Η μακαριστή Γερόντισσα Κυπριανή της Μονής των Αγίων Αγγέλων στις Αφίδνες της Αττικής ήταν μια σύγχρονη οσιακή μορφή, που στο πρόσωπό της ταυτιζόταν ολοκληρωτικά η ρήση του Χριστού μας '' αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''. (Ματθ. 18, 3). Η αείμνηστη Γερόντισσα ήταν εκ παιδιόθεν αφιερωμένη στον ηγαπημένο Νυμφίο της Χριστό, εκ του Οποίου πάντα περίμενε το κέλευσμα για την άσκηση στη μοναχική ζωή. Υπηρετώντας για μια εικοσαετία στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ως παιδαγωγός (1945-1967) με ταπείνωση και αυταπάρνηση, έλαβε την κλήση απ' τον Θεό μας με την συνάντηση που είχε για πρώτη φορά το 1971, με τον αείμνηστο πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό. Στο πρόσωπο του Μητροπολίτη, η λαϊκή ακόμη Πηνελόπη Αλεξοπούλου θα βρει τον Γέροντα αυτόν, που αναζητούσε επί χρόνια ολόκληρα, με τις προσευχές και τα αιτήματά της προς τον Θεό. Έτσι το 1971 αγοράσθηκε η έκταση που βρίσκεται σήμερα η γυναικεία Ιερά Μονή των Αγίων Αγγέλων, για να ακολουθήσει η Μοναχική κουρά της Γερόντισσας το έτος 1973, λαμβάνοντας το όνομα Κυπριανή! Το 1974, την Παρασκευή της Διακαινησίμου θα γίνει Μεγαλόσχημη Μοναχή, για να ενθρονιστεί το 1982, ως Καθηγουμένη σε ηλικία 74 ετών. Η Γερόντισσα Κυπριανή ήταν ένας ευώδης κήπος με διαλεχτά και μοσχομύρητα άνθη, ένας ορμητικός ποταμός συναισθημάτων που ξεχυνόταν αβίαστα ακόμη και με την σιωπή της! ''Ένιωθα'', έλεγε ως Μοναχή πλέον, ''ότι κρατοῦσα στα χέρια μου ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο ξέχειλα από αισθήματα... Και φοβόμουν πολύ να μην σκοντάψω... Ευτυχώς, βρέθηκε μπροστά μου ο Χριστός μας! ... Και έχυσα όλο το δοχείο επάνω Του''! Τον Ιούνιο του 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο για την μακαριστή Γερόντισσα, από τον Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό Β', που ενώ ήταν ημιτελειωμένο εδώ και χρόνια, η Αδελφότητα της Μονής εργάσθηκε με ζήλο και υπευθυνότητα για την ολοκλήρωσή του. Το βιβλίο χαίρει πλουσίων Χριστολογικών συναισθημάτων και μιας τόσο, ανυπέρβλητης πνευματικής γραφής, που ο αναγνώστης αισθάνεται να τον κατακλύζουν άρδην, ανείπωτα αισθήματα αγάπης, ταπείνωσης και ευγνωμοσύνης προς τον δωροδότη Χριστό μας. Με το σύντομο αυτό και πτωχό -καθόλα- εισαγωγικό σημείωμά μας θα περπατήσουμε μαζί -έστω και αποσπασματικά- την ''στενή και τεθλιμμένη οδό'', αλλά ταυτόχρονα και την περίλαμπρη, ευφρόσυνη ζωή της αείμνηστης Γερόντισσας Κυπριανής κατά το ''κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου. αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ' αυτόν, και αυτός ποιήσει'' (Ψαλμός 36, 4-5). Όσοι ευφρανθήκαμε από τον ανεξάντλητο πνευματικό της πλούτο, τις απλές -με υψηλά νοήματα- αστείρευτες διδαχές της, γινόμαστε προσευχητικοί ικέτες στον Χριστό μας να μας χαρίζει τέτοια μεγάλα, πνευματικά αναστήματα, που να μας γεμίζουν και να μας καθαίρουν από την πνευματική μας φτώχεια και τον εφάρματο και ανακόλουθο οδικό μας βίο. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Το θαύμα της Μεγάλης Αναμονής
Είχαν περάσει δέκα χρόνια από την ίδρυσι του Μοναστηριού μας...
Τα ασφαλή θεμέλιά του ήσαν οι πατρικές ευλογίες του πολυσεβάστου Πνευματικού μου, του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου (+1980), Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής στην Πάρο.
Οι εγκάρδιες ευχές του αποτελούσαν ανέκαθεν τον ουράνιο πλούτο και τον ανεξάντλητο θησαυρό της Αδελφότητάς μας. Από το 1961, έτος ιδρύσεως της Μονής μας, οι Άγιοι Μάρτυρες Κυπριανός και Ιουστίνα άρχισαν να φιλοξενούν στο λιμάνι τους, στην Φυλή Αττικής, εκείνες τις ψυχές που ζητούσαν την ειρήνη του Θεού μακρυά από την κοσμική σύγχυσι.
Ας έχη δόξα η Άχραντος Μητέρα του Θεού μας, η όντως Ζωοδόχος Πηγή, για τα ρείθρα των ευλογιών Της, τα οποία καταρδεύουν το Μοναστήρι μας.
Το 1971 οι ευλογίες Της αυξήθηκαν περισσότερο. Ήταν το έτος της γνωριμίας μου με την γνήσια δούλη του Θεού Πηνελόπη Αλεξοπούλου, την μετέπειτα Κυπριανή Μοναχή και Καθηγουμένη της Μονής των Αγίων Αγγέλων στις Αφίδνες Αττικής.
Εκείνη την περίοδο, η φιλανθρωπία του Κυρίου μας με ωδήγησε ως προσκυνητή σε ένα Ησυχαστήριο της Αττικής. Ήταν το Γυναικείο Μοναστηράκι της Ευαγγελίστριας, στο Μικροχώρι Καπανδριτίου, ανατολικά από τις Αφίδνες.
Στον οίκο αυτό της Θεοτόκου συνάντησα για πρώτη φορά την Πηνελόπη Αλεξοπούλου. Από την Πηγή της Ζωής και πάλι μία μεγάλη ευλογία... Ήταν τότε 63 ετών... Φαινόταν όμως πολύ νεώτερη... Στο φωτεινό της πρόσωπο ήταν διάχυτη μία παιδική αθωότητα...
Το μειλίχιο και ευγενικό μειδίαμά της είχε κάτι το αγγελικό... Το σεμνό και καθαρό βλέμμα της ήταν αντικατόπτρισμα μιας καρδιάς αγνής και ειρηνικής... Τα λόγια της, ταπεινά και μετρημένα, μαρτυρούσαν μία ωριμότητα ασυνήθιστη...
Ζούσε σαν Μοναχή σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Εν τούτοις, η καρδιά της δεν αναπαυόταν... Ήταν σταθερά και αμετακίνητα προσανατολισμένη στην ζωή της αφιερώσεως στον Θεό... Με έναν τρόπο όμως πλήρη και απόλυτο... Και οπωσδήποτε σύμφωνο με την αγιασμένη Πατερική μας Παράδοσι.
Η φλόγα που έκαιγε μέσα της δεν την είχε αφήσει ποτέ, από τα νεανικά της ακόμη χρόνια, να συνάψη τον οποιονδήποτε φίλαυτο δεσμό με τον κόσμο... Είχε διαρκή την αίσθησι, ότι ανήκε αποκλειστικά στον μοναδικό Νυμφίο της Χριστό...
Κάθε τυχόν ηθελημένη αναβολή της αφιερώσεως θα αποτελούσε γι' αυτήν ένα είδος απιστίας προς Εκείνον. Αναζητούσε λοιπόν πάντοτε, ιδιαίτερα όμως μετά την συνταξιοδότησί της κατά το έτος 1967, τον Δρόμο των Ασκητών... Το Κοινόβιο που θα την ανέπαυε...
Τον πνευματικό εκείνον Νυμφαγωγό, ο οποίος θα την ωδηγούσε στην παστάδα της μοναχικής ζωής. ''Τίς δώσει μοι πτέρυγας ωσεί περιστεράς και πετασθήσομαι και καταπαύσω; Ιδού εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμω''...
Επισκεπτόταν διάφορα Μοναστήρια... Προσευχόταν και ανέμενε με πίστι και υπομονή να γίνη το θέλημα του Θεού. Η αναμονή της αυτή ήταν έλλογη, καρπός βαθειάς σοφίας. Εγνώριζε πολύ καλά τι σημαίνει γνήσια υποταγή... Τί απαιτήσεις έχει η ολοκληρωτική εναπόθεσις της υπάρξεως στον Θεό διά μέσου του πνευματικού Πατέρα και Οδηγού...
Ποιό είναι το βάθος της υπακοής και σε τι αποβλέπει... Ποιές είναι οι απαιτήσεις της πραγματικής Αφιερώσεως, η οποία είναι συνώνυμη με την Πίστι και την Αυταπάρνησι, με τον Σταυρό και την Θυσία... Η απόφασις για μια τέτοια ζωή και μάλιστα στην ηλικία της, δεν ήταν ποτέ δυνατόν να αποτελή προιόν ενός επιπόλαιου ενθουσιασμού...
Ήταν πολύ ώριμη και είχε μεγάλη πνευματική πείρα, ώστε να διακρίνη τα πράγματα. Άλλωστε, εδώ και μισό περίπου αιώνα, εβίωνε ζωηρά την Μεγάλη αυτή Αναμονή... Επρόκειτο κυριολεκτικά για ένα θαύμα: δεν έπαυσε ούτε στιγμή να αναμένη!...
Προκαλεί όμως μεγάλη πράγματι έκπληξι όχι μόνο η μακρά Αναμονή της ευλογημένης Πηνελόπης, αλλά και ο τρόπος της Αναμονής, ο οποίος είναι οπωσδήποτε ενδεικτικός μιας φιλόθεης και θεοφιλούς ψυχής.
Είχε καθιερώσει την ευλαβή συνήθεια να τιμά ιδιαιτέρως το θαύμα της ιάσεως του Παραλυτικού, κατά την Τετάρτη Κυριακή από του Πάσχα. Εκείνη την ημέρα, παρακαλούσε με δάκρυα τον Θεό για να την λυπηθή και να της αποκαλύψη κάποιον Γέροντα, ο οποίος θα την έβαζε στην ''Κολυμβήθρα'' της Μοναχικής Ζωής:
''Κύριέ μου, ο παραλυτικός τριάντα οκτώ χρόνια περίμενε άνθρωπο... Και ήλθες Εσύ... Εγώ τον ξεπέρασα... Και ακόμα Σε περιμένω...'' Αργότερα, η σεβαστή Γερόντισσα Κυπριανή, αναπολώντας την περίοδο αυτή, της Μεγάλης Αναπνοής, περιέγραφε με δάκρυα την αγωνία και την ελπίδα και την προσδοκία μιας περίπου πεντηκονταετίας...
Ήταν μια μακρόχρονη καθυστέρησις, για την οποία δεν έφερε ευθύνη... Και για την οποία δεν παραπονέθηκε ποτέ... Είχε βαθειά εμπιστοσύνη στον Νυμφίο της, ο Οποίος είχε τους λόγους Του να καθυστερή...
Τελικά, η συνάντησίς μου με την τότε Πηνελόπη Αλεξοπούλου στο Ησυχαστήριο της Ευαγγελίστριας, κατά το έτος 1971, ήταν αποφασιστικής σημασίας για πολλά πράγματα.
Ανεξάρτητα από τις σκέψεις και τα αισθήματα της ευλογημένης αυτής δούλης του Θεού και εκτός από την σημασία που είχε γι' αυτήν η πνευματική εν Χριστώ συγγένειά μας, η οποία εγκαινιάσθηκε εκείνη την ημέρα, προσωπικά εξακολουθώ να αισθάνωμαι ανάξιος απέναντι στην δωρεά αυτή του Θεού.
Δεν άργησα να αισθανθώ, ότι ο Κύριός μας είχε κάποιο σχέδιο... Και ώφειλα, χωρίς καμμία μικρόψυχη ταπεινολογία και φυγοπονία, να γίνω ''συνεργός'' του Θεού...
Με αυτομεμψία και συντριβή, έπρεπε να δεχθώ όχι μόνο την δωρεά, δηλαδή την γνωριμία μου με μία σπάνιας αρετής προσωπικότητα, αλλά να δεχθώ, με υπακοή και εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού, έναν πρόσθετο σταυρό...
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β':
''Γερόντισσα Κυπριανή,
Της Μονής των Αγίων Αγγέλων ο επίγειος άγγελος (1908-2000)'',
έκδοση α',
Ιεράς Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
σελ. 29 - 34, Ιούνιος 2020.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου