ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2020

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ




λοι γνωρίζουμε λίγα ἤ περισσότερα πράγματα γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Εἶναι ἰδιαίτερη εὐλογία γιά τήν πατρίδα μας τό γεγονός ὅτι τό Ἄγιον Ὄρος βρίσκεται στήν Ἑλληνική ἐπικράτεια, ὡς αὐτοδιοίκητο βεβαίως τμῆμα του. Τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι τό περιβόλι τῆς Παναγίας.


Στά ἁγιασμένα χωματά του ἀπό τότε πού τό εὐλόγησε ἡ Κυρία Θεοτόκος μέ τήν φυσική παρουσία της ἐβλάστησαν πολλά εὐωδιαστά πνευματικά ἄνθη. Πρόκειται γιά τούς Ἁγίους ἁγιορεῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τιμῶνται ἐν συνάξει, ὅλοι μαζί κατά τήν σημερινή Κυριακή, δηλαδή τήν ἑπομένη Κυριακή τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων.


Περισσότεροι ἀπό ἑκατό (100) εἶναι οἱ γνωστοί καί ἑπώνυμοι ἅγιοι πού ἀσκήτευσαν στό Ἄγιον Ὄρος. Ἀφαλῶς χιλιάδες θά εἶναι στήν μακραίωνη (χιλιόχρονη καί πλέον) ἱστορική πνευματική πορεία του οἱ ἁγιάσαντες καί οὐρανώσαντες τό Ὄρος Πατέρες.


Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς, μοναχοί, ἀσκητές, κυρίως, ἀλλά καί μάρτυρες συγκαταλέγονται μεταξύ τῶν Ἁγίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων. Τό Ἅγιον Ὄρος ἐκτός ἀπό ἐργαστήριο ἁγιότητος, ἀποτελεῖ καί μοναδικό ἀνά τόν κόσμο θησαυροφυλάκειο πνευματικῶν θησαυρῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως εἶναι τά ἅγια καί ἱερά Λείψανα τῶν Ἀγίων καί οἱ ἅγιες καί θαυματουργές εἰκόνες τῶν Ἁγίων καί κυρίως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Ἐφόρου τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Τόπου.


Τέλος, ἀποτελεῖ καί ζωντανό μουσεῖο ἐκπληκτικῶν ἔργων τῆς ἐκκλησιαστικῆς τέχνης (εἰκονογραφίας, ἀρχιτεκτονικῆς καί μουσικῆς). Πάνω, ὅμως, καί πέρα ἀπό ὅλα τά ἀνωτέρω τό Ἅγιον Ὄρος ἀνεδείχθη διά μέσου τῶν αἰώνων ἀκρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας


καί προπύργιο διαφυλάξεως ἀκαινοτομήτου τῆς παραδοθείσης Πίστεως διά τῆς ὁμολογίας καί ἐφαρμογῆς τῆς ὁποίας κάθε πιστός ἄνθρωπος, χάριτι Θείᾳ, σώζεται. Στό Ἅγιον Ὄρος διαφυλάχθηκε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ κατά τό παρελθόν ἡ Ὀρθόδοξος Πίστη καί ὁ ἡσυχαστικός τρόπος ζωῆς καί ἀσκήσεως, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν πεμπτουσία τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως.


νῶ, ὅμως, ὅλα αὐτά συνέβαιναν ὡς κανόνας κατά τό παρελθόν, μέ κάποιες, βεβαίως, θλιβερές ἐξαιρέσεις παροδικοῦ καί περιορισμένου χαρακτῆρος, σήμερα τό Ἅγιον Ὄρος περνᾶ μία βαθειά πνευματική κρίση καί ἀλλοίωση. Διατρέχει ἕναν μεγάλο κίνδυνο.


πό Ἀκρόπολη τῆς Ὀρθοδοξίας καί ζωντανό ἐργαστήριο ἁγιότητος, κινδυνεύει νά μετατραπεῖ σέ μουσειακό χῶρο ὅπου φυλάσσονται μέν ἱστορικοί θησαυροί τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλά δέν ὁμολογεῖται πλέον ἐν τοῖς πράγμασι ἡ πατρώα Εὐσέβεια, οὔτε ἀκολουθεῖται ὁ ἡσυχαστικός τρόπος ζωής καί ἀσκήσεως κατά τήν γνησία ἁγιορειτική παράδοση.


Μέ τά χρήματα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως (μέχρι πότε, ὅμως, χωρίς ἀνταλλάγματα;…) συντηροῦνται θαυμάσια τά μοναστηριακά κτίρια καί κειμήλια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά σταδιακῶς ὑποχωρεῖ αἰσθητά ἀπό τήν ἁγιορειτική πραγματικότητα ἡ ἀνεκτίμητη ἡσυχαστική καί ὁμολογιακή ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας Παράδοσή του.


Μέ ἀποτέλεσμα σήμερα πού ἡ αἴρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δηλαδή τῆς προδοσίας τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν ἐξίσωσή της μέ τίς διάφορες αἱρέσεις καί τήν ἄρνηση τῆς μοναδικότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Μίας, Ἀγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας


χει διαβρώσει σχεδόν τά πάντα, τό Ἄγιον Ὄρος νά ἀνέχεται καί νά στηρίζει προκλητικῶς τόν οὐνίτη Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, συνειδητό θιασώτη τῆς παναιρέσεως καί ἡγέτη τῆς προσπαθείας ἑνώσεως μέ τόν ἀμετανόητο Παπισμό.


Μνημονεύει ἀντικανονικῶς (ἐφ’ ὅσον εἶναι ἀκοινώνητος καί ἀσεβής-βλάσφημος) τό ὄνομά του, ἀποδέχεται σιωπηρῶς τίς καθημερινές πλέον φιλοαιρετικές καί ἀντορθόδοξες ἐνέργειές του καί συμμετέχει εὐκαίρως ἀκαίρως διά ἐκπροσώπων του


στό ὅλο σύστημα ἀμνηστεύσεως καί παγιώσεως ὡς πρακτικῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκ τῶν 20 κυριάρχων Μονῶν τοῦ Ἀγίου Ὄρους μόνο μία, ἡ ἡρωϊκή Μονή Ἐσφιγμένου, ἔχει διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Κων/λεως. 


ξαιτίας δέ αὐτοῦ διώκεται ἀπηνῶς καί ἀπανθρώπως ὄχι μόνον ὐπό τοῦ οὐνίτου Πατριάρχου, ἀλλά καί ὑπό τῶν διαγκωνιζομένων γιά νά τύχουν τῆς εὐνοίας του ὑπολοίπων φιλοπατριαρχικῶν ἁγιορειτῶν.


Εἶναι ἀπογοητευτικό ὅταν ὁ κ. Βαρθολομαῖος μετά ἀπό προκλητικές συμπροσευχές καί ἀσεβεῖς «ὁμολογίες» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλά καί τοῦ πανθρησκειακοῦ συγκριτισμοῦ μεταβαίνει στό Ὄρος, ὡς οικεῖος Ἐπίσκοπός του, οἱ σύγχρονοι Ἁγιορεῖτες νά τόν ρένουν μέ ἄνθη κυριολεκτικῶς, ἀλλά καί μεταφορικῶς, μέ τά ἐμμετικῶς κολακευτικά πρός τόν ἀτιμάζοντα τόν ἱερόν θεσμόν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως λόγια τους.


Μέχρι καί ὕμνους συνθέτουν οἱ σύγχρονοι Ἀγιορεῖτες (Σιμωνοπετρῖτες) στόν κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος δέν δίστασε νά χαρακτηρίσει ἐπισήμως τούς σθεναρῶς καταπολεμήσαντες τήν παπική αἵρεση ἁγίους, ὅπως πολλοί Ἅγιοι ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὡς θύματα τοῦ διαβόλου!


Δυστυχῶς, οἱ σύγχρονοι Ἁγιορεῖτες Πατέρες πέραν τῶν ἀλλοιώσεων τίς ὁποῖες ἐπέφεραν καί ἐφαρμόζουν στά τοῦ μοναστικοῦ καί ἡσυχαστικοῦ βίου των ἀπομακρυνόμενοι τῆς ἀσκητικῆς ἁγιορειτικῆς παραδόσεως, μειοδοτοῦν πλέον ἐμφανέστατα καί σταθερῶς στά ζητήματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. 


Αὐτό ὡς σημεῖο τῶν καιρῶν τῆς ἀποστασίας στά ὁποῖα ζοῦμε ζημιώνει τά μέγιστα καί ἀποπροσανατολίζει τόν εὐσεβῆ καί ἐνδιαφερόμενο γιά τήν σωτηρία του πιστό λαό. Γι’ αὐτό καί δέν ἐξαιρεῖται, οὔτε θά ἐξαιρεθεῖ καί ὁ ἱερός τόπος τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας ἀπό φοβερά δεινά πού ἐπακολουθοῦν, ὅπως συμβαίνει σέ ὁλόκληρη τήν πατρίδα μας, τέτοιες μεγάλες προδοσίες. 


Εἴθε λίαν συντόμως οἱ σύγχρονοι Ἁγιορεῖτες νά στραφοῦν ὀπίσω στό παράδειγμα τῶν ἁγίων πατέρων τους, οἱ ὁποῖοι δέν δίστασαν καί τή ζωή τους νά θυσιάσουν γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς ἅπαξ παραδοθείσης τοῖς ἁγίοις Πίστεως, ἐνώπιον παρομοίων περιπτώσεων αὐτῆς τοῦ οὐνίτου Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὅπως συνέβη ἐπί τοῦ ἑνωτικοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου.


Μή λησμονῶμεν ὅτι οἱ μετ’ ἐκείνου δεχθέντες νά συλλειτουργήσουν κατέληξαν, ὡς ἀσυγχώρητοι, ἄλυωτοι καί τυμπανιαῖοι μέχρι σήμερον! Ἡ ἐπικειμένη κατά τό προσεχές Φθινόπωρο ἐπίσημη ἐπίσκεψη τοῦ κ. Βαρθολομαίου στό Ἄγιον Ὄρος μετά τίς τόσες καἰ τόσο προκλητικές καί σαφέστατες, πλήν, ὅμως, ἀσεβέστατες ἐνέργειες


καί αἱρετικές ὁμολογίες του, γυμνῆ τῆ κεφαλῆ, (τελευταίως) σέ Ρώμη, Μιλάνο καί Μολδαβία θά κρίνουν γιά ἄλλη μιά φορά τήν στάση τῶν ὑποδεχθησομένων αὐτόν Ἁγιορειτῶν, κατά πόσον φυλάσσουν Θερμοπύλες ἤ παρέδωσαν ἀμαχητί τόν ἱερό Τόπο στά σχέδια τοῦ σιωνιστοπροβλήτου Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ.


κείνου, τοῦ τελευταίου, ὁ ὁποῖος ἔκαψε, ἔπνιξε, ἀπηγχόνισε καί ἐθανάτωσε μέ μαρτυρικό τρόπο τούς ἁγίους ἐνδόξους γνησίως Ἁγιορείτας ὁμολογητάς Πατέρας των. Ὀψόμεθα!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF