 |
''Το Μοναστήρι μεταμορφώνεται σε Όρος Θαβώρ... Οι Μοναχές αδελφοποιούνται εν Χριστώ. Η μετοχή στο Μυστήριο τούτο δεν είναι ένα ατομικό γεγονός... Η Θεία Λειτουργία έχει κοινωνικό χαρακτήρα, είναι το Μυστήριο της αγάπης, συνάγει και ενώνει τα παιδιά του Θεού στην Μεγάλη Οικογένεια, με κέντρο τον Χριστό μας... ''Θεός εν μέσω θεών''... Η Αγαπητική αυτή Ένωσις χάριν της Αγάπης, διά της Αγάπης, με την Αγάπη αποβλέπει στην Συνάντησι μεταξύ μας και με τον Χριστό μας, στην πραγμάτωσι της Κοινωνίας μετά του Πατρός και Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Έτσι βίωνε το μέγα αυτό Γεγονός η Χριστοφόρα Γερόντισσα Κυπριανή''. |
Η μακαριστή Γερόντισσα Κυπριανή της Μονής των Αγίων Αγγέλων στις Αφίδνες της Αττικής ήταν μια σύγχρονη οσιακή μορφή, που στο πρόσωπό της ταυτιζόταν ολοκληρωτικά η ρήση του Χριστού μας '' αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''. (Ματθ. 18, 3). Η αείμνηστη Γερόντισσα ήταν εκ παιδιόθεν αφιερωμένη στον ηγαπημένο Νυμφίο της Χριστό, εκ του Οποίου πάντα περίμενε το κέλευσμα για την άσκηση στη μοναχική ζωή. Υπηρετώντας για μια εικοσαετία στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ως παιδαγωγός (1945-1967) με ταπείνωση και αυταπάρνηση, έλαβε την κλήση απ' τον Θεό μας με την συνάντηση που είχε για πρώτη φορά το 1971, με τον αείμνηστο πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό. Στο πρόσωπο του Μητροπολίτη, η λαϊκή ακόμη Πηνελόπη Αλεξοπούλου θα βρει τον Γέροντα αυτόν, που αναζητούσε επί χρόνια ολόκληρα, με τις προσευχές και τα αιτήματά της προς τον Θεό. Έτσι το 1971 αγοράσθηκε η έκταση που βρίσκεται σήμερα η γυναικεία Ιερά Μονή των Αγίων Αγγέλων, για να ακολουθήσει η Μοναχική κουρά της Γερόντισσας το έτος 1973, λαμβάνοντας το όνομα Κυπριανή! Το 1974, την Παρασκευή της Διακαινησίμου θα γίνει Μεγαλόσχημη Μοναχή, για να ενθρονιστεί το 1982, ως Καθηγουμένη σε ηλικία 74 ετών. Η Γερόντισσα Κυπριανή ήταν ένας ευώδης κήπος με διαλεχτά και μοσχομύρητα άνθη, ένας ορμητικός ποταμός συναισθημάτων που ξεχυνόταν αβίαστα ακόμη και με την σιωπή της! ''Ένιωθα'', έλεγε ως Μοναχή πλέον, ''ότι κρατοῦσα στα χέρια μου ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο ξέχειλα από αισθήματα... Και φοβόμουν πολύ να μην σκοντάψω... Ευτυχώς, βρέθηκε μπροστά μου ο Χριστός μας! ... Και έχυσα όλο το δοχείο επάνω Του''! Τον Ιούνιο του 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο για την μακαριστή Γερόντισσα, από τον Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό Β', που ενώ ήταν ημιτελειωμένο εδώ και χρόνια, η Αδελφότητα της Μονής εργάσθηκε με ζήλο και υπευθυνότητα για την ολοκλήρωσή του. Το βιβλίο χαίρει πλουσίων Χριστολογικών συναισθημάτων και μιας τόσο, ανυπέρβλητης πνευματικής γραφής, που ο αναγνώστης αισθάνεται να τον κατακλύζουν άρδην, ανείπωτα αισθήματα αγάπης, ταπείνωσης και ευγνωμοσύνης προς τον δωροδότη Χριστό μας. Με το σύντομο αυτό και πτωχό -καθόλα- εισαγωγικό σημείωμά μας θα περπατήσουμε μαζί -έστω και αποσπασματικά- την ''στενή και τεθλιμμένη οδό'', αλλά ταυτόχρονα και την περίλαμπρη, ευφρόσυνη ζωή της αείμνηστης Γερόντισσας Κυπριανής κατά το ''κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου. αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ' αυτόν, και αυτός ποιήσει'' (Ψαλμός 36, 4-5). Όσοι ευφρανθήκαμε από τον ανεξάντλητο πνευματικό της πλούτο, τις απλές -με υψηλά νοήματα- αστείρευτες διδαχές της, γινόμαστε προσευχητικοί ικέτες στον Χριστό μας να μας χαρίζει τέτοια μεγάλα, πνευματικά αναστήματα, που να μας γεμίζουν και να μας καθαίρουν από την πνευματική μας φτώχεια και τον εφάρματο και ανακόλουθο οδικό μας βίο. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΩΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!...
Όταν καμμία Αδελφή εβάδιζε βιαστικά και απρόσεκτα μέσα στην Εκκλησία, η Μητερούλα την καλούσε και συμβούλευε αυτήν:
''Πώς πέρασες έτσι παιδί μου, χωρίς να αισθάνεσαι την παρουσία των Αγίων Αγγέλων; Είναι εδώ, ευρίσκονται εδώ, στον άγιο αυτό χώρο...''.
Αν πάλι πρόσεχε, ότι κάποια Αδελφή από απροσεξία δεν έκανε καλά τον σταυρό της, έλεγε:
''Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης... Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας... Είναι όπλο κατά του διαβόλου...
Πρέπει να κάνουμε συχνά το σημείο του σταυρού για να ασφαλίσουμε τον εαυτό μας...''.
Μέσα στον Ναό είχε βαθειά συναίσθησι που ευρίσκεται... Ασπαζόταν με ευλάβεια τις ιερές Εικόνες...
Και ενίοτε, ο παρατεταμένος μάλιστα ασπασμός εξέφραζε κάτι πολύ εσωτερικό: ζήλο, αγάπη, δίψα, λαχτάρα...
Στην Θεία Λειτουργία έσκυβε πολύ χαμηλά ή και γονυπετούσε σε ωρισμένες κύριες στιγμές...
''Σε υμνούμεν...'', ''Τα Σα εκ των Σων...''... Ψιθύριζε κάποιες προσευχές... Τότε τα δάκρυα έβρεχαν το έδαφος...
Οι Αδελφές παρακολουθούσαν με συγκίνησι το πράγματι ουράνιο αυτό θέαμα... Έκαμαν αυτοκριτική...
Η αυτομεμψία τις έφερνε σε μετανοητική κατάνυξι... ''Εκείνη ως ο Τελώνης... Εμείς;..''.
Κορύφωσις της μεγαλειώδους αυτής αλήθειας η κοινωνία του παναγίου Σώματος και Αίματος του Σωτήρος μας Χριστού...
''Έθελξας πόθω με. Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω Σου έρωτι...''. Ο έμψυχος ναός λαμπρύνεται, φωτίζεται, δοξάζεται, χριστοποιείται...
Το Μοναστήρι μεταμορφώνεται σε Όρος Θαβώρ... Οι Μοναχές αδελφοποιούνται εν Χριστώ. Η μετοχή στο Μυστήριο τούτο δεν είναι ένα ατομικό γεγονός...
Η Θεία Λειτουργία έχει κοινωνικό χαρακτήρα, είναι το Μυστήριο της αγάπης, συνάγει και ενώνει τα παιδιά του Θεού στην Μεγάλη Οικογένεια, με κέντρο τον Χριστό μας...
''Θεός εν μέσω θεών''... Η Αγαπητική αυτή Ένωσις χάριν της Αγάπης, διά της Αγάπης, με την Αγάπη αποβλέπει στην Συνάντησι μεταξύ μας και με τον Χριστό μας, στην πραγμάτωσι της Κοινωνίας μετά του Πατρός και Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Έτσι βίωνε το μέγα αυτό Γεγονός η χριστοφόρα Γερόντισσα Κυπριανή. Μετά την Θεία Λειτουργία, είχε τόσο πολλή Χάρι στο πρόσωπό της, ώστε και ο πλέον εμπαθής αισθανόταν την θεία επισκίασι.
''Δόξα Σοι, ο Θεός... Δόξα Σοι, ο Θεός...'', έλεγε η Μητερούλα με γλυκύτητα, ''μας αξίωσε να κοινωνήσουμε πάλι...
Τί ευεργεσία είναι αυτή, παιδιά μου!... Τί μεγάλο Μυστήριο!... Τί Οικονομία!...
Τί Αγάπη έχει ο Θεός, ώστε να στείλη τον Υιόν Του να σταυρωθή δι' ημάς τους ανθρώπους, να χύση το Αίμα Του στον Σταυρό...
Και να αφήση την Παρακαταθήκη αυτή, την Θεία Κοινωνία για να ξεδιψάμε εμείς...''.
Κυριολεκτικά, όλη εφλέγετο από τον θείο ζήλο και τον ιερό πόθο της μετοχής στο Πανάγιο αυτό Μυστήριο...
Στους Μυστικούς Γάμους του Εσφαγμένου από καταβολής κόσμου Αρνίου...
Αυτός ο αγνός πόθος, ανάμικτος με πνευματική χαρά, την κρατούσε άγρυπνη όλη την νύκτα, ώσπου να έλθη η ώρα της Θείας Λειτουργίας...
Ερωτούσε επανειλλημένα την Αδελφή δίπλα της: ''Τί ώρα είναι;... Πότε θα πάμε στην Εκκλησία;... Αχ, ποτε θα κοινωνήσω!...''.
Είναι γνωστό από την Παράδοσι της Εκκλησίας μας, ότι οι θεϊκώ έρωτι φλεγόμενοι Δούλοι του Θεού ελάμβαναν περίσσεια πνευματικών Δώρων στις μεγάλες Εορτές.
Η φιλόθεη Μητερούλα Κυπριανή, στις Δεσποτικές και Θεομητορικές Εορτές ή ενός μεγάλου Αγίου, πράγματι έλαμπε ασυνήθιστα...
Ήταν κάτι το αποκαλυπτικό... Μετά την Λειτουργία, ήταν θεόληπτος...
Πλήρης ιερού ενθουσιασμού, αναφωνούσε: ''Τί ήταν αυτά που ακούσαμε σήμερα, παιδιά μου!...
Τί ήταν αυτά;... Μας ''τρέλλαναν'' αυτά τα ''γράμματα'' της Ακολουθίας!...''.
Και συνέχιζε να ψάλη μέχρι τις μεσημβρινές ώρες ή ζητούσε από τις Αδελφές να της ψάλουν πάλι κάτι από τα ''γράμματα'' της Ακολουθίας.
Κάποτε, στην Εορτή των Αγίων Θεοφανείων, είχε πολλή Χάρι, ακτινοβολούσε.
Όλη ένθεη και ένθους, πλήρης δακρύων, έλεγε προς τον Κύριό μας: ''Για ποιον εξεδύθης; Για μένα; Για τις ιδικές μου αμαρτίες;... Εσύ;...''.
Της άρεσε πολύ και την συγκινούσε η ωραία εκείνη Εικόνα, στην οποία ο Χριστός μας, ως βρέφος, είναι στο Δισκάριο προς μελισμόν για την Μετάληψι των πιστών...
Οι Αδελφές είχαν μεγεθύνει την Εικόνα αυτή... Η χαρά της ήταν μεγάλη... Ασπαζόταν με πολλή αγάπη το θείο Βρέφος και συνωμιλούσε μαζί Του συχνά.
Η συνεχής Θεία Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων απαιτεί βεβαίως μία σοβαρή προετοιμασία... Προσοχή, εγρήγορσις, αυτοκριτική, πνεύμα μετανοίας...
''Κάθε φορά που θα είναι να μεταλάβετε'', έλεγε, ''να ελέγχετε, παιδιά μου, με πολλή συγκέντρωση και προσοχή τους λογισμούς σας, την συνείδησί σας... Ενώπιόν σας να είναι τα λάθη σας...
Να έχετε συναίσθησι της αναξιότητός σας... Να παρακαλήτε τον Θεό να δείξη συγκατάβασι και να σας αξιώση των Αχράντων Μυστηρίων...
Μετά την Θεία Λειτουργία να έχετε πολλή προσοχή, για να μην χάσετε τον Χριστό μας... Με σιωπή, να φεύγετε αμέσως για τις Διακονίες σας...''.
Στην προσεκτική αυτή προετοιμασία συμβάλλει αρκετά η ανάγνωσις της σχετικής Ακολουθίας για την Θεία Μετάληψι.... Για το θέμα αυτό είχε μία εξαιρετική ευαισθησία.
Η Ευλογημένη δεν εχόρταινε να της διαβάζουν την Ακολουθία αυτή. Καλούσε μία Αδελφή να της διαβάση τα τόσο κατανυκτικά γράμματα...
Πήγαινε στο κελλάκι της μία άλλη Αδελφή για κάποια Διακονία, το ίδιο πάλι... Τούτο επαναλαμβανόταν ενίοτε τρεις και τέσσερεις φορές!... Πράγματι δεν εχόρταινε... Και έκλαιγε... Ήταν πολύ εντυπωσιακό!...
Ήθελε οι Αδελφές να διαβάζουν δυνατά, αργά και καθαρά... Να μην της ξεφύγη καμμία λέξις... Να μην χάση τα νοήματα των ωραίων Ευχών.
Την άγγιζε ιδιαίτερα η φράσις: ''...Μη εις κρίμα μοι γένοιτο τα Άγια ταύτα, διά το ανάξιον είναι με...''. Ήθελε να ακούη αυτήν δύο φορές.
Επίσης, συνέπαιρναν την ευλογημένη καρδιά της τα θαυμάσια πράγματι εκείνα λόγια: ''... Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν έστι, τίθεσθαι εν τω Κυρίω την ελπίδα της σωτηρίας μου...''.
Μετά την Θεία Κοινωνία, ήταν συγκεντρωμένη και σοβαρή... Άκουγε προσεκτικά τα γράμματα της Ευχαριστίας...
Οι Αδελφές δεν είχαν ευλογία εκείνες τις στιγμές να προσέλθουν για να λάβουν ευχή... Δεν ήθελε να την διακόπτουν και αποσπούν...
Μετά, ήταν, όπως πάντοτε: ευπροσήγορη και μειλίχια, έλαμπε από χαρά...
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β':
''Γερόντισσα Κυπριανή,
Της Μονής των Αγίων Αγγέλων ο επίγειος άγγελος (1908-2000)'',
έκδοση α',
Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
σελ. 163 - 169, Ιούνιος 2020.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου