''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΡΑΠΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ ΤΟΥ ΡΙΟΥ'' ΑΛΕΞΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

''Με το προφητικό του χάρισμα διείδε τα σχέδια
των δυτικών και Άγγλων να ενισχύσουν την ιδέα
 ώστε ως επιτακτική ανάγκη να επανασυσταθεί το
εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη και αργότερα να
ανεγερθεί ο Ναός του Σολομώντα, όπως διαφημιζόταν
 και σε εφημερίδες της τότε εποχής, σημειώνει δε, ότι
γι' αυτό και οι εβραίοι είχαν γίνει συμμέτοχοι του
 ιερόσυλου φόνου του οικουμενικού πατριάρχη το 1821.
Για τους σκοτεινούς σκοπούς αυτούς, σημειώνει, κίνησαν
εμμέσως μέσω της Γαλλίας και με τρόπους απόκρυφους
και μυστικούς, τη συνωμοσία κατά του έθνους''.

Για τους πρωτομάρτυρες του μετακαποδιστριακού κράτους της Βαυβαροκρατίας

Όταν το 2008 κυκλοφόρησε το βιβλίο του καθηγητή Αλεξίου Παναγοπούλου ''Κοσμάς Φλαμιάτος και Παπουλάκος στις Φυλακές Αράπη του Ρίου'', θεωρήσαμε την έκδοσή του, ως εκπληκτική συγκυρία, για τα δεινά που θα ακολουθούσαν την πτωχοποίηση της χώρας (2009) και του αυτοεγκλεισμού του έθνους στους χρηματοπιστωτικούς δουλέμπορους της Δύσης. Για έναν καθόλου παράδοξο τρόπο, η ενθύμηση και υπόμνηση των πρωτομαρτύρων του μετακαποδιστριακού κράτους Κοσμά Φλαμιάτου και Παπουλάκου ήρθαν έτι μια φορά να διαφωτίσουν και να επισημάνουν την τεκτονική δρομολόγηση αυτού του εθνικού προτεκτοράτου, που πάντοτε δεμένο στο άρμα της Εσπερίας ακρωτηριαζόταν ανεξάντλητα μπροστά στον ορθολογισμό της και αποσυντίθετο από τις φαύλες, νεωτεριστικές αιρέσεις της. Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε και το εφαλτήριο κίνητρο για την αναδημοσίευση του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά ''Φωνή Ορθόδοξος και σπουδαία'' μετά εμβριθούς σχολιασμού του και της σύνδεσής του με την σημερινή επικαιρότητα εδώ. Ο συγγραφέας του βιβλίου μας θύμισε ακόμη, αυτό που έλεγε σε κάποια χρονική στιγμή ο μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, πως ''στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών μας δίδασκαν, πως ο Φλαμιάτος ήταν περίπου ένας φονταμελιστής, και να, σήμερα, που ο ίδιος δικαιώθηκε για όσα είπε και κυρίως για όσα προείδε''! Και ο κ. Αλέξιος Παναγόπουλος, πλην της επεξηγηματικής εξιστόρησης του έργου του Κοσμά Φλαμιάτου συνέδεσε συμπληρωματικά το Χθες με το Σήμερα για να αποκαλυφθεί περίτρανα η μεγαλειώδης... ταυτοπροσωπία του! Δηλαδή, το πώς ο Μοναχός Κοσμάς (από το 1849 ακόμη) ομιλούσε ήδη για ''εποχή του Αντιχρίστου'' και για τις επίβουλες μεθοδεύσεις αυτής της Εσπερίας, που με το δεκανίκι της Μασονίας, δημιουργούσε ένα κράτος ορθολογιστικό, εθνικό και αποορθοδοξοποιημένο. Ένα επαρχιακό κράτος, στο οποίο οι πολιτικοί εκλέγονται με την άδεια της Μασονίας, οι κρατούντες εκκλησιαστικοί ταγοί ''εξαϋλώνονται'' πνευματικά μέσα από τον αιρετικό ερμαφροδιτισμό του Οικουμενισμού και ένας λαός που στο σύνολό του φυγοδικεί στις εγκόσμιες -δυτικού τύπου- υλιστικές απολαύσεις και μόνο. Αυτά τα οποία ζούμε σήμερα, ως κοινωνικός, ανθρωποκεντρικός μετασχηματισμός και ως αλλοιωμένη κρατούσα Εκκλησία, ο Μοναχός Κοσμάς τα είχε προβλέψει επακριβώς: την δημοσιουπαλληλοποίηση του Κλήρου, την δημιουργία της Ιονίου Ακαδημίας μέχρι και την Θεολογική Σχολή της Χάλκης, ως ''παιδευτήρια αλλοτρίων δογμάτων της Εσπερίας'', την εισβολή της Αγγλοκρατίας με την εισαγωγή του αγγλοσαξωνικού πολιτικού μοντέλου, την επιβολή του όρκου σε υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες και την αλλοίωση της Εκκλησίας μέσω του ''συγχρωτισμού'' της με τα αιρετικά κατασκευάσματα της Δύσης. Ένα δεύτερο σημείο του πονήματος του βιβλίου του κ. Παναγοπούλου υπενθυμίζει ακόμη, πως ο γνήσιος ζηλωτισμός των πρωτομαρτύρων του μετακαποδιστριακού κράτους εν γένει είναι ''κατ' επίγνωσιν'' και ουχί ανεπίγνωστος, καθώς ο Μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος στιγμάτιζε με παρρησία τα κακώς κείμενα, κινούμενος από έναν ορθόδοξο ευπρεπισμό και μία πνευματική κοσμιότητα, που παρασάγγας απέχει σήμερα από τον φασισμό της εμμονικής ιδεοληψίας και του ανερυθρίαστου, ''πεζοδρομιακού'' λόγου. Σήμερα δυστυχώς, η αντίδραση στις επιβουλές του Καίσαρος -πυκνά-συχνά- μετουσιώνεται και ερμηνεύεται με έναν απίστευτο λεκτικό τραμπουκισμό και μία επηρμένη εξαλλοσύνη, εκεί, όπου ο εκκλησιαστικός λόγος υπολείπεται. Αυτές οι πρακτικές -βεβαίως- συνιστούν μία απερίγραπτη και αντιεκκλησιαστική εκ δεξιών πλάνη, πείθοντας τους ίδιους, τους καθοδηγούμενους ''δεσμώτες'' της, πως η διαμαρτυρία ακόμη και στα της Πίστης χωρεί ακόμη και τις ύβρεις! Εν κατακλείδι, η κοινωνική επικαιρότητα, που με τόση εκπληκτική πρόρρηση και ευσυνειδησία προέβλεψαν οι Κοσμάς Φλαμιάτος και Παπουλάκος (και όχι μόνο) απαιτεί την Χριστολογική διαχείρισή της και το ανυπέρβλητο εκκλησιαστικό ήθος της. Η Ιστορία που διαχρονικά πάντοτε -δυστυχώς- επαναλαμβάνεται: μεταξύ του Καίσαρα και του Χριστού πολλοί επιλέγουν -ασυνείδητα- τον Βαραββά!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΡΑΠΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ ΤΟΥ ΡΙΟΥ''

(Απόσπασμα)

Η μνήμη είναι το ιστορικό μεγαλείο της λήθης. Το σύνθημα ανήκουμε στην δύση είναι ένα καλό πολιτικό σύνθημα επιλογής, αλλά δίχως να συγχέουμε τα ιερά και τα όσια της καθ' ημάς αντατολής.

Μπροστά στο έγκλημα της εθνικής διαστροφής, οι φιλοκαλικοί πατέρες λαϊκοί και κληρικοί αντιστάθηκαν σθεναρά, γι' αυτό ο Μακρυγιάννης χαρακτηρίσθηκε σχιζοφρενής και επικίνδυνος για την δημόσια τάξη και ασφάλεια. Δεν είναι ο ίδιος, λένε, κάποιοι πονηρά σκεπτόμενοι, στα ''Απομνημονεύματα'' και στα ''Οράματα'' δήθεν είναι άλλος.

Αλλά ψεύδονται γιατι ο Μακρυγιάννης είναι παντού ο ίδιος, δεν άλλαξε χρώματα, δεν ήταν καιροσκόπος, ήταν ευεργέτης για το Έθνος και όχι επικίνδυνος ή προδότης. Θα σάπιζε στα μπουντρούμια σαν τον Φλαμιάτο, εάν δεν τον έσωζε η Χάρη του Θεού και οι Άγιοι με τους οποίους συνομιλούσε προσευχόμενος45.

Το μετακαποδιστριακό κράτος ή αλλιώς δαιμονιώδες προτεκτοράτο της εσπερίας, θέλησε να σκοτώσει σωματικά και ηθικά τους πρωτομάρτυρες του Ελλαδικού κράτους, ώστε να εξαφανιστούν τα ίχνη τους, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, γι' αυτό τους χλεύασε, τους διαπόμπευσε, τους ταπείνωσε άχρι θανάτου. Η θρησκεία βρίσκεται πάντοτε στο προσκήνιο των προς συζήτηση συνταγματικών ρυθμίσεων τόσο παλαιοτέρων όσο και νεωτέρων, αλλά οι ίδιοι τύποι ανθρώπων μας οδηγούν να επιλέγουμε τυράννους46.

Να διευκρινίσουμε ότι για την ημερομηνία τελευτής του Κοσμά Φλαμιάτου, υπάρχει μια σύγχυση, μεταξύ Απριλίου και Ιουλίου, ο Κωνσταντίνος Οικονόμου47 ο εξ Οικονόμων αναφέρει ότι ότι ο Κοσμάς Φλαμιάτος κλείσθηκε σε υγρή φυλακή του φρουρίου της Πάτρας στις 21 Μαϊου 1852, δίχως να μας προσδιορίζει ότι κατόπιν μεταφέρθηκε στο κάστρο αράπη του Ρίου, μέσα εκεί στην δυσφορία και μολυσμένη φυλακή του φοβερού κάστρου του αράπη,

το οποίο από το 1831 είχε μετατραπεί σε σε δυσβάστακτο κάτεργο των πάλαι ποτέ αγωνιστών για την ελευθερία της πατρίδας, εκεί θλιβόμενος και κακουχούμενος, εγκαταλελειμένος από κάθε ιατρική φροντίδα εκοιμήθη στις 9 ή 19 Ιουλίου, σύμφωνα με τον Κων. Οικονόμου και με το σχόλιο της εφημερίδας ''Αιών'' αρ. 1277 και 1290.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι εκοιμήθη μήνα Απρίλιο, αυτό μάλλον δεν τεκμηριώνεται. Για το κάστρο του Ρίου μιλά και ο Τάσος Γκριτσόπουλος στην Θ. Η. Ε. και ο Κωνσταντίνος Σαρδελής, στο πόνημά του, ότι εκεί στάλθηκε για λίγο και ο Παπουλάκος.

Πιθανόν εκεί είχαν αποφασίσει να κλείσουν όλους τους συνεργάτες του Φλαμιάτου για να τους αφήσουν εγκαταλελειμμένους στην δυσωδία και απόγνωση δίχως ιατρική βοήθεια, ώστε να περάσει ο καιρός και να αποθαρρυνθούν ή να πεθάνουν από τις κακουχίες ή να τον δηλητηριάσουν, όπως ειπώθηκε, και κατόπιν δίχως δίκη, όπως και έγινε στις 4 Σεπτεμβρίου να εκδώσουν τόσο δόλια ένα δικαστικό βούλευμα ώστε να χαρακτηρίζουν το δήθεν έγκλημα της καθοσιώσεως ως απλό πλημμέλημα.

Ο Κων. Οικονόμου χαρακτηρίζει τον Φλαμιάτο ''άνθρωπο του Θεού, Θεοφιλή, πολύαθλον και αθλητήν του Χριστού'', απ' αυτόν εμπνεύστηκε και ο Ιγνάντιος Λαμπρόπουλος (ο διδάσκαλος του ιδρυτή της αδελφότητας θεολόγων της ''Ζωής'' του Ευσέβιου Ματθόπουλου).

Η ύπουλη πολιτική των Άγγλων τεκτόνων είχε σκοπό να μειώσει το ελεύθερο ορθόδοξο φρόνημα της Επτανήσου.

Η πολιτικοθρησκευτική κρίση στην εποχή του Φλαμιάτου συνοδευόταν και από την μεθοδική εμπλοκή των μασόνων σε όλη την Μεσόγειο, Τουρκία και Μέση Ανατολή48.

Ενώ όσα τότε έγραφε έχουν απόλυτη και τελεία εφαρμογή και επικαιρότητα στις πλήρεις ταραχής και σύγχυσης αποκαλυπτικές ημέρες μας,

γιατι με προφητικό χάρισμα προείδε με ακρίβεια την σημερινή πραγματικότητα και κατάσταση, τις ραδιουργίες των σκοτεινών δυνάμεων εις βάρος της Ορθοδοξίας και του Ελληνικού Έθνους μέσω της ξένης επιβουλής, όπως την περιγράφει στο έργο του:

''Φωνή Ορθόδοξος και σπουδαία, περιεκτική πολλών γνώσεων και τα μέγιστα περίεργος εις ανακάλυψίν της κατά των ορθοδόξων επιβουλής εις ορθόφρονα συμβουλήν και διά την εκ του επικειμένου κινδύνου ασφαλείαν και κοινήν σωτηρίαν και περί της μελλούσης καταστάσεως των καθ' ημάς πραγμάτων'',

η οποία εξεδόθη στην Αθήνα το 1849, υπό του Ι. Μ. και για δεύτερη φορά υπό του ΕΜ. Γ. Κ. Β. Κ., στην Αθήνα, το 1910 και για τρίτη φορά από τις εκδόσεις ''Σπανός'' στην Αθήνα, το 1976.

Με το προφητικό του χάρισμα διείδε τα σχέδια των δυτικών και Άγγλων να ενισχύσουν την ιδέα ώστε ως επιτακτική ανάγκη να επανασυσταθεί το εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη και αργότερα να ανεγερθεί ο Ναός του Σολομώντα, όπως διαφημιζόταν και σε εφημερίδες της τότε εποχής, 

σημειώνει δε, ότι γι' αυτό και οι εβραίοι είχαν γίνει συμμέτοχοι του ιερόσυλου φόνου του οικουμενικού πατριάρχη το 1821.

Για τους σκοτεινούς σκοπούς αυτούς, σημειώνει, κίνησαν εμμέσως μέσω της Γαλλίας και με τρόπους απόκρυφους και μυστικούς, τη συνωμοσία κατά του έθνους49.

Ο Φλαμιάτος διέβλεψε μέσω των Άγγλων την προώθηση σκοτεινών ραδιουργιών σε όλη την Μεσόγειο, μάλιστα σημειώνει ότι για τον σκοπό αυτό έστελναν περιηγητές, ώστε να καταγράφουν τα ήθη και τα έθιμα των λαών, τους τρόπους, την δύναμη και την διαγωγή του λαού, ώστε άνετα να ασκήσουν την δημαγωγία τους.

Από την άλλη επαινούσε την πατρική συμπάθεια της Ρωσίας ως ομόδοξης χώρας, η οποία ανεδείκνυε σε θέσεις εκκλησιαστικές, διδασκαλικές και πολιτικές, όσους Έλληνες κατέφευγαν σ' αυτήν, αναφέροντας ως παραδείγματα τον Ε. Βούλγαρη, τον Ν. Θεοτόκη, τους Ζωσιμάδες, τον Ιωάννη Καποδίστρια50, κ. α.

Επίσης σημειώνει ότι όσα μοναστήρια δεν έκλεισαν οι Οθωμανοί στην Ελλάδα, τα έκλεισε η Βαυαρική αντιβασιλεία.

Μέσω του Συντάγματος και της Δημοκρατίας επέφερε τους εμφύλιους πολέμους και τις τρομερές εθνικές τραγωδίες και το πνεύμα του θεϊσμού, της αθεϊας, της αναρχίας και το σκάνδαλο κάθε κακίας και τα ναυάγια στα επιβουλευόμενα κράτη.

Το Ελληνικό Κράτος, σημειώνει, είχαν σκοπό να το περιορίσουν μόνο στην Πελοπόννησο και σε κάποια νησιά, εκινούντο με τέτοια μυστικότητα και υποκρισία που πολλοί επίσημοι αγνοούσαν παντελώς51, τις πλεκτάνες τους. 

Διευκρινίζει ότι παραποίησαν τις έννοιες, ιδίως ως εποχή Μεσαίωνα αμαύρωναν όλη την εποχή του χριστιανισμού, ως δήθεν εποχή σκοταδισμού, δεισιδαιμονίας και τυραννίας, χαράζοντας νέους ραδιούργους τρόπους θεϊστικής σκέψης και ψευδοφιλοσοφίας, σημειώνει δε ότι αυτή την κατεύθυνση εξυπηρέτησε και η λεγόμενη ''εγκυκλοπαιδεία'' του Φαρμακίδη52, γεμάτη διαφθορά, σκοτισμό, κακία, ερεθισμό αποστασίας.

Η μυστική αστυνομία δεν κινείται για την ασφάλεια του κράτους αλλά για να μην φθάνουν σε γνώση των αρμοδίων τα αληθινά περιστατικά της κεκρυμμένης συνωμοσίας53.

Οι συνειδητοί διδάσκαλοι ήταν παραμελημένοι και περιφρονημένοι και δόλια καταδιωκόμενοι, για να υπερισχύσει το πνεύμα της υλοφροσύνης και της αμφισβήτησης των πάντων54.

Όσοι γίνονταν κληρικοί στα Επτάννησα θα έπρεπε να είχαν διδαχθεί συστηματικά την υποκρισία ως προσόν, ώστε εντέχνως και ευλογοφανώς να επιφέρουν την σύγχυση και διάλυση55,

''τινές δε εξ αυτών, έχοντες σχήμα και όνομα κληρικού, εφύλαττον αυτά μέχρι τινός καιρού, έπειτα εγένοντο φανεροί αποστάται του σχήματος, και αναλάμβανον το του λαϊκού, κηρύττοντες αναφανδόν, την ασέβειαν και την πλάνην, και τούτο διά περισσότερον σκάνδαλον56.

Για όλα αυτά που αποκάλυψε ο πρωτομάρτυρας του Ελλαδικού Κράτους μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος, δηλητηριάσθηκε57, στις οικτρές και βαλτώδεις φυλακές αράπη του κάστρου του Ρίου, από τους οπαδούς του Αγγλικού κόμματος,

όπου βρισκόταν μαζί με άλλους δέκα ιερομονάχους (ένας εξ αυτών ήταν και ο Ιγνάντιος Λαμπρόπουλος, που λίγο πριν ο Φλαμιάτος αποκάμει, αυτός τον έκειρε μοναχό στο κελίον της φυλακής μέσω ψαλμωδιών και αίνων), 

εκεί ήταν αυτοί που είχαν επίσης κατηγορηθεί μαζί του για τον έλεγχο που ασκούσαν στις ξενοκίνητες σκοτεινές δυνάμεις της πατρίδας, μετά τον δόλιο θάνατό του, όλοι οι υπόλοιποι αυτοί ελευθερώθηκαν.

Το εσχατολογικό θηρίο της αντίχριστης πολιτικής και εκκλησιαστικής συνωμοσίας είχε ικανοποιηθεί με τον θάνατό του, όπως η Ηρωδιάδα με την αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου.

45. Βλ. Κείμενα Μακρυγιάννη από το Αρχείο του Μακρυγιάννη. Επιλογή: Ρέα Γαλανάκη, ''Ολκός'' (1974), σελ. 92.

46. Πρβλ. Μακρυγιάννης, Οράματα και θάματα, έκδ. α' (1983), σ. 59.47. Βλ. Τα σωζόμενα εκκλησιαστικά συγγράμματα..., σελ. 604, υποσημείωση.

48. Πρβλ. Κοσμά Φλαμιάτου, Άπαντα, εκδόσεις ''Σπανός'', Αθήναι 1976, (βλ. πρόλογο, γ'έκδ. υπό Παύλου Μοναχού, ερημητήριο της Ι. Μ. Εσφιγμένου, Άγιον Όρος).

49. Πρβλ. Κοσμά Φλαμιάτου, Άπαντα, ήτοι φωνή ορθόδοξος περί των μελλόντων καθώς και επιστολή προς τους εν τω Αγίω Όρει εκδόσεις: ''Σπανός'', Αθήναι, σελ. 23-25.

50. Βλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, ενθ' ανωτ. σ. 27.

51. Πρβλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, σ. 53.

52.  Πρβλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, σ. 64-66.

53.  Πρβλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, σ. 75.

54.  Πρβλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, σ. 87.

55.  Πρβλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, σ. 93-94.

56.  Πρβλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, ενθ' ανωτ. ο. π.

57.  Πρβλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, σ. 275, επίλογος, β' έκδοσης. Πρβλ. εφημ. ''Αθηνά'' και ''Αιών'', Αθήνα 30 Ιουνίου 1852.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Απόσπασμα εκ του βιβλίου του καθηγητή Αλεξίου Παναγοπούλου

 ''Κοσμάς Φλαμιάτος και Παπουλάκος 

(στις φυλακές Αράπη του κάστρου του Ρίου)''. 

Εποχή πολιτικο-θρησκευτικής κρίσης και αναγένννησης. 

Και ένα αμφιλεγόμενο του Φλαμιάτου Στιχούργημα.

Εκδόσεις Επτάλοφος Α. Β. Ε. Ε., Αθήνα 2008, σελ. 70-75.