Το κείμενο που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Αθήνας ''ΠΑΤΡΙΣ'', ανήμερα της εορτής της 25ης Μαρτίου 1921, της πρώτης δηλαδή εκατονταετηρίδας από την ελληνική επανάσταση του 1821. Επειδή οσονούπω πλησιάζει η εορτή της δεύτερης εκατονταετηρίδας (2021), επειδή η παρούσα κυβέρνηση ανέθεσε τον εορτασμό εν είδη gala στην κα Γιάννα Αγγελοπούλου και σ' ένα επιτελείο νεωτεριστών και αμφισβητούμενων ιστορικών, επειδή μία εορτή με εθνικές διαστάσεις και προσανατολισμούς δεν ανατίθεται επ' ουδενί σε επιχειρηματικά συμφέροντα εφοπλιστών και βιομηχάνων για να την διεκπεραιώσουν΄ για τούτο φρονούμε, πως το επιτελείο της κας Αγγελοπούλου θα διοργανώσει πράγματι ένα φαντασμαγορικό, πρωτότυπο και αντισυμβατικό show, από το οποίο όμως θα απουσιάζουν παντελώς, όχι μόνο ο χαρακτήρας και οι κινητήριες δυνάμεις της ελληνικής επανάστασης, αλλά κυρίως ο ένθεος ζήλος και η ακαταπόνητη Πίστη των επαναστημένων, φλογερών Ρωμιών. Και επειδή Ορθοδοξία και Ελληνισμός συνθέτουν Ρωμιοσύνη, το μόνο βέβαιο είναι, πως αυτή δεν θα αναγράφεται στα επίσημα και ωραιοποιημένα προσκλητήρια των επισήμων. Θα είναι απλά μια φτηνή απομίμηση ληγμένου προιόντος, μια απατηλή, ενχώρια φενάκη στο πλευρό της Παγκοσμιοποίησης και του Οικουμενισμού. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Αλαφροίσκιωτε καλέ, για πες μου απόψε τ' είδες;
-Νύχτα γεμάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια.
(Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)
Δεν συμβαίνει να γνωρίζωμεν ακριβώς εις ποιαν τάξιν τοποθετεί η γενική Ιστορία την σημασίαν του εκλάμπρου γεγονότος, του οποίου εορτάζομεν σήμερον την εκατονταετηρίδα. Εκφραζώμεθα ούτω, διότι αι περιπέτειαι του Ελληνικού φωτός, από της ημέρας που ηκτινοβόλησε διά πρώτην φοράν εις τον πυρσόν του Προμηθέως, αρπαγμένο από την εστίαν των ζηλότυπων θεών διά να χρησιμεύση ως πνευματικός ήλιος των ανθρώπων, υπήρξαν πάντοτε περιπέτειαι ολοκλήρου της Ανθρωπότητος.
Η ζωή, οι πολιτισμοί, οι πρόοδοι και αι οπισθοχωρήσεις του καθολικού πνεύματος, αι παλίρροιαι και αι αμπότιδες της απεράντου αυτής θαλάσσης, που ονομάζεται ανθρώπινον ενδιαφέρον, ό,τι ονομάζομεν δόξαν ή παρακμήν της οικουμενικής Ιστορίας, εξηρτήθησαν πάντοτε από τον βαθμόν ακτινοβολίας, εις τον οποίο ηδυνήθη να φθάση ο Ελληνικός ήλιος. Οι Μηδικοί πόλεμοι, κατά τούτο, είδε γεγονότα επιδράσεως και ευγνωμοσύνης του κόσμου όλου, διότι δι' αυτών η Ελληνική συνείδησις κατώρθωσε να προστατεύση το παγκόσμιο μέλλον, τον πυρήνα των υψηλοτέρων αρετών που ανέπτυξεν εις τα μεγάλα της πνευματικά εργαστήρια, τα λαμπρά και γόνιμα στοιχεία, από τα οποία ανεπήδησαν κατόπιν όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί.
Όπως επίσης η μακρά απομάκρυνσις του Ελληνικού παράγοντος από το θέατρον της Ιστορίας, κατά την περίοδον της Ρώμης, υπήρξε γεγονός καθολικωτέρας ζημίας, με αποτέλεσμα ανυπολογίστου εκτάσεως διά την διάδοσιν του φωτός. Είναι προφανής, κατόπιν τούτου, η απερίγραπτος σημασία την οποίαν είχεν επί του γενικού ρυθμού της Ανθρωπότητος ένα ιστορικόν γεγονός, όπως η συντριβή της Ελληνικής Αυτοκρατορίας μετά την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως, η χρονολογία ισοδύναμος προς τον βιβλικόν κατακλυσμόν, αφού δι' αυτής εξεβιάζετο να δύση, μέσα εις τα σκοτεινότερα σύννεφα της δουλείας, το λαμπρότερον άστρον που εφώτισε μέχρι της ημέρας εκείνης εις το ανθρώπινον στερέωμα.
