ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2020

''Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ''. 20 ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ


 


Μέρος 2ον


Η αγρυπνία


Όταν πρόκειται ν' αρχίσεις την εργασία της αγρυπνίας και για να γίνει δεκτή η προσευχή σου στο Θεό, θα κάμεις τα εξής: Πρώτα θα γονατίσεις και μετά θ' αρχίσεις την προσευχή σου, αφού προηγουμένως σφραγίσεις την καρδιά σου και τα μέλη σου με τον ζωοποιό τύπο του σταυρού. Κατόπιν θα καθίσεις λίγη ώρα με σιωπή, έως ότου ηρεμήσουν οι αισθήσεις σου και οι λογισμοί σου. Ύστερα απ' αυτά θα υψώσεις τα χέρια και την καρδιά προς τον Κύριο και θα Τον παρακαλέσεις να δυναμώσει την πνευματική σου ασθένεια, για να γίνει δεκτή η προσευχή της αγρυπνία σου. Τα λόγια της προσευχής σου ας είναι τα ακόλουθα:


''Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός μου, Συ που φροντίζεις για όλη την κτίση, σου είναι γνωστά τα πάθη μου και η αρρώστια της φύσης μου. Γνωρίζεις πόσο αδύναμος είμαι και πόσο εύκολα Σ' εγκαταλείπω και κάνω το κακό. Κύριε, λυπάμαι γι' αυτό. Το αναγνωρίζω. Αμαρτάνω σε Σένα που μ' έσωσες και έχυσες το πανάγιό Σου αίμα πάνω στον Σταυρό. Είμαι ένας ταλαίπωρος που με χτυπάει ο σατανάς από παντού. Πού να καταφύγω Κύριε; Στους ανθρώπους; Μα κι αυτοί είναι αδύνατοι. Εσύ είσαι ο Δυνατός. ο Ισχυρός. Η δύναμή Σου είναι μεγάλη.


Εσύ λοιπόν αγαθέ, που γνωρίζεις την ασθένεια της φύσεώς μου και μ' ενισχύεις στην αδυναμία μου, φύλαξέ με από τις ταραχές των λογισμών που μου φέρνει ο σατανάς. Κατάστειλε τα πάθη μου, που με κατακλύζουν όπως τα κύματα τον ναυαγό, και αξίωσέ με να προσευχηθώ απερίσπαστος από κάθε γήινο, πονηρό και φθαρτό. Νέκρωσε τις κακές μου επιθυμίες και αφαίρεσε από μέσα μου κάθε κακό, ώστε να γευθώ τη γλυκύτητα της αγρυπνίας που θα κάνω για να ενωθώ μαζί Σου''.


Η νυκτερινή προσευχή πρέπει να γίνεται ελεύθερα, με τη συνείδηση ότι επιτελούμε σπουδαίο πνευματικό έργο για την ψυχή μας. Είναι μεγάλη ευλογία και ψυχική ευφροσύνη να συνομιλεί κανείς όλη την νύκτα με τον Θεό. Και είναι καλύτερα να παραλείψουμε κάτι από τους ψαλμούς, παρά να τα πούμε όλα γρήγορα και να μην τα καταλάβουμε. Αν κατά την ώρα της νυκτερινής προσευχής σου κρυφομιλήσει ο λογισμός, λέγοντάς σου ''πέστα λίγο γρήγορα'', γιατι έχεις μεγάλο αγώνα να διανύσεις'', μην τον ακούσεις, γιατι προέρχεται από τον σατανά που θέλει να μας κλέψει τον καρπό της προσευχής. Κι αν συνεχίσει να σ' ενοχλεί, εσύ περισσότερο με μεγαλύτερη δύναμη να προσεύχεσαι στον Κύριο. Κι αν πάλι σε πολεμήσει, τότε να γονατίσεις και να προσευχηθείς με τα παρακάτω λόγια:


''Χριστέ μου, δεν έχω σκοπό να Σου πω ωραία και πολλά λόγια. Το μόνο που θέλω είναι να μ' ελεήσεις. Να καταλάβω την αμαρτωλότητά μου. Να γνωρίσω την ελεεινότητά μου. Θέλω να φθάσω κοντά Σου. Δείξε μου τον δρόμο της αρετής. Οδήγησέ με, κι εγώ πρόθυμα θα Σ' ακολουθήσω. Κύριε, ελέησέ με τον αμαρτωλό και ανάξιο δούλο Σου''. 


Μ' αυτά τα λόγια θα υποχωρήσει ο πειρασμός και θα νικήσει ο Χριστός, ο οποίος δέχεται με πολλή χαρά των προσευχή εκείνων που προσεύχονται την νύχτα. Η προσευχή της νύχτας είναι μια θυσία. Την ώρα που η φύση μας ζητάει τον ύπνο και όλος ο κόσμος κοιμάται, ο άνθρωπος της προσευχής σκέφτεται ότι περισσότερα απ' όλα έχει αξία η προσευχή. Όχι ότι ο Θεός δεν δέχεται την προσευχή της ημέρας, αλλά γιατι η προσευχή της αγρυπνίας είναι θυσία του ύπνου. Αν κουρασθείς την ώρα της αγρυπνίας, μην απελπισθείς. Αυτό θα το εκμεταλλευθεί ο κακομήχανος διάβολος και όπως κρυφομίλησε στην Εύα και την παρέσυρε, έτσι θα σου πει και σένα:


''Φτάνει πια! Τόσες ώρες προσεύχεσαι. Δεν βλέπεις που δεν μπορείς να σταθείς όρθιος;'' Εσύ στα δόλια ψιθυρίσματα του διαβόλου θ' απαντήσεις με το όχι. Όχι, δεν σταματώ! Ας είμαι κουρασμένος. Και αν η γλώσσα μου δεν μπορεί να προσευχηθεί, η καρδιά μου βρίσκεται μαζί με τον Θεό''.


Την ώρα αυτή του πειρασμού χρειάζεται ''εγρήγορση'', γιατι ο σατανάς χτυπάει με μανία, γνωρίζοντας το κέρδος που θα έχουμε από την αγρυπνία είτε αυτή είναι μικρή είτε είναι μεγάλη. Ένας άγιος, σαράντα ολόκληρα χρόνια, προσευχόταν με τα ακόλουθα λόγια: ''Εγώ μεν Κύριε, ως άνθρωπος ήμαρτον, συ δε ως Θεός συγχώρησον''. Και όταν έλεγε τα λόγια αυτά έκλαιγε συνέχεια. Είτε ευχαριστώντας είτε παρακαλώντας είτε δοξολογώντας, να προσεύχεσαι όσο μπορείς όρθιος όλη τη νύχτα και ο μισθός σου θα είναι μεγάλος.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
''Η Άσκηση στη Ζωή μας'' 
Είκοσι κείμενα για την Ορθόδοξη Πνευματική Ζωή 
βασισμένα στους Ασκητικούς Λόγους του Αββά Ισαάκ του Σύρου
έκδοση της Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής, 2006, σελ. 13 - 16.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF