Ο ΙΕΡΟΤΑΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΑΗ, ΤΟΝ ΒΑΜΒΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙΔΗ

Εισαγόμενος ''διαφωτισμός'' εκ της Εσπερίας, 

με αναφανδόν μεταρρυθμίσεις 

στη Γλώσσα, την Παιδεία, την Φιλολογία, αλλά και την Εκκλησία.

Ο Ιερότατος Μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος στηλιτεύει την ξενομανία, 

τους δυτικοθρεμμένους λογίους και κληρικούς, 

την προτεκτορατοποίηση της χώρας και την ''μισθοδοτούμενη'' επιβουλή της Δύσης 

στο ρωμέικο σώμα μιας ασθενούς, ως και ημιθανούς Ελλάδος.

Στο κείμενο που ακολουθεί, ο Ιερότατος Μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος1 μπαίνει ακριβώς στη ''καρδιά'' του ανακύψαντος ''νεοελληνικού διαφωτισμού'' (ορισμός που δόθηκε από τον Κ. Θ. Δημαρά) και δη των εκπροσώπων του, που σε ένα μεγάλο μέρος του απαρτιζόταν κυρίως από απλούς κληρικούς, ως και Πατριάρχες, οι οποίοι δημοσίευσαν και τα περισσότερα βιβλία του.

Ο Μοναχός Κοσμάς ανθίσταται και αντιτίθεται συλλήβδην στους υπερβάλλοντες, απόκρυφους και αντιχριστιανικούς -εντέλει- σκοπούς του ενχώριου και εισαγόμενου ''νεοδιαφωτισμού'', που επαγγέλθηκε την αυτοδιάθεση, τον ''ανθρωποκεντρικό'' ανθρωπισμό, ολικές μεταρρυθμίσεις στη Παιδεία και εν γένει στα Γράμματα και στις Τέχνες, που αντιτάχθηκε άρδην στα καθιερωμένα, στο δόγμα που δεν αποδεικνύεται με ορθολογιστικό τρόπο και διαστρέβλωσε, εκκοσμίκευσε και εντέλει αλλοίωσε το ορθόδοξο, πατερικό πνεύμα.2

Άλλωστε οι αναδυόμενες ''επαναστατικές'' εκζητήσεις για ελευθερία από κάθε δογματική προσέγγιση και εγκαθίδρυση του ορθολογισμού3,  ως αδιαμφισβήτητου κοινωνικού προσδιορισμού στα καθ' ημάς δρώμενα, σήμαναν αυτομάτως τη στοχοποίηση και την μετάλλαξη του ορθοδόξου φρονήματος. Ο νεοελληνικός διαφωτισμός ''εκμεταλλεύθηκε'' όπως και ο Γαλλικός, τα εγκλήματα του Ρωμαιοκαθολικού Παπισμού του Μεσαίωνα, την ''Ιερά Εξέταση'', τις δεισιδαιμονίες και τα δημόσια σκάνδαλα, όχι για επαναπροσδιορισθεί πατερικά η ελληνική εκκλησιαστική ''ταυτότητα'', αλλά για να αλλοιωθεί και μεταπλαστεί, μέσα από το πνεύμα της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της οικολογίας και συνεπώς της εκκοσμίκευσης.

''Τα βάζει'' ανοιχτά με τη βοήθεια της δημόσιας γραφίδας και -φυσικά- του ορθοδόξου ύφους και ήθους του, με τους ντόπιους εκπροσώπους της:

α. με τον Αδαμάντιο Κοραή (1748-1833), που θεωρούσε τον Μοναχισμό (!), ως βασικό υπεύθυνο της απομάκρυνσης της Εκκλησίας από την πρώτη κατακομβική Εκκλησία των Αποστόλων και αναζητούσε πιο εξορθολογιστικούς τρόπους4 στα εκκλησιαστικά κηρύγματα, απαλλαγμένα από ψευδεπίγραφες νοήσεις και διαδιδόμενους μύθους, όπως θεωρούσε το ''Άγιον Φως''...!

β. με τον Αρχιμανδρίτη Νεόφυτο Βάμβα (1776-1855), τον πρώτο ουσιαστικά κληρικό-εκπρόσωπο του ''νεοδιαφωτιστικού'' ρεύματος, που διακήρυξε μετά ζήλου την μετάφραση της Αγίας Γραφής στην απλή δημοτική5 και το πέτυχε δημοσιεύοντας το 1850 την Νεοελληνική μετάφραση, βρίσκοντας όμως αντιδράσεις από τους εμμένοντας στη γλωσσολογική ευταξία των Ιερών Γραμμάτων, με επικεφαλής έναν έτερο εκπρόσωπο του νεοελληνικού διαφωτισμού, τον Κωνσταντίνο Οικονόμου.

γ. με τον Κωνσταντίνο Κούμα (1777-1836),6 μαθηματικό και συγγραφέα, έναν από τους περισσότερο γνωστούς ορθολογιστές στο χώρο του διαφωτισμού, μεγάλο λάτρη του Αγγλογαλλικού πνεύματος και ιδίως αθεράπευτο ''εραστή'' των Γερμανών φιλοσόφων Κρουγκ, Σέλλιγκ, Κρούτσερ και φυσικά του Καντ. Δεν πίστεψε ποτέ στη δυνητική επανάσταση των κατακτημένων Ρωμιών και κατέκρινε πολλούς από τους Φιλικούς ως φιλοχρήματους και αιθεροβάμμονες, που συμπαρέσυραν όπως έγραφε και τους λοιπούς... "εσάλευον τας φρένας των απλουστέρων"!...

δ. με τον Μεθόδιο Ανθρακίτη (1660-1736), θεολόγο-κληρικό, τον πρώτο που αντικατέστησε την αρχαίζουσα γλώσσα με την δημώδη. Διδάσκει τη μελέτη της Λογικής και νεότερη Ευρωπαική Φιλοσοφία, Καρτέσιο (Descartes) και Μαλμπράνς.

ε. με τον γνωστότατο -καινοτόμο και νεωτεριστή για την εποχή του-  κληρικό και εφημεριδογράφο Θεόκλητο Φαρμακίδη (1784-1860)7. Ο Φαρμακίδης -''ζηλωτής εκ των νεωτεριστών''- συνέτασσε μαζί με τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Κοκκινάκη τον ''Λόγιο Ερμή'', το δημοσιογραφικό -δηλαδή- όργανο της παράταξης του Αδαμαντίου Κοραή. Έμεινε στην ιστορία -εκτός των άλλων, όπως και ο Βάμβας- για την -σχεδόν- εμμονική του θέληση να μεταφρασθεί η Αγία Γραφή στην νεοελληνική δημοτική. Βασικός σύμβουλος επί των Εκκλησιαστικών του Προτεστάντη Αντιβασιλέα Μάουερ, υπήρξε μέλος και οπαδός του Αγγλικού Κόμματος του Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου και θεωρούσε πάντοτε τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, ως πράκτορα των Ρώσων!...

Ο Ιερότατος Μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος αποδοκιμάζει και επικρίνει την γενικευμένη αυτή ξενομανία δυτικοθρεμμένων κληρικών, φραγκευμένων λογίων της Εσπερίας8 και μισθωμένων αποδομητών της γλώσσας. Άλλωστε -μην ξεχνάμε- πως το νεοεισαγόμενο διαφωτιστικό ρεύμα απέβλεπε μετά την επικράτηση των Ελλήνων -εξαιτίας της Εθνικής Επανάστασης- να προβεί σε ολικές και γενικευμένες μεταρρυθμίσεις στη Παιδεία, στη Φιλοσοφία και Φιλολογία, στη Γλώσσα και φυσικά στην ίδια αυτή την Εκκλησία, προσανατολισμός ο οποίος ολοκληρώθηκε και απέδωσε συν τω χρόνω τα μέγιστα.

Τις συνέπειες των νεοδιαφωτιστικών αυτών μεταρρυθμίσεων και τις παρενέργειές τους στο χώρο της Εκκλησίας9, τις βλέπουμε διάπλατα από τα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού, με τις φιλενωτικές κινήσεις, το διάχυτο προτεσταντικό πνεύμα, την ''μεταποίηση'' του ορθοδόξου φρονήματος και της μερικής, έως πλήρους εγκατάλειψης της Πατερικής Θεολογίας, αντικαθιστώντας την με την Νεοπατερική, καινοτόμο και συγκρητιστική ''τεχνοτροπία'' των Οικουμενιστών Φαναριωτών της έκπτωτης και ''Φραγκευμένης'' Πόλης. Εύχεσθε! 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Πηγές:

1. Σύμφωνα με τον Κοσμά Φλαμιάτο, η Αγγλία εκμεταλλεύτηκε τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821 και, με τη συμμετοχή του Κλήρου σε αυτόν, επεδίωξε "ίνα διεγείρη την παγκόσμιον, ει δυνατόν, περιφρόνησιν, μίσος, αποστροφήν και συνωμοσίαν κατά του Κλήρου, τόσον την εκ των Αρχών, όσον και την εκ του λαού. Δι' αυτόν τον σκοπόν, προς τοις άλλοις εκίνησεν εμμέσως εις τους αρχηγούς της Φιλικής Εταιρείας και εισήχθησαν εν αυτω ο Οικουμενικός Πατριάρχης, πολλοί Επίσκοποι και άλλοι εκ του Κλήρου της Ανατολής, και εφάνησαν τινες εξ αυτών οπλοφορούντες εις το στάδιον του κατά των Οθωμανών πολέμου, φαινόμενον όλως μοναδικόν, αλλόκοτον και αποτρόπαιον, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν''.

2. Κοσμάς Φλαμιάτος, μοναχός, 'Απαντα ήτοι Φωνή Ορθόδοξος περί των μελλόντων καθώς και Επιστολή προς τους εν τω Αγίω Όρει Πατέρας, Εκδόσεις Ασκητικών Κειμένων Κωνσταντίνου Χαρ. Σπανού, Αθήνα 1976, σελ. 96-97.

3. Κ. Θ. Δημαράς, Νεοελληνικός Διαφωτισμός, Ερμής, Νεοελληνικά Μελετήματα. Αθήνα 1998.

4. Πολυχρόνης Ενεπεκίδης: Κοραής - Κούμας - Κάλβος. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας.

5. Μιχαηλάρης Παναγιώτης, ''Νεόφυτος Βάμβας'', Κληρικοί στον Αγώνα, ''Τα Νέα'', Αθήνα, 2010, σελ.95.

6. Γιώργου Καραμπελιά, "Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα", Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2011.

7. Πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, "Επακριβώσεις στην ιδεολογική ταυτότητα του Θεόκλητου Φαρμακίδη", Ελληνισμός μετέωρος, Εκδ. Αποστολική Διακονία, Β΄ Εκδ. Αθήνα 1999, σελ. 168-183.

8. Κοσμάς Φλαμιάτος, Μοναχός, ''Απαντα ήτοι Φωνή Ορθόδοξος περί των μελλόντων καθώς και Επιστολή προς τους εν τω Αγίω Όρει Πατέρας''.

9. Κοσμά Φλαμιάτου, ''Φωνή ορθόδοξος και σπουδαία εις ανακάλυψιν της κατά των ορθοδόξων επιβουλής εις ορθόφρονα συμβουλήν διά την εκ του επικειμένου κινδύνου ασφάλειαν και κοινήν σωτηρίαν και περί της μελλούσης καταστάσεως των καθ' ημάς πραγμάτων''. Εν Αθήναις 1849.

ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ 

ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ 

ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. 

ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Τούτο εγνωρίσθη εναργέστερον εις τον ορθόδοξον λαόν της Ανατολής. Επειδή παρετήρησεν η πολιτική της Αγγλίας, ότι οι φιλόθεοι και φιλογενείς διδάσκαλοι, Ευγ. ο Βούλγαρις, ο Ν. Θεοτόκης και άλλοι ομόφρονες τούτων, διά συνεργείας των αοιδίμων Ζωσιμάδων, διέδωκαν εις τον λαόν της Ανατολής, αφορμήν εις αναγέννησιν και εις χρήσιν της Παλαιάς, Ελληνικής γλώσσας, πολλά συγγράματα εις στηριγμόν της ορθοδόξου πίστεως, και πολλά άλλα σπέρματα αληθινού φωτισμού, τείνοντα όλα εις την οικοδομήν της Εκκλησίας και εις αποκατάστασιν και εις πρόοδον του Ελληνικού γένους, επενόησε διά τούτο ευθύς τρόπους, όπως δι' αυτών, ου μόνον απομαιταιώση τοιούτους θεοφιλείς και σωτηρίους σκοπούς, αλλ' ίνα φέρη προς τούτους τους εκ διαμέτρου αντικεμένους καρπούς. 

Δ' αυτό τέλος προπαρασκεύασε κατάλληλα όργανα και στρατιώτας, οποίος προς τοις άλλοις, ο Κ ο ρ α ή ς,  ο Κ ο ύ μ α ς,  ο Ν. Δ ο ύ κ α ς, ο Α. Γ α ζ ή ς, ο  Β ά μ β α ς, και όλοι οι περί αυτούς. Εις όλην την εκ τούτων αναφανείσαν νέαν φιλολογίαν, ως και εις αυτάς τας Γραμματικάς θεωρείται τοιαύτη νενοθευμένη ανωμαλία, διά την συστηματικήν στρέβλωσιν και φθοράν του πνεύματος της νεολαίας, ώστε φέρει φρίκην και έκπληξιν εις οποιονδήποτε νουνεχή και ορθόδοξον. 

Εκτός τούτου, εις όλην αυτήν δεν φαίνεται άλλο τι, ως επί το πλείστον, ειμή τα κατά της ορθοδόξου πίστεως σκάνδαλα, η εκ πλαγίου σύστασις της πλάνης του Λουθηρο-Καλβινισμού και του θεισμού, η σύγχησις και η νόθευσις των επιστημονικών γνώσεων, και ο ερεθισμός εις της καινοτομίας το πνεύμα και προ πάντων εις τα του Κοραή έργα, ώστε και διά τούτο εκθειάζονται και υπερεπαινούνται μέχρι της σήμερον, διά της κοινής φήμης ενεργεία της επιβουλής. 

Δι' αυτών έσυρε προ πολλού η συνωμοσία εις το ναυάγιον της πλάνης και εις την κατά της ορθοδοξίας επιβουλήν, όλην σχεδόν την τάξιν των νομιζομένων και λεγομένων ελλογίμων και διδασκάλων όλης της Ανατολής. Διά τούτων ενήργησεν η εκ της Αγγλίας επιβουλή και αποσκορακίσθησαν προ πολλού, οι εκ πάντων των Σχολείων της Ανατολής, ό λ α  τ α  β ι β λ ί α  τα συντεταγμένα υπό ανδρών σοφών τε και συνετών και επαγγελόμενα ει τε πολλήν, ει τε ολίγην ωφέλειαν εις την νεολαίαν, ή συγκεγραμμμένα υπό οποιουδήποτε  είτε παλαιού, είτε νέου ορθοδόξου διδασκάλου, και  α ν τ ι σ ύ χ θ η σ α ν  ά λ λ α, άλλως κεκολοβωμένα, ανώμαλα και εστρεβλωμένα, ή γεγραμμένα υπό Λουθηρο-Καλβίνων και μεταφρασθέντα εκ του Αγγλικού και του Γερμανικού. 

Άλλα δε πάλιν συνερανίσθησαν εκ των πάλαι Ελληνικών Συγγρφέων και συνετάχθησαν δι' αυτήν την αιτίαν, τουτέστι διά την στρέβλωσιν και σύγχυσιν του πνεύματος της νεολαίας, και διά κατά της ορθοδόξου πίστεως σκάνδαλα, ως προς τοις άλλοις, η λεγομένη Ε γ κ υ κ λ ο π α ί δ ε ι α  τ ο υ  Φ α ρ μ α κ ί δ ο υ,  συντεταγμένη επί τοιούτω σκοπώ, υπό τινος Γερμανού, και άλλα πολλά τοιαύτα. Αι κατά της ορθοδόξου πίστεως φρικταί και αλλόκοτοι βλασφημίαι κατά την δόξαν των Λουθηρο-Καλβίνων και ε ι ς  ό λ α  υ π ό  τ ο υ  Κ ο ρ α ή  εκδοθέντα  β ι β λ ί α  κατ' εισήγησιν και υπαγόρευσιν της επιβουλής, το υπό του Ν. Δούκα βλασφήμως συντεταγμένον βιβλίον κατά των έργων του αγιασμού, τουτέστι κατά της νηστείας και της παρθενίας, τα όσα δε πάλιν: 

Α. ο Γ α ζ ή ς  β λ α σ φ η μ ε ί  κατά του μοναδικού βίου εις την Ελληνικήν Βιβλιοθήκην, ταύτα λέγω και άλλα πολλά, παραπλήσια τούτοις υπάρχουσι γνωστά και δήλα σχεδόν τοις πάσι. Δι' αυτον τον σκοπόν μεταφράσθη υπό του Κούμα εκ του Γερμανικού, η δωδεκάτομος Γενική Ιστορία σ υ ν τ ε τ α γ μ έ ν η  υ π ό  Λ ο υ θ η ρ ο κ α λ β ί ν ο υ,  καθώς και τα Ελληνικά Λεξικά τόσον τούτου, όσο και το του Γαζή εκ των οποίων, εις την πρώτην έκδοσιν ε ξ η λ ε ί φ θ η οποιαδήποτε  λ έ ξ ι ς  θ ε ο λ ο γ ι κ ή  και Ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή.

Εκ του Γερμανικού μ ε τ α φ ρ ά σ θ η  υ π ό  τ ο υ  Κ ο ρ α ή  και η λεγομένη ''Κατήχησις'' του Πλάτωνος, ήτις και πάλιν εξεδόθη εν Κερκύρα, υπό άλλων οργάνων της επιβουλής. Εις τα εν αυτή προστεθέντα σχόλια υπό του μεταφραστού, πάντοτε εις όλα τα εκεί μνημονευόμενα ρητά της Π. Διαθήκης, επιφέρει διόρθωσιν κατά το λεγόμενον εβραικόν κείμενον, επί σκοπώ σκανδάλου εις τους ορθοδόξους, ίνα νομίσωσι, δηλαδή, ότι η των εβδομήκοντα μετάφρασις ην η καθ' ημάς Εκκλησία, έχει και κρατεί από των Αποστολικών χρόνων μέχρι της ώρας, εστίν εσφαλμένη τάχα και, ότι εκ τούτου ανάγκη, ίνα παραδεχθώμεν την εκ του εβραικού, την οποίαν έπειτα προσέφερον εις ημάς διά τόσου θορύβου και τέχνης οι εκ της Αγγλίας  ψ ε υ δ α π ό σ τ ο λ ο ι.  

Δι αυτής της του Πλάτωνος Κατηχήσεως, ευρίσκουσιν αφορμήν οι ψευδοδιδάσκαλοι της νυν εποχής, κατ' εισήγησιν της επιβουλής και διεγείρουσιν εις την αστήρικτον νεολαίαν πολλά κατά της ορθοδόξου πίστεως σκάνδαλα, και πολλάς συστάσεις, εις πολλά βλάσφημα και αντιχριστιανικά δόγματα, της Λουθηρο-Καλβινικής πλάνης. Σιωπώ πάμπολλα άλλα τοιαύτα. Η επί τούτω σκοπώ ραδιουργία της επιβουλής, ως προς την νόθευσιν όλων εν γένει των βιβλίων των ορθοδόξων, εχώρησε, επί τοσούτον, ώστε εισήλθε και εις αυτό το θυσιαστήριον, ίνα νοθεύση, δηλαδή και ατά τα κατά πάσαν ημέραν ιερά βιβλία αναγινωσκόμενα εν ταις Εκκλησίαις, υπό το πρόσχημα της διορθώσεως. 

Εις αυτόν τον σκοπόν αποβλέπει η επιχείρησις του ψευδοδιδασκάλου και υποκριτού Β. Κουτλουμουσιάνου  ε ι ς  δ ι ό ρ θ ω σ ι ν,  δ ή θ εν  τ ο υ  Ω ρ ο λ ο γ ί ο υ,  τ ω ν  Μ η ν α ί ω ν  και άλλων ομοίων Εκκλησιαστικών βιβλίων. Η τυπογραφία όλης εν γένει της Ανατολής, εν αγνοία και δι' απάτης, και μάλιστα οι εφημεριδογράφοι διά μόνον σκοπόν της επιβουλής αγωνίζονται και συγχρόνως δι' άλλης ραδουργίας και τέχνης, κινεί τον αποίμαντον, τον απροστάτευτον, τον απλούν και επιβουλευόμενον λαόν, και αναγιγνώσκει αδιαλείπτως μετά πολλού και θερμού ζήλου αυτάς, εν ω εφαίνετο αναγκαία, τοιαύτη απαγόρευσις εις αυτά, οποία φαίνεται αναγκαία εις τους γονείς, ίνα πράττωσι εις τα ίδια τέκνα, εις απαγόρευσιν όλων των ολεθρίων και θανατηφόρων βρωμάτων και φαγητά, τα οποία προσφέρει αυτοίς αδιάλλακτος και υποκεκρυμμένος εχθρός, υπό το πρόσχημα της φιλανθρωπίας. 

Σιωπώ πάμπολλα άλλα βλάσφημα και Σατανικά βιβλία, έχοντα αποκεκαλυμμένας τας κατά της πίστεως βλασφημίας, τα σκάνδαλα της διαφθοράς, του σκοτισμού, της κακίας και τον ερεθισμόν της αποστασίας. Αλλά και περί τούτου του αντικειμένου, ο λόγος αποβαίνει πολύ διεξοδικός και δεν εκτείνομαι ως προς αυτό περαιτέρω, αλλά μεταβαίνω εις άλλο. 

Δ'. Η υπό το όνομα του εξευγενισμού διάδοσις της πολυτελείας και της διαφθοράς και η εκ ταύτης κοινή ένδεια και πτωχεία. 

Συγχρόνως εις την διάδοσιν της πλάνης ενεργεί και εκείνην της διαφθοράς, επειδή και τα δύο βοηθούνται αμοιβαίως, τόσον η πλάνη, δηλαδή φέρει πρόοδον και πλεονασμόν εις την διαφθοράν, όσον και η διαφθορά φέρει τα αυτά εις την πλάνην. Η πολυτέλεια και η διαφθορά, προς τοις άλλοις παύει το αίσθημα του πατριωτισμού και τον υπέρ του κοινού συμφέροντος ζήλον και φέρει αναποφεύκτως τους πεπτωκότας εις την ιδιοτέλειαν και επιρρεπείς εις τας κοινάς προδοσίας κατ' οιανδήποτε, καν μικράν προσβολήν πειρασμού υπό ξένης επιβουλής. 

Τούτο πολλώ μάλλον ακολουθεί εις όποιον λαόν λάβη χώραν, πρώτον η τρυφή και η πολυτέλεια, έπειτα δε η κοινή ένδεια και πτωχεία, γινόμενα τότε όλως ανυπόφορα και δεινά εις τους πάσχοντας και μάλιστα όσους επισκιάση η πλάνη του θεισμού και έχωσι μίαν όλως εστρεβλωμένην και αλεινήν μόρφωσιν, τα οποία όλα συστηματικώς ενεργεί η επιβουλή εις όλα τα ορθόδοξα Κράτη, προ πάντων δε εις όλον τον λαόν της Ανατολής. 

Εκτός τούτου οίδε καλώς, ότι η γενική διαφθορά εξ ανάγκης φέρει την ανωμαλίαν, όλα τα είδη της κακίας, την κοινήν ένδειαν, την καταστροφήν και τα ναυάγια εις τα έθνη και εις όλα τα Κράτη. Καθώς την πλάνην, ωσαύτως και την πολυτέλειαν και την διαφθοράν ενεργεί και διαδίδεται πάντοτε συστηματικώς, κατά πρώτον εις τους βασιλικούς οίκους, εις τας Πρωτευούσας των πόλεων, έπειτα δε εις όλας τας πόλεις, εις όλας τας κεντρικάς θέσεις, εις όλην την ανωτέραν του λαού τάξιν και εις την νεολαίαν, επειδή οίδεν, ότι εκείθεν ευστόχως και εξ ανάγκης εκτείνεται το κακόν εις όλας τας τάξεις του λαού. 

Έργον αυτής της επιβουλής, θεωρείται προς τοις άλλοις πολλοίς και κατά τον ιη' αιώνα επιπολάσασα διαφθορά εις τον βασιλικόν οίκον της Γαλλίας, και η εκείθεν διάδοσις εις τον λαόν,  και όσα άλλα τοιαύτα αλλόκοτα και απαίσια σκάνδαλα ακολουθούσι και γίνονται και εις όλα τα άλλα επιβουλευόμενα Κράτη, μέχρι της σήμερον. 

Εκ των όσων άλλων ραδιουργιών μετέρχεται συστηματικώς ως προς αυτόν τον σκοπόν θεωρούνται και αι εφεξής:

1. Αποστέλλει ανθρώπους  εκ του άρρενος και του θήλεος φύλου τεχνίτας και ερεθιστάς της διαφθοράς εις τους επιβουλευομένους. Ενίοτε δε αποστέλλονται Λόρδοι ευπρόσωποι και ωραίοι εις τους βασιλικούς κήπους δι' αυτόν τον σκοπόν.

2. Κινεί αυτούς δι' άλλων κεκρυμμένων αυτής οργάνων και συγκροτούσι πολλάκις και συστηματικώς συμπόσια επίσημα, πολυτελή και όλως σκανδαλοποιά ως προς την διάδοσιν της διαφθοράς, χορούς, θέατρα, συγκρότησιν γενικών ομηγύρεων χωρίς ευλόγου και μεγάλης αιτίας διά μεγαλοπρεπών επιδείξεων κ.τ.λ.

3. Εις την Επτάνησον συστηματικώτερον, καθώς και εις όλα τα άλλα Κράτη κατά το μάλλον και ήττον προβιβάζει εις όλας τας θέσεις Εκκλησιαστικάς και πολιτικάς και προ πάντων εις τας διδασκαλικάς όλην την πλάνην και την διαφοράν, και χορηγεί αυτοίς κατά πρώτον αδρούς και μεγάλους μισθούς και πολυπλασιάζει τας θέσεις.

Εκ τούτου προς τοις άλλοις οικονομεί πολλούς απαισίους σκοπούς΄  πρώτον μεν ενεργεί δι' αυτών την αφορμήν και τα σκάνδαλα εις διάδοσιν γενικήν της πολυτελείας και της διαφθοράς, δεύτερον δε φέρειτην ένδειαν και την χρεωκοπίαν του κοινού ταμείου, δι' άλλους ολεθρίους σκοπούς΄ και τρίτον μισθοδοτεί αδρώς κατά πρώτον τα όργανα της κοινής προδοσίας γενόμενα εκ τούτου προθυμότερα και πλέον αφοσιωμένα εις τας μυστικάς αυτής εισηγήσεις. 

Εις ταύτα τα δύο Κράτη της Επτανήσου, εν μέρει δε και εις το Βασίλ. της Ελλάδος, όλον το ταμείον σχεδόν εξοδεύεται εις τα όργανα επιβουλής, ενεργούντα αδιαλείπτως, είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία, το γενικόν ναυάγιον. Μ ι σ θ ο δ ο τ ε ί  φερ' ειπείν  ψ ε υ δ ο δ ι δ α σ κ ά λ ο υ ς,  των οποίων όλον το έργον και οι αγώνες αποβλέπουσιν εις την όλως εστρεβλωμένην και εις την κατά το πνεύμα της διαφθοράς και της πλάνης μόρφωσιν της νεολαίας και εις μόνον τον προσηλυτισμόν της επιβουλής, 

άνθρωποι των οποίων, ου μόνον η διδασκαλία, αλλά και η απλή συναναστροφή γίνεται φθορά και μολυσμός της κοινωνίας, έχει και  μ ι σ θ ο τ ο δ ο τ ε ί   δ α σ ο ν ό μ ο υ ς  και δ α σ ο φ ύ λ α κ α ς  εις το Βασίλειον της Ελλάδος, και ενεργούσι κατά καιρούς και τόπους, εάν ώσιν, αλλόφιλοι κατά τας δοθείσας αυτοίς  μ υ σ τ ι κ ά ς  ε ν τ ο λ ά ς,  δολίως πως και εμμέσως δι' άλλων την  π υ ρ κ α ι ά ν  και την  φ θ ο ρ ά ν  εις τα δάση. 

Σιωπώ μυρία άλλα σπουδαιότερα και φρικωδέστερα τούτων, διότι αυτά αρκούσιν εις μικράν νύξιν προς έρευναν και γνώσιν των άλλων.

Συνεχίζεται 

Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου: 

''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ 

ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ'' 

Αθήνα 1849, σελ. 32-36. 

Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΟ ΝΑΟ

Στὸν ναὸ προσφέρουν στὸν Δεσπότη ἀφιέρωμα ζωντανὸ ποὺ κινεῖται καὶ στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ προστίθεται ὡραιότητα καὶ ὁ τόπος τοῦ ναοῦ κληρώνεται σὰν κατοικητήριο τῆς δόξας —πράγμα ποὺ καὶ ὁ Δαβὶδ παραδέχεται ὅτι ἐπιθυμεῖ, ἀλλὰ δὲν ἀξιώνεται νὰ τὸ δεῖ μὲ τὰ μάτια του. Καὶ ξεχνᾶ ἡ παιδούλα τὸ πατρικό της σπίτι καὶ ὁδηγεῖται στὸν βασιλιά, ποὺ ἐπιθύμησε τὸ κάλλος της. Ὁδηγεῖται μὲ τὴ θέλησή της, μὲ τιμὲς καὶ δόξα, μὲ λαμπρὴ πομπὴ βγαίνει ἀπὸ τὸ σπίτι της, ἐνῶ ὅλοι χειροκροτοῦν ἐγκωμιαστικὰ τὴν ἔξοδο. Συνοδεύουν τοὺς γονεῖς της ὅλοι οἱ συγγενεῖς, οἱ γείτονες, οἱ φίλοι.

Οἱ πατέρες συνοδεύουν χαρούμενα τὸν πατέρα κι οἱ μητέρες τὴ μητέρα, οἱ κοπέλλες καὶ οἱ νεαρὲς κρατώντας λαμπάδες συμπορεύονται μὲ τὴν κόρη τοῦ Θεοῦ σὰν ἕνας κύκλος ἀστεριῶν φωτεινῶν γύρω ἀπὸ τὴ σελήνη κι ὅλη ἡ Ἱερουσαλὴμ μαθαίνει τὸ γεγονὸς καὶ παρακολουθεῖ τὴν πρωτοφανῆ αὐτὴ πομπή, δηλαδὴ ἕνα κοριτσάκι τριῶν ἐτῶν νὰ περιστοιχίζεται μὲ τόση δόξα, νὰ τιμᾶται μὲ τόση λαμπαδηφορία. Ὅταν ἔφτασαν στὸν ναό, τοὺς περίμενε καὶ τοὺς χαιρετοῦσε μὲ ψαλμωδίες ὅλη ἡ ἱερατικὴ τάξη καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἀρχιερέας συγκινοῦνταν ἀπὸ τὸ θαῦμα αὐτὸ καὶ μάλιστα περισσότερο ἀπὸ ὅλους, ἐπειδὴ ἦταν θεόπνευστος. Οἱ γονεῖς ὁδηγοῦν σ’ αὐτὸν τὴν κόρη, ποὺ τὴν ἐμπιστεύονται καὶ διηγοῦνται τὰ σχετικὰ μὲ τὴ στείρωση τῆς Ἄννας καὶ τὴν ὑπόσχεση ποὺ ἔλαβαν σ’ αὐτὸ τὸ θέμα καὶ γενικὰ παραδέχονται πὼς ὑπερβαίνει τὶς δυνάμεις τους ἡ ἀνατροφὴ τῆς κόρης.

Ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ἀγαπητὴ ἀπὸ τὸν Θεό, ἔπρεπε καὶ ἡ ἀνατροφή της νὰ εἶναι ἀνάλογη, ὥστε ἕνα μαργαριτάρι τόσο λαμπρὸ καὶ σπάνιο νὰ μὴ ραφτεῖ πάνω σ’ ἕνα φτηνὸ καὶ τιποτένιο ὕφασμα, ἀλλὰ σ’ ἕνα βασιλικὸ ἔνδυμα, γιὰ νὰ τὸ στολίσει καὶ νὰ τὸ ἀναδείξει πάρα πολύ. Ὁ ἀρχιερέας ἐκείνη τὴ στιγμὴ μᾶλλον ἔπεσε σὲ ἔκσταση, καταλείφθηκε ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ διέγνωσε ὅτι ἡ κόρη εἶναι πραγματικὰ κατοικητήριο Θείας Χάρης καὶ ὅτι εἶναι αὐτὴ περισσότερο ἄξια ἀπ’ αὐτὸν νὰ ἐμφανίζεται συνεχῶς ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Ταιρίαζε αὐτὸ ποὺ εἰπώθηκε καὶ εἶχε βαθὺ νόημα στὸν νόμο γιὰ τὴν κιβωτό, ὅτι θὰ κατοικήσει στὰ Ἅγια τῶν ἁγίων, γιατί αὐτὸ ἀκριβῶς ἀναφέρεται ὁλοφάνερα σ’ αὐτὴν τὴν κόρη. Ὁ ἀρχιερέας χωρὶς ἐνδοιασμοὺς καὶ χωρὶς φόβο τολμᾶ κάτι δίκαιο, ποὺ ξεπερνᾶ τὸν νόμο, μᾶλλον ξεπερνᾶ τὸν ἀνθρώπινο νόμο καθὼς καὶ τὴν ἀσάφεια τοῦ γράμματος τοῦ νόμου, γιατί ἀκολουθεῖ τὸ ἅγιο Πνεῦμα καὶ ὁδηγεῖ καὶ ἀποθέτει στὰ Ἅγια τῶν ἁγίων αὐτὸ τὸ ἀφιέρωμα.

Δέχεται ὁ τόπος αὐτὸς τὴν κόρη, αὐτὸς ποὺ κανεὶς ἄλλος ἄνθρωπος δὲν τὸν εἶδε, ποὺ δὲν τὸν πατοῦν οὔτε οἱ ἱερεῖς οὔτε ὁ ἴδιος ὁ ἀρχιερέας, παρὰ μία μόνο φορά τὸ χρόνο. Ἔπρεπε βέβαια νὰ μὴν ὑπακούει δουλικὰ στὴ σπουδαιότητα τοῦ νόμου, αὐτὴ ποὺ ἁγιάσθηκε μὲ τὴν καθαρότητά της περισσότερο ἀπὸ ὁλόκληρη τὴ φύση καὶ δικαιώθηκε ἀπὸ τότε ποὺ ἦταν στὴ μήτρα τῆς μητέρας της, ἑνὸς νόμου ποὺ δὲν θεσπίστηκε γιὰ τοὺς δίκαιους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. Ὁ νόμος καθιερώθηκε γιὰ τὶς παραβάσεις καὶ θεωρήθηκε παιδαγωγὸς γιὰ κείνους ποὺ χρειαζόταν διαπαιδαγώγηση. Σ’ αὐτὴν ποὺ ξεπερνοῦσε τοὺς ἀγγέλους ὄχι ὁ νόμος, ἀλλὰ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐκτελοῦσε τὰ τέλεια.

Φανερώνει ὁ Θεὸς ὅτι ἀρέσει αὐτὰ τὰ ὅποια συνέβησαν, γιατί χρησιμοποιεῖ σὰν διάκονό της ἄγγελο γιὰ νὰ ἀναθρέψει τὴν ἀφιερωμένη καὶ τρέφει μὲ παράδοξο τρόπο αὐτὴν ποὺ θὰ τὸν γεννήσει καὶ θὰ τὸν ἀναθρέψει, ὥστε κανένα χαρακτηριστικό της νὰ μὴ φαίνεται ὅτι εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλὰ ὅλα νὰ φαίνονται ὅτι εἶναι θεϊκά. Αὐτὴ εἶναι ἡ σημερινή μας πανήγυρη, αὐτὸ τὸ γεγονὸς γιορτάζουμε σήμερα, τὴν προσαγωγὴ τῆς κόρης στὸν ναὸ καὶ τὴν εἰσαγωγή της στὰ Ἅγια τῶν ἁγίων. Τί παράξενο γεγονός, τί παράξενο πράγμα ἀκοῦμε! Ἕνα μικρὸ κορίτσι νὰ ζεῖ στὰ ἄδυτα καὶ ἀθέατα τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη κι ἂν μόνο πατοῦσε στὴν αὐλὴ τοῦ ναοῦ, αὐτὸ θὰ ἔδειχνε ξεκάθαρα τὴν οἰκειότητα ποὺ θὰ εἶχε μὲ τὸν Δεσπότη, ἀφοῦ βέβαια αὐτὸ πού λέεε, «νὰ πατάει κανεὶς τὴν αὐλή μου δὲν τὸ ἐπιτρέπω», ὁρίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται σὲ ρήξη μαζί Του.

Ἀκόμη κι ἂν ἔβλεπε μόνο τὰ Ἅγια τοῦ ναοῦ, κι αὐτὸ θὰ ἦταν μεγάλη ἀπόδειξη παρρησίας πρὸς τὸν Θεό. Ἀκόμη κι ἂν μία φορὰ τὸν χρόνο ἔμπαινε στὰ Ἅγια τοῦ ναοῦ, κι αὐτὸ θὰ ξεπερνοῦσε πάρα πολὺ τὴν ταπεινὴ θέση τῆς γυναίκας. Τώρα ὅμως περνώντας τὴν αὐλή, διασχίζοντας τὸ δεύτερο χώρισμα καὶ φτάνοντας στὰ Ἅγια τῶν ἁγίων, ὁρίζεται νὰ μένει συνεχῶς μαζὶ μὲ τὸν Θεὸ κι αὐτὸ εἶναι ἕνας ἀρραβώνας μεταξύ τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐμφανίζεται ἀργότερα. Δείχνει μ’ αὐτὴ της τὴν ἐνέργεια ἡ Θεοτόκος προφητικὰ σ’ ἐμᾶς καὶ ἀνοίγει τὸν δρόμο σ’ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος γιὰ τὴν ἄνοδο καὶ εἴσοδό του στὰ οὐράνια καὶ ἀληθινὰ Ἅγια τῶν ἁγίων καὶ ἔτσι μετὰ ἀπ’ αὐτὸ φαίνεται ὅτι καταργεῖ τὸν μωσαϊκὸ νόμο, ὁ ὁποῖος ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ μᾶς δικαιώσει καὶ νὰ μᾶς καθαρίσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, σχεδὸν μᾶς ἐμπόδιζε ὅλους νὰ μετέχουμε σὲ κάθε μορφὴ ἁγιότητας.

Ἐπρόκειτο βέβαια ὁ Χριστὸς μὲ τὴ Θεία Χάρη νὰ μᾶς δικαιώσει ὅλους καὶ «ἀφοῦ μὲ τὸν σταυρικὸ θάνατό του γκρέμισε ὅ,τι σὰν τοῖχος μᾶς χώριζε καὶ προκαλοῦσε ἔχθρα», ἄνοιξε γιὰ ὅλους τούς ἀνθρώπους τὶς εἰσόδους, ποὺ ἦταν προηγουμένως ἄβατες, καὶ ἀφοῦ μᾶς ἁγίασε ὅλους καὶ μᾶς καθάρισε μὲ νερὸ καὶ ἅγιο Πνεῦμα, μᾶς δέχτηκε στὰ Ἅγια. Γι’ αὐτὸ τώρα στὸν ναὸ ὑποδέχεται τὴν Παρθένο. Καὶ ὅσα συμβαίνουν τώρα στὴ Θεοτόκο, μοιάζουν σὰν νὰ μᾶς δίνει ὁ Θεὸς ἀξιόπιστα ἐνέχυρα γιὰ τὴ συμφιλίωση ἀργότερα ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπινου γένους μαζί του. Μικρὸ παιδὶ ἀφιερώνεται ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης κακίας καὶ ἐξαιτίας τῆς εὐθύτητάς του· «Γιατί ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀνήκει σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι σὰν κι αὐτὰ» καὶ «Βοηθάει ὁ Κύριος τους ἀθώους καὶ βλέπει μὲ εὐμένεια τοὺς εὐθεῖς ἀνθρώπους». Μιλᾶμε γιὰ γυναίκα, ποὺ ἐξαιτίας τῆς Εὔας προῆλθε ἡ ἁμαρτία, ὥστε «ἐκεῖ ὅπου πλεόνασε ἡ ἁμαρτία, ἐκεῖ θὰ ὑπερπερισσεύσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ».

Καὶ ἐνῶ ἡ γυναίκα διώχτηκε ἀπὸ τὸν παράδεισο, θὰ προηγηθεῖ τῆς φύσης της καὶ θὰ εἰσέλθει στὰ Ἅγια τῶν ἁγίων, θὰ εἶναι τριῶν ἐτῶν, γιατί ἔτσι συμβολίζεται ἡ ἁγία Τριάδα, αὐτὴ ποὺ αὐξάνει τὴν ἁγιότητα. Τί σημαίνει ἡ πομπή: Εἶναι ἡ ἐλεύθερη διατύπωση τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἁπλώθηκε σ’ ὁλόκληρη τὴ γῆ καὶ δὲν περιορίσθηκε σ’ ἕνα τόπο σύμφωνα μὲ τὴ στενὴ ἀντίληψη τοῦ νόμου. Τί σημαίνει ἡ παρουσία νέων κοριτσιῶν; Ψυχὲς τοῦ «καινούργιου ζυμαριοῦ» τοῦ Θεοῦ, ποὺ συμπορεύονται μιμούμενες τὴν Παρθένο. Μπορῶ νὰ διακρίνω κάποιον συμβολισμὸ στὶς λαμπάδες ποῦ κρατοῦν; Εἶναι τὸ φῶς τῆς ζωῆς, ποὺ λάμπει γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός, εἶναι ὁ φωτισμὸς τῆς γνώσης, αὐτὸ ποὺ ἀνάβει καὶ κρατιέται ἀπὸ δυνατὰ χέρια, κι ὄχι σὰν νὰ τὸ κρατοῦν ἀποκαμωμένα χέρια καὶ ἐγκαταλελειμμένο ἀπὸ κάθε δύναμη, ὅπως λέει ὁ θεῖος Δαβίδ, ὅτι καὶ «τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν κι αὐτὸ ἀκόμη σβήνει».

Γιατί τὸ ἅγιο Πνεῦμα θὰ ἀποφύγει τὸν δόλο καὶ δὲν θὰ κατοικήσει σὲ σῶμα καταχρεωμένο μὲ πολλὲς ἁμαρτίες. Ἐσὺ ἀκροατή, ποὺ σκανδαλίζεσαι ἀπ’ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦς ἐξαιτίας τῆς προσωπικῆς σου τυφλώσεως, κρύψου στὴ σκιὰ καὶ μὴ σκέφτεσαι τίποτε περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ξεπερνάει τὸ γράμμα τοῦ νόμου, ἀφοῦ εἶσαι «σκληροτράχηλος μὲ πωρωμένη τὴν καρδιὰ» καὶ κλεισμένα τὰ ἀφτιά, ποὺ πάντοτε ἀντιστέκεσαι στὸ ἅγιο Πνεῦμα. Εἶναι δυνατὸν νὰ λέγεται ὅτι ὁ ἀρχιερέας παρανομεῖ τόσο φανερὰ καὶ ἐνεργεῖ τόσο ἐπικίνδυνα, ἂν δὲν εἶχε πεισθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅτι ἔτσι πρέπει νὰ κάνει γι’ αὐτὸ τὸ κοριτσάκι; Πῶς θὰ εἰσήγαγε τὴν κόρη τόσο παράτολμα στὰ Ἅγια τῶν ἁγίων, ἂν δὲν συμβουλευόταν πιὸ σοφοὺς ἀπὸ σένα, ἀκροατή, ἂν δὲν εἶχε κάποιο σημάδι «ἀποκαλύψεως καὶ ἀλήθειας» στὸ στῆθος, πράγματα ποὺ τὸν κοσμοῦσαν πάντοτε καὶ ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἔπαιρνε πάντοτε τὴν ἄδεια γιὰ τὸ τί ἔπρεπε νὰ κάνει κάθε φορά;

Ποιὸς ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς θὰ τὸν ἀνεχόταν νὰ παρανομεῖ σ’ αὐτὸ τὸ ζήτημα; Πῶς δὲν θὰ ξεσήκωνε τὸν λαὸ αὐτὴ ἡ ἀσυνήθιστη ἐνέργειά του, ἀφοῦ σὲ ἄλλες περιστάσεις ἦταν πάντοτε ἀντιδραστικὸς καὶ πάντοτε καιροφυλακτοῦσε νὰ μὴ γίνουν ἀσυνήθιστα πράγματα; Ὅμως τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε ἰσχυρότερο κι ὅσα ἐπικύρωσε ὁ ἅγιος Θεὸς κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ἀπορρίψει καὶ μὲ τὰ μυστικὰ χαλινάρια τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ τὰ στόματα ὅλων ἐλέγχονταν καὶ καθοδηγοῦνταν καὶ ἔτσι ὅλοι ἐπαινοῦσαν καὶ ἔλεγαν ὅτι αὐτὰ συμβαίνουν πέρα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη λογική. Δὲν συμφωνεῖς μ’ αὐτὰ ὅτι εἶναι ἀληθινά, οὔτε πιστεύεις στὸν Θεό; Κοινὴ μὲ τοὺς προγόνους σου εἶναι αὐτὴ ἡ συμπεριφορά σου καὶ πατρογονικὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ καμαρώνεις, γιατί αὐτοὶ οἱ πρόγονοι δὲν εἶχαν πιστέψει στὸν Θεό, ἀλλ’ εἶχαν ἐξουθενωθεῖ γιὰ τὴν ἐπιθυμητὴ γῆ.

«Σαράντα χρόνια», λέει ὁ Θεὸς ποὺ δὲν τὸν πίστεψαν, «βαρέθηκα τὴ γενεὰ ἐκείνη καὶ εἶπα: πάντοτε πλανῶνται μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ καρδιά τους΄». Ἐκτὸς ἀπ’ αὐτὰ βέβαια πρόσεξε μὴν ἀνοίξεις περισσότερο τὴ θύρα σου στοὺς εἰδωλολάτρες καὶ ἀπιστεῖς στὰ θαύματα ποὺ περιέχονται στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ κι ἔτσι μαζὶ μ’ αὐτοὺς βαδίζεις γιὰ τὰ δικά μας θέματα καὶ ἐνῶ νομίζεις ὅτι συνηγορεῖς σ’ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ νόμος, πέσεις ἔξω καὶ πάρεις σοβαρὲς ἀποφάσεις ἐναντίον τοῦ νόμου. Οἱ Ἰουδαῖοι λοιπὸν ἂς φοροῦν κάλυμμα μπροστὰ στὰ μάτια τους κι ἂς μὴ βλέπουν τίποτε φωτεινὸ καὶ θεϊκό, «Γιατί ἔκλεισαν τὰ μάτια τους» καὶ γι’ αὐτὸ δὲν κατάλαβαν, ἀφοῦ βαδίζουν στὸ σκοτάδι. «Ἐμεῖς ὅμως, χωρὶς κάλυμμα στὸ πρόσωπο, κοιτάζουμε σὲ καθρέφτη τὴ λαμπρότητα τοῦ Κυρίου» καὶ σημαδεμένοι μὲ τὸ φῶς τους καὶ διαπλασμένοι ἀπ’ αὐτό, νὰ μὴν ἐξετάσουμε μόνο τὰ σχετικὰ μὲ τὴ γιορτὴ καὶ νὰ τὰ τιμήσουμε, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ γίνουμε γιορτὴ καὶ θεμέλιο γιορτῆς. Πῶς θὰ γίνει αὐτό;

Χθὲς ἤσουν, ἀκροατή, μία στείρα καὶ ἄκαρπη ψυχή, πού δὲν μποροῦσε νὰ γεννήσει ἕνα τέκνο, τὸ ὁποῖο θὰ ἦταν ἄξιο νὰ δεῖ τὸ φῶς τῆς ζωῆς; Σήμερα λάβε μέσα σου τὸν Δεσποτικὸ φόβο καὶ μὲ χρήσιμες νηστεῖες, μὲ δάκρυα, μὲ δοξολογίες, γέννησε γιὰ τὸν ἑαυτό σου τὰ ἀγαθὰ ὄντως σπέρματα καὶ πνεῦμα σωτηρίας καὶ θρέψε, παιδί μου, καὶ αὔξησε τὴν πίστη σου μέχρι αὐτὴ νὰ φτάσει τὴν πίστη τῆς σεβάσμιας Τριάδας. Μὴν ἀσπάζεσαι τὴν πολυθεΐα, γιατί αὐτὸ εἶναι κάτι χυδαῖο, οὔτε ἕναν Θεὸ μὲ μία μόνον ὑπόσταση, γιατί αὐτὸ εἶναι κάτι φτωχό. Τὸ πρῶτο ἔχει σχέση μὲ τὴν εἰδωλολατρικὴ αἰσχρότητα καὶ μὲ τὴν ἐπινόηση τῆς διαδοχῆς τῆς θεότητας, τὸ δεύτερο ἔχει σχέση μὲ τὴν ἰουδαϊκὴ μικροπρέπεια, ἐπειδὴ τὰ τρία δὲν χωροῦν μαζὶ ἐξαιτίας τῆς στενότητας τῆς σκέψης τους.

Πρόσφερε τὸ ἀφιέρωμά σου στὸν Κύριο, ἀπὸ τὸν Ὁποῖο προέρχεται «κάθε καλὴ προσφορά», καὶ μὴν ἀφιερώνεις ὅ,τι καλὸ καταφέρεις νὰ κάνεις νομίζοντας ὅτι προέρχεται ἀπὸ τοὺς κόπους σου, ἀλλὰ νὰ ξέρεις πὼς αὐτὸ ὀφείλεται στὴ δύναμη καὶ στὴ Χάρη Ἐκείνου. Ἂς σὲ φωτίζει καὶ τὸ ἄσβεστο φῶς τῆς παρθενίας ἢ τῆς σωφροσύνης κι ἔτσι θὰ γίνεις ἄξιος νὰ εἰσέλθεις ἐσὺ ἢ νὰ εἰσαγάγεις ἄλλον στὰ Ἅγια τῶν ἁγίων. Γιατί χωρὶς «ἁγιασμὸ καὶ καθαρότητα κανεὶς δὲν θὰ ἀντικρύσει τὸν Κύριο», ὅπως λέει ὁ Παῦλος. Ἔχε ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο. Ἔτσι βέβαια θὰ τραφεῖς μὲ τὸν μυστικὸ θεϊκὸ ἄρτο, ποὺ θὰ μεταφέρει ἄγγελος καὶ θὰ σοῦ τὸν προσφέρει, ἂν βέβαια λέμε καὶ πιστεύουμε ὅτι ὁ ἱερέας εἶναι ἄγγελος τοῦ Κυρίου. Αὐτὰ εἶναι τὰ κέρδη ἀπὸ μία πανήγυρη ποὺ γίνεται στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι οἱ Χριστιανοὶ εὐχαριστοῦνται μὲ τὶς γιορτές.

Εἶσαι παρθένος; Πρόσεξε τὴ δόξα τῆς παρθενίας, ποὺ σὲ ὁδηγεῖ καὶ ποὺ σὲ ἀνεβάζει καὶ μὲ ποιὸν τρόπο σὲ τρέφει καὶ μὲ τί «νὰ μὴ σαλευθεῖ τὸ πόδι σου, μήτε νὰ σβήσει ἡ λαμπάδα σου», οὔτε «νὰ σὲ βρεῖ ὁ θάνατος μπαίνοντας στὸ σπίτι σου ἀπὸ τὰ παράθυρα», οὔτε νὰ βεβηλώσεις τὸ ἅγιο τῆς ἀφθαρσίας, τὸ ὁποῖο δὲν ἐπιδέχεται καμιὰ ἀνάκληση. Γιατί ποιὸς ἀποκατέστησε τὴν παρθενία του, ἔστω καὶ ἂν λιώσει τὶς σάρκες του, ἔστω καὶ ἂν διατηρήσει τὸν ἑαυτὸ του ἀπρόσιτο στοὺς ὕπουλους λογισμούς; Ἔχεις δεθεῖ μὲ τὰ δεσμὰ τοῦ γάμου; Πρόσεξε νὰ μὴν κατηγορήσεις τὸν γάμο ὡς αἴτιο τῆς ἀπομακρύνσεώς σου ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ μὴ προφασιστεῖς ἀνόητα πράγματα. Ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ἦταν παντρεμένοι, ἀλλὰ δὲν ἦταν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ τὸ πιὸ παράδοξο, ὅταν ἀπέκτησαν διάδοχο καὶ προχώρησαν ἔτσι μπροστά, κράτησαν τὴν ἄποψή τους ἴδια γιὰ πάντα. Προσφέροντας τὴ θυγατέρα τους στὸν Θεό, ἔγιναν καὶ καλοῦνται θεοπάτορες σὰν ἀνταμοιβή.

Ἐπὶ πλέον πρόσεξε καὶ λειτούργησε σωστὰ μέσα στὸν γάμο, «δίνοντας στὸν αὐτοκράτορα ὅ,τι τοῦ ἀνήκει, καὶ στὸν Θεὸ ὅ,τι ἀνήκει στὸν Θεό». Ἀγάπα τὴ σύζυγό σου σὰν νὰ εἶναι ἡ σάρκα σου —«κανεὶς ποτὲ δὲν μίσησε τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα»— καὶ μὴ ρίχνεις τὸ βλέμμα σου ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι σου. «Πίνε νερὸ ἀπὸ τὸ πηγάδι σου», γιατί εἶναι πολὺ στενὰ τὰ ξένα πηγάδια «καὶ φέρνουν θλίψη στὴ σάρκα» σύμφωνα μὲ τὸν νόμο. Ἀνάτρεφε τὰ παιδιά σου «μὲ ἀγωγὴ καὶ συμβουλές, ποὺ ἐμπνέονται ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Κύριο» καὶ νὰ φοβᾶσαι τὴν καταδίκη του ἀρχιερέα Ἠλεί. Ἁγιάστηκες μὲ τὸν γάμο, ἀλλὰ καὶ ἁγίασες τὸν γάμο καὶ ἔγινες ἐπιτηδειότατος καὶ μεταχειρίστηκες τὶς κοσμικὲς ὑποθέσεις σύμφωνα μὲ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπέδειξες τὴν ἀλήθεια ποὺ λέει ἡ Γραφὴ ὅτι «ὁ Κύριος ἑνώνει τὴ γυναίκα μὲ τὸν ἄνδρα», ἕνα ταίριασμα πραγματικὰ ὡραῖο καὶ στεφανωμένο ἀπὸ τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος τὰ πάντα λογικὰ συνταιριάζει.

Ἔτσι γιορτάζουμε, ἀδελφοί, μακάρι ἔτσι νὰ γιορτάζουμε πάντοτε, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ εἰσέλθουμε στὴν πιὸ τέλεια εἴσοδο, στὰ Ἅγια τῶν ἁγίων, παρθένες ψυχές, καθαρὲς ἀπὸ κάθε κακὸ —αὐτὴν θεωρῶ πραγματικὴ παρθενία μ’ αὐτὰ ποὺ γράφω—, νὰ κρατᾶ ἡ ψυχὴ μας λαμπρὲς τὶς λαμπάδες ποὺ καῖνε τὸ ἔλαιο τῆς φιλανθρωπίας, νὰ εἰσέλθουμε ἐκεῖ «ὅπου μπῆκε πρὶν ἀπό μας καὶ γιὰ χάρη μας ὁ Χριστός», ἔχοντας γιὰ βοηθὸ μας αὐτὴν τὴν ἴδια τὴ Θεοτόκο καὶ στὶς προθέσεις μας καὶ στὶς πράξεις μας. Αὐτὴ μᾶς ἀξίωσε νὰ δεχτοῦμε τόσες χάρες Της καὶ ἡ Ὁποία τώρα μὲ τὴ γιορτὴ της μᾶς ἁγιάζει, καὶ τότε μᾶς ἀξίωσε νὰ νιώσουμε τὸ κάλλος τῆς πανάγιας καὶ ἀϊδίας Τριάδας, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τοῦ μοναδικοῦ Θεοῦ, στὸν Ὁποῖο ἀνήκει κάθε δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνηση, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: https://www.imaik.gr

Αγιογραφία: Μαρία Παπαδοπούλου

Άγιος Θεοφύλακτος Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος

ΕΝ ΝΑΩ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΡΑΝΩΣ Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΔΕΙΚΝΥΤΑΙ

Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΛΟΓΟΣ ΣΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Νά πάλι ἑορτή. Νά πάλι πανηγύρι. 

Νά πάλι χαρούμενο ἀναψοκέρι γιά τήν μητέρα τοῦ Κυρίου. 

Νά ἡ προπόρευσις τῆς ἀψεγάδιαστης νύμφης. 

Νά τό πρῶτο ξεπροβόδισμα τῆς βασιλίσσης. 

Νά τό σίγουρο σημάδι γιά τήν δόξα πού τήν περιμένει. 

Νά προάγγελος τῆς χάριτος πού πρόκειται νά τήν ἐπισκιάση. 

Νά γνώρισμα, πού φαίνεται ἀπό μακρυά, τῆς ὑπερβολικῆς της καθαρότητος.

Διότι ἐκεῖ πού ὁ ἱερέας εἰσερχόμενος ὄχι πολλές φορές, ἀλλά μόνον μία φορά τόν χρόνο, τελεῖ τίς μυστικές λατρεῖες, ἐκεῖ γιά νά παραμένη μόνιμα ὁδηγεῖται ἀπό τούς γονεῖς της οἱ ὁποῖοι ἀναδεικνύονται ἔτσι λειτουργοί τῆς χάριτος. Ποιός γνώρισε παρόμοια περίπτωσι στό παρελθόν; Ποιός εἶδε ἤ ἄκουσε τώρα ἤ ἀπό παληά κορίτσι νά ὁδηγεῖται βαθειά στά Ἅγια τῶν ἁγίων, αὐτά πού, παρά λίγο θά ἦταν ἀπλησίαστα καί γιά τούς ἄνδρες, καί σ᾽ αὐτά νά μένη καί νά τρέφεται; Ἄραγε δέν εἶναι αὐτό τρανή ἀπόδειξις τῶν ἀσυνήθιστα μεγάλων θαυμασίων πού θά τῆς γίνουν μελλοντικά; Ἄραγε δέν εἶναι σημάδι ξεκάθαρο; Ἄραγε δέν εἶναι σίγουρη ἀπόδειξις; Ἄς μᾶς δείξουν ὅσοι κακολογοῦν ἐναντίον της, καί ἐνῶ βλέπουν εἶναι σάν νά μή βλέπουν:

Ποῦ τά εἶδαν αὐτά, δηλ. κόρη καί μάλιστα μόλις τριῶν ἐτῶν, πού γεννήθηκε μέ θεία ὑπόσχεσι, νά προσφέρεται ὡς δῶρο τέλειο καί γιά νά ζήση ἐκεῖ, καί νά συνοδεύεται ἀπό τούς πλουσίους τοῦ λαοῦ, νά ὁδηγεῖται μέ λαμπάδες, καί νά παραλαμβάνεται ἀπό τά γνώριμα χέρια τῶν ἱερέων καί τῶν προφητῶν; Γιατί δέν θέλησαν νά ἔρθουν στά καλά τους; Γιατί, ἐνῶ ἔβλεπαν τά πρῶτα σημάδια, δέν πίστεψαν στά κατοπινά; Γιατί ἐνῶ προϊδεάσθηκαν ἀπό τά παράξενα καί διαφορετικά, δέν ἀποδέχθηκαν τά ὅσα ἔγιναν μετά; Διότι, ὅσα ἔγιναν στήν ἀρχή γύρω ἀπό αὐτήν, δέν ἦσαν συμπτωματικά καί τυχαῖα, ἀλλ᾽ ὅλα ἦταν προμηνύματα γιά ὅσα θά γίνονταν στή συνέχεια. Ἐπί τέλους ἄς μᾶς ποῦν τίς ματαιοπονίες τους αὐτοί πού θεωροῦνται σοφοί. Γιατί ἡ θυγατέρα καμμιᾶς ἀπό τίς στεῖρες πού γέννησαν δέν ὁδηγήθηκε στά ἅγια τῶν ἁγίων καί δέν παραλήφθηκε ἀπό τούς προφήτας;

Σίγουρα, αὐτοί πού λεπτολογοῦν πάνω σ᾽ αὐτά, τίποτα δέν εἶχαν νά ποῦν, ὅπως (δέν εἶχαν νά ποῦν τίποτα) καί οἱ μεταγενέστεροι ὁμόφρονές τους γιά τόν υἱό ἐκείνης, ἀλλ᾽ ἁπλῶς σήκωναν τούς ὤμους μέ τήν ἀπορία· «Ἄραγε τί θά γίνη αὐτό τό παιδί;» Τίποτε ἀπολύτως δέν εἶχαν νά ποῦν. Σίγουρα μποροῦν νά πορεύωνται τόν δρόμο τῆς ἀπωλείας ὅσοι ἔχουν πλανεμένη πίστι, καί εἶναι ἐλεύθεροι νά πέφτουν στόν λάκκο πού μόνοι τους ἔσκαψαν. Ὅμως ἐμεῖς, ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ, ἱερεῖς καί ἄρχοντες, δοῦλοι καί ἐλεύθεροι, τεχνῖτες καί γεωργοί, ἄνδρες καί γυναῖκες, ἐλᾶτε νά συγκεντρωθοῦμε πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου καί, κατ᾽ οἰκονομίαν, νά παρακολουθήσωμε ὅσα θαυμαστά τῆς ἔγιναν. Πῶς δηλ. προσφέρεται σήμερα ἀπό τούς γονεῖς της, ἡ καθ᾽ ὅλα ἱερή, στό ναό τοῦ Θεοῦ, καί ἀπό τούς ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖται.

Πῶς ὁ προφήτης αὐτήν τήν δέχεται μέσα στό ναό καί τήν εἰσάγει στά ἄδυτα, χωρίς ἀντίρρησι, χωρίς νά πῆ στούς γονεῖς της; Δέν τό κάνω αὐτό τό πρωτόφαντο τόλμημα καί νά φέρω ἕνα κορίτσι νά ζῆ συνέχεια στά ἅγια τῶν ἁγίων, ὅπου μόνον σέ ἐμένα μία φορά τό χρόνο μοῦ δόθηκε ἡ ἐντολή νά μπαίνω. Ὁ προφήτης ἐκεῖνος τίποτε ἀπό αὐτά δέν εἶπε, ἀλλά τή δέχεται μέ προθυμία, ὡσάν νά προγνώριζε αὐτό πού θά γινόταν, ἐξ ἄλλου προφήτης ἦταν, σίγουρα ἐπειδή τήν περίμενε καί τήν ἀνέμενε, ὅπως τόν υἱό της μετά ἀπό αὐτήν ὁ Συμεών. Ἔπειτα, ἀφοῦ χαιρέτησε βιαστικά τήν μητέρα, καί κρατώντας ἀπό τά χέρια τήν κόρη τήν προσφώνησε μέ αὐτά τά λόγια· Ἀπό ποῦ καί πῶς ἦρθες ἐδῶ, γυναῖκα, καί ποιός ὁ σκοπός τῆς πράξεώς σου; Καί πῶς, ἐνῶ δέν ἔχεις προηγούμενο παράδειγμα, ἔφερες καί ζητᾶς νά γίνη τοῦτο τό νέο δρᾶμα, πού δέν ἀκούσθηκε ἄλλη φορά, δηλ. νά ὁδηγεῖται κόρη καί νά ζῆ κάτω ἀπό τήν σκέπη τοῦ ναοῦ στά ἅγια;

Πές μας ποιό εἶναι τό ἐπιχείρημά σου, ἡ δικαιολογία σου, καί τί ἔχεις στό μυαλό σου; Ἐγώ, εἶπε στόν προφήτη ἡ συνώνυμη μέ τή χάρι γυναῖκα, προέρχομαι ἀπό ἱερατική γενηά, ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἀαρών, ἔχω ρίζα προφητική καί βασιλική. Καί ἔγινα ἕνα κλαδί ἀπό Δαβίδ, τόν Σολομῶντα τούς διαδόχους τους, καί, ἐπί πλέον, εἶμαι συγγενής τῆς γυναῖκας σου Ἐλισάβετ. Μετά, στόν κατάληλο καιρό, συνδέθηκα μέ ἄνδρα κατά τό θέλημα τοῦ Δεσπότου. Βρέθηκα ὅμως στεῖρα καί ἄγονος γιά ἀρκετό καιρό καί ἐπειδή δέν μπόρεσα νά βρῶ κανένα φάρμακο, πού θά μέ ἀπάλλασε ἀπό τή συμφορά, κατέφυγα πρός τό Θεό τό μόνο κυρίαρχο, πού μπορεῖ νά δίνη διέξοδο στίς δυσκολίες, καί σ᾽ αὐτόν ἄνοιξα μέ σοβαρότητα τό στόμα μου, σ᾽ αὐτόν πού εἶναι ὁ μόνος φιλάνθρωπος, καί μέ πόνο καρδίας καί μέ δάκρυα στά μάτια ἔκραξα καί αὐτά τοῦ εἶπα·

Ὦ Κύριε, Κύριέ μου, ἀπευθύνομαι σέ σένα πού ἀκοῦς ἀμέσως τήν φωνή τῶν πονεμένων ψυχῶν. Γιατί μέ διαφοροποίησες ἀπό τή φύσι τῶν προγόνων μου; Γιατί μέ θεατρίνισες στήν γενιά μου, καί ἔκανες τά μέλη τῆς φυλῆς μου νά κινοῦν τό κεφάλι τους μέ νόημα; Γιατί μέ ἔκανες συμμέτοχο τῆς κατάρας τῶν προφητῶν, δίνοντάς μου μήτρα ἄτεκνη καί μαστούς στερημένους ἀπό γάλα; Γιατί ἀπέρριψες τίς προσφορές μου ὡς ἄτεκνης; Γιατί μέ ἄφησες νά γίνω περίγελως στούς γνωστούς γείτονές μου; Ρίξε τό βλέμμα σου πάνω μου Κύριε, ἄκουσε τήν προσευχή μου Δέσποτα, λυπήσου με Ἅγιε, κάνε με ὅμοια μέ τά πουλιά τοῦ οὐρανοῦ, μέ τά θηρία τῆς ξηρᾶς, μέ τά ψάρια τῆς θαλάσσης, διότι καί αὐτά εἶναι γόνιμα μπροστά σου. Νά μή φανῶ, Ὕψιστε, ἐγώ, πού ἀπό σένα ἔγινα σύμφωνα μέ τήν δική σου εἰκόνα, χειρότερη ἀπό τά ἄλογα ζῶα. Κοντά σέ αὐτά πού εἶπα πρόσθεσα καί τοῦτο·

Διότι δικό σου Δέσποτα, θά εἶναι δῶρο εὐχαριστήριο, σάν ἱερό τάμα, καί δῶρο πολύτιμο αὐτό, πού μοῦ δωρήθηκε ἀπό σένα τόν πλουσιότατο δωρητή τῶν τελείων χαρισμάτων. Αὐτά ἐγώ (ἔλεγα) ὅσο βρισκόμουν ὑπαίθρια στόν δικό μου κῆπο, ρίχνοντας τό βλέμμα μου στούς οὐρανούς καί κτυπώντας τό στῆθος μου μέ τά χέρια μου ἔκραζα πρός τούς οὐρανούς. Ὁ δέ σύζυγός μου ἐνῶ βρισκόταν ὁλομόναχος στό βουνό καί γιά σαράντα μερόνυχτα νήστευε, καί γιά τόσα ἐκλιπαροῦσε τόν Θεό. Ἔτσι λοιπόν ὁ φιλάνθρωπος Κύριος πού εἶναι πάντα πρόθυμος νά δείξη τόν οἶκτο του, ἀφοῦ κάμφθηκε ἀπό τίς προσευχές καί τῶν δυό μας, ἔστειλε τόν ἄγγελό του νά μᾶς ἀναγγείλη τή σύλληψι τῆς θυγατρός μας. Ἀμέσως λοιπόν, ἀφοῦ διατάχθηκε ἡ φύσις ἀπό τό Θεό, ἀποδέχθηκε τό σπέρμα.

Διότι αὐτή δέν εἶχε τολμήσει νά τό δεχθῆ, πρίν ἀπό τή θεία χάρι, παρά μόνον ἀφοῦ ἐκείνη πρώτη εἰσῆλθε, καί ἀφοῦ ἔτσι πέρασε, ἄνοιξε ἡ μήτρα τίς δικές της πύλες, καί ἀφοῦ δέχθηκε αὐτό πού τῆς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, τό κράτησε μέσα της μέχρι πού, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, τό σπέρμα πού τοποθετήθηκε μέσα της, βγῆκε στό φῶς. Εὐχαριστῶ τό Θεό μου μέ ὅσες εὐχαριστίες συνέθεσαν τά χείλη μου καί ἐκφώνησε τό στόμα μου μέσα στή θλῖψι μου. Καί γι᾽ αὐτό τό λόγο συγκέντρωσα τό χορό τῶν παρθένων, συγκάλεσα τούς ἱερεῖς, ξεσήκωσα τούς συγγενεῖς, καί σέ ὅλους ἔλεγα τά παρακάτω· Χαρεῖτε ὅλοι μαζί μου, διότι σήμερα ἀναδείχθηκα καί μητέρα καί ἀφιερώτρια, πού πρόσφερα τό δικό μου τέκνο ὄχι σέ ἐπίγειο βασιλέα, οὔτε ἦταν πρέπον, ἀλλά πού τό ἀφιέρωσα στόν ἐπουράνιο βασιλέα, ἀφοῦ ἦταν καί δικό του δῶρο.

Νά δεχθῆς λοιπόν, ὦ προφήτα τή δική μου θυγατέρα, νά τή δεχθῆς καί νά τήν εἰσαγάγης καί νά τή ριζώσης σέ τόπο ἁγιασμοῦ, καί νά ἑτοιμασθῆ γιά νά γίνη κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά περιεργάζεσαι τίποτε, μέχρις ὅτου ἐπιτρέψει νά πραγματοποιηθοῦν τά σχετικά μέ αὐτήν, αὐτός πού προτρέπει νά μείνει αὐτή ἐδῶ. Αὐτά τά λόγια ἀφοῦ τά ἄκουσε ὁ Ζαχαρίας, ἀμέσως ἀπάντησε στή γυναῖκα καί εἶπε· Εὐλογημένη ἡ ρίζα σου πάντιμε, δοξασμένη ἡ μήτρα σου φίλανδρε καί πιό δοξασμένη ἡ ἀφιέρωσί σου φιλόθεε. Μετά, ὅλος χαρά καί ἔχοντας στά χέρια του τήν κόρη, πρόθυμα τήν προσφέρει στά ἅγια τῶν ἁγίων, λέγοντας περίπου αὐτά τά λόγια πρός αὐτήν· Ἔλα ἐκπλήρωσις τῆς προφητείας μου. Ἔλα ἔργο τῶν ἐδῶ συζύγων. Ἔλα ἐπισφράγισμα τῆς διαθήκης του.

Ἔλα τό τέλος τῶν θελημάτων του. Ἔλα φανέρωσις τῶν μυστηρίων του. Ἔλα ὅραμα ὅλων τῶν προφητῶν. Ἔλα ἕνωσις τῶν παλιά χωρισμένων. Ἔλα στήριγμα τῶν ταπεινωμένων. Ἔλα ἀνανέωσις τῶν παλιωμένων. Ἔλα φῶς τῶν ὅσων βρίσκονται στό σκοτάδι. Ἔλα τό πιό κανούριο καί θεῖο δώρημα. Ἔλα Δέσποινα ὅλων τῶν θνητῶν, μπές στή δόξα τοῦ Κυρίου σου, τώρα μέν στήν κάτω καί πού πατεῖται, μετά ἀπό λίγο δέ στήν ἄνω καί ἄβατη στούς ἀνθρώπους. Ἔτσι, ὅπως ἦταν φυσικό, ἀφοῦ μίλησε πρός τήν κόρη ὁ ἱερέας, τήν ὁδήγησε καί τήν ἄφησε ἐκεῖ πού τῆς ταίριαζε στό ναό τοῦ Θεοῦ, σάν σέ νυφικό δωμάτιο, καταχαρούμενη καί πολύ εὐχαριστημένη, τρίχρονη ὡς πρός τήν ἡλικία, ἀλλ᾽ ὡς πρός τό Θεό τῶν ὅλων καθ᾽ ὅλα τελεία. Ἔμεινε λοιπόν αὐτή στά ἐσώτερα ἅγια τῶν ἁγίων, τρεφομένη ἀπό ἄγγελο μέ τροφή ἀμβροσίας καί ποτιζομένη μέ θεῖο νέκταρ, μέχρι τήν εἴσοδό της στήν ἐφηβεία.

Καί τότε, μέ θεῖο νεῦμα καί μέ τή γνώμη τῶν ἱερέων δίνεται γι᾽ αὐτήν κλῆρος, καί μέ κλῆρο παίρνει τήν ἁγία αὐτή Παρθένο ὁ Ἰωσήφ ὁ δίκαιος καί κατ᾽ οἰκονομίαν τήν παραλαμβάνει ἀπό τό ναό τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἱερέων του, γιά νά ξεγελασθῆ ὁ ἀρχέκακος ὄφις, γιά νά μήν προσβάλη τήν καθαρή κόρη ὡς παρθένο, ἀλλά νά τήν προσπεράση ὡς μνηστευμένη. Βρισκόταν λοιπόν ἡ πεντακάθαρη στό σπίτι τοῦ τέκτονος Ἰωσήφ φυλασσόμενη γιά τόν ἀρχιτέκτονα Θεό, μέχρις ὅτου πραγματοποιήθηκε σ᾽ αὐτήν τό πρίν ἀπό ὅλους τούς αἰῶνες κρυφό καί ἅγιο μυστήριο, καί ἀπό αὐτήν ὁ Θεός ἔγινε ὅμοιος μέ τούς ἀνθρώπους. Ἀλλά τοῦτο εἶναι θέμα ἄλλης πραγματείας καί εὐκαιρίας, πού ἄν τό ἐπιτρέψη ὁ καιρός θά γίνη ὁ ἀναγκαῖος λόγος. Τώρα στό προκείμενο πάλι, νά ἐπανέλθη ὁ λόγος καί, μέρα πού εἶναι, νά δοξολογηθοῦν σήμερα τά εἰσόδια.

Πήγαινε λοιπόν, ὦ Δέποινα Θεομῆτορ, πήγαινε στήν κληρωμένη θέσι σου, καί βάδιζε κοντά στόν Κύριο νά χαίρεσαι καί ἀγάλλεσαι, νά τρέφεσαι καί νά ἐλπίζης, περιμένοντας ἀπό μέρα σέ μέρα, τόν ἐρχομό μέσα σου τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τήν ἐπισκίασι τῆς δυνάμεως τοῦ Ὑψίστου, καί τή σύλληψι τοῦ υἱοῦ σου, σύμφωνα μέ τήν προσφώνησι πού σοῦ ἔκανε ὁ Γαβριήλ. Καί νά χαρίσης, σέ ὅσους τελοῦν τήν ἑορτή σου, τήν βοήθειά σου, τήν σκέπη σου καί τήν προστασία σου, σώζωντάς τους πάντοτε, μέ τίς ἱκεσίες σου, ἀπό κάθε ἀνάγκη καί κινδύνους, ἀρρώστιες καί δοκιμασίες καί διάφορες συμφορές, καί ἀπό τή μέλλουσα ἀπειλή τοῦ υἱοῦ σου. Ὡς μητέρα τοῦ Δεσπότου καί τελεία δόσις τῶν ἐπιθυμητῶν, κατάταξέ τους σέ τόπους φωτός, εὐφροσύνης καί εἰρήνης. Νά γίνουν ἄλαλα τά πονηρά χείλη πού κακολογοῦν μέ ὑπερηφάνεια καί περιφρόνησι ἐσένα τή δίκαιη.

Νά ἐκμηδενισθῆ ἡ παρουσία τους μέσα στήν πόλι σου, νά ντραποῦν καί νά σβήσουν, καί νά καταλάβουν ὅτι τό ὄνομά σου εἶναι Δέσποινα καί ὅτι ἐσύ εἶσαι ἡ μόνη Θεόνυμφος Θεοτόκος. Ἐμεῖς ἐσένα μέ πίστι σέ εὐλογοῦμε, μέ πόθο σέ δοξολογοῦμε καί μέ φόβο σέ προσκυνοῦμε, πάντοτε ἐσένα μεγαλύνοντες καί μέ σεβασμό μακαρίζοντες. Διότι πράγματι εἶναι μακάριος ὁ πατέρας σου ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ἡ μητέρα σου ἀπό τίς γυναῖκες. Μακάριο τό σπίτι σου. Μακάριοι οἱ γνωστοί σου. Μακάριοι ὅσοι σέ εἴδανε. Μακάριοι ὅσοι σοῦ μίλησαν. Μακάριοι οἱ τόποι σου. Μακάριος ὁ ναός στόν ὁποῖο σέ ἀφιερώσανε. Μακάριος ὁ Ζαχαρίας πού σέ ἀγκάλιασε. Μακάριο τό κρεββάτι σου. Μακάριος ὁ τάφος σου.

Διότι ἐσύ εἶσαι ἡ τιμή ὅσων σέ τιμοῦν καί βραβεῖο τῶν βραβείων καί κορυφή τῶν κορυφῶν, ἡ μόνη θεία δροσιά τοῦ ἐσωτερικοῦ μου καύσωνος, ἡ θεοστάλακτη δροσιά τῆς ξεραμένης μου καρδιᾶς, τῆς μαύρης μου ψυχῆς ἡ φωτεινότατη λαμπάδα, ὁ ὁδηγός τῆς πορείας μου, ἡ δύναμις τῆς ἀσθενείας μου, τό ντύσιμο τῆς γυμνότητός μου, ὁ πλοῦτος τῆς πτωχείας μου, ἡ θεραπεία τῶν ἀγιάτρευτων πληγῶν, τό σκούπισμα τῶν δακρύων, τό σταμάτημα τῶν στεναγμῶν, ἡ μεταστροφή τῶν συμφορῶν, ἡ ἐλάφρυνσις τῶν πόνων, τό λύσιμο τῶν δεσμῶν, ἡ μόνη ἐλπίδα κατά τῆς πικρίας. Εἰσάκουσε τίς προσευχές μου, συμπόνεσε τούς στεναγμούς μου, ἐλέησέ με μαλακώνοντας ἀπό τά δάκρυά μου, λυπήσου με ὡς μητέρα τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, ρίξε τό βλέμμα σου πάνω μου καί ἠρέμησε τήν τρικυμία μου. Ἱκανοποίησέ μου τή μεγάλη ἐπιθυμία καί κατάταξέ με μαζί μέ τή σύζυγό μου καί δική σου δούλη, στήν γῆ τῶν πράων, στίς σκηνές τῶν δικαίων, στό χορό τῶν ἁγίων.

Καί ἀξίωσέ με, ἐσύ πού εἶσαι ἡ προστασία ὅλων, ἡ χαρά καί ἡ λαμπρή εὐθυμία ὅλων, νά χαιρόμαστε μέσα σέ αὐτή, σέ παρακαλῶ, τή χαρά, τήν πραγματικά ἀνέκφραστη πού προέρχεται ἀπό τό Θεό καί βασιλέα τόν γεννημένο ἀπό σένα, καί στόν ἄφθαρτό σου νυμφῶνα καί στήν ἀτελείωτη καί ἀπέραντη βασιλεία σου. Πράγματι, Δέσποινα, καί δική μου καταφυγή, ἡ ζωή καί ἡ βοήθειά μου, τό ὅπλο καί τό καμάρι μου, ἡ ἐλπίδα καί ἡ δύναμίς μου, δῶσε μαζί μέ αὐτήν νά ἀπολαύσω τίς ἀνεκδιήγητες καί ἀκατάληπτες δωρεές στήν ἐπουράνιο διαμονή. Διότι ἔχεις μαζί μέ τήν θέλησι καί τόν τρόπο, ὡς μητέρα τοῦ Ὑψίστου, καί γι᾽ αὐτό τολμῶ νά τό ζητήσω.

Μή λοιπόν γίνει νά στερηθῶ, πανάχραντε καί κυρία Δέσποινα, αὐτό πού περιμένω, ἀλλά νά τό πετύχω αὐτό, Θεόνυμφε, πού εἶσαι ὁλονῶν προσδοκία καί ἀναμονή, ἐσύ πού, μέ τρόπο πού ξεπερνάει τή λογική, γέννησες τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τόν ἀληθινό Θεό καί Δεσπότη, στόν ὁποῖο ταιριάζει κάθε δόξα, τιμή καί προσκύνημα, μαζί μέ τόν χωρίς ἀρχή Πατέρα του καί τό ζωοποιό Πνεῦμα, τώρα καί πάντα, καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: https://www.imaik.gr

'Αγιος Πρόκλος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης

ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

Εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Προυσιώτισσας Τσακού, Αγίας Παρασκευής

ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΝΔΑΡΙΝΟΥ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (ΜΕΡΟΣ 3ον)

Ἀπό τή Θεσσαλονίκη ὁ Ἀρχιμανδρίτης Σάββας ἔστειλε στόν ἀδελφό του τόν ἡγεμόνα Στέφανο τή φιάλη μέ τό μύρο καί γράμμα μέ ὅλα τά θαυμαστά πού ἔκανε ὁ Θεός διά μέσου τοῦ Ἁγίου. Ὕστερα γύρισε πάλι στό Ἅγιον Ὄρος. Στό διάστημα αὐτό στή Σερβία ξέσπασε αἰματηρός σπαραγμός μεταξύ τῶν δύο ἀδελφῶν του, τοῦ Στεφάνου καί τοῦ Βούκαν. Οἱ δύο πρίγκιπες κάλεσαν τόν Ἅγιο Σάββα. «Ἀγαπητε Κύριε καί Πάτερ κάμε ἔλεος, λυπήσου μας καί λάβε τά ἅγια καί μυρόβλητα λείψανα τοῦ Ἁγίου Πατέρα μας καί φέρε τα ἀπό τήν ξενιτιά στήν πατρίδα του, ὥστε οἱ προσευχές σας νά φωτίσουν τή χώρα μας νά εἰρηνεύσουμε καί νά εὐλογηθοῦμε.

Διότι ἀπό τότε πού φύγατε άπό τήν πατρίδα μας μιάνθηκε ἀπό τίς ἀνομίες μας καί ἀφανίζεται ἀπό τήν αἰματοχυσία καί γίναμε λεία τῶν ἀλλοφύλων καί οἱ ἐχθροί μᾶς χλευάζουν. Μακάρι μέ τίς πρεσβεῖες σας καί τήν ἐπίσκεψή σας ὁ Θεός νά μᾶς ἐλεήσει καί νά ἑνώσει τούς διχασμένους». Ἑκείνο τόν καιρό οἱ Σταυροφόροι, οἱ ὁποῖοι τό 1204 κατέλαβαν τό Βυζάντιο, ἄρχισαν νά ἐπιβάλλουν παντοῦ τήν ἐξουσία τους προσπαθώντας νά ὑποτάξουν καί τό Ἅγιον Ὄρος στόν Πάπα.

Ὁ Ἅγιος Σάββας ἔλαβε τότε τά θαυματουργά λείψανα τοῦ Ὁσίου Συμεών καί ξεκίνησε γιά τήν πατρίδα του. Μέ μεγάλη τιμή τόν μετακόμισε στό μοναστήρι τῆς Στουντένιτσα, πού κτήτοράς του ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Συμεών. Στόν Ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοποθετήθηκαν τά ἅγια λείψανα στόν ἑτοιμασμένο μαρμάρινο τάφο καί τελέστηκε ἡ Θεία Λειτουργία. Χάρη στήν παρέμβαση τοῦ Ἁγίου συμφιλιώθηκαν μπροστά στόν τάφο τοῦ πατέρα τους οἱ δύο πρίγκιπες καί ὁ Σερβικός λαός μπόρεσε νά ἀπολαύσει εἰρήνη, ἐνῶ πολυάριθμα θαύματα ἐπιτελοῦσε τό μύρο πού ἐξακολουθοῦσε νά ἀναβλύζει ἀπό τή λάρνακα.

Μέ τήν παράκληση τοῦ ἀδερφοῦ του Στεφάνου ὁ Ἅγιος παρέμεινε στή Σερβία καί ἔγινε ἡγούμενος στή Μονή Στουντένιτσα χωρίς ποτέ του νά ἀφήσει τόν ἀσκητικό τρόπο ζωῆς. Τό ἔργο του ἦταν ἴδιο μέ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στερεώνοντας τόν λαό στήν Ἁγία Ὀρθοδοξία, πολεμώντας τίς αἰρέσεις, κτίζοντας ναούς καί μοναστήρια, στά ὁποῖα ἔβαλε τό ἁγιορείτικο τυπικό, καί στολίζοντας τήν πατρίδα του μέ τά ἥθη καί τούς νόμους τοῦ Εὐαγγελίου. Ἵδρυσε τό μεγάλο μοναστήρι τῆς Ζίτσας, πού μετά ἀπό λίγο καιρό ἔγινε ἡ ἔδρα τῆς ἀρχιεπισκοπῆς καί κέντρο τῆς πνευματικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τῆς χώρας. Ὅλα αὐτά ἔκαναν τούς πάντες νά θαυμάζουν καί νά ὑπακοῦν στόν Ἅγιο καί νά τόν θεωροῦν σάν προφήτη σταλμένο ἀπό τόν Θεό. Στή χώρα τῶν Σέρβων, μεγάλη σέ ἔκταση τότε, ἁπλωνόταν ἡ ὀρθόδοξη πίστη παντοῦ μέ τίς πρεσβεῖες τῶν Ὁσίων πατέρων Συμεών καί Σάββα.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΑΓΩΝΩΝ

Στή Λαύρα τοῦ Ἁγίου Συμεών ἔζησε πολλά χρόνια ὠς ἡγούμενος ὁ Ὅσιος Σάββας, πού μέ τήν προσευχή του ὁ Θεός ἔκανε πολλά σημεῖα θαυμαστά. Τό πλῆθος ὅλων αὐτῶν τῶν θαυμασίων στερέωνε περισσότερο τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ὁ Ἅγιος ζοῦσε μέ πολύ μεγἀλη ἄσκηση. Ὅταν καθόταν στό τραπέζι μέ τόν ἀδερφό του Στέφανο, ἔκανε πώς τρώει καί ὁ Ἡγεμόνας θαύμαζε τήν ἐγκράτειά του. Τόν ἀγαποῦσαν ὅλοι καί τόν ἔβλεπαν ἀνάμεσά τους σάν ἄγγελο, χαριτωμένο ἀπό τό Ἅγιο Πνεύμα, ἀπό τίς πολλές του ἀρετές. Ὅλοι τόν ἐπαινοῦσαν, ἀλλά στόν Ἅγιο οἱ ἔπαινοι δέν ἄρεσαν καί μέ τόν φόβο μή χάσει τά αἰώνια ἀγαθά θυμόταν μέ λύπη τήν πρώτη του ἄσκηση στό Ἅγιο Ὄρος.

Τήν διακονία του, τούς κόπους του, τίς ὁδοιπορίες μέ γυμνά πόδια, τά φτωχικά τρίχινα ράσα του, τίς νυχτερινές ὀρθοστασίες, τίς νηστεῖες, τήν ἐγκατάληψη τοῦ κόσμου, τήν καθαρή προσευχή καί μέ ὅλα αὐτά τήν ἀνάβασή του στό Θεό. Σκεπτόμενος αὐτά λυπόταν καί ὀνόμαζε τόν ἑαυτό του ἄθλιο καί χαμένο. Στά 1216 ἀποδοκιμάζοντας κάθε συνθηκολόγηση μέ τούς λατίνους, πού σκεπτόταν νά κάνει ὁ ἀδερφός του Στέφανος, προτίμησε νά ἀποχωρήσει καί νά ἐπιστρέψει στό Ἅγιον Ὄρος ὅπου ἀφιερώθηκε στήν προσευχή γιά τή σωτηρία τοῦ λαοῦ του. Ὅλοι χάρηκαν μέ τόν ἐρχομό του στό Ἅγιον Ὄρος καί ὅλοι πήγαιναν νά τόν δοῦν ἐπειδή γνώριζαν τή βιοτή του. Ἔζησε στό κελλί του στίς Καρυές γιά ἀρκετόν καιρό, ὅπου συνέχισε τούς πνευματικούς κόπους καί ἀγῶνες του.

Μετά ἀπό λίγον καιρό, καθώς τό Μύρο τοῦ Ἁγίου Συμεών ἔπαψε νά ρέει ἀπό τόν τάφο του, οἱ Σέρβοι ζήτησαν τήν παρέμβαση τοῦ Ἁγίου. Αἰχμἀλωτος ἀπό τή θεία ἀγάπη ὁ Ἅγιος Σάββας δέν θέλησε νά ἀποχωριστεῖ τό Ἅγιο Ὄρος καί νά πάει στόν ἀδερφό του καί ἔστειλε μέ τόν μαθητή του Ἰλαρίωνα δύο ἐπιστολές, μία πρός τόν Στέφανο καί μία πρός τόν πατέρα του, σάν νά ἦταν ζωντανός, καί τόν ἰκέτευε νά χαροποιήσει τόν λαό του καί τά παιδιά του. Ἔδωσε ἐντολή στόν ἱερομόναχο Ἰλαρίωνα νά τελέσει τή Θεία Λειτουργία καί νά ἀναγνώσει τό γράμμα μπροστά στόν τάφο τοῦ Ἁγίου Πατέρα του. Τότε τό μύρο ἄρχισε νά ἀναβλύζει ξανά ἄφθονο ἀπό τόν τάφο καί ἀπό τίς εἰκόνες τοῦ Ἁγίου Συμεών. Ὁ ἡγεμόνας Στέφανος καί ὅλος ὁ λαός ἔκραξαν τό «Κύριε ἐλέησον», κατακυρώνοντας ἔτσι τήν ὀρθοδοξία.

Ὁ Ὅσιος ἀββᾶς Ἰλαρίων τούς ἄλειψε ὅλους μέ τό μύρο, πρῶτα τόν Ἡγεμόνα Στέφανο καί μετά ὅλο τόν λαό. Ὁ Στέφανος δόξασε τόν Θεό λέγοντας : «Τό ἐξαίσιο θαῦμα, τό ὁποῖο ἔγινε μπροστά στά μάτια μας μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου καί ἀπό τόν Ὅσιο Πατέρα μας Συμεών καί τόν κύριο καί ἀδελφό μου Σάββα, εἶναι ἡ δόξα τῆς ὀρθοδοξίας. Ἐμεῖς ἄν καί κλάψαμε καί προσευχηθήκαμε δέν εἰσακουστήκαμε ἀλλά αὐτός μόνο μέ τό γράμμα ἔκανε αὐτά τά θαυμαστά». Ὁ Ἡγεμόνας Στέφανος ἔβαλε μετάνοια στόν ἀββᾶ Ἰλαρίωνα, τοῦ ἔδωσε δῶρα γιά τόν ἀδερφό του καί μιά φιάλη μέ μύρο καί τόν προέπεμψε γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Ὅταν ἐπέστρεψε ὁ Ἰλαρίων διηγήθηκε στόν Ὅσιο Σάββα μέ κάθε λεπτομέρεια ὅλα τά θαυμαστά τά ὁποῖα ἔγιναν, ἄν καί ἐκεῖνος τά ἤξερε. Ὁ Ἅγιος μέ πολλά δάκρυα δόξασε τόν Θεό, ἄλειψε τόν ἑαυτό του μέ τό μύρο καί εὐχαρίστησε τόν πατέρα του γιά τήν ἀγάπη του πρός αὐτόν.

Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΑΝΟΥΗΛ Α' ΤΟΝ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟ

Τό 1219 ὁ Ἅγιος Σάββας χρειάστηκε νά ταξιδέψει, γιά νά συναντήσει τόν Αὐτοκράτορα Θεόδωρο Α´ Λάσκαρη καί τόν Πατριάρχη Μανουήλ, ὄχι ὅμως στήν Κωνσταντινούπολη ἀλλά στή Νίκαια, οἱ ὁποῖοι βρίσκονταν ἐκεῖ, ἀφοῦ ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπό τό 1204 ἦταν στά χέρια τῶν λατίνων σταυροφόρων. Ὁ Αὐτοκράτορας χάρηκε πολύ, ὅταν εἶδε τόν Ἅγιο Σάββα ὅχι μόνο ἐπειδή ἦταν μακρινοί συγγενεῖς, ἀφοῦ ἡ αὐτοκράτειρα Ἄννα καί ἡ γυναῖκα τοῦ Στεφάνου ἦταν ἀδερφές, περισσότερο ὅμως διότι εἶχε ἀκούσει γιά τόν ἅγιο βίο τῶν Ὁσίων Σάββα καί Συμεών. Ὁ Πατριάρχης Μανουήλ χάρηκε περισσότερο γιά τήν συνάντηση μέ τόν πρίγκιπα μοναχό, ἐπειδή εἶχε ἀκούσει γι᾽ αὐτόν πολλούς θρύλους.

Ἔτσι τόν ὑποδέχτηκαν στήν Νίκαια ὁ αὐτοκράτορας καί ὁ Πατριάρχης καί ὁ Ὅσιος Σάββας ἔνιωθε εὐτυχισμένος, πού ἦταν ἀνάμεσά τους, ἀλλά καί σέ μιά πόλη σπουδαία γιά τήν ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ, διότι ἐκεῖ ἔγιναν ἡ Α´ καί Ζ´ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, στίς ὁποῖες οἱ Πατέρες νίκησαν τούς αἰρετικούς καί συνέταξαν τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας. Ἀφοῦ ἔμεινε ἀρκετόν καιρό ὡς φιλοξενούμενος τοῦ βασιλιᾶ καί τελείωσε τίς ὑποθέσεις τοῦ μοναστηριοῦ, ὁ Ἅγιος Σάββας ἑτοιμαζόταν νά γυρίσει πίσω. Ἔλαβε τότε στήν καρδιά του μιά πληροφορία ἀπό τόν Θεό καί μέ ἐλπίδα γι᾽ αὐτό ἀνέφερε στόν αὐτοκράτορα τό αἴτημά του. «Μέ τή βοήθεια τοῦ Ὁσίου Πατέρα μας Συμεών στερεώνεται καί ἐξαπλώνεται ἡ ὀρθόδοξη πίστη παρά τίς θηριώδεις ἐπιθέσεις τῶν λατίνων.

Ἕνα μᾶς λείπει μόνο, δέν ἔχουμε δικό μας ἀρχιεπίσκοπο νά χειροτονεῖ στή χώρα μας καί νά διδάσκει. Γι᾽ αὐτό παρακαλῶ τήν μεγαλειότητά σου νά πεῖ στόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη νά χειροτονήσει ἕναν ἀπό τούς χιλανδαρινούς ἀδερφούς, πού εἶναι μαζί μου, ἀρχιεπίσκοπο τῆς χώρας μας». Ὁ αὐτοκράτορας ἀπάντησε: «Μέ τήν ψυχή μου γεμάτη χαρά θά ἐκπληρώσω τήν παράκλησή σου καί θά ἤθελα νά δῶ αὐτόν πού διάλεξες διότι πρέπει νά εἶναι πολύ ἄξιος». Ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπε: «Ἄς ἔλθουν μπροστά σου ὅλοι οἱ πατέρες καί ὁ Θεός θά σέ πληροφορήσει ποιόν ἐκλέγει». Μετά ἀπό αὐτό ὁ αὐτοκράτορας εἶπε: «Πατέρες καί ἀδερφοί μου, ὅλους σᾶς βλέπω τίμιους καί ἅγιους καί εἶμαι βέβαιος πώς ὅλοι εἶστε ἄξιοι. Ἐσένα μόνο μέ τή φώτιση τοῦ Κυρίου διάλεξε ἡ ψυχή μου εἶπε στόν Ἅγιο Σάββα».

Ὁ Ἅγιος δέν δεχόταν, λέγοντας : «Ἐγώ δέν ἔχω ὡριμάσει γιά τέτοιο ἀξίωμα καί οὔτε εἶμαι ἄξιος μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς μου». Ὁ Ἅγιος Σάββας ἀντιστάθηκε πάρα πολύ, ἀλλά τελικά ὑποχώρησε καί εἶπε : «Ἀς γίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μου». Ὁ αὐτοκράτορας χάρηκε γι᾽ αὐτο καί ἔδωσε ἐντολή γιά ὅλα τά ἀναγκαῖα γιά τήν χειροτονία τοῦ ἀρχιερέα. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Μανουήλ μέ τήν παρουσία τοῦ Αὐτοκράτορα Θεοδώρου Α´Λάσκαρη χειροτόνησε τόν Ἀρχιμανδρίτη Σάββα Νεμάνια Πρῶτο Ἀρχιεπίσκοπο τῶν Σέρβων τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τό 1219. Οἱ παριστάμενοι τήν ὥρα τῆς χειροτονίας εἶδαν τόν Ἅγιο Σάββα νά περιβάλλεται ἀπό θεῖο φῶς καί ἔγινε ὅλος πύρινος καί ἀκτινοβόλος. Ὀχτακόσια ἐνενήντα τέσσερα χρόνια μετά τήν Α´ Οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια ἡ Σερβική ἐκκλησία ἀπέκτησε τόν πνευματικό της ἡγέτη.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ

Μέ μεγάλη ἐπισημότητα ἔγινε ἡ στέψη τοῦ Ραντισλάβ στή Ζίτσα τό 1224 στόν νέο ναό, πού ἔκτισε ὁ Ἅγιος Σάββας καί τόν αφιέρωσε στήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ. Ἡμέρα ἱστορική γιά τόν σέρβικο λαό ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ, διότι ἐκείνη τήν ἡμέρα τό 1220 ἐνθρονίστηκε ὡς πρῶτος ἀρχιεπίσκοπος τῶν Σέρβων ὁ Ἅγιος Σάββας καί στέφθηκε πρῶτος βασιλιάς τῶν Σέρβων ὁ Στέφανος ὁ Πρωτοστεφής. Ἡ θλίψη τοῦ Ἁγίου Σάββα γιά τόν ἀδερφό του Στέφανο δέν κράτησε πολύ διότι ἤξερε ὅτι ὁ ἀδερφός του συνέχισε νά ζεῖ στόν οὐρανό. Ἀπό πολύν καιρό εἶχε τήν ἐπιθυμία νά ἐπισκεφτεῖ τούς Ἁγίους Τόπους καί νά προσκυνήσει. Μάταια τόν παρακαλοῦσαν καί ὁ βασιλιάς Ραντισλάβος καί οἱ ἐπίσκοποι νά μήν φύγει, ἀλλά ἦταν ἀδύνατο νά τόν κρατήσουν. Παρηγορήθηκαν μόνο μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά γύριζε πάλι κοντά τους.

Ὁ Ἅγιος Σάββας τούς εὐλόγησε καί ἀναχώρησε γιά τή Δαλματία, ἀπό ὅπου πῆρε τό πλοῖο γιά τούς Ἁγίους Τόπους. Ἔφτασε καλά στήν Ἁγία Πόλη Ἱερουσαλήμ καί μέ πολλά δάκρυα προσκύνησε τόν Ζωηφόρο Τάφο τοῦ Κυρίου. Στήν Ἱερουσαλήμ τόν ὑποδέχτηκε ὁ Πατριάρχης Ἀθανάσιος καί τέλεσε μαζί του τήν Θεία Λειτουργία στόν Ναό τῆς Ἀναστάσεως. Πῆρε εὐλογία ἀπό τόν Πατριάρχη νά μπορεῖ νά τελεῖ τήν Θεία Λειτουργία καί ξεκίνησε τό προσκύνημά του. Στή Σιών, στή Βηθλεέμ, στή Γεσθημανή, στό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, στή Βηθανία, στήν ἔρημο τοῦ Σαρανταρίου, στόν Ἰορδάνη στόν τόπο τῶν Θεοφανείων, στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, στή Μονή τοῦ Ἁγίου Γερασίμου καί στή Μεγάλη Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ὅπου προσκύνησε τόν τάφο τοῦ ὁμώνυμου Ἁγίου του.

Τοῦ ἔγινε ἐκεῖ ἐγκάρδια ὑποδοχή ἀπό τόν ἡγούμενο καί τούς ἀδερφούς, οἱ ὁποῖοι καί τοῦ παρέδωσαν τήν ποιμαντική ράβδο - πατερίτσα τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου. Σύμφωνα μέ μιά παλιά διαθήκη τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἡ ὁποία παραδιδόταν σέ αὐτούς ἀπό γενιά σέ γενιά, ὄριζε νά παραδωθεῖ αὐτή ἡ πατερίτσα μόνο στόν ἐπίσκοπο μέ τό ὄνομα Σάββας. Ἐπισκέφτηκε καί ὅλους τούς Ὁσίους Πατέρες, πού ἡσύχαζαν γύρω ἀπό τήν Ἁγία Λαύρα καί τήν κοιλάδα πρός τή Νεκρά Θάλασσα. Πῆγε στή Λαύρα τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου, στή Μονή τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου στή Ναζαρέτ καί ἀνἐβηκε στό ὄρος Θαβώρ.Ὁ Ἅγιος Ἀρχιεπίσκοπος ἀφοῦ ἐπισκέφτηκε ὅλα αὐτα, γύρισε στήν Ἀγία πόλη Ἱερουσαλήμ, ὅπου ὁ Πατριάρχης Ἀθανάσιος τόν ὑποδέχτηκε μέ μεγάλη χαρά καί πάλι.

Οἱ δύο Ἅγιοι συνδέθηκαν μέ μεγάλη φιλία καί ἁγία ἀγάπη. Τέλεσαν τήν Θεία Λειτουργία καί ὁ Ὅσιος ἄφησε τούς Ἁγίους Τόπους. Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔφτασε στή Νίκαια, ὅπου αὐτοκράτορας ἦταν πλέον ὁ Ἰωάννης Βατάτζης πού τόν δέχτηκε μέ μεγάλο σεβασμό. Ἀπό ἐκεῖ ἀναχὠρησε γιά τό Ἅγιον Ὄρος ὅπου ἔμεινε πολύν καιρό στό Χιλανδάρι καί ἀπό κεῖ ἐπέστρεψε στό μοναστήρι τῆς Στουντένιτσα καί ὕστερα στή Ζίτσα. Περιόδευσε τήν πατρίδα του καί στήριζε ὅλους στήν ὀρθόδοξη πίστη.

Πηγή: https://entoytwnika1.blogspot.com

Ιστολόγιο ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''