 |
Ζωγραφική Μαρίας Μιχαλοπούλου''Η Παναγία της Τήνου'' |
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»
Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Έτος: 11ο (2013 - 2024)
Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης
Διαχειριστής:
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Έτος: 11ο (2013 - 2024)
Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης
Διαχειριστής:
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine
«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».
Κωστής Παλαμάς
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αδελφέ μου Γεώργιε , το κείμενο του Σεβασμιωτάτου πατερούλη μας , εδράζεται στερρώς στήν Πέτρα τής Πίστεως στό Φώς τής Ελπίδος στή Χαρά τής Αγάπης τού Εύσπλαχνου Κυρίου μας. Ο λόγος του Η φωνή ως γνησίως Προφητική μεταφέρει Ζωή εν μέσω Θανάτου ,Παράκλησι εν μέσω Θλίψεως . Τίς έγνων Νούν Κυρίου που επέτρεψε την παγκοσμια αυτή δοκιμασία ? Εμείς , οι θεωρούμενοι και λεγόμενοι Χριστιανοί και δή Γνήσιοι πρέπει με αυτομεμψία και ταπείνωση να προσλάβουμε τη δοκιμασία ώς δικό μας κανόνα. Με συγκίνησε πολύ ο Θεοφιλέστατος Αμβρόσιος που στην ομιλία του είπε οτι πρεπει να λεμε πως για τις αμαρτίες μου συμβαίνει αυτό . Πρέπει να σταθούμε μακριά από τις ακραίες φωνές αδελφών που λένε πώς πολεμείται δήθεν η Ορθοδοξία . Τωρα ειναι καιρός μετανοίας καί όχι Ομολογίας . Μή χανουμε τή διάκριση καί την αίσθηση τού μέτρου . Με αδελφική αγάπη .
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν διαφωνώ σε τίποτα Φώτη μου από όσα γράφεις, αν και στις αρχές δεν σου κρύβω είχα μια διαφορετική άποψη, που ωστόσο δεν αποτελούσε βεβαίως πολεμική προς την Εκκλησία μας. Η Σύνοδός μας ορθά φρονώ έλαβε τις αποφάσεις της, γιατι σκέφθηκε ενδεχομένως το αυτονόητο: πολύ εύκολα γίνεσαι εφήμερος ομολογητής, αλλά ομολογητής χωρίς μετάνοια ομοιάζει μ' εκείνους τους φλύαρους και θορυβώδεις, που ο Θείος Παύλος λέγει: ''Εάν ταις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» (Κορινθ. Α΄13.1)''. Ελπίζω αδελφέ μου να βρεθούμε σύντομα από κοντά στο... ''σπίτι μας'' εκεί στους πρόποδες της Πάρνηθας! Έτσι το έλεγε και η συγχωρεμένη η κυρία Εύχαρις. Να έχουμε την ευχούλα της!
ΔιαγραφήΝαι αγαπημένε μου αδελφέ Γεώργιε , εύχομαι άν επιτρέψει τό Έλεος καί Χάρις του Ευσπλάχνου Σωτήρος μας να συνεορτάσουμε πανηγυρικώς στή μνήμη του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου . Αδελφέ μου δέν σου κρύβω πώς τό τελευταίο διάστημα ελέγχομαι ιδιαίτερα αναλογιζόμενος πόσο υστερώ σε Μετάνοια και καρπούς μετανοίας , σε Ταπείνωση . Θυμάσαι που ό αείμνηστος άγιος Πατέρας μας επέμενε πώς πρέπει "νά καλλιεργούμεθα εις βάθος " να μήν είμαστε ρηχοί στην πνευματική ζωή , και να αποφεύγουμε την τακτική του βάτραχου ( μιά στή λάσπη μιά στη στεριά ) . Και λέω στόν εαυτό μου , που βρίσκεσαι σήμερα ταλαιπωρε ? Μας γαλούχησε στη συχνή Θεία Μετάληψη , και σκέφτομαι πόσες φορές φέρθηκα ώς ο Ιούδας " ου φίλημά σοι δώσω καθάπερ ο Ιούδας " . Παρακαλώ τόν Κύριο μας να γίνει Ίλεως !!
ΔιαγραφήΣήμερα στό κατανυκτικό Μεγάλο Κανόνα του Αγίου Ανδρέου Κρήτης , που ειναι βαθειά σπαρακτική υπαρξιακή κραυγή μετανοίας ακούσαμε μέσα στα άλλα τό κορυφαίο
"Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις;
τό τέλος ἐγγίζει, καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι,
ανάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ
Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα
πληρῶν."
Τελωνική ταπείνωση και μετάνοια Ασώτου να μας χαρίση ο Γλυκύς μας Ιησούς καλε μου Γιωργάκη .
Καί η Παναγία Μητέρα μας δεν θα αφήσει τα παιδιά που με δάκρυα θα γονατίσουν την Παρασκευή στό εικονοστάσι μπροστα στήν Εικόνα της . Σε ασπάζομαι αδελφικώς .