Επρόκειτο περί εκλείψεως ενός ηλίου, από την θερμότητα του οποίου εζωογονήθη διά μέσου όλων των ψυχρών δρόμων, από τους οποίους επέρασεν, η ζωή. Διά το ανθρώπινον πνεύμα. Την επομένη της πτώσεως της Βασιλευούσης, η Ευρώπη ησθάνθη εαυτήν ως κεραυνοβοληθείσαν. Θα είχε τάχα την δύναμιν της αναβλαστήσεως ο Ελληνικός Φοίνιξ; Θα ανθίστατο εις το ψύχος του θανάτου ο άγιος Ελληνικός σπόρος, επί του οποίου η δουλεία έστρωσε τας χιόνας της;
Τα ερωτηματικά αυτά υπήρξαν αι αγωνίαι της Ανθρωπότητος ολοκλήρου επί πέντε αιώνας. Η έκλειψις του Ελληνικού ήλιου συνεχίζεται. Τα χώματα που αγάπησαν οι θεοί, αι κατάφωτοι πόλεις, τα άγια μάρμαρα επί των οποίων έχυσαν το χρυσάφι τους αι λαμπρότεραι δόξαι της Ιστορίας, η Ελληνική θάλασσα, που ελίκνισεν επί του μαλακού στήθους της τας τριήρεις των Αθηναίων και τα χελάνδια των Βυζαντινών, τα βουνά όπου ανεπαύθησαν θεότητες, και οι δρόμοι, από τους οποίους επέρασαν αι πάμφωτοι λιτανείαι, ολόκληρος η Ελληνική γη, με τας παραδόσεις της και τας αναμνήσεις της και τα μύρα της και τους νεκρούς της, εστέναζεν κάτω από την οπλήν του Οθωμανικού κέλητος.
Αλλά ο στεναγμός ούτος δεν ήτο στεναγμός αποθνήσκοντος. Ήτο βοή ηφαιστείου ετοιμάζοντος την μεγάλην του έκρηξιν. Και τούτο ακριβώς αποτελεί μίαν ακόμη βεβαίωσιν της Ελληνικής αντοχής, της μορφής αυτής της αιωνιότητος, η οποία χαρακτηρίζει την Ελληνικήν ιδέαν από της πρώτης της εμφανίσεως. Ας αφήσωμεν κατά μέρος τα δοκουμέντα της ψυχράς Ιστορίας. Η Επανάστασις υπήρξεν αγωνία της Φυλής, από της ημέρας που έπεσεν αιμόφυρτος εις την πύλην του Ρωμανού. Εκείθεν αρχίζει ο πρώτος στίχος του θαυμασίου αυτού έπους, που ήνθισε μαζί με τα πρώτα ανοιξιάτικα ρόδα προ εκατό ετών.
Καθ' όλον το διάστημα τούτο η Ελληνική ψυχή, κυνηγημένη, εκπατρισμένη, αιματωμένη, καθηλωμένη επί του σταυρού της, ευρίσκετο εν τούτοις εν εγρηγόρσει. Η δίψα της ελευθερίας είναι η καθημερινή αγωνία της. Ο κλέφτης τραγουδά:
Καλά τρώμε και πίνουμε
και λιανοτραγουδάμε,
δεν κάνομε κι ένα καλό
καλό για την ψυχή μας-
ο κόσμος φτιάνει εκκλησιές
φτιάνει και μοναστήρια-
να πάμε να φυλάξωμε
στης Τρίχας το γεφύρι,
που θα περάση ο βοίβοντας
τους αλυσσοδεμένους,
να κόψουμε τους άλυσσους
να βγουν οι σκλαβωμένοι!
Συναντάτε ενταύθα κατάφωρον την δίψαν της ελευθερίας. Το φαγητό, το κρασί, το τραγούδι, δηλαδή ο κύκλος της ευτυχίας είναι στενόχωρος, εφ' όσον υπάρχουν άνθρωποι σκλαβωμένοι. Και με τι παρομοιάζεται μάλιστα η απολύτρωσίς των; Με πράξιν υπηρετούσαν την ιδέαν της θεότητος, με κτίσιμο εκκλησίας, με φτειάξιμο μοναστηριού. Και παραλλήλως προς τον απερίγραπτον αυτόν πόθον της ελευθέρας ζωής, ο οποίος πνέει εις τον αέρα, ερεθίζων όλας τας γενεάς, η καλόγρηα ελπίδα, η οποία μετρά με υπομονήν και πεποίθησιν τα παρερχόμενα χρόνια.
Είναι πολλά, ίσως αναρίθμητα, ίσως σκληρότερα εκείνα που έρχονται από κείνα που φεύγουν. Οπωσδήποτε, θα τελειώσουν. Το τραγούδι περιέρχεται τα βουνά της Στερεάς και της Πελοποννήσου ως ένα μήνυμα:
Παιδιά, κι αυτή την Άνοιξη
κι αυτό το καλοκαίρι
ραγιάδες, ραγιάδες.
Πρόκειται πάντα περί μιας ακόμη Ανοίξεως και για ένα ακόμη καλοκαίρι! Και η Άνοιξις αυτή και το καλοκαίρι εκείνο περνούν χωρίς να επαληθεύσουν την περυσινήν υπόσχεσιν. Αλλά η Ελληνική Πηνελόπη, καθισμένη στον αργαλειό της υπομονής της, γνωρίζει να κατασκευάζει από τας παλιάς απελπισίας της, νέας ελπίδας. Μυρίζεται τον αέρα, το φως, το άνθος, τις ημέρες που έρχονται, τις νύχτες που περνούν. Και μέσα σ' όλα ανακαλύπτει διαρκώς το άρωμα του αναμενόμενου Οδυσσέως της, την πνοήν της ελευθερίας που εξεκίνησεν από τα βάθη του μέλλοντος και πλησιάζει ολοένα.
Δεν έσφαλεν εν τούτοις. Ένα πρωί, γεμάτο έαρ και αισιότητα, οι καιροί ήλθον να πραγματοποιήσουν την υπόσχεσιν που ανανέωναν επί πέντε αιώνας. Ο λίθος απεκυλίσθη, και από του τάφου του ο Ελληνισμός εξέρχεται περιενδυμένος το αναστάσιμον φως, όπως ο γλυκύς Ναζωραίος. Του κύκλου τα γυρίσματα έφεραν εις τον τροχόν τους τας ώρας του θαύματος. Ιδέτε! Ένας δεσμώτης σύρων επί των ώμων του τας αλύσσεις πέντε εκατονταετηρίδων, τας αποτινάσσει εις μίαν στιγμήν.
Και είναι μόνος. Και είναι ανυπεράσπιστος. Και δεν έχει ούτε χρήματα ούτε όπλα. Διότι και τούτο πρέπει να σημειωθή ιδιαιτέρως. Η Επανάστασις που εξερράγη προ εκατόν ετών είναι η αποθέωσις της δημοκρατικής ισχύος. Την έκαμαν τα χωράφια, οι αγρόται, τα βουνά, τα χωριά, οι άφθονοι αύται πηγαί, από τας οποίας αναβλύζουν διαρκώς οι δροσεροί κρουνοί των μεγάλων γεγονότων και των υψηλών δημιουργιών.
Το έργον τους βεβαίως δεν συνεπληρώθη ακόμη εντελώς. Οπωσδήποτε, και ανεξαρτήτως των υπηρεσιών τας οποίας θα προσφέρωμεν οι νεώτεροι εις την δόξαν της Ελληνικής Ιστορίας, αι μορφαί των απλών αυτών ηρώων, που επότισαν με το αίμα των τον σπόρον της πρώτης ελευθερίας, θα μεγαλώνουν εις τα μάτια του θαυμασμού μας και της ευγνωμοσύνης μας διαρκώς.
Η υψηλοτέρα δόξα εις όλα τα στάδια των μεγαλειοτήτων ανήκει εις εκείνον που έθεσε τον πρώτον λίθον, είπεν ένας σοφός του 18ου αιώνος.
Το κείμενο που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Αθήνας ''ΠΑΤΡΙΣ'', ανήμερα της εορτής της 25ης Μαρτίου 1921, της πρώτης δηλαδή εκατονταετηρίδας από την ελληνική επανάσταση του 1821. Επειδή οσονούπω πλησιάζει η εορτή της δεύτερης εκατονταετηρίδας (2021), επειδή η παρούσα κυβέρνηση ανέθεσε τον εορτασμό εν είδη gala στην κα Γιάννα Αγγελοπούλου και σ' ένα επιτελείο νεωτεριστών και αμφισβητούμενων ιστορικών, επειδή μία εορτή με εθνικές διαστάσεις και προσανατολισμούς δεν ανατίθεται επ' ουδενί σε επιχειρηματικά συμφέροντα εφοπλιστών και βιομηχάνων για να την διεκπεραιώσουν΄ για τούτο φρονούμε, πως το επιτελείο της κας Αγγελοπούλου θα διοργανώσει πράγματι ένα φαντασμαγορικό, πρωτότυπο και αντισυμβατικό show, από το οποίο όμως θα απουσιάζουν παντελώς, όχι μόνο ο χαρακτήρας και οι κινητήριες δυνάμεις της ελληνικής επανάστασης, αλλά κυρίως ο ένθεος ζήλος και η ακαταπόνητη Πίστη των επαναστημένων, φλογερών Ρωμιών. Και επειδή Ορθοδοξία και Ελληνισμός συνθέτουν Ρωμιοσύνη, το μόνο βέβαιο είναι, πως αυτή δεν θα αναγράφεται στα επίσημα και ωραιοποιημένα προσκλητήρια των επισήμων. Θα είναι απλά μια φτηνή απομίμηση ληγμένου προιόντος, μια απατηλή, ενχώρια φενάκη στο πλευρό της Παγκοσμιοποίησης και του Οικουμενισμού. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Αλαφροίσκιωτε καλέ, για πες μου απόψε τ' είδες;
Καθ' όλον το διάστημα τούτο η Ελληνική ψυχή, κυνηγημένη, εκπατρισμένη, αιματωμένη, καθηλωμένη επί του σταυρού της, ευρίσκετο εν τούτοις εν εγρηγόρσει. Η δίψα της ελευθερίας είναι η καθημερινή αγωνία της. Ο κλέφτης τραγουδά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου