ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΚΘ' ΜΕΡΟΣ)

Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. 

Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. 

Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε 

κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας 

ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. 

Φιλοξενούσε 

στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', 

δημοσίευε

 -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' 

και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', 

όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. 

Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε 

υπό την μορφή 

συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε

 μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. 

Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον 

στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, 

ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας 

και

μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά 

στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΚΘ' Μέρος

Πόσην υψίστην σημασίαν απέδιδαν οι  Π α τ έ ρ ε ς  της Εκκλησίας εις την ενότητα αυτής και πως, ως π ρ ό τ ι σ τ ο ν  δ ό γ μ α  εκήρυσσον την συμφωνίαν απασών εις τα της τελέσεως της εξωτερικής λατρείας, αποδεικνύουν οι μέχρι τούδε δημοσιευθείσαι υφ' ημών δηλώσεις και επιστολαί αυτών. Πόσον επομένως θανάσιμον είναι το πραξικόπημα της υ π ό  μ ι α ς  μ ό ν ο ν  ή και υπό δύο ή τριών Εκκλησιών καινοτομίας εις την αρχαίαν εκκλησιαστικήν τάξιν και την δισχιλιετή  π α ρ ά δ ο σ ι ν, 

άνευ κοινής συμφωνίας απασών των Εκκλησιών, είναι αυτονόητον, ως είναι υφ' αυτού νοητόν, ότι τοιαύτη μ ο ν ο μ ε ρ ή ς  καινοτομία διασπώσα την ενότητα της Εκκλησίας, την διά Κανόνων Οικουμενικών Συνόδων καθιερωμένην και κατωχυρωμένην, είναι απηγορευμένη και καταδικαστέα πολύ περισσότερον της προσβολής ωρισμένης τινός δογματικής αποφάσεως. 

Πρέπει όμως να φέρωμεν εις φως και άλλων ακόμη Πατέρων και μεγάλων Εκκλησιαστικών και ιστορικών ανδρών γνώμας περί τούτου, διά να μη καταλίπωμεν και την ελαχίστην αμφιβολίαν, ότι η αποφασισθείσα α υ θ α ι ρ έ τ ω ς  και μ ο ν ο μ ε ρ ώ ς  μεταβολή του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου α π η γο ρ η ύ ε τ ο,  ω ς προσβάλλουσα την υπέρ παν δόγμα αναγκαίαν τήρησιν της ε ν ό τ η τ ο ς  και σ υ μ φ ω ν ί α ς  απασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών. 

ΣΤ') Ο εκ των Πατέρων Άγιος Επιφάνιος, επίσκοπος Κύπρου (367 μ.χ.) εις την κατά του σχίσματος των Αβδιανών ομιλίαν του, λέγει τα εξής εν σχέσει προς την αιτίαν της συγκλήσεως της εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου, ην απέδιδον τινές, εις την επέτειον της εορτής του γενεθλίου του Μεγάλου Κωνσταντίνου: 

''...Ου γαρ διά το γενέθλιον ο Βασιλεύς επιμελήσατο, αλλά διά την  Έ ν ω σ ι ν  τ η ς  Ε κ κ λ η σ ί α ς. Εν γαρ Πάσχα Χριστός βούλεται και τούτο λογίζεται και προσδέχεται, τον αφιλονείκως  επιτελούντα μέτοιγε μετά των μετ' ακριβείας ποιούντων, μετά πάσης της Αγίας Εκκλησίας της κατά πολλούς τρόπους την εορτήν. Και οι μεν από Κωνσταντίνου εσχίσθη το Πάσχα πιθανόν τοις τούτο συκοφαντούσι. Επειδή δε προ του Κωνσταντίνου τα σχίσματα ην, και ην χλεύη Ελλήνων λεγόντων και χλευαζόντων της εν τη Εκκλησία διαφωνία επί Κωνσταντίνου διά της των επισκόπων σπουδής συνηνώθη μάλλον το σχίσμα εις μίαν ομόνοιαν. 

Τί ουν τούτου έστι προυργαίτερον και χαριέστατον από περάτων εν μια ημέρα απαλλάττειν λαώ Θεώ συμφωνιών τε και αγρυπνιών και τ α ς α υ τ ά ς  η μ έ ρ α ς  ί σ α ς  φ έ ρ ε ι ν  ε ν  τ ε  α γ ρ υ π ν ί α ς  κ α ι  δ ε ή σ ε σ ι  κ α ι  ο μ ο ν ο ί α  κ α ι  λ α τ ρ ε ί α, ν η σ τ ε ί α  τε  κ α ι  ξ η ρ ο φ α γ ί α  κ α ι  α γ ν ε ί α  και ταις άλλαις, ταις κατά την πανσεβάσμιον  ταύτην ημέραν αγαθαίς Θεώ ευαρεστήσεσι; (Migne 42. 371)  Ζ')  

Ο μακάριος Θεοδώρητος, διάσημος της Εκκλησίας Πατήρ, ακμάσας τον αιώνα και ολίγον βραδύτερον Ιωάννου του Χρυσοστόμου ομιλεί σαφέστερον περί του  τ ο ύ τ ο υ  χ ρ ό ν ο υ  απανταχού εορτασμού των εορτών της ορθοδοξίας, ως επιβάλλει το δόγμα της ενότητος της Εκκλησίας, το οποίον ανέτρεψεν η αυθαιρεσία της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Εν επιστολή του προς Ερμησιγένην πάρεδρον, ο Θεοδώρητος λέγει τα εξής: 

''Ηνίκα των ανθρώπων, ο της αγνοίας κατεκέχυτο ζόφος, ου τας αυτάς άπαντες εορτάς επιτέλουν, αλλά διηρημένας είχον κατά πόλεις τας πανηγύρεις. Εν Ήλιδι μεν γαρ Ολύμπια ην... Επειδή δε το νοερόν φως την αχλύν εκείνην εσκέδασε πανταχού γης και θαλάσσης, ηπειρώται και νησιώται κοινή του Θεού και Σωτήρος ημών επιτελούσι τας εορτάς και ένθα αν τις αποδομήσαι θελήση καν π ρ ο ς  ή λ ι ο ν  α ν ί σ χ ο ν τ α , κ αν  π ρ ο ς  δ υ ό μ ε ν ο ν, π α ν τ α χ ο ύ  τ η ν  α υ τ ή ν  ε υ ρή σ ε ι  κ α τ ά  τ ο ν  α υ τ ό ν  χ ρ ό ν ο ν  ε π ι τ ε λ ο υ μ έ ν η ν  π α ν ή γ υ ρ ι ν. 

Τούτου δη χάριν και διά γραμμάτων αλλήλους οι γειτονεύοντες προσφθεγγόμεθα την εκ της εορτής εγγινομένην θυμωδίαν σημαίνοντες. Τούτο καγώ νυν ποιώ και την εορταστικήν πρόσρησιν τη ση μεγαλοπρεπεία προσφέρω΄ αντιδρώσει δε και αυτή πάντως την ίσην και τιμήση τον νόμον της εορτής''. (Migne 83, 1241). Η') Αναλυτικώτερον ομιλεί ο Μέγας Βασίλειος περί του αναγκαίου της εν τη Εκκλησία σ υ μ φ ω ν ί α ς,  ο μ ο ν ο ί α ς  και ευταξίας, λέγων τα εξής: 

''Ει γαρ των προς εν πνεύμα αποβλεπόντων και βασιλεί χρωμένων ενί ίδιον ευταξία μετά συμφωνίας΄ άρα διαφωνία πάσα και διάστασις σημείον αναρχίας. Κατά δη τον αυτόν λόγον, η τοιαύτη προς τε τας εντολάς του Κυρίου και προς αλλήλους διαφωνία και εν ημίν ευρισκομένη κατηγόρημα αν είη η αναχωρήσεως του αληθινού Βασιλέως κατά το: 

''Μόνον ο κατέχων άρτι έως αν εκ μέσου γένηται΄ η αρνήσεως αυτού κατά το ''Είπεν άφρων εν καρδία αυτού ουκ έστι Θεός''. Ου καθάπερ σημείον τι ή έλεγχον επιφέρει το: ''Διεφθάρησαν και εβδελύχθησαν εν επιτηδεύμασι... Ίνα μη ή σχίσματα εν τω σώματι, αλλά το αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τα μέλη υπό μιας δηλαδή κινούμενα της ενοικούσης ψυχής. Τίνος ένεκεν ούτως οικονομήθη: Εγώ μεν αίμα ίνα σώζηται τοιαύτη ακολουθία τε και ευταξία πολλώ πλέον παρά τη Εκκλησία του Θεού, προς ην είρηται. 

Υμείς δε έστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους΄ κρατούσης δηλονότι και συναπτούσης έκαστον τω άλλω προς ομόνοιαν της μιας και μόνης αληθώς κεφαλής, ήτις εστίν ο Χριστός... Είτα αυτού του μονογενούς υιού του Θεού και Κυρίου και Θεού ημών Ι. Χριστού βοώντος'', δι ου τα πάντα εγένετο: ''Κ α τ α β έ β η κ α  ε κ  τ ο υ  ο υ ρ α ν ο ύ  ο υ χ  ί ν α  π ο ι ώ  τ ο  θ έ λ η μ α  τ ο  Ε μ ό ν,  α λ λ ά  τ ο  θ έ λ η μ α  τ ο υ  π έ μ ψ α ν τ ό ς μ ε  Π α τ ρ ό ς'' και ότι: ''απ' εμαυτού  ποιώ ουδέν΄ και εντολήν έλαβον τι είπω και τι λαλήσω'' και του πνεύματος του Αγίου του διαιρούντος μεν τα μεγάλα και θαυμαστά χαρίσματα ενεργούντος δε τα πάντα εν πάσι λαλούντος τε αφ' εαυτού ουδέν, αλλ' όσα αν ακούση παρά του Κυρίου ταύτα λαλούντος.  

Πώς ου πολλώ μάλλον ανάγκη πάσαν την Εκκλησίαν του Θεού σπουδάζουσαν τηρείν την ενότητα του πνεύματος εν τω συνδέσμω της Ειρήνης πληρούν εκείνο το εν ταις πράξεσιν ειρημένον, ότι του πλήθους των πιστευόντων ην η καρδία και η ψυχή μία ουδενός μεν δηλονότι το ίδιον βούλημα ιστώντος, πάντων δε κοινή ζητούντων εν ενί τω Αγίω Πνεύματι το του ενός Κυρίου Ι. Χριστού θέλημα του ειπόντος: 

''Καταβέβηκα εκ του ουρανού, ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός΄ προς ον φησί: Ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων διά του λόγου αυτών εις εμέ, ί ν α  π ά ν τ ε ς  ε ν  ώ σ ι ν''. Εν τούτοις και πλείοσι τοις σεσιωπημένοις ούτως σαφώς και αναντιρρήτως αναγκαίον μεν είναι πληροφορηθείς την παρά πάσης ομού της του Θεού Εκκλησίας, κατά το θέλημα του Χριστού, εν πνεύματι Αγίω συμφωνίαν, επικίνδυνον δε και ολέθριον εν τη προς αλλήλους διαστάσει την προς Θεόν απήθειαν. (Ο γαρ απειθείν φησί τω Υιώ ου όψεται την ζωήν, αλλ' η οργή του Θεού μενεί επ' αυτών (Migne 32 περί κρίματος Θεού). 

Δεν νομίζομεν, ότι είναι ανάγκη άλλων μαρτυριών και επιχειρημάτων, ίνα αποδειχθή οπόση υψηλή σημασία αποδίδεται υπό των Πατέρων εις την ανάγκην της ενότητος της Εκκλησίας περί πάντων των ενδιαφερόντων αυτής ζητημάτων και, ότι συνεπώς εις ουδένα Αρχηγόν της Εκκλησίας ή εις ουδεμίαν Εκκλησίαν ήτο και είναι επιτετραμμένον να λύη κοινά της Εκκλησίας ζητήματα μονομερώς και αυθαιρέτως, άνευ κοινής συμφωνίας απασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών. 

Και έπρεπε να παραβλεφθή και θυσιασθή πάσα άλλη πολιτικοκοινωνική ιδέα χάριν της ενότητος της Εκκλησιαστικής, η διάσπασις της οποίας ήτο, είναι θα μείνη παράπτωμα παράξενον και πράξις εγκληματική. Θα εξετάσωμεν εις τα επόμενα άρθρα τα της προσβολής των  π α ρ α δ ό σ ε ω ν  της Εκκλησίας, εις ας υπάγεται και η τήρησις του Εκκλησιαστικού ημερολογίου.

Συνεχίζεται 

Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 

''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',

που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 

την Τετάρτη 4 Απριλίου 1928, 

έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.949, σελ. 1η. 

Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.