Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 14η, σελ. 134-141.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>
Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της' λίγα από τα μαλλάκια της' χώμα από το μνήμα της' ένα μέρος από το τσεμπέρι της' και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός' τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>' συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους' κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια' γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια' αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα' ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα' αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους' αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...
+ Ο Ω. & Φ. Κ.
27.1.1998 εκ. ημ.
Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
( ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Γύρω στο 1965 ήταν περίπου ογδόντα ετών η Σοφία... Τότε επέτρεψε ο Κύριος να ασθενήση σοβαρά η δούλη Του, για να φανή περισσότερο η παρρησία της... Για ν' αποκαλυφθή ο ανεκτίμητος θησαυρός που κρυβόταν κάτω από τα ράκη και την μουντζούρα... Ένας ισχυρός πόνος της παρουσιάσθηκε στην κοιλιακή χώρα.
Υπέφερε υπερβολικά... Ήταν μάλλον κακοήθης όγκος... Προσευχόταν με δάκρυα: -Παναϊα μου, κάνε με καλά ή πάρε με... Δεν αντέχω τους πόνους... Γιατρούς δεν θέλω... Εσύ είσαι η Γιάτρισσα... Οι Κλεισουργιώτες ανησύχησαν και της έφεραν έναν γιατρό, ο οποίος τελικά εγνωμάτευσε, ότι έπρεπε να την εγχειρίσουν. Η Γερόντισσα ζήτησε να την αφήσουν το σκεφθή...
Εκείνη την νύχτα προσευχήθηκε πιο πολύ, με αυξημένη έντασι και θέρμη... Και, να! Ο Ουρανός δίνει απάντησι!... Η Παναγία Μητέρα του Θεού εμφανίζεται μέσα στο φως!... -Σοφία, να μην κάνης εγχείρησι!... Να είσαι από του νυν θεραπευμένη!... Κατόπιν, η Θεοτόκος απευθύνεται στον φωτεινό Άγγελο δίπλα Της: -Μιχαήλ, άνοιξέ την!... Ο Άγιος Αρχάγγελος πλησιάζει... Με το σπαθί του κάνει μία τομή στην κοιλιά της ευλογημένης Ασκήτριας... -Κι εγώ έβλεπα τί κάνανε,... διηγείται η Γερόντισσα...
Έβλεπα ντο εποίνανε... Η Παναγία με το άχραντο χέρι Της αφαιρεί την αιτία του πόνου και ύστερα ενώνει την κομμένη σάρκα... -Τώρα πια δεν θα ξαναπονέσης!... Μέχρι της κοιμήσεώς της διάφορα πνευματικά πρόσωπα πολύ διακριτικά είδαν την τομή της αγγελικής εγχειρήσεως... Περίπου είκοσι εκατοστά... Μία κόκκινη γραμμή, χωρίς ράμματα... Και ωμολόγησαν, ότι δεν ήταν ανθρώπινο επίτευγμα... Ήταν ένα θαύμα...
Στο Βαρικό έμεναν δύο αδελφές, η Β, και η η Α. Η Β. ήταν πολύ γνωστή της Αγίας Γεροντίσσης και αρκετά ενάρετη, αλλά τραβούσε πολλά από την αδελφή της, η οποία υπέφερε η δυστυχισμένη από τα νεύρα της. Μία ημέρα, παρουσιάζεται η Παναγία στην Ασκήτρια και της λέει: -Θα πας στο Βαρικό... Η άρρωστη Α. έχει κλειδώσει την Β. εδώ και τρεις ημέρες... Ούτε νερό ήπιε, ούτε ψωμί έφαγε... Θα πεθάνη έτσι... Θα πας να την ελευθερώσης!...
Η Γερόντισσα κατέβηκε αμέσως στο χωριό με τα πόδια. -Πού είναι η αδελφή σου;... ερώτησε την άρρωστη. -Δεν ξέρω, πού είναι... Φύγε απ' εδώ... Ποιός σου είπε, ότι είναι εδώ;... Η Αγία ήταν ανυποχώρητη και αποφασιστική: -Δεν φεύγω, αν δεν μου πης πού είναι τα κλειδιά... Την έχεις κλειδωμένη... Η Παναϊα μ' έστειλε να βγάλω την κοπέλλα από μέσα... Η άρρωστη υπεχώρησε...
Έτσι σώθηκε η ενάρετη Β. Μία νύκτα είδε την Παναγία μας... -Αύριο θα έλθουν από την Πτολεμαίδα προσκυνητές... Θα έλθη κι ένας Ορθόδοξος Ιερέας... Είναι πολύ ενάρετος... Θα χαρής πολύ... Θα λειτουργήση και θα κοινωνήσης... Και ευθύς αμέσως της αποκαλύφθηκε τί θα γινόταν την επομένη:
-Είδα, γιαβρούμ, τον παπά... Πρόσχαρος, ήσυχος, ταπεινός... Πολλά καλός... Γλυκιά μορφή... Είχε μαζί του αγγελική συνοδεία... Ήρθαν εδώ στην Εκκλησία κι έγινε Λειτουργία... Ευλογούσε συνέχεια η Μεγαλόχαρη... Η Παναϊα μου είπε: <<Να, αυτός είναι!... Τώρα είσαι χαρούμενη>>;... <<Χάρηκε πολλά η καρδία μου. Πολλά χαίρω...>>. Και έκλαιγε η Γερόντισσα, καθώς τα διηγόταν σε μία ευλογημένη ψυχή...
Την άλλη ημέρα ήλθε πράγματι ο Ιερεύς. Άρχισε η Λειτουργία και προχώρησε... Κοντά στην μέση, κάποια στιγμή εισήλθε η Αγία στο Βήμα για να διακονήση... Ξαφνιάστηκε!... Τί να δη;... Ο Λειτουργός του Υψίστου δεν πατούσε στην γη!... Ήταν μετέωρος... Και άστραφτε σαν τον ήλιο!... Και η φωνή της Παναγίας: -Βλέπεις, Σοφία;... Σε τί δόξα έχει ο Θεός τους ανθρώπους;... Και τους Ιερείς που πιστά Τον υπηρετούν;...
Αυτό το γεγονός, καθώς και άλλα παρόμοια από το παρελθόν, είχαν συμβάλλει, ώστε η ευλογημένη Ασκήτρια να έχη σε μεγάλη ευλάβεια τους Ιερείς. Μερικές όμως φορές ο ζήλος της, ο ζήλος αυτός που θύμιζε προφητικό ήθος, την παρακινούσε να εκφράζεται με μίαν ασυνήθιστη αυστηρότητα... Και τούτο οπωσδήποτε προς οικοδομήν... Οι πιστοί κάποιας Ενορίας από την Βόρειο Ελλάδα επισκέφθηκαν με λεωφορείο την Μονή...
Ήταν μαζί τους και δύο Κληρικοί. Μία ενάρετη κοπέλλα, γνωστή στην Γερόντισσα, ήταν μεταξύ των προσκυνητών. Στην Αγία αποκαλύφθηκε η πνευματική κατάστασις των Ιερέων... Δυστυχώς, δεν ήταν φωτεινή... Καθόλου φωτεινή... -Ποιοί είναι αυτοί;... ερωτά την κοπέλλα αρκετά αυσηρά. -Είναι δύο Ιερείς που έχουμε στην Ενορία μας..., απάντησε αυτή δειλά...
-Χάσου!... Χάσου!... Τίποτε δεν είναι!... Τίποτε δεν είναι!... Και απομακρύνθηκε γρήγορα η ρακένδυτη προφήτισσα... Λόγια δυνατά και γεμάτα νόημα... Ήθελε να προστατεύση την κοπέλλα... Μερικά χρόνια ολόκληρα ήρθαν στο φως της δημοσιότητος διάφορα σκάνδαλα των δύο Ιερέων... Με την ενάρετη αυτή κοπέλλα, την οποία είχα γνωρίσει προσωπικά, συνέβη το εξής συγκλονιστικό.
Υπέφερε η καημένη από επήρεια σατανική. Κάτι πρέπει να είχε γίνει στην οικογένειά της, διότι και η μητέρα της είχε πεθάνει από μαγεία... Αλλά και αυτή η ευλογημένη είχε ένα μαρτυρικό τέλος... Κάποτε επισκέφθηκε την Γερόντισσα. Η φωτισμένη δούλη του Θεού την εβεβαίωσε: -Άνθρωποι κακοί σου έχουν κάνει κακό...
Μη χάνης την πίστι σου, την υπομονή σου... Νά' σαι κοντά στην Εκκλησία... Και να λες κι αυτήν την ευχή... Και άρχισε να της υπαγορεύη μία προσευχή. -Γερόντισσα, θα την ξεχάσω... Να την γράψω... Χαρτί όμως και μολύβι δεν υπήρχαν... -Μην στεχοχωριέσαι..., την καθησύχασε η Αγία,... Θα πω σε κάποιον να την γράψη και θα την βρης σ' ένα βιβλίο που διαβάζεις... Μην στενοχωριέσαι...
Σε λίγες μέρες θα σου την στείλω... -Απόρησα..., μου έλεγε αργότερα η κοπέλλα,... Θα το λέη για να με παρηγορήση... Σαν κάτι με τύφλωσε... Ίσως ήταν οικονομία Θεού... Δεν σκέφθηκα ούτε και να πάω έξω για να βρω χαρτί... Αλλά δεν της έδωσα ακόμα και την διεύθυνσί μου... Και τί απέγινε; -Δεν πέρασε μία εβδομάδα...
Ήμουνα στο σπίτι μου... Πήρα τον Συναξαριστή, για να διαβάσω... Όπως ξεφύλλιζα, βλέπω ένα χαρτί μέσα... Διάβασα. Ήταν η προσευχή που μου είχε υπαγορεύσει η Γερόντισσα!... Φαντάζεσθε την έκπληξί μου... Τότε θυμήθηκα τα αινιγματικά λόγια της: <<Μην στενοχωριέσαι... Θα την βρης σ' ένα βιβλίο που διαβάζεις>>...
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου