<<...Όταν έφθασε, οι κάτοικοι τον υποδέχθηκαν σιωπηλοί και ενώ ερωτούσε απορημένος και ανήσυχος πού είναι ο αδελφός του, τον ωδήγησαν σε ένα ξέφωτο στο δάσος.
Εκεί, αντίκρισε ένα θέαμα φρικιαστικό: Ο ιερέας αδελφός του, ο πολυαγαπημένος του παπα Δημήτρης, ήταν κομματιασμένος μπροστά του! Αλλού το σώμα, αλλού η κεφαλή, αλλού τα χέρια!...
Ο π. Καλλίνικος σάστισε, αναφώνησε, λιποθύμησε... Έμαθε, ότι ο αγαπημένος του αδελφός είχε πέσει θύμα αθώο άδικης και άγριας σφαγής του Συμμοριτοπολέμου! Οι σφαγείς του ήσαν Έλληνες αντάρτες...
[...] Και μετά από πενήντα χρόνια... - Τους περίμενα. Γνώρισα ποιοί είναι. Αχ το αδελφάκι μου... άδικα..., και άρχισε ξανά να κλαίει. Τους συγχώρησα... Και εδώ..., κι έδειξε το επιτραχήλιο που είχε φορεμένο στο λαιμό του!...>>.
Ο Γέροντας Καλλίνικος Μουστίκος γεννήθηκε στην Σάμο το 1914 και εκοιμήθη μόλις πριν μία δεκαετία, στις 18.5.1999 εδώ στην Αθήνα. Ήταν το τέταρτο και τελευταίο παιδί της ευσεβούς οικογενείας του και έγινε και αυτός, όπως και τα άλλα τρία μεγαλύτερα αδέλφια του, Ιερομόναχος.
Τον Ιούλιο του 1944, ενώ ο π. Καλλίνικος υπηρετούσε σε Ναό των Αθηνών στα δύσκολα εκείνα χρόνια της Κατοχής, έλαβε την κατεπείγουσα είδησι να σπεύση στην περιοχή της Εδέσσης στην Μακεδονία, όπου υπηρετούσε σε ένα χωριό κοντά στην λίμνη Άρνισα, ο τρίτος αδελφός του, ο παπα-Δημήτρης.
Όταν έφθασε, οι κάτοικοι τον υποδέχθηκαν σιωπηλοί και ενώ ερωτούσε απορημένος και ανήσυχος πού είναι ο αδελφός του, τον ωδήγησαν σε ένα ξέφωτο στο δάσος. Εκεί, αντίκρισε ένα θέαμα φρικιαστικό:
Ο ιερέας αδελφός του, ο πολυαγαπημένος του παπα Δημήτρης, ήταν κομματιασμένος μπροστά του! Αλλού το σώμα, αλλού η κεφαλή, αλλού τα χέρια!... Ο π. Καλλίνικος σάστισε, αναφώνησε, λιποθύμησε...
Έμαθε, ότι ο αγαπημένος του αδελφός είχε πέσει θύμα αθώο άδικης και άγριας σφαγής του Συμμοριτοπολέμου! Οι σφαγείς του ήσαν Έλληνες αντάρτες... Έκτοτε, η υγεία του π. Καλλινίκου κλονίσθηκε,
η σκηνή που αντίκρισε ποτέ δεν τον εγκατέλειψε, ο πόνος του ήταν πάντοτε αβάστακτος και συχνά ξεσπούσε σε λυγμούς και ψιθύριζε:
<<Το αδελφάκι μου, τί έκανε το αδελφάκι μου; Δεν έκανε τίποτε! Άδικα το κομμάτιασαν! Τέτοιο θάνατο!>>... Και συνέχιζε: <<Και να τους ήξερα (τους φονιάδες) και να ερχόντουσαν να με βρουν, πάλι θα τους συγχωρούσα!>>...
Η ζωή του π. Καλλινίκου κύλισε στην προσφορά, στην αγάπη, στην διακονία του πάσχοντος, στην εξομολόγησι, στην προσευχή. Και ο Κύριός μας, για την αγάπη και την ανεξικακία του, τον εστόλισε με πλούσια χαρίσματα, τα οποία ο σεβαστός Γέρων απέκρυπτε επιμελώς στο θησαυροφυλάκιο της αγίας ταπεινώσεώς του.
Βίωνε την αγάπη και επέμενε στην αγάπη. Στα πολυπληθή πνευματικά του τέκνα επανελάμβανε συνήθως την φράση μιας ευχής εκ της Ευχαριστίας μετά την Θείαν Μετάληψιν: <<Εις αγάπην ανυπόκριτον>>!
Ύστερα ερωτούσε: <<Έχουμε αγάπη ανυπόκριτο;>>, και κουνούσε το κεφάλι... Στις Συνάξεις των πνευματικών του τέκνων, άρχιζε και τελείωνε με την αγάπη: <<Αγάπη! Έχετε αγάπη μεταξύ σας; Σας ερωτώ;... Αγάπη και Ομόνοια να έχετε>>...!
Μιλούσε πάντοτε με πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια: <<Η αγάπη είναι ίδια σε όλους. Δεν ξεχωρίζουμε κανέναν... Τον πλούσιο και τον πτωχό, τον εχθρό και τον φίλο, τον αμαρτωλό και τον ευσεβή.
Η αγάπη είναι ίδια σε όλους. Ίδια! Καταλάβατε;>>. Ύστερα, συνέχιζε: <<Να λυπάσθε για την λύπη που νιώθει ο αδελφός. Βεβαιώστε τον για την αγάπη σας>>. Στους εγγάμους συμβούλευε: <<Να έχετε αγάπη. Γιατι εδώ που ζούμε είναι δύσκολη η ζωή>>.
Σε γνωστό του ζεύγος, συμβούλευε: <<Χρήστο ν' αγαπάς την Κατερίνα. Κατερίνα ν' αγαπάς τον Χρήστο. Και να μη μαλώνετε... Προτού έλθει η νύχτα, να μιλάτε μεταξύ σας. Για να μη σας βρει η άλλη μέρα μαλωμένους>>.
Άλλοτε έβαζε <<Κανόνα>> στην Εξομολόγησι να διαβάζουν καθημερινώς τον Ύμνο της Αγάπης του Αγίου Αποστόλου Παύλου, επέμενε δε στην έμπρακτη ένδειξι αγάπης, στην επιείκεια και την συγχωρητικότητα.
Της δε αγαπητικής φροντίδος του δεν εξαιρούνταν ούτε τα ζώα (γάτες), αλλά ούτε και αυτά τα μυρμήγκια!... Η ζωή του π. Καλλινίκου πέρασε με την ελπίδα της Αναστάσεως, ενώ μέσα του αιμορροούσε η πληγή της Σταυρώσεως από τον πόνο για τον κατακρεουργημένο αδελφό του.
Και τελικά βίωσε την Ανάστασι της Αγάπης, σαν φωτεινό και ολάνθιστο στέφανο στην ευώδη και μαρτυρική πορεία του. Τον Νοέμβριο του 1944, που ο Γέροντας είχε ήδη πατήσει τα ογδόντα του,
πενήντα ακριβώς χρόνια μετά τον σφαγιασμό του αδελφού του, επεφυλάχθη στον Γέροντα Καλλίνικο η τιμή να κερδίση την καλήν νίκην της ζωής του και να ομοιάση στον Άγιο Διονύσιο Ζακύνθου!
Τί ακριβώς συνέβη; Σύμφωνα με μία πνευματική του θυγατέρα, τα πράγματα εξελίχθηκαν ως εξής: <<Περίμενα έλθω από την πόρτα του Εξομολογητηρίου, για να μπω μέσα. Άνοιξε η πόρτα και βγήκαν δύο άνθρωποι.
Ο ένας φορούσε ένα καπέλο (τραγιάσκα). Μπήκα μέσα και βρήκα τον Γέροντα αναστατωμένο, κι έκλαιγε... Του είπα: - Πατέρα μου, τί σας συμβαίνει; Δεν αισθάνεσθε καλά; Η συγκίνηση έπνιγε τη φωνή του.
Δε μιλούσε. Ξαναμίλησα: - Να σας δώσω λίγο νερό; Τί σας έκαναν αυτοί οι άνθρωποι; - Ελευθερία, τώρα εξαντλήθηκα. Δεν μπορώ άλλο. Θα σταματήσω την Εξομολόγηση. Είμαι μεγάλος... Είμαι κουρασμένος.
Είμαι γεροντάκι... - Τους συγχώρησα. Πάντα ευχόμουν γι' αυτούς. Σήμερα ήλθαν... Αχ!, κι έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Είχε ραγίσει η καρδιά μου. Δεν άντεχα να βλέπω τον Παππούλη να κλαίει έτσι.
Φοβήθηκα ότι θα πάθει κάτι... Αφού ηρέμησε λίγο, με ύφος πονεμένο είπε: - Τους περίμενα. Γνώρισα ποιοί είναι. Αχ το αδελφάκι μου... άδικα..., και άρχισε ξανά να κλαίει. Τόλμησα μόνον να ψελλίσω.
- Ποιούς περιμένατε; - Τους φονιάδες του αδισκοτωμένου αδελφού μου! - Τους φονιάδες; - Ναι. Τους συγχώρησα. Τους συγχώρησα... Και εδώ..., κι έδειξε το επιτραχήλιο που είχε φορεμένο στο λαιμό του!...>>.
Μία άλλη πνευματική θυγατέρα του Γέροντα Καλλινίκου, η οποία άκουσε την διήγησι, προσέθεσε: <<Θαύμασα την συγχωρητικότητα του Γέροντα Καλλινίκου. Γιατι σήμερα δεν υπάρχει συγχώρηση.
Δε συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας, ούτε για μια κουβέντα του. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ειλικρινά, έχω συγκλονισθεί!...>> 14. Οπωσδήποτε, έχουμε κι εμείς συγκλονιστή από το εκπληκτικό αυτό σύγχρονο παράδειγμα.
Η ευθύνη που εναπόκειται ενώπιόν μας είναι μεγάλη. Ο Κύριός μας ερωτά και εμάς συνεχώς μέσω του κάθε <<ελαχίστου>> αδελφού, με τον οποίο ταυτίζεται: <<Αγαπάς με; Φιλείς με; Συγχωρείς με;>>.
Μας ερωτά και μας κρίνει! Άλλωστε η στάσι μας απέναντι στην Αγάπη δεν θα μας κρίνη οριστικά στο φοβερό Κριτήριο;... Δίνουμε καθημερινές εξετάσεις στο σχολείο της ζωής, που είναι σχολείο σκληρής εφαρμογής έμπρακτης αγάπης και συγχωρήσεως.
Το ερώτημα του Χριστού μας είναι επίμονο και συνεχίζει να απευθύνεται σε όλους μας: <<Με αγαπάτε; Έχετε αγάπη μεταξύ σας;>>... Αδελφοί και Αδελφές, ας φανούμε άξια τέκνα του Πνευματικού μας πατρός,
ο οποίος ήταν Πατέρας Αγάπης, και ας απαντήσουμε και ας απαντούμε καταφατικά στα ανωτέρω ερωτήματα, με την θετική επιμαρτυρία της συνειδήσεως και των έργων μας!
Ας ζούμε και ας υπάρχουμε αληθινά, δηλαδή αγαπητικά! Ας διαβούμε άφοβα και σταθερά από την γη μέχρι τον ουρανό διά της αγάπης, που <<είναι η μόνη γέφυρα επάνω στον γκρεμό του θανάτου απ' αυτόν στον άλλο κόσμο, από την πρόσκαιρη στην αιώνια ζωή>> 15!...
Ένας Άγιος μας προτρέπει αγαπητικά: <<Για το καλό μας, για την ευτυχία μας, ας δώσουμε τουλάχιστον μια υπόσχεση, πως από σήμερα, από τώρα, από τούτη τη συγκεκριμένη στιγμή θ' αγωνισθούμε πάνω απ' όλα ν' αγαπήσουμε το Θεό [και το συνάνθρωπο] και να τηρούμε το άγιο θέλημά Του 16!
<<Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ>>! Αμήν.
14. Παναγιώτου Αγαλιώτου, Γέρων Καλλίνικος ο Εξομολογών. Ο τλευταίος της παλαιάς φρουράς, Αθήνα 2006, σελ. 78-79, 87. 190, 200, 262, 263, 264, 304, 318-319 (Μαρτυρία - Τεκμηρίωσι περί της συγχωρήσεως του Γέροντος Καλλινίκου προς τους φονιάδες του αδελφού του), 392, 416.
15. Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, έκδ. Εν πλω, Αθήνα 2006, σελ. 85.
16. Φιλοκαλία των Ρώσων Νηπτικών, Γ', Ο Άγιος Γερμανός της Αλάσκας, Αγάπη Θεού, μετάφρ. - επιμέλεια Π. Μπότση, Αθήνα 1995, σελ. 101.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
<<ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ>>
Ομιλίες σε Εκδηλώσεις - Εισηγήσεις - Διαλέξεις - Άρθρα,
Εκδόσεις Γεώργιος Χοροζίδης, Φυλή Αττικής 2017, σελ. 24-29.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου