Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, ἴσως δὲν θὰ ἤταν κουραστικὸ νὰ ἀναφερθοῦμε
μὲ δύο λόγια μόνο στὸ κεντρικὸ μήνυμα, τὸ ὁποῖο ἐκπέμπει ὁ βίος καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ μεγάλου αὐτοῦ συγχρόνου Ἁγίου μας,
ποὺ εἶναι ἐκ τῶν τριῶν κορυφαίων Ἁγίων τῆς ρωσικῆς εὐσεβείας.
Ὁ πρῶτος, θὰ γνωρίζετε, εἶναι ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος τοῦ Κιέβου· ὁ δεύτερος, ὁ Ἅγιος Σέργιος τοῦ Ραντονέζ·
καὶ ὁ τρίτος, ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ. Τρεῖς κορυφαῖοι Ἅγιοι. Ἅγιοι τοῦ Φωτός. Ἅγιοι τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
καὶ ἰδίως ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ.
Ἄν θὰ ἐνθυμῆσθε, ἐδίδαξε—καὶ ὄχι μόνο ἐδίδαξε, ἀλλὰ πρωτίστως ἐβίωσε τὸ μεγάλο αὐτὸ μήνυμα, τὸ ὁποῖο εἶναι πάντοτε ζωντανὸ
καὶ ἐπίκαιρο στὴν Ἐκκλησία μας, καὶ γενικὰ στὸν κόσμο—ὅτι ὁ Σκοπός τῆς Χριστιανικῆς Ζωῆς εἶναι ἡ Ἀπόκτησις τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.
Μέσα σ’αὐτὲς τὶς ὀλίγες λέξεις κρύβεται ὅλος ὁ ἀγώνας μας,ὅλοι οἱ καημοί μας, ὡς Μοναχῶν, ὅλοι οἱ στεναγμοί μας,
ὅλοι, ἐπαναλαμβάνω, οἱ κόποι μας.
Ἐδῶ κρύβεται τὸ μεγάλο αὐτὸ ἅλμα, τὸ ὁποῖο ἕνας Μοναχὸς μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ—ἴσως καμμιὰ φορὰ καὶ ὄχι
μὲ πλήρη συνείδησι—ἐπιτελεῖ, ὅταν ξαφνικὰ ἀπὸ τὴ μία ὄχθη τοῦ κόσμου μεταφέρεται μυστικά, ἀπὸ τὴ χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, στὴν ἄλλη ὄχθη.
Στὴν ὄχθη δηλαδὴ, ὅπου βρίσκεται ἡ μοναχικὴ ζωή, ποὺ εἶναι στὸν ἀντίποδα τοῦ κόσμου. Κόσμος καὶ Μοναχισμὸς εἶναι δύο περιοχὲς ἀσύμβατες. Στὴν ἔννοια τοῦ Κόσμου περιλαμβάνεται ἕνα φρόνημα, τὸ ὁποῖο δὲν ζῆ ἐν Χριστῶ, δὲν ζῆ κατὰ Θεόν, ἔχει ἄλλους σκοπούς, ἄλλες στοχοθεσίες. Ἕνας Μοναχὸς κάνει αὐτὸ τὸ τεράστιο ἅλμα καὶ βρίσκεται στὴν ἄλλη ὄχθη χωρὶς καὶ ὁ ἴδιος νὰ συνειδητοποιῆ ἀρχικῶς πῶς ἔγινε αὐτὸ τὸ ἅλμα.
Ἤδη ἀνοίγεται ἐνώπιόν του ἕνας νέος κόσμος, μία τελείως διαφορετικὴ ζωή, μία τελείως διαφορετικὴ νοοτροπία. Καὶ εἶναι πράγματι πάρα πολὺ λυπηρό, ὅταν ὁ Μοναχός, λησμονώντας γιατί ἔκανε αὐτὸ τὸ ἅλμα, μεταφέρει στὴν ἄλλη ὄχθη μαζί του τὸν κόσμο. ᾿Ενῶ ὁ κόσμος, ὡς νοοτροπία, ὡς φρόνημα, ἔπρεπε νὰ παραμείνη ἐκεῖ, στὴν ἀλλη ὄχθη καὶ οὔτε κἄν νὰ τὸν σκέφτεται. Γι’αὐτὸ μέσα σ’αὐτὴν τὴν τόσο σημαντικὴ φράσι τοῦ ῾Αγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ:
«Σκοπὸς τῆς Χριστιανικὴς Ζωῆς εἶναι ἡ Ἀπόκτησις τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος», πρέπει νὰ ἐπανατοποθετήσουμε ὅλες μας τὶς σκέψεις, ὅλους μας τοὺς λόγους καὶ ὅλες μας τὶς πράξεις καὶ νὰ βιώνουμε πολὺ ἔντονα τὴν γνωστὴ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν Παράκλητο. Δὲν εἶναι προσευχὴ ἀτομική. Δὲν εἶναι ἐφευρέσεις κάπoιου. Εἶναι εὐχὴ τῆς Ἐκκλησίας. Λέμε καθημερινῶς—καὶ ὄχι μία φορὰ, πολλὲς φορές—«Βασιλεῦ Οὐράνιε. . .ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Δὲν γνωρίζω κατὰ πόσον ἐμβαθύνουμε σ’αὐτὴ τὴν προσευχὴ καὶ ἄν κατανοοῦμε τί σημαίνει τὸ «ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν».
Ἐκεῖ ἀκριβῶς κρύβεται ὅλο τὸ νόημα αὐτῆς τῆς φράσεως τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ. Ὅταν λέμε: «Θεῖε Παράκλητε, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν», ἐὰν ἀνοίξουμε τὰ ὦτα τῆς ψυχῆς μας, θὰ ἀκούσωμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ μᾶς ἀπαντᾶ: «Θὰ ἔλθω νὰ σκηνώσω μέσα σου, ἐὰν καθαρίσης πρῶτα τὸ ἔδαφος γιὰ νὰ σκηνώσω μέσα σου». «Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν»! Δὲν θὰ ἔλθω, ἐὰν δὲν καταρρίψης τὸ τεῖχος τῆς ὑπερηφανείας σου καὶ τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς αὐτάρκειας, τῆς αὐτοϊκανοποιήσεως, τοῦ αὐτοεπαίνου, τῆς φιλαρέσκειας, τῆς ἀνθρωπαρέσκειας, τῆς αὐταρέσκειας καὶ ὅλα τὰ εἴδη καὶ τὶς μορφὲς καὶ τὶς ἐκφάνσεις τοῦ τερατώδους αὐτοῦ πάθους τῆς ὑπερηφανείας, ἀπ’τὸ ὁποῖο, λίγο πολύ, ὅλοι πάσχουμε.
«Θεῖε Παράκλητε, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν»!Δὲν θὰ ἔλθω νὰ σκηνώσω ἐν ὑμῖν, μέσα σας, ἐὰν δὲν ρίξετε τὸ τεῖχος, τὸ ὁποῖο σᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Ἀδελφό σας· διότι δὲν ἔχετε ἀγάπη γιὰ τὸν Ἀδελφό σας... ὄχι μὲ λόγια μόνο, ἀλλὰ μὲ πράξεις, πρωτίστως, ἀλλὰ καὶ μὲ αἰσθήματα ἀγάπης. «Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν»!
Δὲν θὰ ἔλθω, ἐὰν δὲν ἀνοίξης τὴν καρδιά σου καὶ δὲν περιλάβης μέσα σ’αὐτὴν ὄχι μόνο τοὺς γνωστούς σου, τοὺς ἀγαπητούς σου, τοὺς οἰκείους σου, ἀλλὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ζῶντας καὶ κεκοιμημένους, ἐχθροὺς καὶ φίλους, μικροὺς καὶ μεγάλους, πιστοὺς καὶ ἀπίστους, γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους. «Παράκλητε, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν»! Δὲν θὰ ἔλθω μέσα στὴν καρδιά σου νὰ σκηνώσω, ἐὰν δὲν κάνης τὸ ἅλμα καὶ τὴν μεγάλη θυσία νὰ σταυρωθῆς ἐσὺ,χάριν τοὺ Ἀδελφοῦ σου, ὅπως σταυρώθηκε Ἐκεῖνος, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, γιὰ σένα. «Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν»!
Δὲν θὰ ἔλθω νὰ σκηνώσω μέσα σου, ἐὰν δὲν πάρης τὶς ἁμαρτίες τοῦ Ἀδελφοῦ σου ἐσύ, ὁ ἴδιος, χωρὶς ποτέ νὰ τὸν κρίνης ἤ νὰ τὸν κατακρίνης καὶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ νὰ ἀναλάβης ἐσὺ τὴν εὐθύνη τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ Ἀδελφοῦ σου καὶ νὰ μετανοῆς γι’αὐτὸν καὶ χάριν αὐτοῦ καὶ χάριν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως Ἐκεῖνος σταυρώθηκε χάριν σοῦ. «Θεῖε Παράκλητε, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν»! Δὲν θὰ ἔλθω νὰ σκηνώσω σὲ σᾶς, μέσα στὴν καρδιά σας, ἐὰν δὲν ἀποκτήσετε ἁγνὴ καρδιά, καθαρὴ καρδιά, ὄχι μόνο ἀπὸ διάφορες σαρκικὲς κινήσεις ἢ αἰσθήματα ἢ λογισμοὺς, ἀλλὰ ἄν ἡ καρδιά σας δὲν ἐξαγνισθῆ σὲ τέτοιο εὖρος, σὲ τόση λεπτομέρεια καὶ ἀκρίβεια, ὥστε μέσα σ’αὐτὴν νὰ κατοικήση ὁ μόνος ἁγνὸς, ὁ μόνος παρθένος, ὁ Νυμφίος σας Χριστός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου