ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2020

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΑΓΙΑ;



''Πολλοί μαυρόψυχοι, που άφησαν στην
καρδιά τους να φωλιάση ο σατανάς, θέλουν
να εκδικηθούν τους εχθρούς των. Πληρώνουν
δε οσαδήποτε για να τους βοηθήση ο
σατανάς με τα μάγια διά να κάμουν κακό
και να εξοντώσουν εκείνους που μισούν.
Τί ψυχή θα παραδώσουν οι δύστυχοι!...''.


Εις τας ασθενείας από τας οποίας πάσχουν, πηγαίνουν πολλοί (στους μάγους). Πολλές αρρώστειες βρίσκουν τον άνθρωπο και ζητεί θεραπείαν. Αλλά πόσον ανόητοι είναι, όποιοι και αν είναι, εκείνοι που καταφεύγουν εις τους μάγους και εξορκιστάς, διά να θεραπευθούν αυτοί και τα ζώα τους! Και το πιστεύουν σοβαρά πως ο διάβολος θα τους γιατρέψη;


Ο διάβολος, που είναι ''ανθρωποκτόνος απ' αρχής'' εθανάτωσε με την σατανικήν συμβουλήν του ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και τώρα θα γίνη γιατρός δικός τους; Ο σατανάς έπνιξε δύο χιλιάδας χοίρους στη θάλασσα και θα σου θεραπεύση τα ζώα τα δικά σου; Οι δαίμονες δεν λυπούνται την ψυχή σου, το ανώτερον και θα λυπηθούν το σώμα σου; Τα πονηρά πνεύματα αγωνίζονται να σου στερήσουν την Βασιλείαν του Θεού και θα σου δώσουν την υγείαν σου;


''Γέλως ταύτα και μύθοι, λέγει ο ι. Χρυσόστομος. Επιβουλεύειν και καταβλάπτειν, ου θεραπεύειν ίσασιν οι δαίμονες. Της ψυχής ου φείδονται και των σωμάτων, ειπέ μοι, φείσονται; Της Βασιλείας επιχειρούσιν εκβαλείν και νοσημάτων απαλλάττειν αιρήσονται'' (Λόγ. προς Ιούδ.). Στο σατανά δεν υπάρχει τίποτε γλυκήτερο λέγει ο Μ. Βασίλειος από το να τυραννή και λυπή τον άνθρωπο με διαφόρους τρόπους: ''Ουδέν ηδύτερον τω μισανθρώπω, ως το ποικίλως λυπείν και τιμωρείν άνθρωπον''.


Μη απατάσαι, λοιπόν, Χριστιανέ. Αλλά μάθε, ότι ούτε ο λύκος γίνεται πρόβατον ποτέ ούτε ο σατανάς γιατρός. Ευκολώτερον είναι να παγώνη η φωτιά και να ζεσταίνη ο πάγος, παρά να γιατρεύη πραγματικά ο σατανάς. Ο σατανάς δεν μπορεί ποτέ να σε γιατρέψη, γιατι δεν θέλει. Η υγεία του ανθρώπου είναι καλόν. Αλλά ο διάβολος μισεί το καλόν πάντοτε, γι' αυτό και ονομάζεται ''μισόκαλος''.


Και αν υποθέσωμεν, ότι ο σατανάς και θέλει και μπορεί και ξέρει να σε θεραπεύση, αν ο Θεός δεν επιτρέψη, εκείνος από μοναχός του δεν μπορεί να κάμη τίποτε. Ναι, θα πης. Αλλά καμμιά φορά θεραπεύουν. Μάλιστα. Παραχωρεί ο Θεός. Και τώρα να ξέρης, ότι θεραπεύουν προς στιγμήν το σώμα, για να σου θανατώσουν την ψυχήν. Τί σε ωφελεί και αν θεραπευθή  το σώμα, το οποίον σε λίγο θα πεθάνη οπωσδήποτε, αν θανατωθή η αθάνατος ψυχή σου με θάνατον αθάνατον;


Τί θα κερδίσης, αν εδώ δοκιμάσης λίγη υγεία και κολασθής εκεί αιώνια; Να χαθή τέτοια υγεία και να λείπη τέτοια ζωή. ''Ουδέ γαρ θεραπεύουσι κατά αλήθειαν, λέγει ο ι. Χρυσόστομος. Μη γένοιτο. Εγώ δε και υπερβολήν ποιούμαι και εκείνο λέγω, ότι ει και θεραπεύουσιν αληθώς, βέλτιον αποθανείν ή τοις εχθροίς του Θεού προσδραμείν και τούτον θεραπευθήναι τον τρόπον. Τί γαρ όφελος θεραπεύσαι σώμα, της ψυχής απολλυμένης; Τί κέρδος, ενταύθα τινός τυγχάνειν παραμυθίας, μέλλοντας εις τον αθάνατον παραπέμπεσθαι πυρ;'' (Λόγ. ε' κατά Ιουδαίων).


Και πάλιν λέγει ο ίδιος ''καν θεραπεύση δαίμων, μείζων κατέβλαψεν ή ωφέλησεν. Ωφέλησε μεν το σώμα, το πάντως αποθανούμενον μικρόν ύστερον, και σήπεσθαι μέλλον, κατέβλαψε δε την ψυχήν την αθάνατον''.


Ο διάβολος, αγαπητέ, είναι ψαράς πανουργότατος. Θυσιάζει ένα μικρό δόλωμα, για να πιάση ένα μεγάλο ψάρι. Δίδει λίγη υγεία για να σου αφαιρέση τον Παράδεισον. Σου μακραίνει λίγο την ζωή για να σε κολάση παντοτεινά. Δίδει ο ψαράς στο ψάρι να φάγη το δόλωμα, για να μπορέση με εκείνο το δόλωμα, να πιάση αυτός το ψάρι, και να φάγη κατόπιν ο ψαράς ολόκληρο το ψάρι. Τί το ωφέλησε, λοιπόν το ψάρι, αν έφαγε προς στιγμήν το δόλωμα εφ' όσον κατόπιν φαγώθηκε αυτό ολόκληρον; Αυτό φαίνεται καθαρά στο παρακάτω παράδειγμα:


Κάποια κοπέλλα εις τας Αθήνας, που έδιδε σημασίαν εις τα όνειρα, ήταν άρρωστη πολύν καιρόν. Οι γιατροί δεν της βρίσκανε τίποτε. Αυτή όμως υπέφερε. Ένα βράδυ είδεν εις τον ύπνον την Παναγίαν, δήθεν, που της είπεν: ''Να πας στην τάδε συνοικίαν και στον τάδε δρόμο και αριθμό. Θα χτυπήσης μια σιδερένια πόρτα. Θα βγη κάποια, που θα έχη έλθη από τας Πάτρας προσφάτως. Θα την ρωτήσης. Κι αυτή θα σου πη τι πρέπει να κάμης για να γίνης καλά. Πράγματι, επήγεν.


Τα ευρήκεν, όπως ακριβώς τα είδεν εις τον ύπνον της. Έδωσε απόλυτη εμπιστοσύτη τότε, ότι όντως ήτο η Παναγία, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο σατανάς, ο οποίος, όπως λέγει ο Απ. Παύλος ''μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός''. Η γυναίκα από τας Πάτρας της συνέστησε έναν μάγον από την Νέαν Σμύρνην. Τον επεσκέφθη πολλές φορές. Εφαίνετο σοβαρός και έκαμνε τον άγιο. Είναι αλήθεια, ότι είδεν και κάποιαν βελτίωσιν. Όταν όμως εκείνος είδεν ότι του έδωσεν εμπιστοσύνην, της επετέθη, διά να της αφαιρέση την τιμήν και να την ρίξη εις την αμαρτίαν της ανηθικότητος. 


Ευτυχώς που η κοπέλλα ήτο πιστή και είχεν φόβον Θεού. Ανέστη. Έφυγε. Γλύτωσε την αμαρτίαν και εφύλαξε την ψυχήν της. Έκτοτε δεν ξαναπήγε. Κατέφυγεν εις την Εκκλησίαν και είδε την υγείαν της. Βλέπετε λοιπόν, πως ο σατανάς την ωδηγούσε, διά να της πάρη την ψυχήν; Της έδιδε ένα ελάχιστον, διά να της πάρη το παν. Ουδέποτε, λοιπόν, εις τα μαντιλίκια έστω και αν έδιδαν υγείαν πραγματικήν. Δεν βλέπεις, λέγει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τον παράλυτον που ήταν 38 χρόνια κλινήρης και μισοπεθαμένος και όμως υπέμεινε γενναία την ασθένεια, χωρίς να ζητήση να τον πάνε σε μάγους και να του δώσουν φυλακτά.


Επερίμενε την βοήθεια του Θεού. ''Και ουδέ ούτος έδραμεν από μάντεις, ουκ ήλθεν επί επαοιδούς, ουκ επέδεσε περίαπτα, αλλ' ανέμεινε την παρά του Θεού βοήθειαν''. Και συ Χριστιανέ, επειδή αρρώστησες λίγες μέρες, γιατι είσαι τόον ανυπόμονος και τρέχεις στους μάγους και στις μάγισσες, στα μέντιουμ και στις καφετζούδες;


Δεν βλέπεις και τον πτωχόν Λάζαρον, που σ' όλη του τη ζωή έκειτο καταπληγωμένος στην αυλόπορτα του πλουσίου και όμως προτίμησε να πεθάνη, παρά να ζητήση βοήθειαν από τους μάγους; Και συ, γιατι έχεις τόσην ανυπομονησίαν και για μια παραμικρή αρρώστεια περιφρονείς και Θεό και Χριστό και πίστι στους αγίους και τρέχεις στους εχθρούς του Θεού, τους μάγους και τους δαίμονας για να θεραπευτής; Βλακώδες και επιζήμιον και ολέθριον λοιπόν να πηγαίνουν εις μαγείας διά την θεραπείαν των. 


Πολλοί μαυρόψυχοι, που άφησαν στην καρδιά τους να φωλιάση ο σατανάς, θέλουν να εκδικηθούν τους εχθρούς των. Πληρώνουν δε οσαδήποτε για να τους βοηθήση ο σατανάς με τα μάγια διά να κάμουν κακό και να εξοντώσουν εκείνους που μισούν. Τί ψυχή θα παραδώσουν οι δύστυχοι!...


Ο σατανισμός και η μαγεία ανακατεύουν και χρησιμοποιούν επίτηδες το σεξ, διά να τραβούν τον κόσμο και προ παντός την νεολαία. Πηγαίνουν διά να ικανοποιηθούν σεξουαλικά εις τα τελούμενα όργια. Επίσης υπόσχονται εις την κοπέλλα ότι θα της βρουν γαμπρόν, στην γυναίκα ότι θα της συγκρατήσουν τον σύζυγο και στη μνηστή ότι θα σταθεροποιήσουν τον μνηστήρα.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου του μακαριστού Αρχιμανδρίτη π. Χαραλάμπου Βασιλοπούλου 
''Υπάρχουν Μάγια;'', 
έκδοση του ''Ορθοδόξου Τύπου'', Αθήνα 1995, σελ. 84 - 89.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF