Η ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1920, ΩΣ ΟΡΟΣΗΜΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Επικαλοῦμαι τὶς προσευχές σας καὶ τὴν προσοχή σας,

ὥστε διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἰδιαιτέρου προστάτου τῆς ἀποψινῆς μας «Συνάξεως»,

τοῦ ῾Οσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου,

νὰ οἰκοδομηθοῦμε ἐν Χριστῷ.

Εν πρώτοις λοιπὸν θὰ ἀναφερθῶ στὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Συνεχώς ἀντιμετωπίζουμε τὸ ἑξῆς καίριο ἐρώτημα: 

ἆρά γε δικαιολογεῖται ἡ αὐστηρὰ στάσις μας

-ἡ στάσις αὐτῶν ποὺ ἀνήκουν στὸ Πάτριο ῾Ημερολόγιο-

ἔναντι τῆς φιλενωτικῆς προσπαθείας,

ἡ ὁποία καλλιεργεῖται στὰ πλαίσια τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως;

Τὴν ἀπάντησι θὰ δώσουν ἀβίαστα καὶ πάλι οἱ πηγές· ἄς τὶς προσεγγίσουμε.

Ως γνωστόν, οἱ ἀντιοικουμενισταὶ τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου ἀναφέρονται σταθερὰ 

στὴν «Συνοδικὴ ᾿Εγκύκλιο τοῦ 1920» τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως,

ἡ ὁποία ἀναμφισβητήτως «ἀποτελεῖ ὁριακὴ ἔκφραση τοῦ ᾿Ορθοδόξου Οἰκουμενισμοῦ, 

ἀλλὰ καὶ ὁρόσημο στὴν ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως».

Η «᾿Εγκύκλιος» αὐτὴ εἶναι ἀντορθόδοξος κυρίως γιὰ δύο λόγους: Πρῶτον·βασίζεται στὴν λεγομένη Βαπτισματικὴ Θεολογία, βάσει τῆς ὁποίας ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ᾿Ορθόδοξοι καὶ αἱρετικοί, ἀποτελοῦν δῆθεν τὴν ᾿Εκκλησία μέσῳ μιᾶς «ἐσωτερικῆς μυστικῆς ἑνότητος».

«Πάντες οἱ Χριστιανοί», λέγουν οἱ Οἰκουμενισταί,«εἴμεθα μυστηριακῶς καὶ ἀπορρήτως ἡνωμένοι μετὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ μετ᾿ ἀλλήλων διὰ τῆς μυστηριακῆς χάριτος τοῦ ἁγίου βαπτίσματος». Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, Οἰκουμενικὸς Θρόνος καὶ Οἰκουμένη-Επίσημα Πατριαρχικὰ Κείμενα,σελ. 57, ἐκδόσεις «Τέρτιος»,Κατερίνη 1988. 13. Ιωάννου Ν. Καρμίρη,Ορθόδοξος ᾿Εκκλησιολογία [Δογματικῆς Τμῆμα Ε´], σελ. 242 καὶ 243,᾿Αθῆναι 1973.

Δεύτερον· ἡ «᾿Εγκύκλιος» προτείνει τὸν Δογματικὸ Συγκρητισμό, βάσει τοῦ ὁποίου ᾿Ορθόδοξοι καὶ αἱρετικοί, ἐμμένοντες στὶς οἰκεῖες δογματικὲς θέσεις τους, δύνανται νὰ συσκέπτωνται, συνεργάζωνται, συμπροσεύχωνται καὶ συλλειτουργοῦνται.

Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ πολυεπιπέδου συγχρωτισμοῦ εἶναι ἡ καλλιέργεια μιᾶς ἁρμονικῆς καὶ ἀδιαταράκτου συνυπάρξεως ᾿Ορθοδοξίας καὶ αἱρέσεως, ἀληθείας καὶ πλάνης, φωτὸς καὶ σκότους ·τοῦτο ὅμως εἶναι σαφές, ὅτι κατ᾿ οὐσίαν σημαίνει κατάργησι τοῦ κηρύγματος τῆς μετανοίας.

Τὸ ἔδαφος λοιπὸν ποὺ στηρίζεται ἡ «Συνοδικὴ ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920» εἶναι μὲ δύο λέξεις ἡ αἱρετικὴ ἄποψις,ὅτι ᾿Ορθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ ἐργάζονται δῆθεν «ἐν τῷ ἰδίῳ ἀγρῷ καὶ ἐν τῷ αὐτῷ ἀμπελῶνι τοῦ Κυρίου»... Ένα πολύ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα θὰ μᾶς βοηθήση νὰ κατανοήσουμε στὴν πρᾶξι τὴν θεολογικὴ αὐτὴ ἄποψι,ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν οὐσία τῆς ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ 1971 ἐπισκέφθηκε τὴν ῾Ημιαυτόνομο Τοπικὴ ᾿Εκκλησία τῆς Κρήτης, ὁ παπικὸς Καρδινάλιος ᾿Ιωάννης Βίλλεμπρανς (20-23 Μαΐου).

Ο Καρδινάλιος ἔγινε δεκτὸς μὲ τιμὲς καὶ ἐκδηλώσεις, ποὺ εἶχαν θέσι μόνον σὲ ᾿Ορθόδοξο ᾿Αρχιερέα,ἐφ᾿ ὅσον ὁ ὑψηλὸς αὐτὸς ἐκπρόσωπος τοῦ Βατικανοῦ εὐλόγησε τὸ πυκνὸ ἐκκλησίασμα τοῦ ῾Αγίου Μηνᾶ ῾Ηρακλείου· ἔλαβε μέρος μὲ ἄμφια στὸν ῾Εσπερινὸ ποὺ ἐτελέσθη στὸν ῞Αγιο Τίτο, συμπροσευχόμενος ἐκ τοῦ παραθρονίου, χοροστατοῦντος δὲ τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου Κρήτης Εὐγενίου·

Παρετηρήθη ἐνδεικτικῶς, ὅτι «τὸ πλέον χαρακτηριστικὸν σημεῖον καὶ τὸ σπουδαιότερον γεγονὸς τῆς ἐπισκέψεως (τοῦ κ. Βίλλεμπρανς στὴν Κρήτη, 20-23.5.1971) ὑπῆρξεν ἡ συμμετοχὴ τοῦ καρδιναλίου εἰς πανηγυρικὰς θείας Λειτουργίας,εἰς ῾Εσπερινοὺς καὶ εἰς ἀπὸ κοινοῦ δεήσεις ὑπὲρ τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος. Ο καρδινάλιος δὲν παρέστη μόνον κατὰ τὰς ἱεροτελεστίας ἀπὸ τοῦ παραθρονίου,ἀλλὰ συμπροσευχήθη μετὰ τῶν μητροπολιτῶν καὶ τοῦ κλήρου καὶ ἀντήλλαξεν ἐν τοῖς ναοῖς ἀδελφικὸν ἀσπασμὸν ὑπὸ τὴν καταφανῆ ἱκανοποίησιν καὶ συγκίνησιν ἁπάντων».

Συνευλόγησε μαζὶ μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο τὸν λαό· -εὐλόγησε τὴν τράπεζα στὸ λίαν ἐπίσημο δεῖπνο· -ἐπισκέφθηκε τὶς Μητροπόλεις τῆς νήσου, ὅπου τὸν ὑπεδέχοντο ἐνθουσιωδῶς ὁ οἰκεῖος ἱεράρχης, ὁ κλῆρος, οἱ μοναχοὶ καὶ ὁ λαὸς μὲ κωδωνοκρουσίες, ψαλλομένου τοῦ «εἰς πολλὰ ἔτη, δέσποτα»·-παρέστη πάλι συμπροσευχόμενος ἐκ τοῦ παραθρονίου τὴν Κυριακὴ (23 Μαΐου) στὴν Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία ἐτελέσθη ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης στὸν ῞Αγιο Μηνᾶ, ὅπου ἔγιναν προσφωνήσεις οἰκουμενιστικοῦ περιεχομένου, ἀνταλλαγαὶ δώρων

«ὑπὸ τὰς ἐπευφημίας τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος», τῶν χορῶν ψαλλόντων τὸν πολυχρονισμὸ τοῦ πατριάρχου ᾿Αθηναγόρου καὶ τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ´, «μετὰ δὲ τὴν θείαν Λειτουργίαν ᾿Αρχιεπίσκοπος καὶ καρδινάλιος ηὐλόγησαν κλῆρον καὶ λαὸν ὑπὸ τὴν καταφανῆ συγκίνησιν πάντων». Μέσω ἀναριθμήτων παρομοίων δογματικῶν καὶ κανονικῶν πραξικοπημάτων, οἱ Οἰκουμενισταὶ ἀπὸ τοῦ 1920 μεταθέτουν καὶ καταργοῦν σταδιακὰ ἕνα πρὸς ἕνα τὰ «αἰώνια ὅρια» τῆς Πατερικῆς ᾿Ορθοδόξου Παραδόσεως.

Θὰ ὑπενθυμίσω ἐνδεικτικῶς μερικὰ συγκεκριμένα καὶ σταθερὰ «βήματα» τῶν Οἰκουμενιστῶν πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῶν λοιπῶν Φαναριωτῶν ἐπισκόπων,ἰδιαιτέρως ἔναντι τοῦ αἱρετικοῦ Παπισμοῦ, πάντοτε βεβαίως στὰ πλαίσια «τῆς συγχρόνου οἰκουμενιστικῆς δραστηριότητος τῶν τοπικῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν». α). Αἴρουν τὰ ἀναθέματα τοῦ 1054 κατὰ τοῦ Παπισμοῦ 7.12.1965)17.

β). Διακηρύσσουν,ὅτι δὲν ὑπάρχουν οὐσιαστικαὶ διαφοραὶ μεταξὺ ᾿Ορθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ. Ο πατριάρχης ᾿Αθηναγόρας († 1972), ἐνδεικτικῶς,ἔλεγε: «Κατὰ τὰ 900 χρόνια ποὺ ἐπέρασαν ἀπὸ τὸ 1054 φθάσαμε οἱ δύο κόσμοι ᾿Ανατολῆς καὶ Δύσεως νὰ νομίζουμε, ὅτι ἀνήκουμε σὲ διαφορετικὲς ᾿Εκκλησίες καὶ σὲ διαφορετικὲς Θρησκεῖες. Καὶ ἑπομένως γίνεται πρόδηλος ὁ σκοπὸς τῶν Διαλόγων. Νὰ προπαρασκευάσουν ψυχολογικῶς τοὺς Λαούς μας ὅτι πρόκειται γιὰ μιὰ ᾿Εκκλησία καὶ μιὰ Θρησκεία...».γ). Θεωροῦν τὸν Πάπα ὡς «Πρῶτον ᾿Επίσκοπον τῆς Χριστιανωσύνης».

Ο πατριάρχης Δημήτριος (†1991),ἐνδεικτικῶς, ἐδήλωνε στὸ ὑπὸ ἡμερομηνίαν 3.12.1977 «μήνυμά» του πρὸς τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ´,ἐπὶ τῇ δωδεκάτῃ ἐπετείῳ τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων: «᾿Εν τῇ εὐχῇ ταύτῃ πέμπομεν τῇ ῾Υμετέρᾳ ῾Αγιότητι ὡς ἐλαχίστην ἐκδήλωσιν ἀγάπης,ἀδελφικῆς τιμῆς καὶ ἀναγνωρίσεως ἡμῶν πρὸς τὸ σεπτὸν πρόσωπον Αὐτῆς, ὡς τοῦ πρώτου τῆς ἀνὰ τὸν κόσμον Χριστιανωσύνης ᾿Επισκόπου, κανδήλαν, ἐν τῷ ᾿Ιδιαιτέρῳ ἡμῶν Πατριαρχικῷ Παρεκκλησίῳ διατηρουμένην, ἵνα τοποθετηθῇ εἰς τὸ ᾿Ιδιαίτερον ῾Υμῶν Παρεκκλήσιον, εἰς ἔνδειξιν ὅτι “φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι”».

δ).Αλληλογραφοῦν μὲ τὸν Πάπα,ὡσὰν νὰ εἶναι «κοινωνικὸς» ἐπίσκοπος,μὲ κάθε ἐκκλησιαστικὴ τάξι. Ο πατριάρχης ᾿Αθηναγόρας, ἐνδεικτικῶς, ἔγραφε πρὸς τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ´ τὴν 22.11.1963: «Παύλῳ τῷ Μακαριωτάτῳ καὶ ῾Αγιωτάτῳ Πάπᾳ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης,χαίρειν ἐν Κυρίῳ... Συγχαρητηρίους προσρήσεις καὶ εὐχὰς ὁλοκαρδίους τῇ ῾Υμετέρᾳ ῾Αγιωσύνῃ ἐπὶ τῇ εἰς τὸν παλαίφατον τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Θρόνον,

θείᾳ εὐδοκίᾳ καὶ χάριτι, ἐκλογῇ καὶ καταστάσει Αὐτῆς ἀδελφικῇ διαθέσει ἐν καιρῷ διαπέμψαντες, ...εὐχόμεθα καὶ αὖθις τῇ ῾Υμετέρᾳ ῾Αγιωσύνῃ ὑγιαίνειν ἀεὶ καὶ εὐκλεῶς προκάθεσθαι τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης ῾Αγιωτάτης ᾿Εκκλησίας ἐπὶ ἔτη ὅτι μήκιστα...

Τῆς ῾Υμετέρας γερασμίας καὶ περισπουδάστου ἡμῖν ῾Αγιότητος ἀγαπητὸς ἐν Χριστῷ ἀδελφός, Ο Κωνσταντινουπόλεως ᾿Αθηναγόρας». Επίσης, ὁ πατριάρχης Δημήτριος πρὸς τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ´ ἔγραφε τὴν 7.12.1975: «Παύλῳ τῷ Μακαριωτάτῳ καὶ ῾Αγιωτάτῳ Πάπᾳ. Ο πατριάρχης μετὰ τὴν συνάντησι ἐδήλωσε: «Τὸ γεγονὸς εἶναι μέγα καὶ ἱστορικόν.

'Εχω ἤρεμον τὴν συνείδησίν μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ορθοδοξία σημαίνει ἐλευθερίαν καὶ οἱ ἐλεύθεροι προχωροῦν... Τὰ δόγματα εἶναι ἡ δύναμις τῆς ᾿Εκκλησίας, ὁ πλοῦτος της, διὰ τοῦτο τὸν κρατοῦμεν εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον. Τοῦτο ὅμως οὐδόλως μᾶς ἐμποδίζει νὰ κόψωμεν ἕνα κοινὸν νόμισμα μετὰ τῶν ἄλλων ᾿Εκκλησιῶν:

''τὸ νόμισμα τῆς ἀγάπης''»...«῞Ολοι οἱ Πᾶπαι εἶναι καλοί, ἀλλ᾿ ὁ ᾿Ιωάννης ΚΓ ἤνοιξε τὴν θύραν,ὁ δὲ Παῦλος ΣΤ´, ὅστις τὴν διεσκέλισεν, εἶναι μέγας Πάπας». Τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, χαίρειν ἐν Κυρίῳ... ᾿Εν τοιούτοις ἀδελφικοῖς αἰσθήμασι καὶ οἰκοδομητικαῖς ἐξαγγελίαις κοινωνοῦντες τῇ ῾Υμετέρᾳ ῾Αγιότητι, πρώτῳ τῇ τάξει καὶ τῇ τιμῇ ἐν τῷ καθόλου Σώματι τοῦ Κυρίου, κατασπαζόμεθα Αὐτὴν ἐν φιλήματι ῾Αγίῳ καὶ διατελοῦμεν μετ᾿ ἀγάπης ἀδελφικῆς καὶ ἐξιδιασμένης τιμῆς.

Τῆς ῾Υμετέρας γερασμιωτάτης ῾Αγιότητος ἀγαπητὸς ἐν Χριστῷ ἀδελφός, ῾Ο Κωνσταντινουπόλεως Δημήτριος».

Τέλος, ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἔγραφε πρὸς τὸν Πάπα ᾿Ιωάννη-Παῦλο Β´ τὴν 21.6.1993:«Τῷ ῾Αγιωτάτῳ καὶ Μακαριωτάτῳ Πάπᾳ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης ᾿Ιωάννῃ Παύλῳ Β´, ἐν Κυρίῳ χαίρειν.Καὶ κατὰ τὸ τρέχον ἔτος ''ἐπιθυμίαν ἐπι- θυμήσαμεν” (Λουκ. 22, 15),ἵνα συνεορτάσωμεν μετὰ τῆς ῾Υμετέρας λίαν ἡμῖν ἀγαπητῆς καὶ περισπουδάστου ῾Αγιότητος τὴν Θρονικὴν ῾Εορτὴν τῆς κατ᾿ Αὐτὴν ᾿Εκκλησίας Ρώμης,...

Εν τῇ ἐλπίδι ὅτι καὶ τῇ εὐχῇ ὅπως καὶ ἡ νέα αὕτη ἑόρτιος συνάντησις τῶν ᾿Εκκλησιῶν ἡμῶν εὐλογηθῇ δαψιλῶς ὑπὸ τοῦ Κυρίου, συγχαίρομεν ῾Υμῖν ἐπὶ τῇ εὐσήμῳ ἡμέρᾳ καὶ διατελοῦμεν μετ᾿ ἀναλλοιώτων ἀδελφικῶν ἐν Αὐτῷ αἰσθημάτων. Τῆς ῾Υμετέρας γερασμίας ῾Αγιότητος ἀγαπητὸς ἐν Χριστῷ ἀδελφός,῾Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος». ε). Επισκέπτονται τὴν αἱρετικὴ Ρώμη, ὡσὰν νὰ ἐπισκέπτοντο ἕνα ᾿Ορθόδοξο Πατριαρχεῖο.

στ). Συμπροσεύχονται μὲ τὸν Πάπα καὶ ἀνταλλάσουν λειτουργικὸ ἀσπασμό. Στὴν Θρονικὴ ῾Εορτὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως (30.11.1979), ἐνδεικτικῶς, «εἰς τὴν θείαν Λειτουργίαν... προσῆλθεν ἡ Α.Α. ὁ Πάπας... καὶ παρέστη μαζὶ μὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς συνοδείας του... Ο Πάπας ὡδηγήθη εἰς τὸν ἔναντι τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου εἰδικῶς εὐτρεπισθέντα Θρόνον, ἀπὸ τοῦ ὁποίου ἐν εὐλαβείᾳ παρηκολούθησε τὴν θείαν Λειτουργίαν.

Κατὰ τὸ

 ''Αγαπήσωμεν ἀλλήλους'' 

ὁ Πάπας κατῆλθε τοῦ Θρόνου καὶ ὁ Πατριάρχης ἐξῆλθε τοῦ ῾Ιεροῦ Βήματος καὶ ἀντήλλαξαν τὸν ἀσπασμὸν τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης 

ὑπὸ τὰ χειροκροτήματα ὅλου τοῦ ἐκκλησιάσματος.

Ο Πάπας ἀπήγγειλε τὴν Κυριακὴν Προσευχὴν λατινιστί».

ζ). Συνευλογοῦν μὲ τὸν Πάπα καὶ τοὺς ἐκπροσώπους του τὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησίασμα.

Στὴν Θρονικὴ ῾Εορτὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως (30.11.1979), μετὰ τὴν ἀπόλυσιν τῆς Θείας Λειτουργίας,

ὅπου παρέστη συμπροσευχόμενος ὁ Πάπας ᾿Ιωάννης-Παῦλος Β´,

ἀντηλλάγησαν προσφωνήσεις καὶ δῶρα καὶ «ἐν συνεχείᾳ ἐψάλησαν τὰ πολυχρόνια τῶν δύο Προκαθημένων,

οἱ ὁποῖοι ἀντήλλαξαν ἀσπασμὸν καὶ ηὐλόγησαν τὰ πλήθη»,

κατόπιν δὲ «ἀνῆλθον διὰ τῆς ἐξωτερικῆς κλίμακος,

ἀπὸ τοῦ ὕψους τῆς ὁποίας ηὐλόγησαν τὰ πλήθη χειροκροτοῦντα καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸν Πατριαρχικὸν Οἶκον».

Απόσπασμα κειμένου από το βιβλίο του αειμνήστου πνευματικού πατρός μας,

Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α', με τίτλο:

''Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ''

έκδοση της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής, 1998.

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αείμνηστος Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Α'