυτεί την ίδια με κείνον χρονιά. Υπηρέτησε ως προκαθήμενος τη Ρωσική Εκκλησία για μισόν αιώνα σχεδόν, από το 1821 ως τις 1867 Νοεμβρίου του 1867, σε μια περίοδο πνευματικής αναγέννησης στη Ρωσία. Χρημάτισε Διευθυντής της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας και έγραψε σπουδαία θεολογικά έργα για την εποχή του. Το σημαντικότερο από τα έργα του ήταν η Κατήχηση της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας, που κυκλοφόρησε σε σύντομη και σε εκτενή μορφή και επηρέασε βαθύτατα την ορθόδοξη δογματική θεολογία. Ήταν γόνιμος και χαρισματικός συγγραφέας. Οι κατηχήσεις του είναι ακόμα κλασσικές στη Ρωσία κι οι ομιλίες του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Συμμετέσχε επίσης ως μέλος της Βιβλικής Εταιρίας στη μετάφραση της Αγίας Γραφής στη Ρωσική και κατά τη διάρκεια της πατριαρχείας του στη Μόσχα αντιμετωπίστηκαν σοβαρά εκκλησιαστικά ζητήματα, οι δε αποφάσεις για τα ζητήματα αυτά εκδόθηκαν σε τρεις τόμους (1903-1906).


Εκ του προλόγου







ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α'




ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ



Αγίου Φιλαρέτου, μητροπολίτου Μόσχας (+19 Νοεμβρίου 1867)




Όταν φτάσει η κατάλληλη ώρα και κυρίως η ώρα που πρέπει ν' αφιερωθεί στο Θεό και στην εκκλησία, για μια γιορτή ή για τη Θεία Λειτουργία, να διακόψεις κάθε εργασία και κοσμική μέριμνα και ν' αφοσιωθείς με θέληση και ζήλο στο Θεό και στην εκκλησία Του. Την ώρα που μπαίνεις στην εκκλησία, να θυμηθείς την υπόσχεση του Κυρίου σ' εκείνους που συνάζονται στο όνομά Του: «εκεί είμι εν μέσω αυτών» (Ματθ. ιη' 20). Να στέκεσαι με ευλάβεια μέσα στην εκκλησία, σα να στέκεσαι μπροστά στο ίδιο το πρόσωπο του Χριστού. Να προσευχηθείς σ' Εκείνον για να σε αγιάσει με την αγιοσύνη Του, να σε εμψυχώσει με την προσευχή Του και να σε φωτίσει με το λόγο του ευαγγελίου και τη χάρη των μυστηρίων Του. Πρόσεξε και τούτο: στην εκκλησία οι άγγελοι λειτουργούν μαζί μας και διαφυλάττουν την αγιότητα που επικρατεί εκεί. Κάποτε στη Λαύρα του οσίου Θεοδοσίου, κοντά στα Ιεροσόλυμα, ο αββάς Λεόντιος που ερχόταν κάποια Κυριακή στην εκκλησία για να κοινωνήσει, είδε έναν άγγελο να στέκεται δεξιά πλευρά της Αγίας τράπεζας. Όταν φοβισμένος ο γέροντας γύρισε για να πάει στο κελλί του, τον σταμάτησε η φωνή του αγγέλου: «Από τη στιγμή που η Αγία αυτή Τράπεζα καθαγιάστηκε, εγώ έχω την εντολή να στέκομαι πάντα δίπλα της». Να το θυμάσαι αυτό, αγαπητέ, και να στέκεσαι στην εκκλησία με ευλάβεια. Κι αν σου περάσει από το νου πως μόνο το σώμα σου στέκεται στην εκκλησία, ενώ ο νους σου γυρίζει στο σπίτι, στην αγορά ή σε κάποιον άλλο τρόπο διασκέδασης, προσπάθησε να συγκεντρωθείς. Βιάσου να ξαναφέρεις εκεί το νου σου που απομακρύνθηκε, πίεσέ τον να στραφεί στο Θεό, που σε κοιτάζει από ψηλά. Όταν ακούς τον λόγο του Θεού, μην ανοίξεις μόνο τα σωματικά σου αυτιά, αλλά και τα πνευματικά επίσης' άνοιξε την καρδιά σου για να γευτείς τον ουράνιο άρτο και μ' αυτόν να ζωογονήσεις όχι μόνο τη μνήμη σου, αλλά και τη ζωή, και το έργο σου. Όταν φύγεις από την εκκλησία για να γυρίσεις στο σπίτι, μη βιαστείς ν' ασχοληθείς με δουλειές τις μέρες που πρέπει ν' αφιερώνονται στο Θεό. Οι δουλειές που κάνεις τις γιορτινές μέρες δε θα σου φέρουν κανένα όφελος. Να συνειδητοποιήσεις πάνω απ' όλα πως αν στην εκκλησία δεν προσέρχεσαι για να ευχαριστήσεις και να δοξολογήσεις το Θεό, τότε νά 'σαι βέβαιος πως δε θα λάβεις τις ευλογίες Του στη δουλειά σου. Κι αν καμιά φορά αποφασίσεις να μην εκκλησιαστείς, να προσέξεις μη σε βρει ξαφνικός θάνατος κι ακούσεις τη φωνή: «Μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου... νυν δε... οδυνάσαι» (Λουκ. ιστ' 25). Ο Θεός να σε φυλάει από τέτοια τύχη. Μην ξεχνάς ποτέ πως η ψυχή σου είναι ναός του Θεού κι αν καμιά φορά την πλησιάσει κάποιος ακάθαρτος λογισμός ή αμαρτία, κάνε γρήγορα να προστατευτείς με τα λόγια που ειπώθηκαν στους πρώτους χριστιανούς, και κατά συνέπεια και σε σένα. «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α' Κορ. γ' 16). Και μετά να πεις μέσα σου: πώς θα τολμήσω να φθείρω το ναό του Θεού με την αμαρτία και την αδικία; Πώς θα τολμήσω να προσβάλω το Άγιο Πνεύμα και ν' αποξενωθώ απ' Αυτό; Τώρα τέλειωσε η ώρα και πας για ύπνο. Συλλογίσου πως ο Θεός σε αναπαύει από τη κούραση. Αφιέρωσε στην αρχή λίγο χρόνο από την ανάπαυσή σου και αφιέρωσέ τον στο Θεό με καθαρή και ταπεινή προσευχή. Το άρωμα της προσευχής θα προσελκύσει έναν άγγελο για να σε προστατεύει την ώρα του ύπνου. Την ώρα που ετοιμάζεσαι για ύπνο, να θυμάσαι το θάνατο. Ο ύπνος είναι μια εικόνα του θανάτου, το κατώφλι του. Κάνε μια προσευχή και άφησε τον εαυτό σου στην αγκαλιά Εκείνου που είναι «η Ανάσταση και η Ζωή» (Ιωάν. ια' 25). Όταν όμως μπορείς να κυριαρχήσεις στον ύπνο ή εκείνος δεν μπορεί να κυριαρχήσει σ' εσένα, να μνημονεύεις το όνομά Του, όπως έκανε κι ο Δαυίδ: «Εμνήσθην εν νυκτί του ονόματός Σου, Κύριε, και εφύλαξα τον νόμον σου» (Ψαλμ. ριη' 55). Αυτή πρέπει να είναι η διαρκής διάθεση και δραστηριότητα του πιστού, ώστε σταδιακά η ψυχή του να φτάσει σε τέτοια κατάσταση, για να ομολογεί μαζί με τον απόστολο Παύλο: «Χριστώ συνεσταύρωμαι' ζη δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός... εν πίστει ζω τη του υιού του Θεού, του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. β' 20).


Τ Ε Λ Ο Σ 


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Πέτρου Μπότση:
«Αγίου Φιλαρέτου Μητροπολίτη Μόσχας (+1867): Σταυρός και ανάσταση»,
Αθήνα 2020, σελ. 107-110.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF