Το βιογραφικό βιβλίο του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, υπό τον τίτλο ''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'' Τόμος Α', αναφέρεται σε μία μεγάλη, πνευματική προσωπικότητα των καιρών μας, που κόσμισε θεάρεστα το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων από το 1924, έως σήμερα.
Επιλέξαμε -αποσπασματικά και μόνο- να μεταφέρουμε κάποιες παραθέσεις του βιβλίου, προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας, χωρίς να αλλοιώνεται ή και να παρερμηνεύεται ο σκοπός και το πνεύμα του συγγράμματος. Αντί ημετέρων σχολίων, καταγράφουμε από τον πρόλογο της έκδοσης, τα λόγια του κ. Ιωάννη Πολέμη, καθηγητή Βυζαντινής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, που μας εισάγει στην ορθόδοξη πνευματικότητα του σύγχρονου αυτού ομολογητή της Εκκλησίας μας.
''Στην εκατόχρονη μαρτυρική πορεία του το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων δεν αναζωογόνησε μόνο το τοπίο της καθόλου ορθοδοξίας, τόσο στην χώρα μας όσο και στην αλλοδαπή, αλλά ανέδειξε και μαρτυρικές και ομολογιακές μορφές, εφάμιλλες των παλαιών πατέρων, που αγωνίσθηκαν τον αγώνα τον καλό υπέρ της πατρώας πίστεως. Ανάμεσά τους αναμφίβολα ξεχωρίζει ο Μαγνησίας Χρυσόστομος, του οποίου την βιογράφηση ανέλαβε με ζήλο και ευσυνειδησία ο θεοφιλέστατος επίσκοπος ΓΟΧ Γαρδικίου κ. Κλήμης.
Πρόκειται για μία απόλυτα τεκμηριωμένη και αξιόπιστη εργασία, η οποία με γλαφυρότητα αποτυπώνει τον βίο ενός ομολογητού των ημερών μας. Σε κάθε σελίδα του βιβλίου ο αναγνώστης μπορεί να οσφρανθεί το πολύτιμο μύρο της αγίας πίστεώς μας, το οποίο τόσο γενναιόδωρα σκόρπισε στο πέρασμά του από την εφήμερη τούτη ζωή ο Χρυσόστομος Νασλίμης.
Ο θεοφιλέστατος Γαρδικίου προβάλλει τον ταπεινό ομολογητή επίσκοπο Μαγνησίας ως πρότυπο αγωνιστού και για τις ημέρες μας και για τους σκοτεινούς καιρούς που έρχονται. Είθε ο Κύριος να τον αξιώσει να μας δώσει σύντομα και τον δεύτερο τόμο της βιογραφίας αυτής, η οποία ίσως λειτουργήσει και ως παρότρυνση σε άλλους ερευνητές να καταγράψουν την αγία βιοτή και άλλων μορφών της αγωνιζομένης ορθοδοξίας.
Κάποιοι πρέπει να διασώσουν όποια στοιχεία υπάρχουν ακόμη για τον παπα-Γιάννη Φλώρο, τον παπα-Ευγένιο Λεμονή, τον Κυκλάδων Παρθένιο, τον Φυλής Κυπριανό και τόσους άλλους. Έτσι θα δημιουργηθεί σταδιακά ο νέος Συναξαριστής της πραγματικής ορθοδοξίας και της γνήσιας αγιότητος στον ταραγμένο εικοστό αιώνα''.
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
ΣΤ. Εισαγωγή στον ιερό Κλήρο των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
του Χρήστου (π. Χρυσοστόμου) Νασλίμη.
(συνέχεια)
Σε άλλη ενδιαφέρουσα περιγραφή περί της χειροτονίας του εις Πρεσβύτερον προβαίνει ο Αρχιμανδρίτης πλέον Χρυσόστομος Νασλίμης είκοσι ολόκληρα χρόνια αργότερα4, διότι το καλούσε η ανάγκη άρθρου σε δημόσιο διάλογο που διεξήγαγε κατά καιρούς με τους λεγομένους ''Ματαθαιϊικούς'', τους αποσχισθέντες διαδόχους του Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, οι οποίοι διά του πρωτοσυγκέλλου τους π. Ευγενίου Τόμπρου δημιουργούσαν δυστυχώς προβλήματα στην κανονική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος.
Ο δε καλώς κατηρτισμένος π. Χρυσόστομος Νασλίμης δεν δίστασε να αρθρώνει λόγο με παρρησία, όταν οι περιοστάσεις το καλούσαν επιτακτικά, σε αυτή δε την πτυχή της πολυσχιδούς δράσεώς του θα αναφερθούμε εκτενώς στον οικείο τόπο4α. Σε ένα κείμενό του λοιπόν μεταγενέστερο, χρειάσθηκε να ανατρέξει στα γεγονότα της χειροτονίας του, τα οποία περιγράφει γλαφυρά ως εξής:
''Κατά Ιούνιον του 1936, είχον προσκληθή εις Αθήνας όλα τα Παραρτήματα της Ελλάδος. Εκ βόλου κατήλθομεν εγώ και δύο έτεροι αντιπρόσωποι. Ο μακαρίτης Δημητριάδος Γερμανός ενδιεφέρετο ιδιαιτέρως διά την επαρχίαν του και επιθυμών να εγκαταστήση εις αυτήν κληρικό σταθερού φρονήματος και της εμπιστοσύνης του, με είχε καλέσει από πολλού διά να με χειροτονήση, αλλ' εγώ απέφευγον το φορτίον.
Όταν δε κατά την ως άνω εποχήν κατήλθον ως αντιπρόσωπος Βόλου εις Αθήνας, ευρέθην εντός των Γραφείων (Χαλκοκονδύλη 7) κυκλωμένος από Αρχιερείς, Ιερείς και πολλούς φίλους λαϊκούς, οίτινες πάντες ομοθυμαδόν ιδόντες με εζήτουν να δεχθώ την χειροτονίαν.
Παρά τις αντιρρήσεις μου διά το απαράσκευον [ανέτοιμον] διά μίαν τοιαύτην απόφασίν μου, πάντες μια φωνή μετ' επιβλητικότητος με υποχρέωσαν να ενδώσω και παύσω να αρνούμαι υπακοήν εις τας προτάσεις της Εκκλησίας. Τότε ευρεθείς ενώπιον ομηγύρεως διά μιας φωνής ζητούσης να είπω το ναι, υπεχώρησα.
Και αμέσως δι' αυτοκινήτου ο Δημητριάδος, ο πατήρ Ακάκιος και οι δύο συνοδοί αντιπρόσωποι με ωδήγησαν εις την Μονήν της Κερατέας [Παναγίας Πευκοϊατρίσσης], όπου εχειροτονήθην μέχρι και του βαθμού του Πρεσβυτέρου. Τόσον δε απαράσκευος ήμην διά μίαν ταύτην μεταλλαγήν βίου και εμφανίσεως, ώστε ολίγον πριν ή μεταβώ εις τα Γραφεία είχον ξυρισθή εις εν κουρείον του Πειραιώς΄
κατά δε την χειροτονίαν μου οι παρευρεθέντες Κληρικοί μου εδάνεισαν έκαστος ότι ηδύνατο, ζωστικόν, ράσον, σκούφον, ζώνην κλπ., τα οποία κατόπιν μου αφήρεσαν. Ο μακαρίτης Πρ. Φλωρίνης, εις τα Γραφεία, όταν εγώ επρόβαλλον αντιρρήσεις διά το απαράσκευόν μου, απευθυνόμενος προς τον Δημητριάδος είπεν: ''Άγιε Δημητριάδος, μη τον αφήνομεν να μας φύγη, αφού ήλθε πλησίον μας!'' Ο Βρεσθένης Ματθαίος παρευρέθη εις τας ώρας των χειροτονιών μου ψάλλων έξω του Βήματος και ήτο γνώστης των γενομένων.
Μετά δε την τελείωσιν των χειροτονιών μου μετά της συνοδείας μου επεστρέψαμεν εις Αθήνας και αμέσως κατηυθύνθημεν εις το ιερορραφείον του κ. Θεοδωροπούλου, όπου εκόπησαν τα ιερατικά μου ενδύματα. Επειδή όμως απητήθησαν ολίγαι ημέραι διά την ραφήν των, ηναγκάσθην να παραμείνω άνευ αυτών. Πλην μετά 40 μέρας ενεφανίσθην τέλειος καθ' όλα εις την δημοσιότητα, και δις μάλιστα μεταβάς εις την Μονήν της Κερατέας συνελειτούργησα μετά του Βρεσθένης''4.
Σημειωτέον, για την ιστορική ακρίβεια, ότι η χειροτονία του εις Πρεσβύτερον έγινε, σύμφωνα προς το ''Μητρώον Κληρικών Γ.Ο.Χ. και βιβλίον Μεταβολών και Δράσεως αυτών'' (εκ του Αρχείου των Γραφείων της Ιεράς Συνόδου) την 18.6.1936. πράγμα που τον καθιστά, εξ όσων γνωρίζουμε, ως τον πρώτο χειροτονηθέντα Κληρικό της Εκκλησίας μας μετά την προσχώρηση των Ομολογητών Ιεραρχών5.
Περί της χειροτονίας, υπάρχει σχετικό Πιστοποιητικό του Δημητριάδος Γερμανού (αρ. 180/9.2.1937 και επικυρωμένο επίσης την 6.10.1937), όπου αναγράφεται η προσαγωγή του εις Διάκονον την 17.6.1936 και εις Πρεσβύτερον την 18.6.1936, στην Ιερά Μονή Παναγίας Κερατέας Αττικής5α.
Επί της από 24.6.1936 επιστολής του π. Χρυσοστόμου Νασλίμη, η οποία αναφέρεται, όπως είδαμε, στο Πανελλήνιο Συνέδριο και στην χειροτονία του, ο λόγιος Μοναχός Αντώνιος Μουστάκας απάντησε την 8.7.1936 από την Σκήτη των Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους προς τον νεοχειροτονηθέντα6, όπου κατόπιν των χαιρετισμών αγάπης και σεβασμού, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά:
''Εχάρην μεγάλως διά την οπωσδήποτε επιτυχίαν του Πανελληνίου Παλαιοημερολογιτικού Συνεδρίου παρ' όλην την εμήν απαισιοδοξίαν, αλλά πολύ περισσότερον εχάρην διότι ένεκα του Συνεδρίου εκείνου μεταβάσα η Υμετέρα φίλη μοι Πανοσιολογιότης, εις Αθήνας, εκούσα άκουσα εδέχθη ή μάλλον ανέλαβε τον υψηλόν της Ιερωσύνης βαθμόν, τεθέντος ούτω του λύχνου επί της λυχνίας. Διότι επί τω ευχαρίστω τούτω γεγονότι έρχομαι να
Σας εκφράσω τα από καρδίας ειλικρινή συγχαρητήριά μου συνοδευόμενα μετά των πλέον διαπύρων ευχών, όπως και εν τω Τάγματι τούτω ευδοκιμήσητε, αλλά συντόμως επιβήτε και του αμέσως ανωτέρου βαθμού εν τω οποίω να διαπρέψητε, ώστε να δικαιώσητε τας ελπίδας και των συμμαρτυρησάντων και χειροτονησάντων, αλλά και αντάξια του ούπερ Σας εδόθη ονόματος...
Εγώ δε δεχόμενος τας αγίας ευχάς και ευλογίας Υμών, υποχρεούμαι να αντευχηθώ όπως φθάσητε αισίως εις την ανωτάτην βαθμίδα της ιεράς τούτης κλίμακος, ένθα ίσταται ο αγωνοθέτης Χριστός απονέμων τα έπαθλα τοις νομίμοις ενηθληκόσιν... Πάντες οι Ζηλωταί Πατέρες προς τους οποίους ανεκοίνωσα την ευχάριστον ταύτην πληροφορίαν, εχάρησαν μεγάλως και ηυχήθησαν καλήν υπομονήν και εις ανώτερα.
Εχάρησαν δε έτι μάλλον διότι ήρχισαν οι Σεβαστοί Αρχιερείς ημών ιερουργούντες και χειροτονούντες, οπότε υπάρχει ελπίς να παύση και η αντίδρασις των δαιμονοπλήκτων εκείνων [της ''Κοινότητος''] των εγειράντων τον πόλεμον κατά των αγίων Αρχιερέων μας με την φαινομενικήν πρόφασιν και δικαιολογίαν διατί δεν λειτουργούν οι Αρχιερείς.
Ήδη οπότε διά της αναλήψεως της Ιερωσύνης επλησίασες κάπως περισσότερον εις τους Αρχιερείς, προσπάθησον να ευρίσκεσαι εις τακτικωτέραν μετ' αυτών επικοινωνίαν, ενθαρρύνων αυτούς ίνα έχωσιν υπομονήν και μην απογοητευθώσιν εκ των πειρασμών αυτών όντων μάλλον εσωτερικών...
Έμαθον παρ' άλλων ότι επανεξεδόθη ''Η Φωνή της Ορθοδοξίας'' του Βαπορίδου7 ως όργανον των Αρχιερέων και του υπό του κ. Μπενηψάλτου Συμβουλίου, εφ' όσον ο ''Κήρυξ'' ευρίσκεται εις χείρας των Μάνεση, Γούναρη και Σία... Και μη παύσητε ενεργούντες ό,τι εξαρτάται παρ' Υμών ίνα μεταβληθή κάπως η σύνθεσις της Διοικήσεως του Κέντρου, και λάβωσι μέρος εις αυτήν και εξέχοντα μέλη των Παραρτημάτων.
Διότι ο Αγών αφορά γενικώς πάντας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, και όχι μόνον τους Αθηναίους και Πειραιείς αλληλοτρωγομένους διά τας πρωτοκκλησίας και ένεκα τούτου πληρώνονται τα σπασμένα της εμπαθείας των [από] ημάς τους μακράν του Κέντρου ευρισκομένους... Η πληροφορία Σας περί προσεχούς λύσεως του Παλαιοημερολογιτικού ζητήματος υπό της Κυνερνήσεως, έστω και διά λόγους πολιτικής σκοπιμότητος, με ηυχαρίστησε μεγάλως΄ και είθε από το στόμα Σου και στου Θεού τ' αυτί''6!
4. Βλ. ''Απάντησις εις τον Αιδ. Ευγ. Τόμπρον'', στο Περιοδ. ''Η Φωνή της Ορθοδοξίας'', αρ. φ. 225/9.1.1956, σελ. 2-3.
4α. Βλ. Κεφ. ΙΓ' παρόντος έργου: Αντιμετώπιση της Ματθαιϊκής αντικανονικότητος'' (σελ. 392-446).
5. Στον Επικήδειό του για τον εκλιπόντα Ιεράρχη Μαγνησίας Χρυσόστομο, ο τότε Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών (+2010), ανέφερε χαρακτηριστικά: ''Ως απόδειξις του υπερβολικού ζήλου [του] διά την πίστιν και την παράδοσιν εξ ων κατείχετο, προβάλλει το γεγονός, ότι πρώτος αυτός ηκολούθησε μετ' αυταπαρνήσεως τους εξελθόντας εις τον Αγώνα ημών Αρχιερείς, Δημητριάδος Γερμανόν, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον και Ζακύνθου Χρυσόστομον, εν έτει 1935, οτε το πρώτον ο Αγών ούτος της ευσεβείας έλαβε κανονικήν μορφήν Εκκλησίας και, πρώτος εκ των χειρών των εδέχθη το υψηλόν της ιερωσύνης αξίωμα, αποτελέσας την απαρχήν του ιερατείου της καθ' ημάς Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Διεκρίθη δ' έκτοτε μεταξύ του ιερού Κλήρου διαπρέψας ως ιδεολόγος Κληρικός, τύπος και υπογραμμό; γενόμενος των εμπιστευμένων αυτώ ψυχών'' (Περιοδ. ''Η Φωνή της Ορθοδοξίας'', έκτακτος έκδοσις, αρ. φ. 679/10.8.1973, σελ. 5).5α. Από το Αρχείον αυτού (Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος).
6. Επιστολή Μοναχού Αντωνίου Μουστάκα. Οι Επιστολές του π. Αντωνίου προς τον π. Χρυσόστομο είναι πάντοτε δακτυλογραφημένες και προσεγμένες στο ύφος τους.
7. Ο Ανδρέας Ν. Βαπορίδης (+1976), εκ Βογατσικού Μακεδονίας, ήταν από τους πρωτεργάτες της αντιδράσεως κατά της Ημερολογιακής Καινοτομίας του 1924 με αξιόλογη δράση (βλ. Περιοδ. ''Αρχείον του Ιερού Αγώνος'', τ. 1/Χειμώνας 2014-2015, σελ. 11-12). Ήταν ο Διαχειριστής και Εκδότης της ''Φωνής της Ορθοδοξίας'' στην πρώτη περίοδο κυκλοφορίας της το έτος 1928, που διήρκησε μόλις τρεις μήνες με δώδεκα κυκλοφορηθέντα αξιόλογα τεύχη (βλ. Περιοδ. ''Αρχείον του Ιερού Αγώνος'', τ.5/Α' Εξάμηνον 2017, σελ. 61-64), την οποίαν και παρέδωσε πρόθυμα στην υπηρεσία της Εκκλησίας μας, μέσω του Αγίου Πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Ως γνωστόν ''Η Φωνή της Ορθοδοξίας'' αποτελεί μέχρι σήμερα το επίσημο δημοσιογραφικό Όργανο της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Σειρά αποσπασμάτων από το βιβλίο του
Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973)
ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'',
τόμος Α', σελ. 128-135, Αθήνα 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου