ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ

Δύο χρόνια μετά τόν θάνατο τοῦ Στάλιν (1953), 

τήν ἐποχή τοῦ Κρουστσώφ, 

δειλά-δειλά εἶχε ἀρχίσει ἡ ἀποσταλινοποίηση. 

Τότε ἡ ζωή στό στρατόπεδο εἶχε γίνει σαφῶς καλύτερη. 

Ὁ ἄνεμος τῆς κάποιας ἐλευθερίας εἶχε γίνει αἰσθητός 

καί στά στρατόπεδα. 

Οἱ πιστοί μποροῦσαν νά προσεύχωνται καί ὅπου ὑπῆρχαν Ἱερεῖς 

τούς ἐπέτρεπαν κάπου-κάπου νά λειτουργοῦν. 

Στό στρατόπεδο 

ὅπου κρατοῦνταν ὁ π. Ἀλέξιος Κυμπάρδιν, 

κάποιος γνωστός εἶχε στείλει ἕνα Ἀντιμήνσιο, καί ἔτσι μποροῦσαν, 

ὅποτε τούς τό ἐπέτρεπαν, νά λειτουργοῦν. 

Ἦλθε ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα καί ὁ π. Ἀλέξιος εἰδοποίησε τούς φυλακισμένους 

κληρικούς καί πιστούς 

νά ἑτοιμασθοῦν γιά νά γιορτάσουν τήν Ἀνάσταση.

Οἱ φυλακισμένοι ρίχτηκαν πυρετωδῶς στὶς προετοιμασίες. Ἄλλοι ἔραβαν ἄμφια, ἄλλοι καλύμματα, ἄλλοι ἔφτιαχναν ἀπὸ ξύλο τὰ ἱερὰ σκεύη. Τὸ Μέγα Σάββατο ὁ Διοικητὴς φώναξε τὸν π. Ἀλέξιο καὶ κάπως θορυβημένος τὸν ἐρώτησε τὶ συμβαίνει, γιατὶ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ κινητοποίηση μεταξὺ τῶν κρατουμένων. Ὁ π. Ἀλέξιος τοῦ ἐξήγησε: «Μὴν ἀνησυχεῖτε. Αὔριο εἶναι ἡ γιορτὴ τοῦ Πάσχα καὶ οἱ κρατούμενοι ἑτοιμάζονται. Δὲν πρόκειται νὰ γίνει καμιὰ φασαρία». Ὁ Διοικητὴς ἡσύχασε. Τὴν ἑπομένη, ὅταν ἔφτασε ἡ ὥρα, ἄρχισε ἡ Πασχαλινὴ Ἀκολουθία. 

Ἦταν συγκινητικὸ νὰ βλέπεις κανεὶς τοὺς Ἱερεῖς μὲ τὰ αὐτοσχέδια ἄμφια ποὺ εἶχαν φτιάξει οἱ κρατούμενοι, ἀπὸ τὰ δικά τους ροῦχα, ἀπὸ ἄχρηστα ὑφάσματα, ἀπὸ σεντόνια – ὅ,τι εὕρισκαν. Βγῆκαν στὴν αὐλή, δίπλα στὴν ὄχθη τῆς λίμνης καὶ γύρω στὶς 11 μ.μ. ἄρχισαν νὰ ψάλλουν τὸν Κανόνα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου: «Κύματι θαλάσσης...». Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἕνα κῦμα χτύπησε στὴν ὄχθη τῆς λίμνης. Καὶ ἔβρεξε τοὺς φυλακισμένους. Λὲς καὶ ἡ φύση σκιρτοῦσε καὶ συμμετεῖχε καὶ αὐτὴ στὴν μεγάλη γιορτή. 

Ἀντὶ γιὰ πασχαλινὴ λαμπάδα, οἱ κρατούμενοι κρατοῦσαν ἕνα ἀναμμένο ξύλο. Ἡ Ἀκολουθία προχωροῦσε, τελείωσε ὁ Κανόνας καὶ λίγο πρὶν τὶς 12 τὰ μεσάνυχτα ὅλοι μαζὶ ἔψαλλαν: «Τὴν Ἀνάστασίν Σου Χριστὲ Σωτήρ...». Στὴν συνέχεια ὁ π. Ἀλέξιος εἶπε ἀπὸ στήθους τὸ Εὐαγγέλιο –λειτουργικὰ βιβλία δὲν ὑπῆρχαν– καὶ στὶς 12 ἀκριβῶς φώναξε πρῶτος τὴν νικητήρια ἰαχή: «Χριστὸς Ἀνέστη!...». 

Μὲ ἕνα στόμα ὅλοι οἱ κρατούμενοι ἀπάντησαν: «Ἀληθῶς Ἀνέστη!...». Τὰ μάτια ὅλων βούρκωσαν, οἱ καρδιὲς σκίρτησαν. Οἱ φωνὲς ἀκούστηκαν στὴν ἀπέραντη τάϊγκα. Καὶ τότε ἕνα σμῆνος ἀπὸ χιλιάδες πουλιά, σὰν νὰ ξυπνοῦσαν ἀπὸ λήθαργο, ἄρχισαν νὰ πετοῦν πάνω ἀπὸ τοὺς κρατούμενους. Ἀμέσως ἀντήχησε ὁ ὕμνος: «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν...». 

Τὰ πουλιὰ τιτίβιζαν καὶ αὐτὰ καὶ ἔψαλλαν στὴν δική τους γλῶσσα τὸν ὕμνο τους. Τὸ δάσος ἀντιλαλοῦσε τὶς μελωδίες ἀνθρώπων καὶ πουλιῶν. Ὅλη ἡ φύση συμμετεῖχε στὴν χαρὰ τῆς Ἀνάστασης. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ...». 

Ἄρχισε καὶ ἡ Ἀναστάσιμη Ἀκολουθία πάνω σὲ ἕνα ἁπλὸ τραπέζι, μὲ τὰ φτωχὰ ἄμφια, μὲ τὰ ξύλινα σκεύη, τὶς ξύλινες λαμπάδες... Ἡ θεία Μετάληψη, ὁ περίφημος Κα- τηχητικὸς Λόγος τοῦ Χρυσοστόμου καὶ πάλι τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη!...». Ἡ βεβαιότητα ὅτι τὸ κακό, ὁ θάνατος «κατεπόθη εἰς τέλος...». Μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία οἱ κρατούμενοι κάθισαν σὲ κοινὴ τράπεζα. Μέχρι καὶ πασχαλινὰ κόκκινα αὐγὰ ὑπῆρχαν... Ἡ χαρὰ ἦταν ζωγραφισμένη στὰ πρόσωπα ὅλων. 

Μεταξύ τῶν κρατουμένων 

ἦταν καί ἕνας παλιός δημοσιογράφος 

πού πρίν ἀπό τήν Ἐπανάσταση εἶχε ταξιδεύσει σέ πολλά μέρη. 

Καί εἶπε μέ συγκίνηση τοῦτα τά λόγια στόν π. Ἀλέξιο: 

«Εἶχα τήν εὐκαιρία νά γιορτάσω τήν Ἀνάσταση στά Ἱερο-σόλυμα, 

στήν Κωνσταντινούπολη καί ἀλλοῦ. 

Ὅμως πουθενά δέν αἰσθάνθηκα τέτοια χαρά ὅπως σήμερα!...». 

Ὅταν ὁ π. Ἀλέξιος πῆγε νά πάρει τά χαρτιά τῆς ἀπολύσεώς του ἀπό τό στρατόπεδο, 

τόν φώναξε ὁ Διοικητής καί τοῦ εἶπε: 

«Δέν ἔχω γνωρίσει στήν ζωή μου τέτοιον ἄνθρωπο. 

Τό Πάσχα πού γιορτάσαμε φέτος μοῦ προξένησε μεγάλη ἐντύπωση. 

Σᾶς παρακαλῶ πολύ νά προσεύχεσθε καί γιά μένα, 

μήπως μέ ἐλεήσει ὁ Θεός καέ μέ φέρει στόν δρόμο Του!...». 

Εκ της Ιστοσελίδος της Ιεράς  Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 
Ἀρχιμ. Νεκταρίου Ἀντωνοπούλου, Στάρετς Σεραφείμ τῆς Βύριτσα (1866-1949), 
ἐκδόσεις «Ἀκρίτας», 2003, σελ. 335-336. Ἐπιμέλ. ἡμετ. 
Ο Ὁμολογητής Πρωθιερεύς π. Ἀλέξιος Κυμπάρδιν (1882-1964) εἶχε διατελέσει Πνευματικός τοῦ Στάρετς Σεραφείμ τῆς Βύριτσα.

 Η φωτογραφία της ανάρτησης ανήκει σε ένα από τα εκατομμύρια παιδιά, 
που με τις οικογένειές τους μαρτύρησαν στα ''περίφημα'' στρατόπεδα Γκουλάγκ 
της τότε Σοβιετικής Ένωσης, 
υπό το βλέμμα του μεγαλυτέρου σφαγέα όλων των εποχών, του Ιωσήφ Στάλιν.