ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 28 Μαρτίου 2020

ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΜΟΛΥΝΘΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΝΑΟΥΣ





Ο Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Ιωήλ Φραγκάκος της επισήμου Εκκλησίας, μέσω Εγκυκλίου του, αναφέρεται στο θέμα του κορονοϊού και αν ο ιός μπορεί να μεταδοθεί στην Εκκλησία, από τη Θεία Μετάληψη ή τον ασπασμό Εικόνων και του χεριού του Ιερέα. Το αναδημοσιεύουμε από το ''Βήμα Ορθοδοξίας'', ως ένα εύστοχα πατερικό κείμενο, που φωτίζει περισσότερο το ζήτημα της πανδημίας και της σχέση του με τους ιερούς ναούς. Ταυτοχρόνως συντασσόμαστε με την απόφαση της Εκκλησίας μας, όπως αυτή διατυπώθηκε με την ''Ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου για την ενεστώσα κατάσταση''. Ακολουθεί η εγκύκλιος:

Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ


''Με αφορμή όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες με την παύση των ιεροπραξιών, εξ αιτίας του πρωτοφανούς ιού, ταπεινά θα θέλαμε να διατυπώσουμε την θέση της Αγίας μας Εκκλησίας ως προς το εάν μεταδίδονται οι ασθένειες μέσω των Αγίων Μυστηρίων, η μέσω των αγιαστικών μέσων της, την προσκύνηση των Αγίων εικόνων, τον ασπασμό των χειρών των ιερέων η ακόμη και την παραμονή μας μέσα στους ιερούς ναούς.

1. Ως προς το μυστήριο της Θείας ευχαριστίας: Υπάρχει κοινή παραδοχή από το πλήρωμα της Εκκλησίας ότι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν είναι δυνατόν να μεταδώσει ασθένειες. Αυτό πιστεύει η Αγία μας Εκκλησία και αποδεικνύει και η πράξη. Ιερείς που επί δεκαετίες υπηρέτησαν σε νοσοκομεία με λοιμώδη νοσήματα, πολύ μεταδοτικά και ανίατα για την εποχή τους, ουδέποτε νόσησαν. Γι’ αυτό ήταν μέγα λάθος η πράξη ενός ιερέως της Μητροπόλεώς μας να κοινωνήσει τους πιστούς με κοχλιάρια (κουταλάκια) της μιάς χρήσεως.

2. Ο ασπασμός των χειρών των ιερέων και η παραμονή στους ιερούς ναούς: Η συζήτηση γι’ αυτά έχει έναν εξίσου ισχυρό συμβολισμό στον χρόνο που γίνεται. Την Β΄ Κυριακή των Νηστειών που εορτάσαμε τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο οποίος διετράνωσε και διεκήρυξε με λόγια και έργα την δυνατότητα της μετοχής του ανθρώπου στις άκτιστες θείες ενέργειες, πολλοί από μας με την αποχή μας από τον Κυριακάτικο εκκλησιασμό σπεύσαμε να διακηρύξουμε την αίρεση του Βαρλαάμ που αρνούνταν την μετοχή του ανθρώπου στις άκτιστες θείες ενέργειες. Ο ιερέας είναι άνθρωπος, ασθενής, πεπτωκώς, αγωνιζόμενος για την κάθαρση του έσω ανθρώπου.

Ο ιερέας «ενδεδυμένος την της ιερωσύνης χάριν» μετέχει και μεταδίδει τις άκτιστες θείες ενέργειες διά της ιερωσύνης και όχι διά του προσωπικού του αγιασμού. Όταν υπάρχει και αυτός, φυσικά, έχει διπλή την χάρη. Όταν όμως ασπαζόμαστε τα χέρια των ιερέων, μετέχουμε των ακτίστων ενεργειών του Θεού και λαμβάνουμε την Θεία Χάρη εν τω μέτρω της πίστεως και της ευλαβείας μας. Όπως έλεγε ο Όσιος Παίσιος, ο οποίος ασπαζόταν με πολύ πόθο τα χέρια του ιερουργήσαντος ιερέως μετά την Θεία Λειτουργία, «ο ιερέας δεν έχει δικά του χέρια». Αν πιστεύουμε ότι μπορεί ο ιερέας να μεταδώσει ασθένειες αρνούμαστε την χάρη της ιερωσύνης, αρνούμαστε την Χάρη του Θεού.

Όταν αμφιβάλλουμε ή αρνούμαστε με τις πράξεις μας τις άκτιστες Θείες ενέργειες, κατασκευάζουμε έναν άλλο Θεό και αρνούμαστε τον αληθινό Θεό. Το ίδιο ισχύει και για τους ιερούς ναούς. Ο ναός είναι Σώμα του ζώντος Θεού γι’ αυτό και φέρει το σχήμα του ανθρωπίνου σώματος. Και αυτό δεν είναι μόνο συμβολικό. Μέσα στην Αγία μας Εκκλησία οι τύποι και τα σύμβολα περιέχουν την ουσία, την Αλήθεια και γι’ αυτό τους τηρούμε. Και η αλήθεια είναι πως ο ιερός ναός ως Σώμα Χριστού δεν δύναται να είναι χώρος μετάδοσης ασθενειών. Αν αμφιβάλλουμε γι’ αυτό, αμφιβάλλουμε για το εάν υπάρχει η Χάρις του Θεού εν αυτώ. Εξομοιώνουμε τον Ναό με μία αίθουσα συναθροίσεων.

Όλη αυτή η συζήτηση καταλήγει σ’ έναν έντονο προβληματισμό και σε μία λυπηρή διαπίστωση. Ο προβληματισμός είναι: πιστεύουμε όντως στον Θεό; Και αν ναί, σε ποιόν Θεό; Σε έναν βαρλααμιτικό Θεό που κατασκευάζει η λογική μας; Σε έναν Θεό στον οποίο αναγνωρίζουμε τόση χάρη, όση χωρά το φτωχό μυαλό μας;

Η πικρή διαπίστωση είναι ότι χωρίς να το καταλαβαίνουμε και να το θέλουμε, βλασφημούμε κατά του Αγίου Πνεύματος. Πάσχουμε από αιρετικό φρόνημα, ενώ διακηρύσσουμε την Ορθοδοξία μας. Βλασφημούμε κατά του Αγίου Πνεύματος και κινδυνεύουμε να μην συγχωρεθούμε ούτε εδώ ούτε αιώνια αμφισβητώντας την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Όταν φοβόμαστε να προσκυνήσουμε τις ιερές εικόνες, να ασπασθούμε το χέρι του ιερέως, να βρεθούμε μέσα στον ιερό ναό, αρνούμαστε στην πράξη την σωστική και αγιαστική Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Θεωρούμε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι δυνατόν να μεταδώσει κάτι «κοινόν η ακάθαρτον» και αυτό αποτελεί μεγίστη βλασφημία.

Ας ομολογήσουμε και με τις πράξεις μας, όπως ομολογήσαμε με τα χείλη μας, ότι πιστεύουμε στην ενοικούσα, στις ιερές εικόνες, στους ιερείς, στους ιερούς ναούς, Θεία Χάρη. Η μετοχή μας σε αυτή την Χάρη είναι εξάρτηση της δικής μας πίστεως. Όσο πιστεύουμε, τόση Χάρη λαμβάνουμε. Η ύπαρξή της όμως δεν εξαρτάται από την δική μας πίστη. Ο Θεός, «ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος» δεν καταργείται, εάν εμείς δεν Τον πιστεύουμε.

Κατά τα ανωτέρω, την παύση των ιεροπραξιών με νόμο της Πολιτείας, την δεχόμαστε ως Θεία παιδαγωγία, διότι «ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν καθώς ενετείλατο ημίν» ο Κύριος. Δεν αποδεχόμαστε όμως την αιτιολόγηση της Πολιτείας, ότι υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης της ασθένειας μέσω της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού και των εν αυτή ιερουργουμένων μυστηρίων.

Ήδη ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και η Ιερά Σύνοδος έστειλαν επιστολή στην Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων και τον Γενικό Γραμματέα Θρησκευμάτων αναφορικά με αυτό το θέμα και βάζουν τα πράγματα στην θέση τους.

Εν ολίγοις, είναι αδύνατον να μολυνθούμε η να κολλήσουμε οποιαδήποτε ασθένεια από την Θεία Μετάληψη, τις Άγιες εικόνες, τον ασπασμό των χειρών των ιερέων και τους ιερούς ναούς. Αν πιστεύουμε εν όλη τη καρδία και στην εν αυτοίς ενοικούσα θεία Χάρη, θα έχουμε και πλούσια την Χάρη του Θεού στη ζωή μας. Εάν την αρνούμαστε η αμφιβάλλουμε, πάσχουμε την αίρεση του Βαρλαάμ και των εικονομάχων. Αρνούμαστε τον Θεό και βλασφημούμε κατά του Αγίου Πνεύματος.

Διά τούτο, στώμεν καλώς!
Πιστεύσωμεν απλώς και ορθώς,
και η Χάρις του Θεού και Πατρός,
και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος,
έσται πάντοτε μετά πάντων ημών.

ΑΜΗΝ

Προς Θεόν Ευχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας ΙΩΗΛ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF