Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ''ΚΑΙ ΟΝΤΑΣ ΗΜΑΣ ΣΥΝΕΖΩΟΠΟΙΗΣΕ ΤΩ ΧΡΙΣΤΩ' ΧΑΡΙΤΙ ΕΣΤΕ ΣΕΣΩΣΜΕΝΟΙ''

Στην ψηλάφηση του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας περιστρέφεται το περιεχόμενο του σημερινού αποστολικού αναγνώσματος. Αποτελεί μια σύντομη ανακεφαλαίωσή του. Στη βάση της αιώνιας ζωής του Τριαδικού Θεού, πραγματώνεται η αυθεντική κοινωνία αγάπης και ελευθερίας, στην οποία καλείται να μετέχει ο άνθρωπος. Άλλωστε, στο κίνητρο της αγάπης και της ελευθερίας του Θεού εδράζεται το όλο μυστήριο της δημιουργίας του ανθρώπου.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει σχετικά: «Επεί δε ουκ ήρκει τη αγαθότητι τούτο, της εαυτής μόνον κινείσθαι θεωρία (δηλαδή η αγάπη του Θεού δεν ικανοποιείται θεωρώντας μόνο τον εαυτό της), αλλ’ έδει χεθήναι το αγαθόν και οδεύσαι (δηλαδή έπρεπε να χυθεί το αγαθόν και να εξαπλωθεί) ως πλείονα είναι τα ευεργετούμενα» (δηλαδή να είναι πολύ περισσότερα αυτά που θα ευεργετούνται, να γίνονται μέτοχοι της θείας μακαριότητας).

Η αξιοποίηση και η ανάπτυξη των θείων χαρισμάτων του ανθρώπου στην κοινωνία αγάπης με τον Θεό, θα οδηγούσε στην πραγμάτωση του έσχατου και ύψιστου προορισμού του. Ωστόσο, η αμαρτία οδήγησε τον άνθρωπο σε μια μεγάλη έκπτωση στην πορεία της ύπαρξής του. Ορθά επισημαίνει ο Μάξιμος ο Ομολογητής ότι «η αποτυχία και αδυναμία το κακόν εισάγει τη στερήσει του κατά φύσιν το παρά φύσιν ποιούσα». Ακριβώς, το «παρά φύσιν» της αμαρτίας εδράζεται στην ψευδαίσθηση του ανθρώπου ότι η ύπαρξή του είναι αυτοφυής, αυτόνομη και αυτοδύναμη. Βλέπουμε εδώ να εκτρέπεται η αναφορά του κτιστού στο άκτιστο, του ανθρώπου στον Θεό.

Το ανθρώπινο πρόσωπο εκπίπτει από την αρχοντιά που το διέκρινε η κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του σε μια απλή βιολογική μονάδα, που την κυκλώνει η φθορά και ο θάνατος. ‘Όταν απουσιάζει η σχέση, η μετοχή και η κοινωνία, το πρόσωπο αλλοτριώνεται και υποβιβάζεται σε άτομο. Ο απόστολος Παύλος υπογραμμίζει τη νεκρότητα των παραπτωμάτων. Δεν αναφέρεται σίγουρα σε οποιεσδήποτε νομικές συνέπειες από την παράβαση της εντολής του Θεού από τους πρωτοπλάστους, αλλά στην έκπτωση της ύπαρξης από το πεδίο της ζωής στο σκότος του θανάτου. Συνέπεια αυτής της υπαρξιακής αλλοίωσης, είναι η παράδοση του ανθρώπου στους νόμους της φθοράς της κτιστής φύσης του.

Η εν Χριστώ ζωοποίηση

Ο απόστολος Παύλος δεν μένει στην κατάσταση της πτώσης και δεν περιορίζεται στο να κάνει κάποιες θλιβερές διαπιστώσεις. Στη συνέχεια του αναγνώσματος που ακούσαμε σήμερα, γίνεται αναφορά στην υπέρβαση της νέκρωσης του ανθρώπου και στην εν Χριστώ ζωοποίησή του. Ο Κύριος διά της σταυρικής του θυσίας, με την πλησμονή της αγάπης του, προσφέρει τον εαυτό του για να ζωοποιήσει τον άνθρωπο.

Η εμπειρική αυτή πραγματικότητα αποκαλύπτεται ως τρόπος ζωής στο λειτουργικό χώρο της Εκκλησίας. Η προσωπική κοινωνία του ανθρώπου με τον Χριστό, όπως αυτή εδραιώνεται μέσα από τη συμμετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, αναδύει μέσα του τη συγγενική οικειότητα της εικόνας του Θεού, που στη συνέχεια τη βλέπει και την αναγνωρίζει στο πρόσωπο των συνανθρώπων του. «Θεός ουδείς πώποτε τεθέαται∙ εάν αγαπώμεν αλλήλους, ο Θεός εν ημίν μένει και η αγάπη αυτού τετελειωμένη εν ημίν εστιν» (Α΄ Ιω. δ΄ 12).

Η αγαπητική αυτή σχέση και κοινωνία, που ξεπερνά τα οποιαδήποτε σχήματα του κόσμου τούτου, εξασφαλίζει το «περισσόν της ζωής» του Κυρίου. Η ολοκληρωτική προσφορά αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον, όχι μόνο δεν σημαίνει μείωση ή απώλεια, αλλά ως υπαρξιακή εν Χριστώ ιερουργία, συνεπάγεται αύξηση, πλήρωμα, περίσσευμα. Σε μια τέτοια καθολική προσφορά της αγάπης ζωοποιείται η ύπαρξη και καταξιώνεται ως εικόνα του Θεού.

Η δωρεά της σωτηρίας

Η αγάπη του Θεού μάς προσφέρει την χάρη της σωτηρίας μέσα από το πέλαγος της αγάπης του. Δεν επαρκούν όμως οι δυνατότητες του ανθρώπου για να χωρέσουν την «αχώρητη» αγάπη του Θεού. Μάλιστα, οι μεγάλες ευεργεσίες του Θεού παραμένουν πολλές φορές άγνωστες και απρόσιτες στον άνθρωπο. Η προσφορά τους όμως γίνεται βίωμα και εμπειρία, όταν ο άνθρωπος ευχαριστεί τον Θεό για όσα του προσφέρει, επειδή ακριβώς, όπως ακούμε και στην Θεία Λειτουργία, ως «απερινόητος, αόρατος και ακατάληπτος» είναι «ο πάντοτε ων και ωσαύτως ων».

Η χάρη του Θεού επενεργεί από τη στιγμή που ο ίδιος ο άνθρωπος ανοίγει την καρδιά του και τον δέχεται στην ψυχή του. Η χάρη του Θεού και η πίστη του ανθρώπου συνιστούν δύο όψεις της ίδιας αλήθειας. Απαιτούνται και τα δύο για να υπάρξει σωτηρία. Όπως ακριβώς είναι αδύνατο να υπάρξει φως αν δεν υπάρχει ο ήλιος και αν δεν ανοίξουμε ταυτόχρονα και τα δικά μας μάτια.

Η πίστη είναι τελικά δώρο του Θεού και όχι κατόρθωμα του ανθρώπου. Η αγαθή προαίρεση του ανθρώπου είναι απαραίτητο στοιχείο για τη σωστική απάντησή του στην εμπιστοσύνη και την αγάπη του Χριστού. Ο άνθρωπος που κοινωνεί με τον Χριστό ενώνεται μαζί του μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας. Έτσι, ο Χριστός τρέφει τον άνθρωπο, όπως ακριβώς το βρέφος θηλάζει από το γάλα της μητέρας του, τρέφεται και παίρνει μέσα του τη ζωή.

Αγαπητοί αδελφοί, ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι ο εν Χριστώ άνθρωπος δεν παραμένει στη ζωή του χωρίς καρπούς. Τα αγαθά έργα του, αποτελούν έκφραση μιας δυνατότητας σχέσης και ζωής που κορυφώνονται στο Ευχαριστιακό Δείπνο. Αυτό βίωσαν και οι άγιοι της Εκκλησίας, όπως ο Κλήμης Ρώμης, ο Πέτρος Αλεξανδρείας και ο μάρτυρας Φιλούμενος, των οποίων τη μνήμη τιμούμε σήμερα. Μάς έδειξαν ότι η χαρά και η καύχησή τους ανήκει μόνο στο Σωτήρα Χριστό. Μόνο έτσι ο άνθρωπος «περιπατεί επί έργοις αγαθοίς, ως ποίημα εν Χριστώ Ιησού».

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ: ''ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ'' (ΜΕΡΟΝ 15ον)

 

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου (1815-1894):
''ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ''.
Έκδοση Ι. Μ. Παρακλήτου, Αθήνα 1993, έκδοση εβδόμη, σελ. 91-96.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΚ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος αποτελεί μια σημαντική μορφή της ρωσικής Ορθοδοξίας, ιδιαίτερα γνωστή για την πλούσια συγγραφική προσφορά και τον ηρωϊσμό της. Ο ηρωϊσμός αυτός εκδηλώθηκε κυρίως με δύο παράλογες για το ορθολογιστικό πνεύμα της εποχής μας πράξεις: Πρώτον, παραιτήθηκε από την επισκοπική του έδρα, για να ζήση ασκητικά. Και δεύτερον, αυτοφυλακίσθηκε και παρέμεινε επί εικοσιοκτώ ολόκληρα χρόνια έγκλειστος σ' ένα κελλί της ερήμου Βισένσκ! Ενώ όμως εγκατέλειψε χάριν της ησυχαστικής ζωής την αρχιερατική του διακονία, ο Κύριος του Αμπελώνος του ανέθεσε μια άλλη ποιμαντική, την <<ταχυδρομική ποιμαντική>>. Δεχόταν καθημερινά από είκοσι μέχρι σαράντα επιστολές, από διάφορα πρόσωπα και μέρη, με ερωτήματα επί ποικίλων θεμάτων. Και συνήθως απαντούσε σε όλες. Έτσι στο διάστημα των εικοσιοκτώ ετών της έγκλειστης ζωής του έγραψε χιλιάδες επιστολές που διακρίνονται για την απλότητα, την φυσικότητα και τη ζωντάνια τους. Οι επιστολές αυτές πρόσφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν καθοδήγησι και παρηγορία σε αναρίθμητες ψυχές. Πολλές είχαν εκδοθή σε τόμους ενώ ακόμα ζούσε. Μια δειγματοληπτική επιλογή απ' αυτές προσφέρουμε κι εμείς στο ελληνικό κοινό, μέσα από τις σελίδες του παρόντος βιβλίου. Το περιεχόμενο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Το πρώτο αναφέρεται κυρίως σε θέματα απλά, πρακτικά, της καθημερινής πνευματικής ζωής, σαν απαντήσεις σε αντίστοιχα ερωτήματα των πιστών. Το δεύτερο μέρος αναφέρεται κυρίως σε θέματα πίστεως. Η σύντομη βιογραφία του οσίου που ακολουθεί, είχε συμπεριληφθή και στην προγενέστερη έκδοσί μας <<Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Προς τις αδελφές Μοναχές>>. Κρίναμε όμως σκόπιμο να τη συμπεριλάβουμε και στην παρούσα έκδοσι, που είναι γενικωτέρου ενδιαφέροντος.

( Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο υ μ έ ν ο υ )

<<Φανταστική Ζωολογία>>

Στο περιοδικό ΕΘΝΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ, Τεύχος Νοεμβρίου 1854, καταχωρήθηκε κακόβουλο άρθρο με τίτλο <<Φανταστική Ζωολογία>>. Το άρθρο αναφερόταν στα θαύματα που έκαναν άγιοι ερημίτες σε ζώα.

Συγκεκριμένα στην θεραπεία του τυφλού νεογνού μιας ύαινας από τον Όσιο Μακάριο τον Αλεξανδρέα, στην υπακοή που έκαναν όναγροι σε εντολή να μην ποδοπατούν τα λαχανικά ενός οσίου, καθώς και στην περίπτωσι λέοντος που υποχρεώθηκε να φορτώνεται ο ίδιος ό,τι μετέφερε προτήτερα ένας χαμένος όνος, τον οποίο θεωρήθηκε ότι κατεσπάραξε.

Τα περιστατικά αυτά τοποθετήθηκαν δίπλα σε αρχαίους ελληνικούς, ρωμαϊκούς και γαλλικούς μύθους, καθώς και σε παραμύθια, δημιουργήματα λαϊκής φαντασίας. Ο συνθέτης του άρθρου ή ο μεταφραστής, αν το άρθρο προέρχεται από το εξωτερικό, φαίνεται να έχη μελετήσει τον αρχέγονο πολιτισμό της Αιγύπτου και συνεπώς εν γνώσει του διαστρεβλώνει την πραγματικότητα.

Το κείμενο είναι προσβλητικό για κάθε χριστιανό και τραυματίζει ιερά συναισθήματα πολιτών έθνους ενδόξου για την πίστι και την ευσέβειά του. Η Εκκλησία αναγνωρίζει και παραδέχεται τις διηγήσεις των θαυμαστών αυτών γεγονότων, που δεν είναι μόνο τρεις, αλλά πλήθος ολόκληρο.

Τις παραθέτει στα πιστά τέκνα της στα συναξάρια και σ' άλλα βιβλία, για να τονώση την πεποίθησή τους στην διαρκή παρουσία και θαυματουργό συμπαράστασι του Κυρίου, σύμφωνα με τα λόγια του προφήτου Δαβίδ: <<Κεκράξεται προς με (ο ευλαβής πιστός) και επακούσομαι αυτού>> (Ψαλμ. 90, 15).

Τί θα σκεφθή λοιπόν ο πιστός, όταν επιστρέφοντας από τον ναό, όπου άκουσε διηγήσεις, που του προσφέρθηκαν ως απόλυτα αληθινές, ξεφυλλίση το περιοδικό, που υποτίθεται ότι το συνέταξαν συγγραφείς γνωστικοί και υπεύθυνοι για την διαφώτισι του έθνους, και διαβάση ότι οι διηγήσεις που άκουσε στον ναό είναι παραμύθια, δημιουργήματα φαντασίας, λαμπρές συλλήψεις ελληνικής ποιήσεως;

Βέβαια ο πραγματικά πιστός δεν θα κλονισθή. Θα θλιβή όμως και δίκαια θ' αγανακτήση εναντίον του εκδότου των ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΩΝ. Ο ολιγόπιστος όμως, εκείνος που δεν είναι ούτε θερμός ούτε ψυχρός στην χριστιανκή ζωή, μεταβαίνοντας από την άποψι στην άλλη, θα σκοτισθή και θα περιπέση στην τελευταία απιστία.

Με την πρόφασι της δήθεν καθάρσεως από τις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις, επιδιώκουν να σβήσουν στην πατρίδα μας την πίστι. Ίσως να πη κάποιος: <<Γιατί να μεγαλοποιούμε τα πράγματα; Ένα άρθρο δεν αποτελεί τόσο σοβαρο κίνδυνο>>.

Δεν είναι όμως πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Συγκεντρώνεται έτσι μια σημαντική ποσότητα δηλητηρίου απιστίας στους αναγνώστες και ασφαλώς θα έχουμε και τα ανάλογα αποτελέσματα.  Το βασικό στην περίπτωσι αυτή είναι ότι η παρουσίασις παρομοίων άρθρων δεν αποτελεί σύμπτωσι ή παραδρομή.

Προέρχεται από το πνεύμα και την γραμμή του περιοδικού. Και είναι φυσικό, όταν κάποιος εμποτισθή με τις αρχές του υλισμού και παραδέχεται μόνο τους νόμους της φύσεως, δεν μπορεί να πιστέψη στα υπερφυσικά θαύματα.

Εάν τέτοια είναι η πηγή αυτών των δύο ή τριών άρθρων, δεν μπορούμε πλέον να πούμε ότι δεν σημαίνουν τίποτε. Όποιος έστω και λίγο αισθάνεται την δυσοσμία της αποσυνθέσεως, συμπεραίνει αμέσως ότι κοντά του βρίσκεται κάτι το σάπιο.

Και όποιος έχει υπ' όψιν του την νοοτροπία του περιοδικού, βλέπει πίσω απ' αυτά το κακόπιστο και καταστρεπτικό σύστημά του. Δεν μένει τότε απαθής, αλλά θλίβεται και πονάει για τα τέκνα της Εκκλησίας και της Πατρίδος που δηλητηριάζονται με τις καταλυτικές διδασκαλίες αυτού του περιοδικού.

Γι' αυτό ας μη θεωρήση κανείς τα λόγια μου σαν άσκοπη φιλονικία. Είναι καρπός ζήλου για την ορθόδοξη καθαρότητα. Εάν οι συντάκτες του περιοδικού ήταν πραγματικά τέκνα της Εκκλησίας, εάν γνώριζαν την μητέρα τους και την αγαπούσαν, όχι μόνο δεν θα έγραφαν το παραμικρό εναντίον της, αλλ' ούτε λογισμό θα δέχονταν αντίθετο με τις διδασκαλίες της.

Όποιος αγαπά κάποιον, δεν ανέχεται την παραμικρή προσβολή εναντίον του. Ενώ όποιος προσβάλλει την ίδια τη μητέρα του φανερώνει ότι δεν την υπολογίζει, ούτε την αγαπά. Φαίνεται λοιπόν ότι και οι συντάκτες του περιοδικού δεν αναγνωρίζουν πλέον ως μητέρα την Εκκλησία και επομένως δεν θέλουν να θεωρούνται τέκνα της.

Η Εκκλησία είναι <<στύλος και εδραίωμα της αληθείας>> (Α' Τιμοθ. 3, 15). Δεν εμπαίζει τα τέκνα της δίνοντάς τους πέτρες αντί για ψωμί. Εκτός απ' αυτό ο ίδιος ο Κύριος υποσχέθηκε: <<Ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα α εγώ ποιώ, κακείνος ποιήσει, και μείζοντα τούτων ποιήσει>> (Ιωάν. 14, 12), <<Αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί και μεταβήσεται' και ουδέν αδυνατήσει υμίν>> (Ματθ. 17,20),

<<Σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει' εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι' γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς' όφεις αρούσι' καν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει' επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσιν>> (Μάρκ. 16, 17-18).

Εάν απόλυτα πιστεύουμε στα λόγια του Κυρίου, τότε πώς θα δυσπιστήσουμε για την εξημέρωσι αγρίων όνων ή ενός λέοντος από ερημίτες ολότελα αφιερωμένους στον Θεό; Μήπως τα θαυμάσια αυτά είναι δυσκολώτερα από το να μετακινήση κανείς ένα όρος;

Ωστόσο το υποσχέθηκε και αυτό ο Κύριος στον αληθινό πιστό. Σε κάποιο ελληνικό πατερικό κείμενο έχει γραφή για τους απίστους: <<Όσοι αμφισβητούν τα κατορθώματα των θαυματουργών Πατέρων, αμφισβητούν και τα θαύματα του Χριστού που θεράπευε ασθενείς, έδιωχνε δαιμόνια, ανάσταινε νεκρούς, και ταυτόχρονα έλεγε:

<<Ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα α ποιώ, κακείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει>> (Ιωάν. 14, 12). Όπου παρευρίσκεται ο Θεός, που είναι πάνω από την φύσι, εκεί πραγματοποιούνται και έργα υπερφυσικά>>.

Η υποταγή των ζώων στους οσίους είναι αποτέλεσμα της αποκαταστάσεως σ' αυτούς της εικόνος του Θεού. Στον παράδεισο η υποταγή των ζώων ήταν αποτέλεσμα της ακτινοβολίας της εικόνος του Δημιουργού, που έβλεπαν ν' απορρέη από τον Αδάμ. 

Όταν η εικόνα θόλωσε και έπαυσε ν' ακτινοβολή, σταμάτησε και η υποταγή των ζώων στον άνθρωπο. Όποτε όμως η εικόνα με τους ασκητικούς αγώνες καθαρίζεται και ξανά ακτινοβολή, τότε κατά κάποιο τρόπο φυσικό, τα ζώα επανέρχονται στην παραδείσια σχέσι τους με τον άνθρωπο.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με διαφόρους οσίους και παρέδωσαν τελείως τον εαυτό τους στον Κύριο και φόρεσαν <<τον καινόν άνθρωπον τον κατά Θεόν κτισθέντα εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας>> (Εφεσ. 4, 24).

Γιατί λοιπόν να μην πιστεύουμε στις διηγήσεις που εμφανίζουν εξαγνισμένες μορφές να εξουσιάζουν τα ζώα; Είναι γεγονός ότι η εξωτερική τους ταπείνωσις σκανδαλίζει τον υπερήφανο νου.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι <<το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί>> (Α' Κορινθ. 1, 25) και ότι ο πλούτος της θ. Χάριτος βρίσκεται συνήθως <<εν οστρακίνοις σκεύεσιν (Β' Κορινθ. 4,7)>>.

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου:
''ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ''.
Έκδοση Ι. Μ. Παρακλήτου, Αθήνα 1993, έκδοση εβδόμη, σελ. 91-96.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

ΕΙΣ ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΠΙΕΤΡΗ +3.12.2021

Την Παρασκευή (3.12.2021 πολ. ημ) έφυγε για την ουράνια Βασιλεία της Άνω Ιερουσαλήμ ο αδελφός μας Αναστάσιος Πιέτρης, ακάματος διακονητής της Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής, επί μία σχεδόν σαραντακονταετία! Ο Τάσος ήταν ένας άοκνος και ανύσταχτος ακόλουθος, μία ανεξάντλητη πηγή δύναμης, αγώνα και συνδρομής προς τον πάσχοντα αδελφό μας. Η μετάνοιά του ήταν υποδειγματική εικόνα ανείπωτης συντριβής, ψυχικής αναζήτησης και πνευματικής ανάτασης! Αν του ταίριαζε κάποιο προσωνύμιο, αυτό θα ήταν του <<ισόβιου διακονητή>> προς τον συνάνθρωπο. Τον γνώρισα κάποιο Σάββατο του Μαϊου του 1992, όταν διάβαινα για πρώτη φορά το κατώφλι της Μονής. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα στο διάβα του Μοναστηριού. Με είδε από μακριά και ήρθε προς το μέρος μου. Κάπως έτσι άρχισαν όλα. Με ρώτησε, αν θέλω να εξομολογηθώ. Του απάντησα καταφατικά. <<Θα δεις, πως είσαι τώρα και πως θα είσαι όταν βγεις από μέσα, από το νοσοκομείο!>> μου επαναλάμβανε... <<Νοσοκομείο>> αποκαλούσε την Μονή, ως αναρρωτήριο ψυχών! Δεν τον καταλάβαινα τότε. Τον κατάλαβα όμως, όταν μετά από δύο σχεδόν ώρες βγήκα από το εξομολογητήριο, το οποίο διακονούσε ο πατέρας μας, αείμνηστος Μητροπολίτης κ. Κυπριανός (+2013). Έξω από την μεγάλη αίθουσα ήταν -όπως κάθε Σάββατο τότε- πλήθος πιστών για εξομολόγηση, που περίμενε μέχρι και τις 12 τα μεσάνυχτα. Είχα ένα νηπιώδες, πλουμιστό χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά, που δεν μπορούσα καν να μιλήσω από αυτή την αναπάντεχη, ψυχική ευφορία που αισθανόμουν και αυτή την ακατανόητη τότε, πνευματική έξαρση και αγαλλίαση! Με έπιασε από το πρόσωπο και έλεγε -στεντορεία τη φωνή- προς τους άλλους: <<Κοιτάχτε τον! Λάμπει το πρόσωπό του ολόκληρο>>! Αυτά φυσικά τα έλεγε για κάθε έναν που πρωτόβγαινε από το εξομολογητήριο εκείνο του πατέρα μας και από το οποίο είχαν περάσει χιλιάδες πιστών από όλη την Ελλάδα και το Εξωτερικό. Ο Τάσος ήταν -όπως μου είπε πει κάποτε- <<νοσοκόμος>> και οι πατέρες της Μονής μαζί με τους Αγίους της, οι ιατροί! Είναι αναρίθμητες οι ψυχές που βοηθήθηκαν από τον ίδιο, με εκείνο το ιδιαίτερα δεινό και ακλόνητο πνευματικό του όπλο, που ήταν η <<λαλιά>> του. Είχε μία χαλύβδινη, γρανιτένια πειθώ και μία πνευματική οξυδέρκεια, που αμέσως παραδινόσουν στην προσέγγιση του λόγου του. Όλα αυτά πήγαζαν βεβαίως από την αυθεντία και την ανυπόκριτη γνησιότητά του! Ο Τάσος ήταν αυτός που έβλεπες! Δεν μπορούσε τίποτα να κρύψει. Δεν σταματούσε ποτέ να μιλάει πνευματικά. Δύο ή τρεις φορές που είχε έρθει στο τόπο εργασίας μου, έπιανε κουβέντα με συναδέλφους για τον Θεό και την Εκκλησία Του. Δεν είχε φανατισμό στον λόγο του, μόνο έναν αξιοζήλευτο και αξιομνημόνευτο κατ' επίγνωσιν ζήλο, που προσείλκυε ακόμη και τους αντιθέτους, που όμως του αναγνώριζαν την αδιαφιλονίκητη αγάπη του προς τον συνάνθρωπό του. 'Ενας αυθεντικά ειλικρινής, λαϊκός άνθρωπος, που οι πνευματικές του εμπειρίες στον χώρο της Μονής μας, τον είχαν καταστήσει έναν δοκιμασμένο, πνευματικό <<δεξιοτέχνη>> και τον οποίο μπορούσες να συμβουλευθείς με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα. Είναι πολλά ακόμη που μπορούμε να γράψουμε για τον Τάσο. Θα χρειαζόμασταν όμως σελίδες για ν' αποτυπώσουμε την βοήθεια που είχε προσφέρει σε γνωστούς και αγνώστους που έρχονταν στο Μοναστήρι. Κατά κάποιον τρόπο ήταν ένας λαϊκός <<αρχοντάρης>>! Και ως ένα τέτοιο υπόδειγμα διακονίας και βοηθείας τον αποχαιρετούμε, όλοι οι πνευματικοί αδελφοί του, ευχόμενοι μαζί με τον πατέρα μας να εύχεται και αυτός για τις ψυχές μας! Καλό Παράδεισο αδελφέ μας!

Η εξόδιος ακολουθία θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 7.11.2021 πολ. ημ., στις 11.π.μ., στο καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής.

 

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ Θ' ΛΟΥΚΑ (2021)

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκ. ιβ΄ 16-21.

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν ταύτην· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· 17 καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; 18 καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, 19 καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. 20 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; 21 οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Κήρυγμα

Θέλοντας ο Κύριος να δείξει πόσο ολέθριο είναι το πάθος της πλεονεξίας είπε την παρακάτω Παραβολή: Κάποιου πλουσίου ανθρώπου τα εκτεταμένα χωράφια απέδωσαν πλούσια παραγωγή. Κι αντί ο πλούσιος αυτός να χαρεί και να ευχαριστήσει το Θεό για την πλούσια σοδειά, κυριεύθηκε από έγνοιες και συλλογισμούς: Τι να κάνω; Πού να μαζέψω τους καρπούς που μου περισσεύουν; Έχασε την ειρήνη του, έχασε και τον ύπνο του. Επιτέλους κάποτε βρήκε τη λύση: Αυτό θα κάνω! Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα οικοδομήσω μεγαλύτερες. Και θα μαζέψω εκεί όλα τα αγαθά μου. Κι ύστερα θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά και σου φθάνουν για πολλά χρόνια. Μη σκοτίζεσαι πλέον για τίποτε. Τώρα πλέον ήρθε η ώρα να χαρείς με φαγοπότια και διασκεδάσεις.

Ο δύστυχος! Νόμιζε ότι θα ευτυχήσει με τα πλούτη! Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι αυτά δεν κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Άλλωστε ο ίδιος ζούσε τη δυστυχία και μόνο με τη σκέψη των πολλών αγαθών, πριν ακόμη τα συγκεντρώσει και τα αποθηκεύσει. Δεν μπορούσε να χαρεί τίποτε, διότι η πλεονεξία του τον ταλαιπωρούσε και τον βασάνιζε. Ήθελε να κρατήσει όλους τους καρπούς για τον εαυτό του. Κι επειδή δεν μπορούσε να το κατορθώσει αυτό, βυθιζόταν σε εναγώνιες σκέψεις. Θα μπορούσε βέβαια να γίνει ευτυχισμένος, εάν έπαιρνε μία γενναία απόφαση. Να δωρίσει τα αγαθά που του περίσσευαν στους φτωχούς, να χορτάσει τα πεινασμένα τους στόματα, και να ευχαριστήσει το Θεό που του δώρισε μια τέτοια ευφορία και δυνατότητα φιλανθρωπίας. Αλλά επειδή σκοτίσθηκε από την πλεονεξία κατάντησε δυστυχισμένος κι άρρωστος.

Τι κερδίζουμε λοιπόν από την προσκόλληση στα περιττά αγαθά μας; Ανάπαυση δεν κερδίζουμε. Ανήσυχες και βασανιστικές φροντίδες μας αιχμαλωτίζουν. Όσο περισσότερα αποκτούμε, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε σε συλλογισμούς και ανησυχίες: πώς θα διατηρήσουμε αυτά που αποκτήσαμε, πώς θα προσθέσουμε κι άλλα. Και συμβαίνει να χάνουμε συχνά και τον ύπνο μας με τις εναγώνιες σκέψεις μας. Τα θέλουμε όλα δικά μας για να τα απολαμβάνουμε μόνο εμείς, νομίζοντας ότι όσα έχουμε είναι όλα δικά μας.

Και πολύ περισσότερο δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι η ψυχή μας δεν χορταίνει με τα υλικά αγαθά. Η ψυχή ως πνευματική οντότητα ζει και ευτυχεί μόνο με ουράνια, πνευματικά αγαθά. Η αφθονία των υλικών αγαθών, των φαγητών, των διασκεδάσεων δεν μας κάνουν ευτυχισμένους. Κι έπειτα στη ζωή υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται με το χρήμα, αρρώστιες και θλίψεις, πειρασμοί και εντάσεις, οικογενειακά και άλλα προβλήματα που αφαιρούν συχνά κάθε χαρά και ειρήνη. Μη γελιόμαστε λοιπόν. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι τα αγαθά που δίνουν ανάπαυση και ευτυχία προέρχονται από τον ουρανό κι εκεί καταλήγουν. Αυτά να αναζητούμε κι αυτά να επιδιώκουμε.

Η τελευταία μας ώρα Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενε ο πλούσιος. Πριν ακόμη προφθάσει να πει στην ψυχή του τα όσα σχεδίαζε, του μίλησε πρώτα ο Θεός: Άμυαλε άνθρωπε! Τη νύχτα αυτή, που την ονειρευόσουν ως νύχτα ευτυχίας, απαίσιοι δαίμονες ζητούν να πάρουν την ψυχή σου, σε λίγο θα πεθάνεις. Κι όλα αυτά που αποθήκευσες, σε ποιον θα ανήκουν; Κι ο Κύριος έκλεισε την Παραβολή λέγοντας: Τέτοιο τέλος θα έχει κι όποιος μαζεύει μόνο για τον εαυτό του τα υλικά αγαθά και δεν αποταμιεύει θησαυρούς στον ουρανό με τα έργα της αγάπης. Θα καταλήξει την τελευταία μέρα ή νύχτα της ζωής του στην αιώνια νύχτα της κολάσεως.

Αλήθεια· έχουμε σκεφθεί εμείς ποτέ πώς θα είναι το δικό μας τέλος, η δική μας τελευταία μέρα ή νύχτα; Η νύχτα αυτή του πλουσίου της Παραβολής ήταν η πιο εφιαλτική και αποτρόπαιη νύχτα της ζωής του. Ήταν η νύχτα την οποία ονειρευόταν ως νύχτα ευτυχίας, και την περίμενε με τη βεβαιότητα ότι θα άρχιζε να απολαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμη τα πλούτη του. Εκείνη η νύχτα όμως έγινε γι’ αυτόν νύχτα αγωνίας και τρόμου. Μια νύχτα ατελείωτη και φρικτή.

Διότι όσοι είναι προσκολλημένοι στα υλικά αγαθά, την ώρα του θανάτους τους εισέρχονται σε μία νύχτα φοβερή και ατελείωτη. Εγκαταλείπουν πίσω τους όλα εκείνα για τα οποία μόχθησαν και με πολλές αγωνιώδεις φροντίδες συγκέντρωσαν και απέρχονται πάμφτωχοι, άδειοι από καλά έργα κι απ’ τη χάρη του Θεού. Σκοτάδι απογνώσεως απλώνεται γύρω τους καθώς παραλαμβάνουν την ψυχή τους οι σκοτεινοί δαίμονες.

Για τους δικαίους όμως, για τους ελεήμονες και φιλάνθρωπους, η τελευταία μέρα ή νύχτα είναι η ωραιότερη ανατολή μιας ημέρας ατελεύτητης και άδυτης. Είναι η είσοδος στη Βασιλεία του Θεού. Εμείς άραγε πώς θα βρεθούμε την τελευταία μας ώρα; Είναι φοβερό να έχουμε την κατάληξη του πλουσίου της Παραβολής. Γι’ αυτό ας καταπολεμούμε κάθε πλεονεξία, κι ας αποταμιεύουμε τα αγαθά μας στις αποθήκες του ουρανού, μοιράζοντάς τα στους πεινασμένους και ενδεείς. Για να μην παραλάβουν την ψυχή μας οι απαίσιοι δαίμονες αλλά οι αγαθοί άγγελοι και να την οδηγήσουν στην αγκαλιά του Θεού.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ», τ. 1989

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής

ΙΣΤΟΡΙΚΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΕΠΙ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

Μας εστάλη <<υπό Αγιορειτών Πατέρων, Τ.Θ.76 -ΚΑΡΥΑΙ - ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ>>, η ακόλουθη κοινοποιημένη επιστολή για την έλευση του αρχιαιρεσιάρχη Πάπα και την δημοσιεύουμε.

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος 01-12-2021

Μέ ἀφορμή τήν ἐπικείμενη ἔλευση τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου στήν Ἑλλάδα, καί συγκεκριμένα στήν Ἀθήνα καί τήν Λέσβο, στίς 4 μέ 6 Δεκεμβρίου, τήν ἐπίσκεψή του στήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν, τήν ὑποδοχή του ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου 4 Δεκεμβρίου, καί τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου στόν Ποντίφικα στό Ἀποστολικό Μοναστήρι τό βράδυ τῆς Κυριακῆς 5 Δεκεμβρίου, θά θέλαμε νά ὑπενθυμίσουμε τά ἑξῆς:

1. «Στούς Ἰησουΐτες πρέπει νά κλειστοῦν οἱ λιμένες τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἀποκλείονται στούς πειρατές».

Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Πάπας Φραγκῖσκος εἶναι Ἰησουΐτης. Ὁ Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, μετά τίς σπουδές του στή σχολή στό Βίλα Ντεβότο, ἐντάχθηκε στό τάγμα τῶν Ἰησουϊτῶν στίς 11-03-1958.

Ὁ Ἀδαμάντιος Κοραής, ὁ ὁποῖος μόνο ὡς θρησκόληπτος δέν θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ, λέγει: «Ἀπό ὅλα τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας τά μοναστικά τάγματα, εἰς τούς Ἰησουΐτας μάλιστα πρέπει νά κλεισθῶσιν οἱ λιμένες τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἀποκλείονται εἰς τούς πειρατάς. Προσέχετέ τους, φίλοι ὁμογενεῖς, μέ πλειοτέραν προσοχῆς ὅσης ὁ Χριστός παρήγγειλε τούς Ἀποστόλους νά προσέχωσι τούς Φαρισαίους. Διότι, αὐτοί ὑπερέβαλαν καί τήν φιλαρχίαν καί τήν πλεονεξίαν καί αὐτήν τήν ὑποκρισίαν τῶν παλαιῶν Φαρισαίων».

2. Ἡ ἀνθελληνική πολιτική τοῦ Βατικανοῦ

Ἡ διά μέσου τῶν αἰώνων πολιτική τῆς ἀδίστακτης διπλωματίας τοῦ Βατικανοῦ ὑπῆρξε ἐχθρική ἔναντι τῶν ὀρθοδόξων Ἐθνῶν, ἰδιαιτέρως δέ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

α) Ποιός δέν γνωρίζει σήμερα τίς ἐπαίσχυντες παπικές σταυροφορίες εἰς βάρος τοῦ «σχισματικοῦ» καί «αἱρετικοῦ» Βυζαντίου καί τήν ἐπί δύο αἰώνες φραγκική κατάληψη τῆς Κωνσταντινούπολης, πού ἀποτελεῖ τήν πρώτη ἀλωσή της;

β) Ποιός δέν γνωρίζει σήμερα τόν λόγο τοῦ Πάπα Εὐγενίου Ε΄, κατά τήν ἄλωση τῆς Κωνσταντινούπολης : «Δέν θά χαιρόμουν τόσο πολύ, ἐάν εἴχαμε δέκα νίκες κατά τῶν Τούρκων, ὅσο χαίρομαι σήμερα γιά τήν ὑποδούλωση τῶν σχισματικῶν»;

γ) Ποιός δέν γνωρίζει ὅτι στήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 οἱ Ἕλληνες παπικοί ἦταν μέ τό μέρος τῶν Τούρκων; Ὁ ἱστορικός Σπυρίδων Τρικούπης, ἀναφερόμενος στήν στάση τῶν παπικῶν ἔναντι τῆς ἐκραγείσης ἐπαναστάσεως, λέγει κατηγορηματικῶς ὅτι ἐξ αὐτῶν πολύ λίγοι φάνηκαν Ἕλληνες, οἱ δέ λοιποί καί ἀντεῖπον καί ἀντέπραξαν ἐμφανῶς ἤ κρυφίως, εἶχαν δέ καί μυστικές σχέσεις μέ τούς ἐχθρούς τοῦ ἔθνους, τούς Τούρκους. 

Ὅσες φορές μάλιστα ἡ ἔκβαση τοῦ ἀγῶνα φαινόταν νά βαίνει ὑπέρ τῶν Τούρκων, οἱ παπικοί, ὄχι μόνο χαίρονταν γιά τό γεγονός, ἀλλά καί χωρίς καμμία αἰδώ πανηγύριζαν γι’ αὐτό. Γιά τίς ἐπιτυχίες τῶν Ἑλλήνων αἰσθάνονταν λύπη, χωρίς νά τήν ἀποκρύπτουν.
Ὁ Φιλήμων λέγει ὅτι οἱ παπικοί μποροῦσαν νά βοηθήσουν τήν ἐπανάσταση διά τῶν προσόδων τους (ἀλλά δέν τό ἔκαναν). Ἡ διαγωγή τῶν Ἑλλήνων τοῦ δυτικοῦ δόγματος στά νησιά (τοῦ Αἰγαίου Πελάγους καί ἰδιαίτερα στά νησιά Σύρο, Τῆνο, Νάξο καί Θήρα) παρουσιάζει ἐπονείδιστο καί ἀποτρόπαιο στίγμα. Μάλιστα παρατηρεῖ μέ πικρία ὅτι ἕνα τέτοιο ἐπεισόδιο δέν μπορεῖ καθόλου νά λησμονηθεῖ, οὔτε ὑπάρχει ἀνάλογο παράδειγμα στά ἔθνη.

Ὁ Γάλλος φιλέλληνας Colonel Voutier στά ἀπομνημονεύματά του γράφει ὅτι οἱ δυτικόφρονες Ἕλληνες, ὄχι μόνο ἀρνήθηκαν κάθε συμμετοχή καί θετική προσφορά στόν ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας ἀγῶνα, ἀλλά προσπαθοῦσαν νά συμπαρασύρουν στήν ἀπραξία καί τούς ὑπολοίπους συγκατοίκους τους, καί ὄχι σπάνια πετύχαιναν τόν σκοπό τους. Ἐνῶ μέ τήν ἔναρξη τῆς ἐπαναστάσεως παντοῦ ὑψωνόταν ἡ σημαία τοῦ ἀγῶνα, ἀπό τά νησιά τοῦ Αἰγαίου Πελάγους ἡ Σύρος μπόρεσε νά ἀντισταθεῖ στό πανελλήνιο προσκλητήριο, διότι οἱ παπικοί παρότρυναν καί τούς ὑπολοίπους κατοίκους σέ ἀδιαφορία.

Οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ, τελῶντας ὑπό τήν προστασία τῆς Γαλλίας, εἶχαν ὑποστεῖ λιγότερα δεινά ἀπό τούς Τούρκους καί ὡς ἐκ τούτου φρονοῦσαν ὅτι ἔπρεπε νά κρατήσουν τό νησί τους μακρυά ἀπό κάθε ἀνάμιξη. Σ’ αὐτό συνέβαλαν οἱ δυτικόφρονες, οἱ ὁποῖοι νόμισαν ὅτι ἔπρεπε νά διαχωρίσουν τήν τύχη τους ἀπό αὐτήν τῶν ἀδελφῶν τους. «Δέν ξέρω», γράφει ὁ Γάλλος φιλέλληνας, «ἄν εἶναι περισσότερο ἐκτιμητέοι στά μάτια τῶν ἄλλων. Ἀλλά, ἀσφαλῶς τό ἔθνος τούς περιφρονοῦσε. Καί ὅταν ἡ Ἑλλάς κατακτήσει τήν ἐλευθερία της, ὅπως δέν συμμερίστηκαν τούς κινδύνους της, ἔτσι θά εἶναι ἀνάξιοι νά συμμεριστοῦν καί τήν εὐτυχία της».

δ) Ποιός δέν γνωρίζει ὅτι ἡ καταστροφή τεσσάρων ἑκατομμυρίων (4.000.000) Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ στήν Μικρά Ἀσία ὀφειλόταν στίς μηχανορραφίες τοῦ Παπισμοῦ, πού φοβόταν τήν ἐπανεγκατάσταση ἑνός νέου βυζαντινοῦ κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, πού θά ἦταν ἀντίπαλος τοῦ Παπισμοῦ;

Τό Βατικανό, ὅπως καί ἄλλες δυνάμεις, εἶχε παρακινήσει τήν Γαλλία (καί τήν Ἰταλία) νά βοηθήσει τούς Τούρκους, διότι δέν ἤθελε νά πάρουν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες τήν Κωνσταντινούπολη. Τό Βατικανό φοβόταν ὅτι ἡ Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία θά γινόταν σοβαρός ἀντίπαλός του, σέ περίπτωση πού θά ἑδραιωνόταν στό παλαιό της κέντρο τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ.

ε) Ποιός δέν γνωρίζει τό συγχαρητήριο τηλεγράφημα τοῦ Βατικανοῦ πρός τόν σφαγέα Κεμάλ κατά τήν γενοκτονία τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ;

στ) Ποιός δέν γνωρίζει τήν ἔνοχη σιωπή τοῦ Βατικανοῦ στήν ἑτέρα ἄλωση τῆς Κωνσταντινούπολης τό 1955;

ζ) Ποιός δέν γνωρίζει τήν ἀστοργία τοῦ Βατικανοῦ κατά τό δράμα τῆς κατάληψης τῆς Βορείου Κύπρου ἀπό τούς Τούρκους;

η) Ποιός δέν γνωρίζει ὅτι τό Βατικανό ὑπῆρξε συνένοχος τῶν Σκοπιανῶν στήν ἀναγνώριση τοῦ ψευδομακεδονικοῦ κράτους τῶν Σκοπίων;

θ) Ποιός δέν γνωρίζει ὅτι τό Βατικανό περιφρονεῖ καί ἀπομειώνει τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀφοῦ διατηρεῖ στήν Ἀθήνα Οὐνίτη «ἐπίσκοπο», τόν Ἰσπανό Βενεδεκτῖνο Ἐμμανουήλ Νίν, ὑπό τόν τίτλο «Ἑλληνόρυθμος Ἐπίσκοπος Καρακοβίας», τήν στιγμή πού δέν ὑφίσταται οὐνιτική Ἑλληνική κοινότητα;

3. Ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Νεκτάριος Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως ὁ ἐν Αἰγίνῃ ὁ θαυματουργός γιά τό μῖσος τῶν δυτικῶν κατά τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος στό δίτομο ἔργο του «Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος» γράφει: «Ἐμεῖς φρονοῦμε ὅτι δύο εἶναι κυρίως οἱ λόγοι τοῦ μίσους τῶν Δυτικῶν κατά τῶν Ἀνατολικῶν˙ τό ἔμφυτο μῖσος τοῦ ψεῦδους κατά τῆς ἀληθείας καί τό ἀδούλωτο τοῦ χαρακτῆρα τοῦ Ἕλληνα». Καί ἀλλοῦ : «Τί νά πεῖ κανείς μπροστά σ’ αὐτά; Νά κλάψει ἤ νά μυκτηρίσει αὐτές τίς ἀξιώσεις τῶν παπῶν; Φρονῶ ὅτι πρέπει νά κλάψει, διότι πολλά τό Ἑλληνικό Ἔθνος ἔχυσε δάκρυα γιά τέτοιους πάπες, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν οἱ κακοί δαίμονες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους».

Σέ ἄλλο σημεῖο: «Τό κατά τῶν Ἑλλήνων μῖσος τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, πού ἐμπνεύσθηκε σέ ὅλη τήν Δύση, κατέστησε τούς ἀμαθεῖς λαούς τῆς Δύσεως φανατικούς ἐχθρούς τῶν Ἑλλήνων, τούς ὁποίους θεωροῦσαν ὡς ἐχθίστους αἱρετικούς… Οἱ Σταυροφόροι, ὄχλος ἀμαθής καί φανατικός, ἔτρεφαν ἴσο μῖσος πρός τούς Ἕλληνες, ὅσο καί πρός τούς Ὀθωμανούς». Ἀλλοῦ : «Οἱ πάπες καί ἁμαρτάνουν καί κολάζονται καί θά κολάζονται μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία˙ ἴσως καί αἰωνίως γιά τά πρός τήν Ἑλληνική Ἐκκλησία κακά καί τίς ψευδενώσεις καί τίς ἀσεβεῖς καί ἀντιχριστιανικές διατάξεις».

Ἐπίλογος

Μέ βάση τήν ἀνωτέρω ἱστορική καί ἐκκλησιαστική προίκα, πού προσπαθήσαμε ἐν συντόμῳ νά καταγράψουμε, θά ἦταν ἄραγε θεμιτό καί δικαιολογημένο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νά ὑποδεχθεῖ καί νά ἐπισκεφτεῖ, ἔστω καί ἐθιμοτυπικῶς, τόν διαχρονικό κακό δαίμονα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, Πάπα; Μήπως ἔτσι θά συγκαταλεχθεῖ καί ὁ ἴδιος στούς «κακούς δαίμονες» τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, διαπράττοντας μέγιστο ἐθνικό καί ἐκκλησιαστικό ἔγκλημα, καί θά ἐγκαλεστεῖ γιά γενοκτονία καί κάθαρση τῆς ἐκκλησιαστικῆς, ἱστορικῆς καί ἐθνικῆς μνήμης;

Δέν καταπατᾶ, μέ τήν ἔστω ἐθιμοτυπική ἐπίσκεψη, τήν σαφέστατη ἐντολή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου καί πανευφήμου Ἀποστόλου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου «εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν καί χαῖρειν αὐτῷ μή λέγετε. Ὁ λέγων γάρ αὐτῷ χαῖρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς», καθώς καί τήν ἀντίστοιχη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου, πανευφήμου καί πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὧν αὐτοκατάκριτος»;

ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟ ΚΙΝΔΥΝΩΝ

 

Δέν γνωρίζω ἐάν ἡ ρύθμιση περί τροποποιήσεως τοῦ Νόμου περί διασπορᾶς ψευδῶν εἰδήσεων τήν ὁποία ἔχει θέσει πρός διαβούλευση ἡ κυβέρνηση εἶναι «ἀντισυνταγματική». Νομίζω ὅτι οἱ πρός εἰσαγωγή πρός ψήφιση ἀπό τήν Βουλή ρυθμίσεις τίθενται πρός διαβούλευση γιά νά διαπιστωθεῖ ἐάν ἀντίκεινται στό Σύνταγμα, ἄν ἔχουν νομικές ἀτέλειες καί, ἐν κατακλεῖδι, γιά νά ἐκφρασθοῦν ὅλες οἱ ἀπόψεις καί νά κριθοῦν, φυσικά.

Μεταξύ μας, ὅμως, ἀγαπητοί, αὐτό πού γίνεται μέ τό διαδίκτυο ἔχει ξεπεράσει πρό πολλοῦ τά ὅρια τοῦ ἐπικίνδυνου, τοῦ γελοίου ἀλλά καί τῆς λογικῆς. Δέν εἶχα ἀσχοληθεῖ μέ τό σπόρ τῆς πλοηγήσεως στά ἄδυτα τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης, ὅπως ἀποκαλεῖται –κατ’ εὐφημισμόν, κατά τήν ἄποψή μου, τό διαδίκτυο. Ἀσχολήθηκα, ὅμως. Τό τί διαβάζει κανείς καί τό πόσοι ξερόλες ἤ βαρεμένοι δημοσιεύουν ὕβρεις, παλαβομάρες, ἀνερμάτιστες ἀπόψεις, ἀλλά –κυρίως– εἰδήσεις τοῦ εἴδους «μοῦ εἶπαν» ἤ «ἄκουσα νά τό λένε» ἤ, τό χειρότερο ἀπό ὅλα, «εἶναι ἀλήθεια, τό ἔγραψε κάποιος στό ἴντερνετ», δέν λέγεται!

Γιά νά εἴμαστε ξεκάθαροι. Ἄλλο πρᾶγμα ἡ λογοκρισία, ἄλλο πρᾶγμα ἡ φίμωση τοῦ ἐλευθέρου λόγου καί ἄλλο μπάτε σκύλοι ἀλέστε ἤ διαλύστε τα ὅλα, νά τελειώνουμε! Παντοῦ ὑπάρχουν ὅρια!

Ἡ ἐργασία μας ἀλλά καί ἡ ἐπί σειρά ἐτῶν περιπλάνησή μας στόν θαυμαστό κόσμο τῆς μάχιμης δημοσιογραφίας, μᾶς ἔδωσε τήν εὐκαιρία (δέν θά ἔλεγα «τήν χαρά») νά γνωρίσουμε πολύ –μά, πάρα πολύ– κόσμο! Ἔτσι, λοιπόν, μπορῶ νά σᾶς περιγράψω, ἐξ ἰδίας πλέον πείρας, τούς κατ’ ἐπάγγελμα διαδικτυακούς τερατολόγους ἤ ἐξ ἐπαγγέλματος παραποιητές τῆς ἀλήθειας ἤ τούς «ἁλιεύοντες σέ θολά ὕδατα»! Μήν ἀμφιβάλλετε ὅτι πολλοί ἀφελεῖς εἶπαν «ὄχι» στήν σωτηρία ἐπηρεασμένοι ἀπό τούς «ἐλεύθερους σκοπευτές» τοῦ διαδικτύου!

Καθημερινά συναντῶ ἕναν σωρό ἀποτυχημένους, σαλεμένους, ἐλαφρόμυαλους, δῆθεν «ἐπιστήμονες», οἱ ὁποῖοι γράφουν ὅ,τι τούς κατέβει γύρω ἀπό τόν ἰό καί τήν φονική πανδημία, ἀλλά καί γύρω ἀπό ἄλλα ἐξ ἴσου σοβαρά θέματα. Καί, βέβαια, ἀποκτοῦν σχεδόν ἀμέσως «ἀκολούθους»…

Φυσικά, ὅταν κάποιος πού γράφει παλαβομάρες, βρεῖ καμμιά πενηνταριά πιό παλαβούς νά τόν «ἀκολουθοῦν», δέν θέλει καί πολύ «νά τήν ψωνίσει» καί νά ὀνειρεύεται μέχρι καί «νά ἱδρύσει κόμμα»! Μήν τό γελᾶτε καθόλου.

Προχθές, πίνοντας ἕνα ποτό μέ τήν παρέα, ἐνεφανίσθη παλαιά φίλη, πού μᾶς ἀνακοίνωσε, μέ κάθε ἐπισημότητα, ὅτι ἐπίκειται ἡ ἀνακοίνωση τῆς ἱδρύσεως κόμματος, μέ ἐπί κεφαλῆς γνωστό ἰατρό ὁ ὁποῖος θεωρεῖται «γκουρού» τοῦ «ἀντιεμβολιαστικοῦ ἀγῶνα» καί ἑνός πρώην ἀρχηγοῦ –παταγωδῶς ἀποτυχόντος– κομματικοῦ συνδυασμοῦ, ὁ ὁποῖος προέβαλλε τήν «ἀντιμνημονιακή» του στάση, ἀλλά τόν ἔφαγε «στή στροφή» ὁ Καμμένος καί τοῦ πῆρε τήν μπουκιά (τούς «ἀγανακτισμένους» δηλαδή) ἀπό τό στόμα!

–Καλά, καί τί σχέση ἔχει ὁ ἀντι-εμβολιαστής ἰατρός, ὁ ὁποῖος εἶναι μέν ἐμβολιασμένος –ἄρα καί ἀσφαλής σέ μεγάλο ποσοστό– μέ τόν οἰκονομολόγο πού θά μᾶς πήγαινε στήν δραχμή καί θά μᾶς ἔσωζε; τόλμησα νά ρωτήσω.

Καί δέχθηκα μιά ἐπίθεση χωρίς προηγούμενο. Ὅτι εἶμαι «ἄνθρωπος τῶν πολυεθνικῶν», ὅτι «ὑποστηρίζω τόν Μπίλ Γκαίητς καί τόν Σούρπιγκερ» (προφανῶς ἤθελε νά πεῖ τόν Ζάκερμπεργκ), καί ἄλλα τρελλά.

Καί θυμήθηκα ἀμέσως τήν περιπέτειά μου, ὅταν γιά νά μάθω τί γίνεται ἀπό πρῶτο χέρι πῆγα σέ ἕνα ἀπό τά γραφεῖα τοῦ ἐθνοσωτῆρος Σώρρα καί ζήτησα νά πληρώσω τό πενηντάρικο ὥστε νά πάψω νά ὀφείλω στό δημόσιο καί τίς Τράπεζες. «Ἔχετε ΑΦΜ; Θά μοῦ κόψετε ἀπόδειξη;» ρώτησα τόν «διευθυντή» τῶν γραφείων, στόν Πειραιᾶ.

Κι ἐκεῖνος, κοιτάζοντάς με αὐστηρά μέ ρώτησε: «Εἶσαι μασόνος; Εἶσαι ἄνθρωπος τῶν πολυεθνικῶν;».

Ποιός σᾶς εἶπε, ἀγαπητέ ὑπουργέ Δικαιοσύνης, ὅτι ὁ Σώρρας δέν ἄφησε ἰσχυρή παρακαταθήκη; Οὔτε ψύλλος στόν κόρφο μας!

ΕΣΤΙΑ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ: ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ'' (ΜΕΡΟΝ 15ον)

 

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 68-73.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.

( Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )

<<Διότι οι αιρετικοίς κοινωνούντες <<ου... πιστοί>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1081). Γίνεται, λοιπόν, σοβαρότερον και επιτακτικώτερον το ζήτημα της κοινωνίας. Ως προς την στάσιν έναντι τούτου,  π έ ν τ ε   κ α τ η γ ο ρ ί α ι   Ορθοδόξων διακρίνονται.
Πρώτη, εκείνων, οίτινες κοινωνούσι τοις αιρετικοίς και απόλλυνται, <<τέλεον ναυαγήσαντες περί την πίστιν>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1157).
Δευτέρα, των Ορθοδόξων, <<οι τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται>> (του αυτού, PG. 99, 1164).
Τρίτη, των Ορθοδόξων, οι οποίοι αγωνιούσι διά τα τεκταινόμενα, <<κατά νουν ορθοδοξούντες>> (του αυτού, PG. 99, 1164).
Απορούντες όμως περί του πρακτέου, κοινωνούσι τοις αιρετικοίς, νοσούντες ούτω και <<χραινόμενοι (μαινόμενοι) τη αιρετική κοινωνία (του αυτού, PG. 99, 1313).
Εις την  τ ε τ ά ρ τ η ν  κατηγορίαν υπάγονται οι κοινωνούντες τοις ούτω χραινομένοις. Πέμπτη κατηγορία εστίν η των Ορθοδόξων, οίτινες ορθοδοξούσι νοϊ και πράξει.
Ούτοι αποτειχίζονται εκ των επιμενόντων <<φιλονείκως>> (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 55, 330) τη κακοδόξω κοινωνία και οδόν ακριβείας πορεύονται, προς σωτηρίαν. <<Τίς γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία;>> (2 Κορ. στ' 14)>>.

Αδικαιολόγητος η αναμονή

Τίς θα επεθύμει καλλιτέραν ερμηνείαν εν τη πράξει των ι. κανόνων; Τίς δεν διακρίνει εις τα προηγηθέντα Συνοδικά κείμενα την Αποστολικήν και Πατερικήν πράξιν, ως αύτη εβιώθη μέχρι της εποχής των ανωτέρω συνέδρων; Συμφωνούντες ούτοι απολύτως προς τε το γράμμα και το πνεύμα της Γραφής, των Κανόνων και της καθόλου Παραδόσεως, θεωρούν ότι η συνέχισις κοινωνίας μετά κηρύσσοντος κακοδοξίαν τινά, καθιστά τον οιονδήποτε μετά της μερίδος του κακοδόξου, ως το ωμολόγησαν και οι ίδιοι οι δικαζόμενοι εν τη Συνόδω, της οποίας μερίδος ηγείται ως κορυφαίος, ο εναρξάμενος της αιρέσεως <<ψευδεπίσκοπος>> του Κανόνος.

Αντιθέτως οι μη κοινωνήσαντες τω κακοδόξω δημιουργούν την υγιά αντίδρασιν της Εκκλησίας, συνιστούν εν άλλοις λόγοις το υγιές μέρος αυτής, το οποίον και θα κρίνη, ότε δυνηθή, πάντας τους προστεθέντας τη μερίδι του κακοδόξου, ως εγένετο και με την ανωτέρω Ζ' Οικ. Σύνοδον.

Αυτά διδάσκει η ιστορία της Εκκλησίας μας, ταύτα παρελάβομεν πιστεύειν υπό των Πατέρων ημών. Ενώπιον του ανωτέρου διδασκαλείου έπρεπε να ταπεινώση εαυτόν ο π. Επιφάνιος, μη σοφιζόμενος περισσά και άδικα, βλάπτων ούτως εαυτόν και τους καλή τη πίστει πιστεύοντας εις τους λόγους του.

Συνεπώς σήμερον, όταν η αίρεσις κηρύσσεται επί δεκαετίας, όταν οι κακόδοξοι ενέργειαι και πλάναι του Οικ. Πατριαρχείου καθίστανται αυθημερόν γνωσταί υπό του πληρώματος της Εκκλησίας, όταν οι πάντες αντιλαμβάνονται και κατανοούν την φοβεράν παρατροπήν των επισκόπων του Φαναρίου και των συνοδοιπόρων του, όταν πάντα ταύτα ενεργούνται  ε π α ν ε ι λ η μ μ έ ν ω ς  και εκ  π ρ ο μ ε λ έ τ η ς,  πως είναι δυνατόν οι απανταχού γης Ορθόδοξοι επίσκοποι, αλλά και ο υπ' αυτών κλήρος και λαός, να δικαιολογηθούν διά την κατάκριτον σιωπήν και κοινωνίαν των μετά των ανωτέρω πεπτωκότων;

Και διά ν' απαντήσωμεν εις το εν αρχή τεθέν ερώτημά μας, γράφομεν: Ουδέν έτερον επιθυμεί ο Θεός και η Εκκλησία του από τους Ορθοδόξους, εν καιρώ κηρυττομένης αιρέσεως ως την σήμερον, όσον την απομάκρυνσίν των εκ των αιρετιζόντων και την μέχρι θανάτου ομολογίαν της αληθείας, άχρι καιρού αναλάμψεως της Ορθοδοξίας.

Μέγα ζήτημα κοινωνίας

Εν Κωνσταντινουπόλει, πανηγυρική κοινωνία μετά αιρετικών. Την 6-7.6.1981, ο Πατριάρχης Δημήτριος και οι συν αυτώ, δυστυχώς, εκοινώνησαν μετά αμετανοήτων αιρετικών, παπικών, προτεσταντών κ.α. Εκοινώνησαν εν συνεορτή, εν συμπροσευχή, εν τω συλλειτουργείσθαι, εν αλληλοευλογία, εν φιλία και ενότητι, εκτός ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως, μάλλον δε κατ' αυτής.

Διότι οι αιρετικοίς κοινωνούντες <<ου... πιστοί>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1081). Γίνεται, λοιπόν, σοβαρότερον και επιτακτικώτερον το ζήτημα της κοινωνίας. Ως προς την στάσιν έναντι τούτου,  π έ ν τ ε  κ α τ η γ ο ρ ί α ι  Ορθοδόξων διακρίνονται.

Πρώτη, εκείνων, οίτινες κοινωνούσι τοις αιρετικοίς και απόλλυνται, <<τέλεον ναυαγήσαντες περί την πίστιν>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1157). Δευτέρα, των Ορθοδόξων, <<οι τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται>> (του αυτού, PG. 99, 1164). Τρίτη, των Ορθοδόξων, οι οποίοι αγωνιούσι διά τα τεκταινόμενα, <<κατά νουν ορθοδοξούντες>> (του αυτού, PG. 99, 1164).

Απορούντες όμως περί του πρακτέου, κοινωνούσι τοις αιρετικοίς, νοσούντες ούτω και <<χραινόμενοι (μαινόμενοι) τη αιρετική κοινωνία (του αυτού, PG. 99, 1313). Εις την  τ ε τ ά ρ τ η ν  κατηγορίαν υπάγονται οι κοινωνούντες τοις ούτω χραινομένοις.

Πέμπτη κατηγορία εστίν η των Ορθοδόξων, οίτινες ορθοδοξούσι νοϊ και πράξει. Ούτοι αποτειχίζονται εκ των επιμενόντων <<φιλονείκως>> (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 55, 330) τη κακοδόξω κοινωνία και οδόν ακριβείας πορεύονται, προς σωτηρίαν. <<Τίς γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία;>> (2 Κορ. στ' 14).

Ανομία ή αίρεσίς έστιν (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 32, 294). <<Τίς δε κοινωνία φωτί προς σκότος;>> (2 Κορ. στ' 14). <<Σκότος το εξώτερον>> η αίρεσις λέγεται (Δαλματίου, Μ. 4. 1257). <<Τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ;>> (2 Κορ. στ' 15). Οι αιρετικοί <<της εκείνου μερίδος εισίν>> (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μ. 4, 1117). <<Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;>> (2 Κορ. στ' 15).

Οι αιρετικοί <<φανεράν έχουσι την απιστίαν>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 225). Οι Ορθόδοξοι συντασσώμεθα τη ορθοδόξω πίστει και κοινωνία. Εμμένωμεν τω θείω φωτί και τη δικαιοσύνη της Χάριτος, <<ίνα Ιησού Χριστού>> επιτύχωμεν (Ιγναντίου Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2, 275).

Έξελθε ο λαός μου

Την 30.11.1979, ημέραν Παρασκευήν, εν Κωνσταντινουπόλει ετελέσθη ενωτική Λειτουργία, χοροστατούντος του Πατριάρχου Δημητρίου και παρισταμένου του αιρεσιάρχου Πάπα μετά των συν αυτώ. Κατόπιν τούτου, εδηλώθη ότι πρόθεσις αμφοτέρων είναι η εν τω μέλλοντι συνιερουργία.

Η παγκόσμιον δημοσιότητα λαβούσα αύτη πράξις είναι αιρετική κοινωνία και εξαίσιον πτώμα πονηρών (Ιώβ ιζ' 16). Διά τον πιστόν, <<παντί πάσα κοινωνία παντός απηγορευμένου πράγματος, κατά τε νουν και λόγον και πράξιν, επιβλαβής και  και επικίνδυνός>> έστι, τονίζει ο Μ. Βασίλειος (PG. 31, 1096).

Διό <<ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς (ως οι παπικοί) συνεύχεσθαι>> ενομοθέτησε το Πνεύμα το Άγιον εν τη Εκκλησία, διά του ΛΓ' Κανόνος της εν Λαοδικεία Συνόδου. Ιδιαιτέρως δε, όσον αφορά εις τον κληρικόν, ορίζεται ποινή αφορισμού και καθαιρέσεως, εν η περιπτώσει ούτος συνευχηθή μετά αιρετικού, ή επιτρέψη εις τούτον να πράξη τι λειτουργικόν (ΜΕ' Κανών των Αποστόλων).

Ο κληρικός είναι υπεύθυνος και διά κοινωνίαν ακόμη μετά των αιρετικών εν <<βρώματι και πόματι και φιλία>>, ως λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (99, 1205) και ανταλλαγή κοινωνικών γραμμάτων (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 836). Μέγα, συνεπώς, είναι το αμάρτημα τούτου εις την περίπτωσιν της κοινωνίας μετά αιρετικών εν προσευχή (Μ. Βασιλείου, αυτόθι), εν λειτουργία διαθέσει, ευχή και πράγματι, και εν συνιερουργία προθέσει, πόθω και επιδιώξει! 

Δ υ σ τ υ χ ώ ς,  ο  Π α τ ρ ι ά ρ χ η ς  Δ η μ ή τ ρ ι ο ς  ε ν  τ η  Ο ρ θ ο δ ο ξ ί α   ο υ χ   ί σ τ α τ α ι,  ο υ δ έ   ο ι  α υ τ ώ  σ υ μ φ ω ν ο ύ ν τ ε ς  κ α ι  σ υ μ π ρ ά τ τ ο ν τ ε ς.  <<Ουδεμία γαρ κοινωνία φωτί προς σκότος, ουδέ συμφώνησις αγίοις προς αιρεσιάρχας>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1051).

Οι ούτω πεπτωκότες ουκ έχωσι δικαίωμα του διδάσκειν τους Ορθοδόξους. Θέσις τούτων είναι το <<μένειν... εν ησυχία καθηκούση και αιτείσθαι συγγνώμην μέχρι βίου παντός>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1469). Ακούσωμεν, λοιπόν, τι παραγγέλλουσιν οι Άγιοι εν προκειμένω. <<Ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες>>, γράφει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας (Μ. 4, 1096).

Οι <<αμφοτέρων μέτοχοι (Ορθοδοξίας και αιρέσεως)>>, λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, <<χόρτω ισότιμοι (εισί) ξύλοις, καλάμη. Αν κατακαύσειε το δοκιμαστικόν πυρ της κρίσεως, τους δ' αυτών πράκτορας συντηρήσει, αιδίως φλογιζομένους και μη χωνευομένους>> (PG. 99, 1205).

Ο δε Μ. Φώτιος διαβεβαιώνει, ότι <<έκαστος των ευσεβών και αγίων... μυριάκις αιρείται (προτιμά) προπηλακίζεσθαι, ή τοις αυτών μισοχρίστοις και θεοστυγέσι, μετά λαμπράς της ευφημίας, κοινωνήσαι πονηρεύμασιν>> (PG. 102, 833). <<Σώθητε>>, τονίζουν οι άγιοι Απόστολοι διά του Πέτρου, <<από της γενεάς της σκολιάς ταύτοις>> (Πράξ. β' 40), της μιγνυμένης εις άλλην Βαβυλώνα, εις καταγώγιον <<παντός πνεύματος ακαθάρτου>> (Απ. ιη' 2).

Διά δε της άλλης φωνής της Αποκαλύψεως ο ουρανός παραγγέλλει: <<Έξελθε εξ αυτής ο λαός μου, ίνα μη συγκοινωνήσατε ταις αμαρτίαις αυτής και ίνα εκ των πληγών αυτής μη λάβητε>> (ιη' 4).

(Κ. Ο.  1-1-'80)

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 68-73.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος