ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΝ ΠΟΙΟΥΜΕΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ 1870-1955






Επί τη μνήμη αυτού 7 (20) Σεπτεμβρίου 2019 πάτριο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο


Εβδόμη Σεπτεμβρίου 1955. Ημερομηνία με σημαντική εις το Συναξάριον της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. ''Τη αυτή ημέρα ο από Μαδύτου Καλλιπόλεως Θράκης, κλεινός Ιεράρχης Χρυσόστομος, τουπίκλην εχειροτονήθη Επίσκοπος Ίμβρου. Μετά τετραετή δε ευδόκιμον δράσιν προήχθη εις Μητροπολίτην Πελαγονίας, με έδρα το Μοναστήριον (Βιτώλια). Η περίοδος των επικών αγώνων της Ελλάδος προς ολοκλήρωσιν της εθνικής της ανεξαρτησίας ευρίσκουν τον Μητροπολίτην Χρυσόστομον εις την πρώτην γραμμήν. 


Εργάζεται και αγωνίζεται εκεί, όπου, ούτε η διπλωματία, ούτε το στρατιωτικόν ξίφος δύνανται να επιτύχουν νίκας. Το ράσσον του Έλληνος ιεράρχου, δευτέρα σημαία του Έθνους, καθαγιάζει τα εδάφη της πατρίδος και προσκυρώνει αυτά εις το ελεύθερον κράτος. Η δράσις του αύτη στοιχίζει εις τον γενναίον Χρυσόστομον την περιπέτειαν της πρώτης του εξορίας εις Άγιον Όρος (Μυλοπόταμον). Μετά το 1924 τοποθετείται ως Μητροπολίτης Φλωρίνης, ένθα παραμένει μέχρι το 1930. 


Η Ιστορία όμως του επιφυλάσσει νέους αγώνας. Εις την Ελλάδαν αγωνίζονται σθεναρώς οι Ζηλωταί της Ορθοδοξίας. Είναι εκείνοι, οίτινες διαισθανθέντες την έκτασιν και το βάθος της συντελεσθείσης υπό των οργάνων της Μασονίας, Μελετίου Μεταξάκη και Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, τραγικής συνωμοσίας κατά της ενότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, επί τω σκοπώ της επικρατήσεως της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, κατήγγειλαν ευθαρσώς την ημερολογιακήν καινοτομίαν. 


Οι Ζηλωταί ούτοι, συμποσούμενοι εις αρκετάς χιλιάδας καθ' άπασαν την Ελλάδα, εδιώκοντο απηνώς υπό των εκκλησιαστικών και πολιτικών Αρχών. Αποτελούν πράγματι μελανήν κηλίδα εις την νεωτέραν Ιστορίαν της Ελλάδος οι διωγμοί των Ζηλωτών τούτων της Ορθοδοξίας, οίτινες απετέλουν την επιβίωσιν των Στουδιτών, των Ζηλωτών Αρσενιτών και των Κολλυβάδων. Η πίστις, η αυταπάρνησις και το άκαμπτον των Ζηλωτών τούτων ιδιαιτέρως συγκινούν την ευαίσθητον καρδίαν του από Μαδύτου και παρ' ολίγον Οικουμενικού πατριάρχου Χρυσοστόμου, όστις λαμβάνει την ιστορικήν απόφασιν να κατέβη εις τον στίβον και να τεθή επί κεφαλής της ιεράς παρατάξεως των Ζηλωτών. 


Η απόφασις θα παραμείνη πράγματι ιστορική, διότι δι' {...} και οφέλη και εξήλθε του κόσμου τούτου ηδικημένος και πικραμένος. Απέδειξεν όμως, ότι αι ιδέαι και αι αξίαι δεν προασπίζονται με ανωδύνους λόγους και αναιμάκτους αρθρογραφίας΄ η προάσπισίς των απαιτεί μάχην εκ του συστάδην. Διά των αγώνων του εκείνων ελέγχει την χλιαρότητα των συγχρόνων ''αγωνιστών''... Πρέπει εις τον αγωνιστήν της Ορθοδοξίας να του στοιχίση κάτι ο αγών διά την Ορθοδοξίαν και όσον πολυτιμότερον είναι αυτό το κάτι, τόσον αποτελεσματικώτερος αποβαίνει ο αγών. 


Γράφων αυτά τον αναπολώ΄ γλυκήν, ήρεμον, πράον, ομιλητικόν και διαλεκτικόν, προ παντός όμως άνθρωπον. Αναπολώ την γαλήνιον μορφήν του, ότε προ τεσσαραντακονταετίαν τον εγνώρισα, το πρώτον εις το γραφείον της εν Κυψέλης κατοικίας του. Οπόσον υπήρξα ευτυχής διά την γνωριμίαν εκείνην! Θεωρώ υψίστην τιμήν, το ότι έκτοτε ηυτύχησα να συνεργασθώ μετά του αοιδήμου εκείνου ανδρός και ως αντιπρόεδρος της Ενώσεως Νέων Γ.Ο.Χ. κατά την εποχήν εκείνην, και ως Γενικός Γραμματεύς της ακμαζούσης Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος των Γ.Ο.Χ. ύστερον, και ως ηγούμενος βραδύτερον. 


Νομίζω δε, ότι επέστη πλέον ο καιρός να αποκατασταθή η μνήμη του, ως ομολογητού, ως αγωνιστού, ως φορέως, προ παντός του πνεύματος της επιβαλλομένης αντιστάσεως κατά πάσης αθέσμου καινοτομίας, κατά παντός ασεβούς νεωτερισμού. Αι δε γραμμαί μου αύται, ας θεωρηθώσιν, ως υπαινιγμός προς αποκατάστασιν του αγίου εκείνου ιεράρχου. 


Καθήκον έχουν και οι θεολόγοι επιστήμονες και οι ευλαβείς ιδιώται να παρουσιάσουν συστηματικώς τον θεολογικόν του στοχασμόν, ως ούτος ανακύπτει από επιστολάς, υπομνήματα, διαλέξεις. Θα είναι προσφοράν προς την αγωνιζομένην Ορθοδοξίαν. 




Ελάχιστος εν Μοναχοίς


Καθηγούμενος Βίκτωρ Ματθαίου




Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Απόσπασμα εκ του βιβλίου του μακαριστού θεολόγου Σταύρου Καραμήτσου
 ''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελ. 56-60, 
εκ του ηλεκτρονικού κειμένου του ιστολογίου ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF