ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2020

''Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ, ΟΥ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ, ΕΝΕΡΓΕΙ ΚΑΙ ΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΟΜΟΙ ΟΛΕΘΡΙΩΤΑΤΟΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΙΝ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ, ΤΗΣ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑΣ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ!''



Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος





''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''



Εκ του προηγούμενου

Ο υιός της ανομίας της Ανατολής κατεδυνάστευε τον χριστιανικόν λαόν και ήρπαζεν αυθαιρέτως ενίοτε και τα χρήματα και τα κτήματα τούτου.

Διά την πολυτέλειαν όμως, διά το μεγαλόδωρον και διά το ευαπάτητον του τυραννούντος, επανέστρεφον ου μόνον αυτά, αλλά και πολλά  εκ των ιδίων αυτού προς τον αδικηθέντα λαόν, και έπειτα εις πάσαν προσβολήν πειρασμού προσφέρων ο λαός μέρος εκ τούτων εις τον τύραννον, εγίνετο η οικονομία εις πολλά κοινά συμφέροντα της πίστεως και πατρίδος.

Ο υιός της ανομίας της Δύσεως ου μόνον ενεργεί και θέτονται νόμοι ολεθριώτατοι και συστήματα διά την απονέκρωσιν, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της βιομηχανίας, της ναυτιλλίας και του εμπορίου, διά την κοινήν ένδειαν και διά τα ναυάγια των επιβουλευομένων ου μόνον ενεργεί και καταδυναστεύεται τον υπήκοον,

και αυτός υποκρίνεται προς αυτό τον φίλον και σύμμαχον εις διόρθωσιν τάχα του επικειμένου δεινού ου μόνον ενεργεί και φέρει την χρεωκοπίαν εις τα Ταμεία, αλλά προς τούτοις άπασι και άλλοις πολλοίς ενεργεί και βραβεύονται ως επί το πλείστον και μισθοδοτούνται εκ του Ταμείου του Κράτους, και εκ των ιδρώτων του επιβουλευομένου λαού πολλά όργανα της προδοσίας.


Εις τον υιόν της ανομίας της Δύσεως επειδή πρώτιστον αυτού έργον εστίν η νόθευσις και η διαφθορά του λαού κατά το πνεύμα της πλάνης και εις τούτον αμέσως επιβάλλει το αδιάλειπτον έργον του κατασκόπου και του το ωτακουστού΄

πολλάκις μικρός τις ψιθυρισμός κατ' ιδίαν γενόμενος επιφέρει μεγάλους κινδύνους και πειρασμούς και ενίοτε ακολουθούσι φρικταί προδοσίαι μεταξύ νομιζομένων χριστιανών και φίλων.

Επειδή δε και όλα τα όργανα και ο προσηλυτισμός αυτού φυλάττουσι κατ' εισήγησιν τούτου όλον το βάθος και την ποικιλίαν της υποκρίσεως, εάν ποτέ εξ ολίγων χριστιανών ακολουθήση μία τοιαύτη σκέψις, αναμεμιγμένα αυτά τα όργανα εις τους ορθόφρονας, ανατρέπονται και ματαιούνται όλα τα κοινωφελή και σωτήρια, και στηρίζονται και συνιστώσι δι' απατηλών έργων, όλα τα ολέθρια και κοινοβλαβή κατά τους σκοπούς της εξ αυτού ενεργουμένης επιβουλής.

Η πλάνη του υιού της ανομίας της Ανατολής, αν και κατά την θεωρίαν υπάρχη, πολύ παχυλή, βλάσφημος, αισχρά και μεμακρυσμένη εκ της Ευαγγελικής αληθείας, αλλά εις την πράξιν ως εκ της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης ερανισθείσα εν μέρη, φαίνεται μετριωτέρας κατηγορίας αξία, ή εκείνη του υιού της ανομίας της Δύσεως διά πολλούς λόγους.

Πρώτον μεν επειδή δεν έδωκε τόσας αιτίας σκανδάλου, ίνα προέλθωσιν εξ αυτής άλλα είδη της πλάνης, υπό τα δελεαστικά ονόματα της ελευθερίας και του φωτισμού, και προς απαλλαγήν τάχα των προλήψεων και της δεισιδαιμονίας.

Δεύτερον δε διότι αποδέχεται και πιστεύει την ανταπόδοσιν εις την μέλλουσαν γενέσθαι γενικήν κρίσιν των εν τω δε τω βίω αγαθών τε και φαύλων έργων.

Τρίτον δε διατηρεί έργα τινά της αγάπης, την φιλανθρωπίαν και την συμπάθειαν προς τους ενδεείς τε και ασθενείς και την φιλοξενίαν, και ως εκ τούτου όπου υπήρχε πρότερον τουρκοκρατία διαφυλάττουσα τα τοιαύτα έργα, εκεί εφαίνετο ο πλεονασμός και η δαψίλεια όλων των προς το ζην αναγκαίων.

Τέταρτον δε διότι αν και ακάθαρτος, αποδέχετο όμως και ετίμα τα έργα του αγιασμού, και ως εκ τούτου ετίμα τον ορθόδοξον κλήρον υπέρ την τάξιν των λαικών, εφύλαττε τουλάχιστον ένα τύπον και όνομα νηστείας, υπερασπίζετο τον μοναδικών βίον των και τα Μοναστήρια, ετιμώρει δε εστηλίτευε της εις τους χριστιανούς διαφθοράν και ακαθαρσίαν κ. τ. λ.

Η πλάνη όμως του υιού της ανομίας της Δύσεως αν και κεχρωματισμένη υπό τα ονόματα του χριστιανισμού, του Ευαγγελίου και της Γραφής, αλλ' ως προς τους εξ αυτής προελθόντας καρπούς και ως προς την πράξιν, υπάρχει πολύ ολεθριωτέρα και βεβορβορωμένη διά τους εναντίους λόγους.

Πρώτον μεν επειδή ου μόνον ήνοιξε τόσας τραγικάς και φρικτάς Σκηνάς εις όλα τα Κράτη της Δύσεως, αλλ' ήνοιξε προς τούτοις την είσοδον και έδωκε το σκάνδαλον και την νύξιν εις τόσα βλάσφημα, αλλόκοτα, και όλως σατανικά είδη του σκοτασμού

και της πλάνης οποία ουδέποτε άλλοτε απ' αιώνος εφάνησαν ούτε εις αυτούς τους πάλαι εθνικούς τόσον αυθάδη και γενικά, οποία τα της υλοφροσύνης, του θεισμού και της αθείας, και από τότε αυτή η πολιτική υπενεργεί συστηματικώς και διαδίδονται εις όλα τα χριστιανικά Κράτη. 

Δεύτερον δε, διότι αποβάλλει δογματικώς την ανάγκην  πάσης αρετής και αγαθού έργου επί λόγω ότι μόνο η νεκρά και η επί ψιλώ ονόματι πίστις φέρει την σωτηρίαν.

Όλα τα έργα της αγάπης και της φιλανθρωπίας απέχουσιν τόσον μακράν εκ τούτου του υιού της ανομίας της δύσεως, όσον απέχουσι και εξ αυτών των αιμοβόρων θηρίων.

Ένεκα τούτου εις όποιον τόπον ή Κράτος λάβη άμεσον διοίκησιν αυτός ο υιός της ανομίας, εκεί ακολουθεί προς τοις άλλοις και τοιαύτη πτωχεία και χρεία, ώστε στενάζουσι σχεδόν και αυτοί οι αναίσθητοι λίθοι, ως αυτά τα πράγματα μαρτυρούσι και μία μικρά τις παρατήρησις δίδωσι περί τούτου τελείαν πληροφορίαν.

Παν έργον ειλικρινούς αγάπης και φιλανθρωπίας νομίζεται παρ' αυτώ τω υιώ της ανομίας της δύσεως, ως μωρία και ως αμάρτημα, η δε κακία ως αρετή.

Αφ' ου η πολιτική τούτου κατέστρωσε μυστικώς τα περί της Ανατολής λαμπρά και μεγάλα υπέρ αυτού σχέδια, από τότε όλοι οι κατά την Μεγ. Βρεττανίαν Λουθηρο-Καλβίνοι ψευδοδιδάσκαλοι, την μεν Ελλάδα και την άλλην Ανατολήν παραλληλίζουσι προς την γην της Επαγγελίας χαναναίους, 

περί των οποίων ο Μωυσής και ο Ιησούς του Ναυή έλαβον εντολή ίνα εξολοθρεύσωσιν αυτούς εξ ολοκλήρου, αλλά κατά μικρόν και ανεπαισθήτως, μήπως εκ της μετ' αυτών επιμιξίας ολισθήση ο εκλεκτός λαός εις την πλάνην της ειδωλολατρείας, επαγγειλάμενος ο Θεός ότι και αυτός πολεμήσει τοις χαναναίοις εν χειρί κρυφαία.

Από τότε διαθρυλλείται μυστικώς παρ' αυτοίς η εκ της Θείας Γραφής Ιστορία περί της εισόδου και κατασχέσεως των Εβραίων εις την γην της Επαγγελίας.

Δοξάζοντες δε ότι εστίν εκ Θεού προωρισμένον ίνα δοθή εις την Αγγλίαν η Ελλάς και όλη η άλλη Ανατολή, καθ' ον τρόπον εδόθη εις τους Εβραίους η γη της Επαγγελίας, αγωνίζονται παντίοις τρόποις ίνα αναδείξωσι τα πακτικά της Αγγλίας, ως προς την Ανατολήν όμοια κατά πάντα ως εκείνα των Εβραίων εις την γην της Επαγγελίας και εις τους χαναναίους.

Ένεκα τούτου, προς τοις άλλοις όστις εκ των Άγγλων ενεργήση εν χειρί κρυφαία και φέρει περισσότερον όλεθρον εις τους ορθοδόξους Έλληνας, αυτός νομίζεται παρά πάσι τοις ομογενέσιν ως ο εργάτης της πλέον μεγάλης και επισήμου αρετής, ως υπέρ τους άλλους τάχα εκτελέσας το θέλημα του Θεού.

Εκ τούτου προήλθε και επικρατεί παρά πάσι τοις Άγγλοις ο μέγας πόθος, και η άμιλλα ως προς τον κατά κράτος όλεθρον και αφανισμόν των Ελλήνων και όλων εν γένει των Ορθοδόξων.

Τοιούτος και έτι ολεθριώτερος υπάρχει ο υιός της ανομίας της Δύσεως ως προς τα έργα της φιλανθρωπίας και της αγάπης.

Επειδή δε τα έργα της αγάπης και του αγιασμού υπάρχουσιν ενός και του αυτού πνεύματος, οποία προς τοις άλλοις, η τιμή, το σέβας και η υπακοή καθ' όλα τα θεία και πνευματικά, προς τον Ιερατικόν κλήρον, δι' ου τελούνται τα μυστήρια και αι τελεταί, αι νηστείαι, η απονέκρωσις της σαρκός, η απάρνησις και η φυγή εκ του κόσμου, η παρθενία,

ο μοναδικός βίος όστις κατ' ευχήν εκούσιον της τελειότητος και της δοκιμασίας επαγγέλεται όλα ταύτα και διατηρεί αυτά, διά τούτο όλα τα τοιαύτα και τα παραπλήσια τούτοις, ου μόνον αποβάλλει, δογματικώς, βλασφημών αυτά ως προλήψεις και δεισιδαιμονίας, αλλά κατ' αυτών απ' ευθείας και συστηματικώς αντιφέρεται και πολεμεί αυτά. 

Συνεχίζεται


Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 126-129.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF