ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 12ο (2013 - 2025)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Τρίτη, 8, Απριλίου, 2025 5:54:50 μ.μ.

Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 1 Απριλίου 2025

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΝΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ (5ον)

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ: ΕΡΓΑ Ζ'
«ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ»
(Επιλεγμένα κείμενα και επιστολές προς πνευματικά του παιδιά,
με πλήθος θεμάτων πνευματικής οικοδομής και σωτηρίας).
Μετάφραση Επιμέλεια Πέτρου ΜπότσηΑθήνα 2021, σελ. 32-38).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


 

Ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος είπε πολύ όμορφα: «Εκείνοι που προσποιούνται την αρετή και λόγω του μοναχικού σχήματος μοιάζουν να είναι ένα πράγμα εξωτερικά και κάτι άλλο εσωτερικά, βυθισμένοι στη μοναδικότητά τους, στη ζήλεια και τις αχρείες απολαύσεις, τιμούνται από πολλούς ανθρώπους ως άγιοι και απαθείς' στους περισσότερους ανθρώπους τα μάτια της ψυχής είναι ακάθαρτα κι έτσι δεν μπορούν ν' αναγνωρίζουν αυτούς τους απατεώνες από τους καρπούς τους» (βλ. Ματθ. ζ' 15-16).


Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που είναι γεμάτοι από ευλάβεια, αρετή και καρδιακή απλότητα και είναι πραγματικά άγιοι, κρίνονται από τους άλλους όπως οι λοιποί άνθρωποι και τους μεταχειρίζονται με περιφρόνηση, σα νά' ναι ανάξιοι. Οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται πως ο γοητευτικός και επιδεικτικός άνθρωπος είναι πνευματικός καθοδηγητής' τον ήσυχο άνθρωπο όμως, που δεν προσέχει τα άχρηστα λόγια, θεωρούν ότι είναι άβολος και αδιάφορος. Η αλαζονική, άρρωστη και διαβολική υπερηφάνεια απορρίπτει όποιον είναι εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, ωσάν ο άγιος άνθρωπος να ήταν κι αυτός αλαζόνας και γεμάτος υπερηφάνεια.


Τα λόγια αυτού του ανθρώπου χτυπούν σαν γροθιές, αλλά δεν τον οδηγούν στη μετάνοια. Όποιον όμως χρησιμοποιεί το ενδόμυχο ταλέντο ή την παιδεία του για να σχηματίσει μακρόσυρτες φράσεις και να λέει ψέματα σε ανθρώπους για τη σωτηρία τους, τον επαινούν ως τον ουρανό. Τa μόνα βιβλία που μπορούν να κληθούν «πνευματικά» στο αληθινό τους νόημα, είναι εκείνα που έχουν γραφεί με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Μην παρασύρεσαι από το γενικό ρεύμα, αλλά ν' ακολουθείς το στενό δρόμο των Αγίων Πατέρων. 


Έχεις αγαπήσει ό,τι είναι δικό μου -σε πληροφορώ ότι έχω προσπαθήσει να συμπεριφέρομαι ανάλογα. Μου έγραφες στο γράμμα σου: «Ν' αποφεύγεις τους ανθρώπους και θα σωθείς!» Αυτή ήταν η προφητική φωνή που άκουσε ο όσιος Αρσένιος. Πώς μπορεί ένας που αγαπά την ησυχία να υπομένει θεληματικά το πολυσύχναστο κοινόβιο, στο ίδιο επίπεδο με τους αρχάριους κι εκείνους που είναι αεικίνητοι; Όταν ο όσιος Αρσένιος ζούσε στην πρωτεύουσα, στη βσιλική αυλή, και προσευχόταν στο Θεό εν μέσω των πειρασμών που τον περιέβαλαν, χωρίς να γνρίζει τι κάνει, άκουσε μια φωνή: «Φεύγε τους ανθρώπους και θα σωθείς».


Η φωνή εκείνη ακούστηκε κι από σένα, αντηχούσε στην ψυχή σου όταν ζούσες στον κόσμο, ανάμεσα σε πολλές παγίδες. Την άκουσες τη φωνή και αποσύρθηκες από απομονωμένο μοναστήρι. Το έκανες αυτό με απλή καρδιά, με ειλικρίνεια, με απλότητα θέλησης και με λίγη προπαρασκευαστική γνώση της μοναχικής ζωής. Και σε περίμεναν απρόσμενες θλίψεις και δυσκολίες. Και τι έγινε; Ο Θεός σε αγαπά και θέλει να σου χαρίσει το έλεός Του, να σε κάνει σοφό -έτσι μίλησε ένας άγιος γέροντας μοναχός σ' ένα νεαρό μοναχό που παραπονιόταν για τις δοκιμασίες του.


Έστειλε ο Θεός θλίψεις; Θα στείλει και παρηγοριές. Όταν ο όσιος Αρσένιος ήταν ακόμα στο μοναστήρι, άρχισε να προσεύχεται στο Θεό: «Ω, Κύριε! Δίδαξέ με πως θα σωθώ!». Και του δόθηκε μια πλήρης απάντηση: «Αρσένιε, φεύγε τους ανθρώπους», όπως έλεγε ο Μέγας Αρσένιος όταν καθοδηγούσε τους αδελφούς με τη δική του εμπειρία. Αγωνίσου ασκητικά με όση δύναμη έχεις, ώστε να κατανικηθούν όλα τα εξωτερικά με την εσωτερική εργασία σου, που γίνεται για τη χάρη του Θεού.


Ο Μέγας Μακάριος, ιδρυτής και βασικός καθοδηγητής της Σκήτης στην Αίγυπτο, που ήταν περίφημη για τον ασκητισμό της και όπου έζησε κι ο όσιος Αρσένιος ο Μέγας, συνήθιζε να λέει στους αδελφούς μετά τη θεία λειτουργία. «Φεύγετε αδελφοί». Κάποτε οι γέροντες έφεραν αντίρρηση: «Πού πρέπει να πάμε, μακρύτερα απ' αυτήν τη μοναχική έρημο;». Ο μεγάλος ασκητής του Θεού έβαλε το δάχτυλό του στα χείλη του κι επανέλαβε: «Φεύγετε, αδελφοί».


Σε παρακαλώ: Δώσε την αξία και το σωστό βάρος στο έργο των Αγίων Πατέρων, στο έργο που θα κάνει την πρόοδο και τη σωτηρία ευκολότερες για σένα.


Δώσε αξία στην εργασία -το λέω αυτό κλαίγοντας με δάκρυα- στην εργασία που έχει εγκαταλειφθεί σήμερα από τους μοναχούς, που έχει καταπατηθεί απ' αυτούς, που έχει ενταφιαστεί σε βαθιά λησμονιά και στο μίσος κι έχει αντικατασταθεί -δε γνωρίζω από τι- από κάποιο είδος παιχνιδιών. Προσευχόμαστε για σας στο Χριστό να συμφιλιωθείτε με το Θεό (βλ. Β' Κορ. ε' 20), είπε ο απόστολος.

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ'ΕΡΓΑ Ζ
«ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ»
(Επιλεγμένα κείμενα και επιστολές προς πνευματικά του παιδιά,
με πλήθος θεμάτων πνευματικής οικοδομής και σωτηρίας).
Μετάφραση Επιμέλεια: Πέτρου ΜπότσηΑθήνα 2021, σελ. 32-38).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF
Εικόνες θέματος από A330Pilot. Από το Blogger.