Για τον κύριο ''σκέτο Κονάνος'', όπως αυτοαποκαλέσθηκε ο πετών τα ράσα -πρώην πλέον π. Ανδρέας Κονάνος- ουδέν το μεμφόμενον και κατήγορον εξ ημών, ως ευκαιριακοί και επηρμένοι ''λιθοβολιστές'' στις -εωσφορικά- υποκινούμενες αποφάσεις των άλλων. Ο Θεός πραγματικά να τον ελεήσει, ώστε ν' αντιληφθεί εγκαίρως, πως η Ιεροσύνη δεν αποτελεί ''είδος'' μιας χρήσης, δεν εδόθη -κατά χάριν- στον προσερχόμενο με σύμβαση ορισμένου χρόνου και προς παντός δεν είναι ''επάγγελμα'', ώστε ο ''επαγγελματίας'' ''να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό'', ως είπε!...
Γράφει ο χρυσορρήμων Άγιος Ιωάννης στον ''Δ' Περί Ιεροσύνης Λόγο'' για τους ιερείς, πως ''Ου γαρ εις το τω Θεώ προσκρούειν δει κατακεχρήσθαι ταις παρά Θεού διδομέναις τιμαίς, αλλ' εις το μάλλον αρέσκειν αυτώ''. (PG 48, 662). Η κατάχρηση δηλαδή της Ιεροσύνης -η παραίτηση από αυτήν αποτελεί κατάχρηση- επιφέρει βαρύτατη τιμωρία σε αυτόν που προσέρχεται για να την δεχθεί. Ο π. Ανδρέας Κανόνας, ως ιερομόναχος επί εικοσαετίας, ασφαλώς και γνώριζε την βαρύτητα των όρκων του, όταν προσερχόταν στην τελετή της μοναχικής κουράς του. Το χειρότερο γι' αυτόν είναι, πως, ενώ τα γνώριζε, εν τούτοις τα αποποιήθηκε, σαν να μην αποτελεί ''Μυστήριο'' η Ιεροσύνη και απλώς επέστρεψε στον Δωροδότη Θεό, το δώρο που του χάρισε!
Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ορίζει την ακολουθία της κουράς, με την ''στιχομυθία'' αρχιερέα και προσερχομένου μοναχού, ως ''μυστήριο'' που παραδόθηκε από τον Χριστό μας. Στηριζόμενος στα γραφέντα υπό του Αγίου Διονυσίου αναιρεί τις ιδεοληψίες των πεπλανημένων, που πίστευαν, πως η μοναχική κουρά αποτελεί νεώτερο λειτουργικό κατασκεύασμα και ως εκ τούτου δεν μας παραδόθηκε. Γράφει: ''Πλανώνται, λοιπόν, όσοι υποστηρίζουν, ότι η τελετή του μοναχικού σχήματος είναι νεώτερη και, ότι δεν μας δόθηκε από το Σωτήρα ή τους αποστόλους του, διότι αποδείχθηκε, ότι αυτός που το παρέδωσε ήταν ο Χριστός ο Θεός μας και μετά οι μαθητές του, και ότι υπήρχε παραδεδομένο απ' αυτούς το μυστήριο της μοναχικής τελειώσεως και περιβολή σχήματος, διαφορετική από τα ενδύματα των κοσμικών''. ''Περί των ιερών τελετών'', ΝΕ', (PG 155,201 C-D).
Ο εκούσιος αποσχηματισμός του π. Ανδρέα Κονάνου -δυστυχώς- ήταν ''νομοτελειακά'' προβλέψιμος! Ο λόγος του δεν ήταν εκκλησιαστικός. Αντιθέτως ήταν μία λίαν αυτοεπαινούμενη και χαριεντισμένη προσλαλιά, που βάδιζε ανάμεσα στον ρομαντισμό της ''Belle Époque'', την καθ' ημάς προσφιλή, ''λαική'' φιλοσοφία του ενός, τον συναισθηματισμό που ηχούσε στο μικρόφωνο, μέχρι και την αυτοβιογραφική αναφορά του εκφωνούντος. Οι ομιλίες του -εν πολλοίς- ήταν η χαρά του κάθε Προτεστάντη! Αυτός ο προτεσταντικός εσμός, συνεπικουρούμενος από μια ιδιοφιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων κατάφεραν στον πρώην ιερέα το καίριο πλήγμα της συνέπειας της οίησης!
Γιατι η οίηση ήταν δεικτικά οφθαλμοφάνερη ανάμεσα στη μελωδία της μουσικής και στην αρεστότητα των λόγων, που περισσότερο ''χάιδευαν'' τ' αυτιά του αποδέκτη, παρά τον υποβοηθούσαν στο να γίνει κοινωνός της Ορθόδοξης εν Χριστώ ζωής. Ο κ. ή π. Ανδρέας δεν αποτελεί φαινόμενο της εποχής μας -ως ελέχθη- αλλά μέρος του φαινομένου που ονομάζεται Οικουμενισμός, όπου ο αναπόφευκτος υπερκορεσμός μιας ανούσιας και ευάρεστης, κοσμικής αγαπολογίας αναγάγουν την παροιμία ''τρεις λαλούν και τρεις χορεύουν'' σε παγκόσμιο δόγμα! Ενδεικτικό σημείο αναφοράς στην περιρρέουσα, εξατομικευμένη οίηση του ανδρός αποτέλεσε η αποπομπή του από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας, τον Ιανουάριο του 2014.
Τότε, που μέσω του ''ηγαπημένου'' facebook ανακοίνωσε, ως εξής την διακοπή συνεργασίας του με τον εν λόγω σταθμό: ''Πριν λίγο με πήρε τηλέφωνο η κοπέλλα που σηκώνει τα τηλέφωνα του ραδιοφώνου της Πειραϊκής Εκκλησίας (με τιμά που δεν το ανέθεσαν σε κάποια καθαρίστρια, μετά από τα 7 χρόνια συνεργασίας!) και μου ανακοίνωσε την απόφαση του διευθυντή του σταθμού, στο εξής να σταματήσει η εκπομπή ''Αθέατα Περάσματα''. Δηλαδή, αν σας έπαιρνε τηλέφωνο η καθαρίστρια ''Ω! τίμιε πάτερ'', θα ήταν τόσο πολύ υποτιμητικό για το ''ύψος'' και την ''εμβέλεια'' ενός ιερέως, ως εσείς;
Ο Απόστολος Παύλος εκτιμούσε πολύ την δυνατότητα του λόγου και γι' αυτό παρακινούσε τον μαθητή του τον Τίτο, να καλλιεργεί τα ιερά γράμματα, που από μικρό παιδί μάθαινε, να εντρυφήσει περισσότερο στον αγιοπνευματικό λόγο των Θείων Γραφών, ώστε να διδάσκει πληρέστατα και με ασφαλή τεκμηρίωση τις Χριστολογικές εντολές. Ειδικά για τον Επίσκοπο συνιστούσε να διδάσκει ορθώς τα δόγματα της Πίστεώς μας, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τους διαφωνούντες, αλλά και το ποίμνιο πάλι να καθοδηγείται σωστά, ώστε να μην πέσει σε κακοδοξία και αίρεση. Συνεπώς, ο λόγος του ιερέα δεν πρέπει να είναι ''καλλωπιστικός'', γενικόλογος και ''ακαδημαικός'', τουναντίον να έχει σωτηριολογικές προεκτάσεις και να αποσκοπεί στη γνήσια και ορθοτομημένη, πνευματική ζωή.
Ο κ. ή π. Ανδρέας Κονάνος επένδυσε πολύ στον συναισθηματισμό του ακροατή του ή του αναγνώστη του, ''ωραιοποιώντας'' έναν ιδιοκατασκευασμένο και απνευμάτιστο θείο λόγο, παρουσιάζοντας έναν Χριστό υπερανεκτικό και δεκτικό στα πάντα, χωρίς διαπαιδαγωγικές εν Χριστώ παιδεύσεις, έναν Χριστό της γειτονιάς, του facebook και του διαδικτύου. Όλες αυτές οι ''τεθλασμένες'' και ''άοσμες'' από Ορθοδοξία και Πατερικότητα κατευθυντήριες γραμμές -επόμενο ήταν- να επιφέρουν και τον εκούσιο αποσχηματισμό του. Άφησε την ιεροσύνη για να ασχοληθεί με την διατροφολογία... Πολύ σωστά το λέει ο λαός μας: ''Όποιος κοιτάει συχνά ψηλά γκρεμοτσακίζεται…!''
Γράφει ο χρυσορρήμων Άγιος Ιωάννης στον ''Δ' Περί Ιεροσύνης Λόγο'' για τους ιερείς, πως ''Ου γαρ εις το τω Θεώ προσκρούειν δει κατακεχρήσθαι ταις παρά Θεού διδομέναις τιμαίς, αλλ' εις το μάλλον αρέσκειν αυτώ''. (PG 48, 662). Η κατάχρηση δηλαδή της Ιεροσύνης -η παραίτηση από αυτήν αποτελεί κατάχρηση- επιφέρει βαρύτατη τιμωρία σε αυτόν που προσέρχεται για να την δεχθεί. Ο π. Ανδρέας Κανόνας, ως ιερομόναχος επί εικοσαετίας, ασφαλώς και γνώριζε την βαρύτητα των όρκων του, όταν προσερχόταν στην τελετή της μοναχικής κουράς του. Το χειρότερο γι' αυτόν είναι, πως, ενώ τα γνώριζε, εν τούτοις τα αποποιήθηκε, σαν να μην αποτελεί ''Μυστήριο'' η Ιεροσύνη και απλώς επέστρεψε στον Δωροδότη Θεό, το δώρο που του χάρισε!
Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ορίζει την ακολουθία της κουράς, με την ''στιχομυθία'' αρχιερέα και προσερχομένου μοναχού, ως ''μυστήριο'' που παραδόθηκε από τον Χριστό μας. Στηριζόμενος στα γραφέντα υπό του Αγίου Διονυσίου αναιρεί τις ιδεοληψίες των πεπλανημένων, που πίστευαν, πως η μοναχική κουρά αποτελεί νεώτερο λειτουργικό κατασκεύασμα και ως εκ τούτου δεν μας παραδόθηκε. Γράφει: ''Πλανώνται, λοιπόν, όσοι υποστηρίζουν, ότι η τελετή του μοναχικού σχήματος είναι νεώτερη και, ότι δεν μας δόθηκε από το Σωτήρα ή τους αποστόλους του, διότι αποδείχθηκε, ότι αυτός που το παρέδωσε ήταν ο Χριστός ο Θεός μας και μετά οι μαθητές του, και ότι υπήρχε παραδεδομένο απ' αυτούς το μυστήριο της μοναχικής τελειώσεως και περιβολή σχήματος, διαφορετική από τα ενδύματα των κοσμικών''. ''Περί των ιερών τελετών'', ΝΕ', (PG 155,201 C-D).
Ο εκούσιος αποσχηματισμός του π. Ανδρέα Κονάνου -δυστυχώς- ήταν ''νομοτελειακά'' προβλέψιμος! Ο λόγος του δεν ήταν εκκλησιαστικός. Αντιθέτως ήταν μία λίαν αυτοεπαινούμενη και χαριεντισμένη προσλαλιά, που βάδιζε ανάμεσα στον ρομαντισμό της ''Belle Époque'', την καθ' ημάς προσφιλή, ''λαική'' φιλοσοφία του ενός, τον συναισθηματισμό που ηχούσε στο μικρόφωνο, μέχρι και την αυτοβιογραφική αναφορά του εκφωνούντος. Οι ομιλίες του -εν πολλοίς- ήταν η χαρά του κάθε Προτεστάντη! Αυτός ο προτεσταντικός εσμός, συνεπικουρούμενος από μια ιδιοφιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων κατάφεραν στον πρώην ιερέα το καίριο πλήγμα της συνέπειας της οίησης!
Γιατι η οίηση ήταν δεικτικά οφθαλμοφάνερη ανάμεσα στη μελωδία της μουσικής και στην αρεστότητα των λόγων, που περισσότερο ''χάιδευαν'' τ' αυτιά του αποδέκτη, παρά τον υποβοηθούσαν στο να γίνει κοινωνός της Ορθόδοξης εν Χριστώ ζωής. Ο κ. ή π. Ανδρέας δεν αποτελεί φαινόμενο της εποχής μας -ως ελέχθη- αλλά μέρος του φαινομένου που ονομάζεται Οικουμενισμός, όπου ο αναπόφευκτος υπερκορεσμός μιας ανούσιας και ευάρεστης, κοσμικής αγαπολογίας αναγάγουν την παροιμία ''τρεις λαλούν και τρεις χορεύουν'' σε παγκόσμιο δόγμα! Ενδεικτικό σημείο αναφοράς στην περιρρέουσα, εξατομικευμένη οίηση του ανδρός αποτέλεσε η αποπομπή του από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας, τον Ιανουάριο του 2014.
Τότε, που μέσω του ''ηγαπημένου'' facebook ανακοίνωσε, ως εξής την διακοπή συνεργασίας του με τον εν λόγω σταθμό: ''Πριν λίγο με πήρε τηλέφωνο η κοπέλλα που σηκώνει τα τηλέφωνα του ραδιοφώνου της Πειραϊκής Εκκλησίας (με τιμά που δεν το ανέθεσαν σε κάποια καθαρίστρια, μετά από τα 7 χρόνια συνεργασίας!) και μου ανακοίνωσε την απόφαση του διευθυντή του σταθμού, στο εξής να σταματήσει η εκπομπή ''Αθέατα Περάσματα''. Δηλαδή, αν σας έπαιρνε τηλέφωνο η καθαρίστρια ''Ω! τίμιε πάτερ'', θα ήταν τόσο πολύ υποτιμητικό για το ''ύψος'' και την ''εμβέλεια'' ενός ιερέως, ως εσείς;
Ο Απόστολος Παύλος εκτιμούσε πολύ την δυνατότητα του λόγου και γι' αυτό παρακινούσε τον μαθητή του τον Τίτο, να καλλιεργεί τα ιερά γράμματα, που από μικρό παιδί μάθαινε, να εντρυφήσει περισσότερο στον αγιοπνευματικό λόγο των Θείων Γραφών, ώστε να διδάσκει πληρέστατα και με ασφαλή τεκμηρίωση τις Χριστολογικές εντολές. Ειδικά για τον Επίσκοπο συνιστούσε να διδάσκει ορθώς τα δόγματα της Πίστεώς μας, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τους διαφωνούντες, αλλά και το ποίμνιο πάλι να καθοδηγείται σωστά, ώστε να μην πέσει σε κακοδοξία και αίρεση. Συνεπώς, ο λόγος του ιερέα δεν πρέπει να είναι ''καλλωπιστικός'', γενικόλογος και ''ακαδημαικός'', τουναντίον να έχει σωτηριολογικές προεκτάσεις και να αποσκοπεί στη γνήσια και ορθοτομημένη, πνευματική ζωή.
Ο κ. ή π. Ανδρέας Κονάνος επένδυσε πολύ στον συναισθηματισμό του ακροατή του ή του αναγνώστη του, ''ωραιοποιώντας'' έναν ιδιοκατασκευασμένο και απνευμάτιστο θείο λόγο, παρουσιάζοντας έναν Χριστό υπερανεκτικό και δεκτικό στα πάντα, χωρίς διαπαιδαγωγικές εν Χριστώ παιδεύσεις, έναν Χριστό της γειτονιάς, του facebook και του διαδικτύου. Όλες αυτές οι ''τεθλασμένες'' και ''άοσμες'' από Ορθοδοξία και Πατερικότητα κατευθυντήριες γραμμές -επόμενο ήταν- να επιφέρουν και τον εκούσιο αποσχηματισμό του. Άφησε την ιεροσύνη για να ασχοληθεί με την διατροφολογία... Πολύ σωστά το λέει ο λαός μας: ''Όποιος κοιτάει συχνά ψηλά γκρεμοτσακίζεται…!''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου