Στα 1993 έπεσε στα χέρια μας το -αφηγηματικά- συγκλονιστικό βιβλίο του μακαριστού πλέον Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ιεροσολυμίτη ''Ο Όσιος Παρθένιος ο Χίος (1815-1883)'', Ιεροσόλυμα 1975. Πρόκειται για ένα εκπληκτικής συγγραφής ''Συναξάρι'' ενός πολύ μεγάλου Αγίου, που η πνευματική του ψυχοφέλεια ''αναδύεται'' -κατά κυριολεξία- από την αρχή της ανάγνωσης, έως το τέλος. Παρουσιάζεται συντριπτικά φοβερή η μεταστροφή του Οσίου στον Μοναχισμό, με αφορμή τον πρόωρο θάνατο μιας νέας κοπέλας, που ως λαικός ακόμη, μετά από κάποιο ταξίδι επέστρεφε στο νησί προκειμένου να την νυμφευθεί. Εκεί συγκλονισμένος από την πληροφορία του θανάτου της αποφασίζει μία νύχτα να την επισκεφθεί στο νεκροταφείο, όπου λίγες -μόλις- ημέρες πριν είχε ταφεί. Ανοίγει τον τάφο της προκειμένου να την ''αποχαιρετήσει'' για ύστατη φορά και βλέποντας το σώμα της σε προχωρημένη σήψη, να το τρώνε τα σκουλήκια της γης και να αναδύεται μια ανυπόφορη δυσοσμία, κάθεται όλη την νύχτα και κλαίγοντας φιλοσοφούσε την ύπαρξη, αλλά -πολύ περισσότερο- τον μετά θάνατον προορισμό του ανθρώπου! Το τροπάριο από τους Μακαρισμούς της Νεκρώσιμης ακολουθίας ''εξέλθωμεν και ίδωμεν εν τοις τάφοις, ότι γυμνά οστέα ο άνθρωπος, σκωλήκων βρώμα και δυσωδία και γνώμεν τις ο πλούτος, το κάλλος, η ισχύς και η ευπρέπεια...'' ταίριαζε εκείνη την ώρα. Έτσι -αν και πολύ πιστός εκ παιδιόθεν- αποφασίζει την επομένη ημέρα να προσέλθει ως Μοναχός στην Νέα Μονή Χίου και αργότερα στην Ιερά Μονή του Αγίου Μάρκου, την οποία έχτισε εξ αρχής. Τα θαύματα που επιτέλεσε στο όνομα του Χριστού μας ήταν πολλά και θαυμαστά, όπως και η καθημερινή Χριστολογική του βιοτή, εντρυφώντας με ταπείνωση και αυταπάρνηση στην άσκηση και τον πνευματικό αγώνα. Προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας προβαίνουμε στην ηλεκτρονική μεταφορά του συγκεκριμένου βιβλίου σε συνέχειες, επικαλούμενοι τις ευχές και ευλογίες του Οσίου, με την ελπίδα να διαβασθεί από τους περισσοτέρους προς δόξαν Θεού, κατά το του Παύλου: ''Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε''. Προς Κορινθίους Α, Ι' (10) 28-33. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
ΜΕΡΟΣ 7ον
Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΙΣΜΟΥ
Μια μέρα οι μοναχοί τον είδαν να ατενίζη τον ουρανό εκστατικός σαν τους προφήτες του Παλαιού Ισραήλ. Εννόησαν ότι κάτι έβλεπε. Δεν τον ενόχλησαν. Βρισκόταν πίσω από το μοναστήρι. Μετά όταν συνήλθε, τα δάκρυα στα μάτια Του έτρεχαν βροχή, ενώ εδιηγείτο πως είδε ένα μαύρο σύννεφο να περιέρχεται και να σκεπάζει την Χώρα και τα μαστιχόχωρα. Το μαύρο σύννεφο στα βορειόχωρα δεν πήγε.
Μεγάλο κακό έλεγε θα γίνη, μεγάλος σεισμός. Μετά απ' αυτό μια νύκτα ο άγιος προσευχόταν περίλυπος μέσα στο δάσος. Έλεγε με δάκρυα στα μάτια του ''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με''. Είχε κρεμάσει συγχρόνως όπως πάντα - ένα μεγάλο σιδερένιο σταυρό στον λαιμό Του για να θυμάται - έλεγε - τις αμαρτίες Του. Μια φωνή επιβλητική και βροντερή ακούγεται μέσα στο δάσος - σαν αστραπή, σαν βροντή με ανθρώπινους φθόγγους - ενώ αστράφτει ένας φωτεινός Σταυρός στον ουρανό: -Παρθένιε δεν θα σου αποκρύψω, ότι η Χίος η Πατρίδα σου θα καταστραφή. Τρομερός σεισμός θα την συγκλονίση. Τίποτα δεν θα μείνη όρθιο και τίποτα δεν αλλάζει στην βουλή μου, που από τον δούλο μου δεν απέκρυψα.
Από την ώρα εκείνη ο Άγιος Παρθένιος άρχισε να προειδοποιή τους προσκυνητές ότι θα γίνη σεισμός. Ήλθε η ώρα που ο Θεός του αποκάλυψε ότι θα γίνη μέρα Κυριακή, μία το μεσημέρι, 22 Μαρτίου - στην μνήμη του Αγ. Βασιλείου Επισκόπου Αγκύρας, είπε η θεία φωνή. Αυτό ο Άγιος το προέλεγε από τον Σεπτέμβριο του 1880. Ο κόσμος είχε ξεσηκωθή. Όλοι με φόβο έβλεπαν να πλησιάζη ο καιρός αν και ο Μάρτιος ακόμη αργούσε.
Σας το λέω - έλεγε ο άγιος - για να μετανοήσετε, αλλή και για να προφυλαχθήτε την μέρα εκείνη. Πριν από τον μεγάλο σεισμό του Μάρτη θα γίνη μικρός σεισμός σύντομα. Στον πρώτο σεισμό μην φοβηθήτε. Στον μεγάλο - στον σεισμό του Μάρτη - όλοι θα κλάψουμε. Αυτά έλεγε στους προσκυνητές. Όλοι οι κάτοικοι του νησιού ήξεραν την προφητεία. Είχαν μάλλον τρομοκρατηθή. Βλέποντας αυτό ο Τούρκος Διοικητής - ήτο άλλος απ' αυτόν που εθεράπευσε την σύζυγό του - εξορίζει για την προφητεία τον Όσιο στην Σμύρνη.
Ενώ αποβιβαζόταν ο Άγιος στο καράβι για την εξορία, γύρισε και είπε στους χριστιανούς που έλεγαν απαρηγόρητοι για την εξορία του: - Μην κλαίτε, γρήγορα θα με φέρουν πίσω. Ο Διοικητής με εξόρισε και δεν θα βρίσκομαι στον πρώτο σεισμό. Τον σεισμό του Μάρτη να φοβηθήτε, τον πρώτο σεισμό που θα γίνη τώρα μην φοβηθήτε. Πριν προλάβη το καράβι να φθάση στην Σμύρνη για τον τόπο της εξορίας, η Χίος άρχισε να δονείται. Αλλά όλοι είχαν εμπιστοσύνη στα λόγια του Αγίου. Ήταν ακόμη Σεπτέμβριος. Ο Άγιος είπε στον σεισμό του Μάρτη, ότι περιμένει όλους ο όλεθρος και η καταστροφή.
Έτσι δεν εφοβούντο ακόμη. Ο λαός σαν σε επανάστασι πραγματική ξεσηκώθηκε και ζητούσε ο αγιασμένος καλόγερος να ξαναγυρίση στην Χίο. Έτσι ο Διοικητής υπεχώρησε στο αίτημα ενός ολοκλήρου λαού και ανεκάλεσε τον άγιο από την εξορία. Αυτά όμως διαδόθηκαν και στην Σμύρνη. Κάποιος καλόγερος στην Χίο - έλεγαν - προφήτευε ότι θα γίνη σεισμός μεγάλος τον Μάρτη στην Χίο και σύντομα μικρός σεισμός. Ο Τούρκος Διοικητής τον εξόρισε, αλλά ο πρώτος σεισμός που είπε, έγινε πριν προλάβει να φθάση στον τόπο εξορίας - καθώς έλεγε.
Τότε θα γίνη και του Μάρτη, έλεγαν. Τα έμαθε και ο Δεσπότης της Σμύρνης. Ήταν ημέρα που η εξορία είχε ανακληθή μετά την επαλήθευσι του πρώτου μικρού σεισμού και ο Όσιος ετοιμαζόταν να έλθη στην Χίο. Μα ο Δεσπότης της Σμύρνης είπε: - Δεν πειράζει, ας έλθη να τον δω και γω, να δω τι άνθρωπος είναι επειδή άκουσα πολλά γι' αυτόν. Όταν πήγε στον Δεσπότη εκείνος ερώτησε τον Άγιο. -Γιατί σε έφεραν εδώ; -Γιατι ήμουν κακοκέφαλος, απήντησε με ταπείνωσι ο Άγιος. Αφού έμεινε λίγο μαζί με τον Δεσπότη, ο οποίος κατάλαβε το μεγαλείο του Οσίου, ο Όσιος έφθασε στην Χίο.
Χιλιάδες λαού μετά την επαλήθευσι του πρώτου σεισμού, που έγινε συγχρόνως με την εξορία του Αγίου στην οποία απεστάλη, επειδή ο Άγιος προεφήτευσε τον σεισμό που είχε πια επαληθεύσει περίμεναν τον άγιο στην προκυμαία της Χίου. Με δάκρυα στα μάτια τον υποδέχθηκαν. Δεν τολμούσαν να τον κοιτάξουν. Εκείνος γύριζε σαν νικητής, σαν θριαμβευτής, σαν άγιος. Πίστευε όμως ότι η νίκη είναι του Θεού και η δόξα μόνο του Θεού και έσκυβε κάτω το κεφάλι από ταπείνωσι. Άλλοι έκαναν τον Σταυρό τους και άλλοι γονάτιζαν καθώς Εκείνος περνούσε.
Οι μήνες πέρασαν μετά την εξορία και ο Μάρτιος πλησίαζε. Ο Άγιος προφήτευε ότι τον Μάρτιο θα γινόταν ο μεγάλος σεισμός. Κατά τον Μάρτιο του 1881 η προφητεία είχε διαδοθή σε όλη την Χίο. Δεν είχε απομείνει και μικρό παιδί που να μην την ξέρη. Κατά τις τελευταίες μέρες ο κόσμος τράβηξε στα βουνά. Πολλοί επίστευσαν ακράδαντα στον λόγο του Αγίου. Πολλούς πάλι ο Άγιος συνεκέντρωσε για να τους προφυλάξη στο μοναστήρι του.
22α Μαρτίου 1881, ώρα 1 μεσημέρι, η γη της Χίου άρχισε να τρέμη. Τα δένδρα σφύριζαν. Οι τοίχοι έπεφταν σαν να ήταν από χαρτί και σπαρακτικές κραυγές ακούγονταν μέσα από τα ερείπια. Εδώ και κει άνοιγαν σχισμές στην γη και χανόταν και κείνοι που κατέφευγαν στα χωράφια. Ο Όσιος Παρθένιος με δάκρυα στα μάτια προσηύχετο... ''απόστησον αφ' ημών Κύριε την οργή Σου...''. Η γη έτρεμε κάτω από τα πόδια του και ο ίδιος δεν μπορούσε να στηριχθή ''απόστησον την οργήν Σου Κύριε...''. Σε λίγο όλη η Χίος ήταν ένα απέραντο νεκροταφείο μόνο ερείπια και πτώματα υπήρχαν και ζωντανοί που έκλαιγαν τους προσφιλείς των.
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου