Η μακαριστή Γερόντισσα Κυπριανή της Μονής των Αγίων Αγγέλων στις Αφίδνες της Αττικής ήταν μια σύγχρονη οσιακή μορφή, που στο πρόσωπό της ταυτιζόταν ολοκληρωτικά η ρήση του Χριστού μας '' αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''. (Ματθ. 18, 3). Η αείμνηστη Γερόντισσα ήταν εκ παιδιόθεν αφιερωμένη στον ηγαπημένο Νυμφίο της Χριστό, εκ του Οποίου πάντα περίμενε το κέλευσμα για την άσκηση στη μοναχική ζωή. Υπηρετώντας για μια εικοσαετία στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ως παιδαγωγός (1945-1967) με ταπείνωση και αυταπάρνηση, έλαβε την κλήση απ' τον Θεό μας με την συνάντηση που είχε για πρώτη φορά το 1971, με τον αείμνηστο πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό. Στο πρόσωπο του Μητροπολίτη, η λαϊκή ακόμη Πηνελόπη Αλεξοπούλου θα βρει τον Γέροντα αυτόν, που αναζητούσε επί χρόνια ολόκληρα, με τις προσευχές και τα αιτήματά της προς τον Θεό. Έτσι το 1971 αγοράσθηκε η έκταση που βρίσκεται σήμερα η γυναικεία Ιερά Μονή των Αγίων Αγγέλων, για να ακολουθήσει η Μοναχική κουρά της Γερόντισσας το έτος 1973, λαμβάνοντας το όνομα Κυπριανή! Το 1974, την Παρασκευή της Διακαινησίμου θα γίνει Μεγαλόσχημη Μοναχή, για να ενθρονιστεί το 1982, ως Καθηγουμένη σε ηλικία 74 ετών. Η Γερόντισσα Κυπριανή ήταν ένας ευώδης κήπος με διαλεχτά και μοσχομύρητα άνθη, ένας ορμητικός ποταμός συναισθημάτων που ξεχυνόταν αβίαστα ακόμη και με την σιωπή της! ''Ένιωθα'', έλεγε ως Μοναχή πλέον, ''ότι κρατοῦσα στα χέρια μου ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο ξέχειλα από αισθήματα... Και φοβόμουν πολύ να μην σκοντάψω... Ευτυχώς, βρέθηκε μπροστά μου ο Χριστός μας! ... Και έχυσα όλο το δοχείο επάνω Του''! Τον Ιούνιο του 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο για την μακαριστή Γερόντισσα, από τον Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό Β', που ενώ ήταν ημιτελειωμένο εδώ και χρόνια, η Αδελφότητα της Μονής εργάσθηκε με ζήλο και υπευθυνότητα για την ολοκλήρωσή του. Το βιβλίο χαίρει πλουσίων Χριστολογικών συναισθημάτων και μιας τόσο, ανυπέρβλητης πνευματικής γραφής, που ο αναγνώστης αισθάνεται να τον κατακλύζουν άρδην, ανείπωτα αισθήματα αγάπης, ταπείνωσης και ευγνωμοσύνης προς τον δωροδότη Χριστό μας. Με το σύντομο αυτό και πτωχό -καθόλα- εισαγωγικό σημείωμά μας θα περπατήσουμε μαζί -έστω και αποσπασματικά- την ''στενή και τεθλιμμένη οδό'', αλλά ταυτόχρονα και την περίλαμπρη, ευφρόσυνη ζωή της αείμνηστης Γερόντισσας Κυπριανής κατά το ''κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου. αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ' αυτόν, και αυτός ποιήσει'' (Ψαλμός 36, 4-5). Όσοι ευφρανθήκαμε από τον ανεξάντλητο πνευματικό της πλούτο, τις απλές -με υψηλά νοήματα- αστείρευτες διδαχές της, γινόμαστε προσευχητικοί ικέτες στον Χριστό μας να μας χαρίζει τέτοια μεγάλα, πνευματικά αναστήματα, που να μας γεμίζουν και να μας καθαίρουν από την πνευματική μας φτώχεια και τον εφάρματο και ανακόλουθο οδικό μας βίο. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
( α π ό τ ο π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο )
Είχε γίνει με τον καιρό ο φύλακας άγγελος όλων... Δεν εφρόντιζε μόνον... Η μέριμνά της αγκάλιαζε και τους οικείους των ασθενών... Και όλο το προσωπικό του Νοσοκομείου. Η καρδιά της απέκτησε μια υπερφυσική ευρυχωρία... Στο ήρεμο λιμάνι της αγάπης της εύρισκαν όλοι ανακούφισι, παρηγορία και ασφάλεια. Το κλίμα στον Ερυθρό Σταυρό εκείνη την περίοδο ήταν πολύ αυστηρό και σσκληρό...
Οι Αδελφές, αποθαρρυμένες και προβληματισμένες, ζητούσαν καταφύγιο. Η ευλογημένη Πηνελόπη, μία προσωπικότης με πολλές ευαισθησίες, με έναν εσωτερικό κόσμο πολύ πλούσιο, βαθειά καλλιεργημένη και καταρτισμένη, γεμάτη γλυκήτητα και ευγένεια, ανοικτόκαρδη και ευχάριστη, συνάμα όμως και αγγελικά σεμνή, αναδείχθηκε και αναγνωρίσθηκε ως το ναυαγοσωστικό του Νοσοκομείου. Ποτέ δεν έκρινε τους άλλους...
Με τους Προισταμένους της δεν συμφωνούσε πάντοτε... Προτιμούσε όμως την εν γνώσει σιωπή και την προσευχή. Οικονομούσε διακριτικά τις ιδιοτροπίες των ασθενών... Εκάλυπτε τις ελλείψεις και τς αδυναμίες των άλλων Αδελφών... Ήταν άγρυπνη και αεικίνητη... Με το φωτεινό της μειδίαμα, ήταν παρούσα παντού για να φέρη ένα ουράνιο μήνυμα... Για να μεταβάλη την λύπη σε αισιοδοξία, την ανησυχία σε γαλήνη...
Ένας επίγειος άγγελος... Ένας ουράνιος άνθρωπος... Αθόρυβα και χωρίς να το επιδιώκη, είχε κερδίσει την αγάπη, την εκτίμηση και τον σεβασμό όλων... Από όλες ξεχώριζε... Και όλοι την ξεχώριζαν... Η αγνή δούλη του Θεού, συνεπαρμένη από την θεία αγάπη, δεν συγκρατούσε το ξεχείλισμα της καρδιάς της... Η φιλαδελφεία της ενσαρκωνόταν καθημερινά με ποικίλους τρόπους. Δεν ελησμονούσε ποτέ, ότι ο πλησίον έχει πρωτίστως ανάγκες πνευματικές...
Προέχει η θεραπεία της ψυχής. Τα διάφορα βιβλία της Εκκλησίας μας ήσαν οι αχώριστοι σύντροφοί της... Αντέγραφε με ζήλο και επιμέλεια ο,τιδήποτε οικοδομητικό εύρισκε... Κατόπιν, το έδιδε στις Αδελφές, τους νοσοκόμους και τους αρρώστους, για να ωφεληθούν και αυτοί. Προκειμένου οι ασθενείς να αισθάνωνται περισσότερο καθαρά και άνετα, άλλαζε τα σεντόνια συχνότερα από ό,τι προέβλεπε το πρόγραμμα. Επεδίωκε σταθερά να διακονή εκείνους, τους οποίους άλλες Αδελφές απέφευγαν... Σημείωνε ποιοι ήταν δύστροποι...
Και εξυπηρετούσε αυτούς πρώτους, για να είναι ευχαριστημένοι και να ειρηνεύουν. ''Πήγαινα'', έλεγε αργότερα, ''κατά προτίμησι στους ηλικιωμέμους... Ήξερα ότι στα μικρά παιδιά πηγαίνουν όλοι...''. Πολύ εντυπωσιακή ήταν η τακτική της να σκεπάζη τους άλλους... Ως υπεύθυνη, ήταν υποχρεωμένη να λογοδοτή για την κατάστασι των διαφόρων τμημάτων του Νοσοκομείου και να υποδεικνύη τους υπευθύνους για τυχόν λάθη και ελλείψεις... Η αγάπη όμως συνηθίζει να ενεργή αντίστροφα από το ''γράμμα του νόμου'':
όταν κατά τον έλεγχο διαπίστωνε πράγματι κενά και παραλείψεις, ετακτοποιούσε μόνοι της τα πράγματα, ώστε να υπογράφη πάντοτε ότι ευρέθησαν όλα εν τάξει. Κάποια φορά, ένας ιατρός της εζητούσε επίμονα να του κατονομάση την υπεύθυνη Αδελφή για ένα λάθος... Η σοφή Πηνελόπη ήθελε να αποφύγη τον πειρασμό... Τότε, είπε νοερώς την ευχή: ''Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!...''... Αμέσως εκτύπησε το τηλέφωνο... Απάντησε εκείνη... Ο ιατρός δεν είχε χρόνο να περιμένη...
Έφυγε άπρακτος. Η Νύμφη του Χριστού έλαμπε μέσα στο Φως της Αγάπης όλο και περισσότερο. Καθώς η υψοποιός αγάπη την ωδηγούσε πλησιέστερα στον Νυμφίο της, η πνευματική της ομορφιά συνεχώς αυξανόταν... Μία αγγελική αθωότης ξεχείλιζε από την καρδιά της και ήταν διάχυτη στην μορφή της... Φαινόταν πολύ νεώτερη ενώ πλησίαζε τα 60... Η θεοποιός αγάπη, ο τρίτος πολύτιμος λίθος στο πνευματικό της διάδημα, είχε καταστήσει την καθαρή καρδιά της πηγή των μυστηρίων του Καινού Αιώνος.
Ως ''φρόνιμος παρθένος''
Τα χρόνια κυλούσαν... Από το 1945 έως το 1967, οπότε απεχώρησε από τον ''Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό'' ως Τμηματάρχης Β', η Χριστοφώτιστη Πηνελόπη ανέμενε... Διατηρούσε άσβεστη την φλόγα της Μεγάλης Αναμονής με το ευλογημένο λάδι της ταπεινώσεως, της αγάπης και της αγνότητος. ''Τις δώσει μοι πτέρυγας ωσεί περιστεράς και πετασθήσομαι και καταπαύσω;...''.
Δεν ήταν ικανοποιημένη και αναπαυμένη πλήρως... Ζητούσε και προσδοκούσε κάτι ακόμη υψηλότερο. Εκ πρώτης όψεως φαινόταν να την είχε κερδίσει η εγκόσμια αφιέρωσι και δράσι. Εν τούτοις, η αγνή και ταπεινή καρδιά της φλεγόταν συνεχώς από τον πόθο για την ολοκληρωτική αφιέρωσι... Για το Αγγελικό Πολίτευμα των Μοναχών. Βεβαίως, κατά το διάστημα αυτό, εβίωνε τον κοινοβιακό τρόπο ζωής, όχι μόνον στην πληρότητα και την γνησιότητα ενός Μοναχικού Κοινοβίου, σύμφωνα με τους κανόνες και τα πρότυπα της Πατερικής Παραδόσεως. Διαρκώς ποθούσε και αναζητούσε την γνήσια τροφή, την απαλή πνευματική τροφοδοσία.
Αυτή η έμπονι αναζήτησι, το ιδιότυπο τούτο μαρτύριο της συνειδήσεως, συνέβαλε αποφασιστικά, ώστε να μην κυριευθή από το δεινό πάθος της ραθυμίας. Ως φρόνιμος παρθένος, ήταν σε διαρκή εγρήγορσι... Εβίαζε συνεχώς τον εαυτό της για να μη νυστάξη... Άγρυπνη, ανέμενε τον γλυκήτατο Νυμφίο της... Το λάδι στο λυχνάρι της ποτέ δεν ωλιγόστευε... Ανανέωνε ακατάπαυστα το νεανικό της Όραμα για την Έρημο με την μελέτη των ιερών Κειμένων, την εγκάρδια προσευχή και την κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων.
Οι εξωτερικές δραστηριότητες της πολύμορφης Διακονία της στο Νοσοκομείο δεν την εμπόδιζαν να καλλιεργή τον εσωτερικό άνθρωπο, να αυξάνη την εν Χριστώ γνώσι, να έχη διαρκή μνήμη Θεού. Δεν παρέλειπε να εισέρχεται συχνά στο ένδοθεν ταμείον... Εκεί, στην καρδιά, ευρίσκεται η ουρανοδρόμος κλίμαξ... Η άνοδός της βαθμηδόν οδηγεί στην όλο και βαθύτερη οικείωσι με τον Θεό, στους Μυστικούς Γάμους.
''Δεσποινίς Αλεξοπούλου, Σας βλέπω να μεταλαμβάνετε συχνά...'', της έλεγε με απορία η κα Μεσολωρά. ''Αδελφή Διευθύνουσα, αυτό με βοηθάει να είμαι έτοιμη...'', απαντούσε με σεμνότητα η Πηνελόπη. ''Λέω στον εαυτό μου: ''Τώρα θα κοινωνήσης... Πρέπει να είσαι προσεκτική...''. Και όταν κοινωνήσω, λέω πάλι: ''Τώρα κοινώνησες... Πρέπει να προσέχης...''. Ο πόθος της για την συχνή Θεία Μετάληψι ήταν ανέκαθεν διακαής και ποτέ δεν μειώθηκε...
Το ιερό τούτο Μυστήριο αποτελούσε το κέντρο την ζωής της και την ανεξάντλητη πηγή ουράνιας ζωής... Από κει έπινε μέχρι τέλους της επίγειας πορείας της, προκειμένου να ενισχυθή, να ανανεωθή και να αναρριπίση την φλόγα του θείου έρωτος. Στο Μοναστήρι ως έμπειρη πλέον πνευματική Οδηγός, έλεγε στις εν Χριστώ θυγατέρες της: ''Όπως το παιδί λαχταράει το γάλα της μητέρας του, αγκαλιάζοντας το στήθος της, έτσι και μεις πρέπει να κρεμώμαστε κάτω από το Άγιο Ποτήριο!...''.
Είναι πολύ ενδεικτικό της πνευματικής εγρηγόρσεως της Ευλογημένης, αλλά και του μοναχικού φρονήματος, το οποίο καλλιεργούσε, το εξής γεγονός. Μία συνάδελφός της, η Σταυρούλα Παπαμικρούλη, είχε μεταβή για ένα διάστημα στην Αμερική για εκπαίδευσι. Όταν επέστρεψε, είχε την ευγενή καλωσύνη να φέρη διάφορα δώρα για τις συναδέλφους της.
Στην σεμνή Πηνελόπη προσέφερε ένα φόρεμα... Το χρώμα ήταν ωραίο και της ταίριαζε πάρα πολύ. Μετά από μικρό διάστημα, η ευαίσθητη δούλη του Θεού διεπίστωσε, ότι άρχιζε να έχη συμπάθεια στο ωραίο πράγματι φόρεμα αυτό. Τότε, φρόντισε να απαλλαγή από τον πειρασμό αυτό... Ή το ψαλλίδισε ή το έδωσε... Ήθελε να είναι ελεύθερη!...
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β':
''Γερόντισσα Κυπριανή,
Της Μονής των Αγίων Αγγέλων ο επίγειος άγγελος (1908-2000)'',
έκδοση α',
Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
σελ. 90 - 95, Ιούνιος 2020.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου