ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2020

ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥΣ!



Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'',
του Σαββάτου 27 Απριλίου 1929.



Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟΝ


Ο ΝΕΟΣ, ΟΣΤΙΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΕΖΗ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΔΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΑΣ ΕΝΤΟΛΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ

ΜΙΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΓΕΙΡΕΙ ΤΗΣ ΚΛΙΝΗΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ ΧΩΤΗΝ



ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑΙ

Όλαι σχεδόν αι αθηναικαί εφημερίδες ησχολήθησαν χτες με τους καταπληκτικούς οραματισμούς του δεκαεξαετούς Χρήστου Χριστοδούλου, όστις αποτόμως έχανε την φωνήν του και αποτόμως και ανεξηγήτως την επανεύρισκεν. Ο Πρόεδρος της Εταιρείας των Ψυχικών Ερευνών κ. Άγγελος Τανάγρας, κληθείς προς εξέτασιν του φαινομένου, διεπίστωσεν ότι πρόκειται περί μιας επιδημίας υστερικής αφωνίας, και ότι διά να θεραπευθή κανείς εις της επιδημίας ταύτης ανάγκη κυρίως να απομακρυνθή του περιβάλλοντος εις το οποίον ευρίσκεται. Εκτός όμως από του μυστηριώδους φαινομένου της υστερικής αφωνίας, η οποία κατ' άλλους μεν οφείλεται εις θαυματουργόν επέμβασιν της Παναγίας, κατά δε τον κ. Τανάγραν εις την δύναμιν της υποβολής και άλλο γεγονός έρχεται σήμερον να πιστοποιήση ότι κατ' αυτάς ευρισκόμεθα υπό το κράτος μυστηριωδών φαινομένων, τα οποία είνε ανεξήγητα, όσον και αν προσπαθή να εξηγήση αυτά εκ των ενόντων ο κ. Τανάγρας.



Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ


Προ ημερών εις των νεοκόρων του εν Κορίνθου ναιδρίου του Αγίου Παταπίου ενεφανίσθη ενσώματος ο άγιος και διέταξεν αυτόν να σπεύση παρευθύς εις Αθήνας με την εντολήν να συστήση εις τους αρμοδίους αρχάς να παύσουν εισάγουσαι νεωτερισμούς εις την ορθόδοξον εκκλησίαν. Ο νεοκόρος κατάπληκτος προ του φοβερού δι' αυτόν οράματος, ηναγκάσθη να υπακούση και ευθύς εξεκίνησε διά Κόρινθον και κατόπιν πορείας τριών ημερών ήλθε πεζή εις Αθήνας και εζήτησε να γίνη δεκτός παρά του κ. Πρωθυπουργού. Ούτος όμως, ευθύς ως έμαθεν τον σκοπόν της αποστολής του, ηρνήθη να δεχθή των νεωκόρον. Ούτος ηναγκάσθη τότε να διαμηνύση προς τον κ. Βενιζέλον, ότι έχει διαταγήν υπό τον Άγιον Πατάπιον να του κάμη την σύστασιν όπως διατάξη ευθύς και παύσουν εισαγόμενοι εις τους ορθοδόξους ναούς οι νεωτερισμοί των οποίων υπέρμαχος είνε ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών. 

ΜΙΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Αλλά και τρίτον μυστηριώδες φαινόμενον έλαβε χώραν κατ' αυτάς. Ο αποθανών χθες δερματέμπορος Δημήτριος Χιώτης, ευρίσκετο προ τετραμήνου κατάκοιτος υποφέρων εξ οξείας νεφρίτιδος μετ' επιπλοκών. Μίαν εσπέραν ο Χιώτης περιέπεσεν εις κομματώδη κατάστασιν, ήρξατο δε ψυχορραγών. Οι οικείοι του προσεκάλεσαν αμέσως τον θεράποντα ιατρόν κ. Παπάν, άλλοτε υπουργόν της Παιδείας, όστις εξετάσας τον ασθενή, απεφάνθη ότι ουδέν επιστημονικόν μέσον ίσχυε πλέον και ότι ο Χιώτης εντός ολίγου θα υπέκυπτεν εις το μοιραίον. Μετ' ολίγον κατέφθασεν εις την οικείαν του Χιώτη όστις ειρήσθω εν παρόδω, ήτο παλαιοημερολογίτης, εις ιερεύς των Γνησίων Ορθοδόξων, όστις, παρά τας διαμαρτυρίας των οικείων του, ήρξατο αναγινώσκων διαφόρους ευχάς μέχρι πρωίας. Περί τας πρωινάς ώρας απροόπτως η κατάστασς του ετοιμοθανάτου ασθενούς ήρχισε να μεταβάλλεται και ενώ μέχρι τινος είχε περιπέσει εις αφασίαν και ούτε έβλεπεν ούτε ήκουε αίφνης επανέκτησε τας αισθήσεις του και ήρχισε να συνομιλή με τους οικείους αυτού, οίτινες ευρίσκοντο παρά την κλίνιν του. Δέκα δε ημέρας κατόπιν η κατάστασις του ασθενούς εβελτιώθη επί τοσούτον, ώστε ούτος ησθάνετο εαυτόν τελείως ηγιά και ηγέρθη της κλίνης. Ο ιατρός κ. Παπάς κληθείς και πάλιν, όπως αποφανθή πού οφείλεται η ανέλπιστος και απότομος εκείνη καλλιτέρευσις της καταστάσεως του Χιώτη, ουδεμίαν ηδυνήθη να δώση εξήγησιν, αρκεσθείς να κάμει τον σταυρόν του.


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ της εφημερίδας των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', έτος 32ον,  πρωτοσέλιδο του Σάββατο 27 Απριλίου 1929.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF