ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΑΓΙΟΥ



 

Ο εορτασμός του Αγίου Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητού

στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θρακομακεδόνων Αττικής.


Σε ατμόσφαιρα ιδιαιτέρως κατανυκτική και ευλογημένη εορτάσθηκε απόψε, για δεύτερη χρονιά, με πανηγυρικό Εσπερινό η μνήμη του Αγίου των Γνησίων Ορθοδόξων, του εν Αγίοις Πατρός ημών Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητού. Στον Εσπερινό που πραγματοποιήθηκε στο μικρό ναΐσκο των "Αγιορειτών Πατέρων" πλησίον του μνήματος του Αγίου Ιεράρχου στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Πάρνηθα, χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας Αττικής και Βοιωτίας, κ. Χρυσόστομος, πλαισιωμένος από Ιερείς και βέβαια παρουσία της Γερόντισσας Ξένης και μοναζουσών της Μονής, καθώς και ευλαβών πιστών.


Τα άγια λείψανα του ομολογητού του πατρώου ημών δόγματος, που «κόσμησαν» με τη χάρη και την ιερότητά τους το μικρό παρεκκλήσιο, είχαν την ευκαιρία να ασπαστούν οι παρευρίσκοντες ευσεβείς προσκυνητές. Η αποπνέουσα πίστη και δύναμη ομιλία του σεπτού μας Ποιμενάρχη την οποία εκφώνησε αμέσως μετά τον Εσπερινό, συνέβαλε στην κορύφωση της ιδιαιτέρως ευλογημένης ατμόσφαιρας της εσπερινής αυτής ώρας. «Καί ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος», είναι τα λόγια του Κυρίου με τα οποία ξεκίνησε την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος. 


Είναι ανάμεσά μας ο Κύριος που παρηγορητικά μας κληροδοτεί την αγάπη και τη διδασκαλία Του μέσω ανθρώπων που αγίασαν ακόμη και εν ζωή. Ένας εξ αυτών ο τιμώμενος Άγιος, Ομολογητής Ιεράρχης της μαρτυρικής ημών Εκκλησίας και πιστός υπηρέτης του Χριστού. Ο Πρωθιεράρχης της Εκκλησίας μας, Άγιος Χρυσόστομος βασανισμένος, εξόριστος και κυνηγημένος, δεν άλλαξε «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία». Ούτε ένα γιώτα ή ένα κόμμα, ούτε δηλαδή την πιο μικρή από τις εντολές δεν άλλαξε, αλλά τις τήρησε πιστά και με ακρίβεια. Οποιοσδήποτε παραβεί ακόμη και μία από τις εντολές μου, εκείνες πού φαίνονται πολύ μικρές και διδάξει έτσι τούς ανθρώπους, θα κηρυχθεί ελάχιστος και τελευταίος στη Βασιλεία των Ουρανών. 


Εκείνος όμως που θα εφαρμόσει όλες ανεξαιρέτως τις εντολές και θα διδάξει και τους άλλους να τις τηρούν, αυτός θα ανακηρυχθεί μέγας στη Βασιλεία των Ουρανών, είπε ο Κύριος. Στην κατηγορία αυτή των ανακηρυχθέντων ως «μεγάλων» κατατάχθηκε και ο Άγιος. Πίστεψε ο του Χριστού μυσταγωγός, διδάχθηκε και βίωσε το Άγιο Ευαγγέλιο, το οποίο τήρησε απαρασάλευτα, εφάρμοσε και δίδαξε. Αγωνίστηκε υπέρ των πατρώων παραδόσεων και της διατήρησης αυτών την πλέον κρίσιμη στιγμή της νεότερης ιστορίας της Εκκλησίας μας. Δέχτηκε προκλήσεις και «δελεαστικές» προτάσεις από την Κρατούσα εκκλησία, τις οποίες με παρρησία απαρνήθηκε, αποκρινόμενος χαρακτηριστικά ότι «ακόμη κι αν όλοι αλλάξουν κι ακολουθήσουν το νέο εορτολόγιο, εγώ θα παραμείνω -ακόμη και μόνος- τηρητής των πατρίων». 


Αυτός, ο ομολογητής της πίστεως, ο εν ζωή Άγιος που κατά την εξορία του στη Λέσβο, μαρτυρία Γέροντος βεβαιώνει ότι φως ανέβαινε από το κελί του στον ουρανό, υπέστη με υπομονή ταπεινώσεις και χλευασμούς. Αυτόν τον γνήσιο διάδοχο των Αποστόλων του Χριστού κάποιοι παράκουαν και χλεύαζαν. Αλίμονο σε εκείνον που παρακούει το θέλημα του Θεού δια του στόματος των Αποστόλων, αυτός θα λάβει την ένδικον μισθαποδοσίαν, κηρύττει ο Απόστολος Παύλος. «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ· ὁ δέ ἐμέ ἀθετῶν ἀθετεῖ τόν ἀποστείλαντά με». 


Με αυτή την αναφορά στο Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας ολοκλήρωσε ο Ποιμενάρχης μας απευθυνόμενος στους πιστούς, με την παρότρυνση να μιμούμαστε τον Άγιο στη δυνατή και ακλόνητη πίστη του, στον αγώνα του για την διατήρηση των παραδόσεων της Εκκλησίας μας, στην απέχθεια του για την υπερηφάνεια, στην σεμνότητα και ταπεινότητα του. Τέλος, μας συμβούλεψε να υπακούμε στα λεγόμενα των ανθρώπων που έχουν τη Χάρη της Αποστολικής διαδοχής, των Πνευματικών Πατέρων, των Γερόντων, των Ιερέων. Η αγία υπακοή, η αγία ταπείνωση και οι πρεσβείες του Αγίου Χρυσοστόμου, ευχήθηκε, να συνοδεύουν όλους.  Τους ύμνους έψαλε κλιμάκιο της χορωδίας της Μητροπόλεώς μας "Πάτριον Αναλόγιον" υπό την διεύθυνση του χοράρχου κ. Ιωάννη Κιαχόπουλου. 


Η ευλογημένη εσπέρα ολοκληρώθηκε με Τράπεζα την οποία παρέθεσε η Μονή σε όλους τους παρευρισκομένους, κλήρο και λαό. Την κυριώνυμο ημέρα της εορτής, με επίκεντρο πάλι τον αυτό Μοναστηριακό Ναό, τελέσθηκε Ιερό Συλλείτουργο με προεξάρχοντα τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Καλλίνικο, τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Χρυςόστομο, τον Θεοφιλέστατο Γραμματέα της ιεράς Συνόδου Γαρδικίου, κ. Κλήμεντα και πλειάδος Ιερέων και Διακόνων.  Έψαλε κλιμάκιο της Ο.Ε.ΒΥ.Χ. υπό την διεύθυνση του χοράρχου κ. Μιχαήλ Μακρή και παρέστησαν πολλές μοναστικές αντιπροσωπίες.  


Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος επιλόγησε με μία πολύ πηγαία και αυθόρμητη αναφορά στο πρόσωπο του Αγίου Ιεράρχου, εστιάζοντας στην ανιδιοτέλειά του, τα αγνά κίνητρα με τα οποία ανέλαβε την ηγεσία του ιερού αγώνος και την ανεξικακία που επέδειξε καθ' όλη τη διάρκεια της ομολογιακής του πορείας. Το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό του γνώρισμα, η ομολογιακή του στάση, που μαρτυρούν και οι πέτρες και έχει καταγράψει η ιστορία με πάμπολλα περιστατικά, θα μπορούσε να αποτελέσει κι αιτία είτε να αποκαλύψει έναν διαφορετικό χαρακτήρα, είτε να εγκαταλείψει τα πάντα και να επιστρέψει στην "ασφάλεια" και τον εφησυχασμό που του έταζαν αλλότριοι κύκλοι. 


Στρεφόμενος προς την αργυρά λειψανοθήκη του Αγίου, κατέληξε ο Αρχιεπίσκοπός μας, ικετεύοντας τον Ιερό Ομολογητή υπέρ στερεώσεως και κραταιώσεως της φιλτάτης Ορθοδοξίας και ενισχύσεως των σημερινών γνησίων πνευματικών του επιγόνων, ευχόμενος να παραμείνουν εδραίοι στο ύψος των περιστάσεων επιδεικνύοντας το αυτό ομολογιακό φρόνημα.



Εκ της ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Αττικής και Βοιωτίας
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF