Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 21-26.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Η νύχτα έχει προχωρήσει αρκετά ενώ εγώ μόνος στο κελλί μου προσπαθώ, με συντροφιά τις ιερές εικόνες και το ιλαρό φως του καντηλιού, προσπαθώ να βρω για ποιό ακριβώς λόγο επικρατεί
σήμερα στην Ελλαδική Εκκλησία και τον Αγιορείτικο Μοναχισμό αυτή η φοβερά αφασία για τα θέματα της πίστεως, αφασία που από καιρό έχει περάσει πια στην περιοχή της καταφρονήσεως των ιερών και οσίων.
Και ενώ όλοι, ιερείς, επίσκοποι και μονάζοντες, ασχολούνται με πλείστα όσα, με ζήλο και καπατσωσύνη, μόνον για την πίστι δεν μιλούν, δεν γράφουν, δεν διαμαρτύρονται! Ή για νά' μαι πιο ακριβής, ασχολούνται και με την πίστι'
απόδειξι τα κηρύγματα για τους χιλιαστάς, τους παπικούς και τους μασόνους, ως και τα τόσα βιβλία και άρθρα που γράφονται εναντίον τους. Αυτό που ήθελα να εκφράσω γράφοντας ότι δεν ασχολούνται με την πίστι,
είναι ότι δεν ενδιαφέρονται να διορθώσουν διά του σωτηρίου ελέγχου και της καταλλήλου αντιδράσεως τους κακοδόξους προισταμένους τους, οι οποίοι επί συνεχείς δεκαετίες με λόγια και πράξεις
κηρύττουν το αιρετικό πιστεύω του οικουμενισμού, ότι δηλαδή η πίστι των Ορθοδόξων δεν είναι μοναδική στον κόσμο, αφού και η αιρετική Δύσι έχει θεία Χάρι και αγιάζει τους πιστούς της παρόμοια όπως γίνεται και στην Ανατολή!
Την παραπάνω βεβαίως βλασφημία δεν την διακηρύττουν όλοι οι επίσκοποι, αλλ' αυτό δεν έχει καμμιά σημασία' μήπως άλλως τε και τις διάφορες αιρέσεις τις εκήρυξαν πολλοί μαζί;
ένας είναι συνήθως αρκετός, αρκεί οι λοιποί να μην αντιδράσουν, αλλά με σιγή, ή με την ποικίλη και πολλάκις κεκαλυμμένη συμπαράστασί τους, ν' αφήνουν να προοδεύη ως ορθή η κακοδοξία που ο ένας άρχισε και οι πολλοί ακολουθούν.
Αλλά ούτε όλοι οι κληρικοί και μονάζοντες δέχονται τις κακοδοξίες που απεφάσισε το Φανάρι με την ανατολή του 20ού αιώνα να διακηρύξη σ' όλο τον κόσμο' κι αυτοί όμως, όλοι ανεξαιρέτως, δεν απαλάσσονται της ευθύνης, αφού προσεκτικώς ακολουθούν τους επισκόπους τους, οι οποίοι με την σειρά τους επικροτούν της Πόλις την αίρεσι.
Οι χιλιομετρικές αποστάσεις από το κέντρο της κακοδοξίας, όπου κι αν ευρίσκεται αυτό, ιδίως στην εποχή μας, δεν έχουν καμμιά σημασία. Όλοι οι κληρικοί, αλλά και οι λαικοί ακόμη, από την στιγμή που θα πληροφορηθούν
την κηρυττομένη κακοδοξία καθίστανται συνυπεύθυνοι με τον αιρετικόν, εάν δεν κάνουν το παν για να τον επιστρέψουν στην αλήθεια της Εκκλησίας, ή εφ' όσον παραμένει αμετανόητος, να τον αποβάλουν το συντομώτερο από το Σώμα της.
Στο μεταξύ κυκλοφορούν κάθε εβδομάδα, ή καλλίτερα κάθε μήνα 15 με 20 θρησκευτικά περιοδικά και εφημερίδες (για ν' αναφέρω τα σπουδαιότερα) που τα γραφόμενά τους υπερβαίνουν τις σελίδες ενός κανονικού βιβλίου 300 σελίδων.
Σ' αυτά δεν υπολογίζω τα αυστηρώς <<θεολογικού>> περιεχομένου, όπου τα πλέον ανούσια και απίθανα θέματα ανατέμνονται μετά πάσης σχολαστικότητος, ενώ το πελώριον θέμα της αιρέσεως παραμένει
εντελώς ανυποψίαστο διά τους συντάκτας των ανωτέρω περιοδικών, ή όπου και όταν θίγεται, ...επαινούνται κατά κόρον οι φορείς της κακοδοξίας, μέχρι σημείου να θεωρήται ο Αθηναγόρας <<ο μετά τον Φώτιον μεγαλύτερος ίσως εκ των Πατριαρχών της Κωνσταντινουπόλεως>> !!! (Θεολογία, 1977, σ. 209).
Αν, λοιπόν, κρισαρίσης τις σελίδες αυτές ζητώντας λόγο ορθόδοξο, πατερικό, αντιαιρετικό και, ειδικά για το θέμα μας, λόγο αντιοικουμενιστικό, πιθανόν να βρης 2-3 σελίδες, αλλά ούτε αυτές
θα σε πληροφορήσουν εσωτερικώς, γιατι είναι μόνον λόγια, λόγια που τα έχουν ξαναπή από την εποχή του Αθηναγόρα, του μεγάλου αυτού αρνητού της Ορθοδοξίας, και που δεν συγκινούν κανένα πια, αφού δεν συνοδεύονται από την συνέπεια και την πράξι.
Μοιάζουν μ' ένα ανθρώπινο σώμα χωρίς σκελετό' προσπαθείς να το στήσης ορθό ώστε να φανή άνθρωπος, αλλ' αυτό αμέσως σωριάζεται καταγής, γιατί του λείπουν τα κόκκαλα, όπως εδώ λείπει η πράξις για να φανή ο λόγος ορθός, ζωντανός και όχι ψεύτικος, κούκλα που θα σου μιλά, όταν την πιέζης στην κοιλιά.
Το πιο άσχημο όμως με τους κληρικούς αυτούς είναι ότι δεν θέλουν -ακόμη και όταν τους το αποδεικνύη κανείς, χειροπιαστά- να πιστέψουν και να παραδεχθούν ότι δεν πηγαίνουν καλά.
Όχι μόνο αρνούνται τον δίκαιο έλεγχό σου, αλλά σου τον γυρίζουν κατάμουτρα και σε χαρακτηρίζουν ως <<εξτρεμιστή>>, <<των άκρων>>, <<φανατικόν και αδιάκριτον ζηλωτήν>>, και τελικά... <<εκτός Εκκλησίας>>!!!
Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον τελευταίο λόγο τους αληθεύουν και χωρίς να το θέλουν. Μα αυτό ακριβώς θέλω και εγώ' να είμαι εκτός μιας τέτοιας Εκκλησίας που δεν παραδέχεται την μοναδικότητά της, αλλ' αγκαλιάζει ως <<αδελφή>> και <<σεβάσμια Εκκλησία>> την παπωσύνη, το ταμείον αυτό των αιρέσεων.
Με την παραπάνω συμπεριφορά τους δείχνουν ακόμα ότι έχουν αρρωστήσει θανάσιμα και όσο κι αν θέλουν να το κρύψουν, η άρνησί τους να διαλεχθούν επάνω στο κατηγορώ που τους απευθύνουν ευσεβείς ζηλωταί πιστοί, φανερώνει την αρρώστεια, το πείσμα και την ιδιοτέλειά τους, αφού η Αλήθεια ποτέ δεν φοβάται τον διάλογον ή την κριτική, κατά τον λόγον του Κυρίου και των Αποστόλων Του.
Τα σαθρά επιχειρήματα
Για ν' αναπαύσουν όμως την συνείδησί τους οι κληρικοί αυτοί, αλλά και τους πιστούς που ανησυχούν και τους... ενοχλούν, έχουν βρη ένα πολύ κακόηχο τροπάρι: <<Αργότερα, λέγουν, θα αντιδράσουμε, όταν θα έχη έλθει ο κατάλληλος καιρός' ας γίνη το συλλείτουργο με τον πάπα, και τότε θα δήτε αν θα προδώσουμε την πίστι μας>>.
Με το επιχείρημα τους όντως αυτό δεν αναιρούν το κατηγορώ των ευσεβών πιστών που τους βλέπουν -και με το δίκιο τους- σαν Ουνίτες, αφού δέχονται αδιαμαρτύρητα τον Δημήτριον ως
<<ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας>>, ενώ αυτός σε κάθε θεία Λειτουργία μνημονεύει στα δίπτυχά του τον ανίερον ποντίφηκα της Ρώμης, συμμορφούμενος με την παράδοσι που του άφησε ο προκάτοχός του.
Έτσι όμως ο αρχηγός του Φαναρίου, ο Ιάκωβος Αμερικής, ο Αθηναγόρας Λονδίνου και ο πάπας της Ρώμης είναι σαν να σ υ λ λ ε ι τ ο υ ρ γ ο ύ ν μεταξύ τους, καθώς και με κάθε ιερέα που θα εμνημόνευε ένα από τους ανωτέρω οικουμενιστάς επισκόπους.
Και για να επανέλθουμε στα λόγια μας. Πού και από ποιόν εδιδάχθησαν ότι δεν πρέπει να πολεμούμε τους κακοδόξους ποιμένας, παρά μόνον όταν συλλειτουργήσουν με τον αρχηγόν της αιρέσεως που επιδέξια προβάλλουν οι του Φναρίου ως... <<σεβάσμιον αδελφόν>> και <<πρώτον εν τη καθόλου Εκκλησία του Χριστού>>;
Αυτό είναι σατανικόν όχι μόνο σαν σκέψι αλλά περισσότερο σαν σύστημα αποκοιμήσεως της ορθοδόξου συνειδήσεως. Μοιάζει με την άλλη τέχνη του διαβόλου που συνεχώς ψιθυρίζει στο αυτί του αμαρτωλού:
αύριο μετανοείς>>' <<αργότερα, έχεις ακόμα καιρό>>' <<στα γεράματά σου, καλλίτερα, για να μη ξαναμαρτήσης>>, για να φύγη τελικά από τον κόσμο αυτόν προτού προλάβη την σωτήρια εξαγόρευσι. Έτσι και δω.
Ποιός τους εγγυάται ότι θα ζήσουν μέχρι το συλλείτουργο, ή ότι με την τακτική τους αυτή εξασφαλίζουν την σωτηρία τους, αφού γίνονται αιτία να προχωρά το κακό και να χάνωνται καθημερινώς ψυχές για τις οποίες Χριστός απέθανε;
Και όταν είπε ο Κύριος, ότι αυτός που θα φανή πιστός στο λίγο θα φανή δόκιμος και στο πολύ, αυτό δεν ήθελε να διδάξη, ότι δηλαδή μόνον αυτός που πολεμά αμέσως και χωρίς αναβολές το οποιοδήποτε κακό, θα φανή τελικά ο νικητής του;
Γιατί λησμονούν τους λόγους του χρυσού κήρυκος της Εκκλησίας, του θείου Χρυσοστόμου; <<Διότι εάν, γράφει ο μέγας πατήρ, οι τολμώντες να καταλύσουν τους θείους θεσμούς και παραδόσεις, έστω και κατά μικρόν, εδέχοντο εγκαίρως τον αρμόδιον έλεγχον, δεν θα εγίνετο η παρούσα συμφορά, ουδέ θα καταλάμβανε την Εκκλησίαν τέτοιος χειμώνας'
και τούτο διότι, ο ανατρέπων και το ελάχιστον της ορθής πίστεως, καταστρέφει το όλον>>.
Δυστυχώς έχουν δημιουργήσει μία νέα εκκλησιολογία, κατά την οποία μπορεί ο επίσκοπος να έχη διαφορετική πίστι από τον πατριάρχη του, και ο πρεσβύτερος από τον επίσκοπόν του, αλλά
να μη γίνεται αυτό αιτία σχίσματος, προκειμένου να διατηρηθή η ενότης! Μία τέτοια όμως ενότης δεν είναι του Θεού, αλλά της παπωσύνης, άνευ δηλαδή αληθείας και Πνεύματος αγίου!
Η ευθύνη του Αγίου Όρους
Μια τέτοια τακτική και νοοτροπία βασιλεύει δυστυχώς από χρόνια τώρα και στο Άγιον Όρος! Όλοι αυτοί που θα μπορούσαν με τη μόρφωσί τους, ή ακόμη για την φήμη τους ως <<μυστικών και νηπτικών πατέρων>>
να σαλπίσουν ένα πνευματικό συναγερμό, ώστε να καταλάβουν τα πρόβατα τον κίνδυνο, αναπαύονται στην έκδοσι πατερικών κειμένων και την... νοερά προσευχή τους, αδιαφορώντας τελείως για το τί γίνεται γύρω τους,
για το ποιούς μνημονεύουν, και το τί λένε σχετικώς οι ιεροί Κανόνες, για όσους κρατούν μία τέτοια στάσι σε καιρό αιρέσεως όπως ο δικός μας.
Καλή και η προσευχή (ποιός το αρνείται) αλλά μαζί μ' αυτήν γιατί όχι και η καλή ομολογία, η σφραγίς αυτή των μαρτύρων, το αψευδές σημείον της προς τον Θεόν ειλικρινούς αγάπης;
Αν κρατούσαν την ίδια στάσι στον καιρό τους και ο Μ. Αθανάσιος, ο άγιος Μάξιμος και Θεόδωρος ο Στουδίτης, οι λαμπροί αυτοί ομολογηταί, ή ακόμη και οι επί Βέκκου μαρτυρήσαντες Αγιορείται πατέρες, σήμερα θα είχαμε εμείς Ορθοδοξία ή καν Άγιον Όρος;
Και το θλιβερώτερο στην περίπτωσι αυτή είναι ότι, αναφορικώς προς την προδοσίαν κρατούν θέσιν θεατού και μόνον, και μάλιστα θεατού βυθισμένου στον κόσμο του, κόσμο... υψηλής θεολογίας
ή ιεράς μυσταγωγίας και... γνόφου, -πράγμα τόσο ελκυστικό για τον επισκέπτη του ιερού Άθωνα- ενώ υπάρχουν δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις στις οποίες μεταβάλλουν τελείως την ανωτέρω διαταγή τους!
Πρώτον μεν, όταν τους θίξη κανείς για προσωπικό τους σφάλμα, και δεύτερον, όταν τους πη ότι δεν πάνε καλά οι ορθόδοξοι ποιμένες.
Για την πρώτη περίπτωσι είναι ικανοί εκτός νυκτός να συγγράψουν ολόκληρον πραγματεία προκειμένου ν' αποδείξουν την αθωότητά τους και να συντρίψουν τον άδικον κατήγορον'
για δε την δευτέρα έχουν πάντοτε έτοιμη και σαφή απάντησι: <<Με την Εκκλησία, αδελφοί, όχι σχίσματα. Και άλλοτε εγίνοντο αυτά, αλλά δεν έφευγαν οι πιστοί από τους επισκόπους τους>>,
και ας λένε οι άγιοι και οι ιεροί Κανόνες τα ακριβώς αντίθετα, προτρέποντες κλήρον και ευσεβή λαόν για παρόμοιες σαν την σημερινή περιπτώσεις, να φεύγουν αμέσως μακρυά από τον ποιμένα που θα κακοδοξούσε, γενόμενος ούτω λύκος αντί καλού τσοπάνου.
Έτσι αληθεύει στην περίπτωσί τους ο λόγος του αγίου Μαξίμου του ομολογητού, που τόσο ωραία περιγράφει την διαγωγή τους:
<<Αλλ' ουν τον λόγον του Θεού ουδείς οφείλει νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ' ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μη υπόδικοι γενόμενοι μετά της των εντολών παραβάσεως και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως>>.
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 21-26.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου