ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΜΥΡΟ ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑ ΣΠΗΛΑΙΟ

Μήτηρ Θεού  

Άνεμος φύσαγε γλυκός, από μακρά φτασμένος,/με τη γαλήνια ευωδιά των κάμπων φορτωμένος. 

Τα μύρα πλέαν ανάερα· αντίκριζε η ψυχή μου,/όθε κι αν γύριζε, γοργή, τη μυστική άθλησή μου. 

Και ιδές… Ανθοί ανεπάντεχοι, δαφνόδεντρα και βάγια/στης γης αν ευωδάγανε τα ευλογημένα πλάγια·

στα χρυσοπράσινα έλατα αν ο ήλιος, σε μια στάλα,/φλόγα γαλάζια ανάβρυζε, πήδαε πυρρή διχάλα,

Και μιαν ακοίμητη δροσιά κινούσαν, να με ζώνει,/τ’ άγια φαράγγια που κρατούν ολοχρονίς το χιόνι·

α, πώς σπαρτάρισε η καρδιά σαν ένιωσε τα μάγια/τα γλυκανάπνοα, σε σφιχτά να την κρατούν αρπάγια!

Πώς το ρουμπίνι πύρινο ζώνει ψηλά το στέμμα,/όμοια στο νου μου ολόγυρα μαζώχτη ξάφνου το αίμα

Και πάλι πισωδρόμισε γοργό, σα για να πάρει/χλωμάδα μεγαλύτερην απ’ το μαργαριτάρι. Ψυχή! Και ξάφνου, σκίζοντας το φοβερό σκοτάδι/η αχτίδα της το δάκρυ μου το βρήκε ωσάν πετράδι!

                                                                                                                                     Άγγελος Σικελιανός

Σε δύο εβδομάδες -με το πάτριο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο- ξεκινάει με την χαρμόλυπη διάθεση του θέρους η νηστεία του 15Αύγουστου, προς τιμήν της Κοίμησης της Προστάτιδος Μητέρας πάντων των ανθρώπων, της παντάνασσας, γλυκοφίλητης, προστρέχουσας και προσεπικαλουμένης, Παναγιάς Μητρός μας! Το μεγαλείο και η πεμπτουσία της Ορθόδοξης Πίστης υπερβαίνει τις κοσμικές δοξασίες και παραδοχές για την μητρότητα και πατρότητα ακόμη και αυτών των βιολογικών γονέων μας, καθιστώντας αξεπέραστα και ανυπέρβλητα τον Θεό - Πατέρα και την Θεοτόκο - Μητέρα, ως τους οντολογικά πραγματικούς γονείς των χοικών και κτιστών ανθρώπων. 

Αυτή και μόνο η αποδοχή της αέναης, διαρκούς και επιμελούς παντοκρατορίας της θεικής γενεσιουργίας θα εκμηδένιζε τις κοσμικογενείς αντιστάσεις εν τω παρόντι βίω, θα αναβίβαζε σημαντικά τους πνευματικούς κρουνούς της μετανοίας και θα αναβάθμιζε πολύτιμα στον ανεπαίσθητο ρου του χρόνου την σωτηρία της ψυχής εις βάρος του καλλωπισμού και της καλλιέργειας του σώματος. Στην Εκκλησία μας θάνατος δεν λογίζεται, ούτε αποβίωση, τελευτή, θανή ή το λεγόμενο μοιραίο. Έγινε πανηγύρι με την του Χριστού Ανάσταση και ονομάστηκε προσωρινά ''κοίμηση''. Κι η Παναγία μας αν και κτιστή, ''κοιμήθηκε'' και ανελήφθη για να καταστεί η Μήτηρ πάντων των ευγνωμόνων, αλλά και αχάριστων ανθρώπων. 

Πριν λίγες ημέρες -ευλογία Θεού- επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά την ιστορική Μονή των Καλαβρύτων, ''το Μέγα Σπήλαιο,'' όπου φυλάσσεται η πανάρχαιη, κηρόπλαστη εικόνα του Ευαγελιστή Λουκά, η ''Παναγία η Μεγαλοσπηλαιώτισσα (φωτογραφία).'' Πρόκειται για μια ανάγλυφη εικόνα πλασμένη από κερί, μαστίχα και από άλλες ύλες. Έχει στο σώμα της Παναγίας χρωματισμένη εσθήτα και χρυσά διαγράμματα. Δυστυχώς όμως από τις πολλές πυρκαγιές έχει αμαυρωθεί. Το σώμα της είναι στραμμένο δεξιά, με κεκλιμένη την κεφαλή προς τον Υιόν της, κρατώντας Τον στο δεξί χέρι, ο οποίος με το αριστερό του χέρι κρατεί ελαφρά την αριστερή παλάμη της Μητρός Του, ενώ με το δεξιό κρατεί το Ευαγγέλιο. Δεξιά και αριστερά της κηρόπλαστης εικόνας παρίστανται, μετά φόβου άγγελοι. 

Στις τέσσερεις γωνιές της εικόνας ίστανται δεξιά εξαπτέρυγα Σεραφείμ και αριστερά πολυόμματα Χερουβείμ. Κατά την παράδοση, πρόκειται για την πρώτη εικόνα που επιμελήθηκε ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς, παραδόθηκε στην Θεοτόκο, εκείνη με την σειρά της την ευλόγησε και πιστεύεται πως ο Απόστολος την χάρισε στο πνευματικό του τέκνο Θεόφιλο, που υπήρξε ηγεμόνας της Αχαίας. Κατά την εποχή των διωγμών των Χριστιανών, οι τελευταίοι την έκρυψαν στο Σπήλαιο. Όταν φονεύθηκαν για τον Χριστό μας, η εικόνα παρέμεινε στο Σπήλαιο, μέχρι που αποκαλύφθηκε κατά θαυμαστό τρόπο από την Αγία Ευφροσύνη. 

Όλες αυτές οι πανάρχαιες και επιβλητικές εικόνες της Θεοτόκου με τον μικρό Υιό της δεν προκαλούν μόνο δέος, ζόφο ή ένα αλάφιασμα ψυχής μπροστά στην μεγαλοσύνη του ανυπερβλήτου και την θέαση του μη ανθρωπίνου λογικού, αλλά κυρίως ψυχική ενίσχυση, πνευματική ανάταση και έξαρση των αισθήσεων που συναινούν προς μετάνοια. Και πόσο ταιριαστά, συμβατά και ομοιόμορφα, η Αγία Εκκλησία μας τοποθέτησε την εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου στην καρδιά του θεριστή, στους πνεύμονες του τρυγητή, στον καύσωνα και την ζέση του Αυγούστου! Εκεί που έληξε η νηστεία των Αγίων Αποστόλων, το ''Πάσχα του Καλοκαιριού'' μοιάζει με πνευματική αναζωπύρωση στην αδράνεια, την ακηδία και την δαιμονόπληκτη αργία κι οι μικροί και μεγάλοι Παρακλητικοί Κανόνες προς τιμήν της Μάννας Παναγιάς, ως δοξαστικοί παιάνες, ευχαριστήρια άσματα και υπέρηχοι ψαλμοί που αναδύουν χαρμόλυπες, ευώδεις και μυροβόλες πασχαλιές! 

Κάτω από το Μέγα Σπήλαιο οι ελιές, τα έλατα, τα κέδρα και τ΄αμπέλια σ' ένα συγχρονισμένο, μουσικό παροξυσμό βουητών του ανέμου προετοιμάζονται γονυκλινώς γι΄αυτά που έρχονται, σαν αυτοσχέδια σήμαντρα της φύσης που καλούν με την σειρά τους για μετάνοια. Είμαστε απείρως ευλογημένοι ως Έλληνες, μα περισσότερο ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι που κρατούμε την γνησία Ορθοδοξία ως το διαχρονικό, πνευματικό δοξάρι σ΄αυτά που ο Θεός μας άφηκε. Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος