ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020

ΕΝΑ ΕΞΑΙΣΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΣΩΤΗΡΗ ΤΖΟΥΜΑ



''Ιδού πως εόρτασε το ιστορικό ΟΧΙ
ένας Επίσκοπος που …
δεν έχει τα εχέγγυα
που θέλουν οι σύγχρονοι υποκριτές οι οποίοι κρύβουν
την ασχετοσύνη και την ανικανότητα τους πίσω από
τον όρο Αποστολική Διαδοχή!
Ευκαιρία να μας δείξουν όλοι
το πως εόρτασαν και τι έκαναν την επέτειο
του Ιστορικού ΟΧΙ!''.



Όταν η κακότητα και το κόμπλεξ είναι αντιστρόφως ανάλογο από το μπόι μας ….


του Σωτήρη Μ. Τζούμα 


Αίσθηση προκάλεσε πριν μερικές βδομάδες το παράδειγμα του Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Συμεών, ο οποίος φέρθηκε ως καλός Σαμαρείτης, όταν στα όρια της Μητροπόλεώς του τραυματίστηκε σε τροχαίο «αδελφός» του –όπως τον απεκάλεσε- Επίσκοπος των ΓΟΧ.


Εκ διαμέτρου αντίθετος, Επίσκοπος νησιωτικής περιοχής- απέναντι από τα Μικρασιατικά παράλια- ο οποίος αντί να προσανατολίζεται και να παρεμβαίνει με κηρύγματα ενθαρρυντικά, αφυπνιστικά, ενωτικά ως όφειλε, αναλίσκεται σε λογίδρια του… ύψους του, χτυπώντας ανελέητα κληρικούς των ΓΟΧ της περιοχής του. Και δεν επιτίθεται μόνο σε αυτούς. Αλλά και προς τους κληρικούς της Μητροπόλεως του οι οποίοι ούτε να τον ακούσουν δεν θέλουν.


Πήγε του Αγίου Ιακώβου στον ομώνυμο ναό της επαρχίας του και δεν μίλησε για το χάλι μας και για την απουσία της Εκκλησίας από τα προβλήματα του λαού, αλλά θέλησε να βγάλει προς τα έξω τα προσωπικά του απωθημένα. Με πληροφόρησαν αρκετοί εκ του εκκλησιάσματος ότι στην ομιλία που έκανε κατά την λειτουργία, εκτός των άλλων ομίλησε περί Αποστολικής Διαδοχής και κατέληξε στους…. παλαιοημερολογίτες ότι είναι ένα τίποτα, ανίεροι, που στερούνται της Χάριτος του Κυρίου.


Πολύ λυπήθηκα. Και λυπήθηκα φίλοι μου ξέρετε γιατί; Γιατί ο Επίσκοπος αυτός ποιμαίνει έναν λαό που δεν έχει φανατισμούς. Ο προκάτοχος του πέρασε μια ζωή μαζί με τους θρησκευόμενους του νησιού χωρίς να ενοχλήσει και να προσβάλει κανέναν! Αντιθέτως τους ενθάρρυνε να κάνουν την δουλειά τους και να προσφέρουν πάντα με αγάπη στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Και έρχεται τώρα αυτός και ταράζει τη ζωή κάποιων ανθρώπων με απαράδεκτο τρόπο.


Δεν έχουν έγκυρα Μυστήρια είπε, οι παλαιοημερολογίτες! Όλα είναι άκυρα. Μπορεί να έχουν σεβαστούς παπάδες, συνέχισε με ύφος Οικουμενικής Συνόδου, αλλά να μην πηγαίνετε σε αυτούς διότι είναι ανίεροι, δίχως Αποστολική Διαδοχή. Αφού θέλει να παριστάνει τον ξερόλα ο Άγιος γιατί δεν μας λέει για ποιο λόγο υπάρχουν σήμερα και γιατί υπάρχουν οι παλαιοημερολογίτες.


Και αν είναι τόσο τολμηρός και το σηκώνει ο οργανισμός του ας έλθει να κουβεντιάσει μαζί μας τα της Αποστολικής Διαδοχής για να αρχίσει να ψάχνεται για την δική του υπόσταση και κανονικότητα! Τί κάνει αλήθεια την Αποστολική Διαδοχή; Μήπως η σφραγίδα και τα προεδρικά διατάγματα; Κάθε άλλο! Αυτά δεν θα μετρήσουν ενώπιον του Θεού τη μέρα της κρίσεως! Ο Κύριος θα μας ρωτήσει για τα έργα μας και τι αγγίζουν τα δάκτυλά μας! Και αν μπορέσουμε να τα απαντήσουμε άφοβα όλα αυτά τότε μπορούμε να ελπίζουμε!


Ομολογώ πως το συμβάν αυτό στο νησί με στενοχώρησε! Ισως γιατί θυμάμαι έντονα το πως συμπεριφέρθηκε ο Σεβ. Φθιώτιδος στον τραυματισθέντα αδελφό του παλαιού! Η αντιπαραβολή με χαλά! Και λέγω ότι πρόκειται για διαφορά δύο κόσμων, εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους... Και είναι θέμα προς επισήμανση και διδαχή: το πως φέρθηκε ο Φθιώτιδος στον τραυματισμένο και πως ο άλλος ο κοντός, με τα κόμπλεξ και τις αδολεσχίες του προς ανθρώπους του παλαιού της επαρχίας του που δεν τον πείραξαν!


Ένας σοφός και Άγιος Γέροντας, ο π. Θεόφιλος Ζησόπουλος της ΛΥΔΙΑΣ, ο οποίος ανήκει πια στην θριαμβεύουσα Εκκλησία, είχε παλαιομερολογίτες που τον επισκέπτονταν για συζητήσεις, προβληματισμούς και συμβουλές. Αυτός λοιπόν ο Άγιος και ξεχωριστός Γέροντας έλεγε ότι ο Κύριος στην Κρίση «δεν θα ψάχνει στον λαιμό μας αν φέρουμε ταμπελάκι με το (νούμερο) 13 ή όχι. Θα ρωτήσει αν ποιήσαμε έλεος, αν δείξαμε αγάπη, αν συμπαρασταθήκαμε στους αδελφούς μας που πάσχουν…». Αλλά πρέπει να έχεις ήθος για να τα λες αυτά! Και ασφαλώς να μην είσαι υποκριτής!

Λύσαμε βλέπετε όλα τα άλλα θέματα στην Εκκλησία μας και επιλέξαμε την κατάλληλη εποχή (sic) για να επιτεθούμε στους Επισκόπους των ΓΟΧ, πολλοί εκ των οποίων αγωνιούν και αγωνίζονται με θάρρος και ομολογιακό φρόνημα για το ποίμνιό τους. Και κάνουν πράγματα που δεν κάνουν οι Ιεράρχες της επισήμου Εκκλησίας, οι οποίοι φόρεσαν τις μάσκες, έκρυψαν τα πρόσωπα και κάθισαν στην άκρη για να …μην φαίνονται! Είναι προτιμότερο κάποιοι Επίσκοποι να σταματήσουν τις αδολεσχίες και τα επιθετικά φληναφήματα γιατί το μόνο που θα επιτύχουν είναι να απομακρύνουν τους πιστούς και να τους οδηγήσουν σε άλλες ποίμνες.

Ας αποφασίσουν να κηρύξουν μετάνοια, ως ποτέ «τη Νινευί», ας καταναλίσκουν την φαιά τους ουσία στην εφαρμογή του θελήματος του Θεού και ας στρέψουν τα βέλη τους εναντίον των εχθρών της αμωμήτου πίστεώς μας και προς κάποιους εθνομηδενιστές και πατριδοκάπηλους, που αποφάσισαν τον αφανισμό της Ελλάδας. Αλλά ο Θεός δεν θα τους κάνει χάρη!

Κάναμε έναν Χριστιανισμό στα μέτρα μας. Καλός ο Χριστός όταν χορταίνει τους πέντε χιλιάδες… Καλός ο Χριστός όταν θεραπεύει τους “κακώς έχοντας”… Καλός ο Χριστός όταν μας χαρίζει το θαύμα…!Καλός ο Χριστός μας όταν μας δίνει αυτό που ζητάμε. Αλλά “εισάγει κενά δαιμόνια” και είναι “άδικος Θεός” όταν παίρνει το φραγγέλιο, όταν ζητάει συγκυριναίους, όταν μας κερνάει από το ποτήριό Του, όταν παιδαγωγεί…!

Ιδού πως εόρτασε το ιστορικό ΟΧΙ ένας Επίσκοπος που …δεν έχει τα εχέγγυα που θέλουν οι σύγχρονοι υποκριτές οι οποίοι κρύβουν την ασχετοσύνη και την ανικανότητα τους πίσω από τον όρο Αποστολική Διαδοχή! Ευκαιρία να μας δείξουν όλοι το πως εόρτασαν και τι έκαναν την επέτειο του Ιστορικού ΟΧΙ!


Ιστολόγιο ''ΕΞΑΨΑΛΜΟΣ''

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF