ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2021

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ: ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ'' (ΜΕΡΟΝ 12ον)

 




Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 55-58.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.




ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ


Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.





Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )




<<Αυτά λέγομεν και ημείς οι ταπεινοί Ζηλωταί προς υμάς τους συντηρητικούς
<<με τον δήθεν κατ' επίγνωσιν ζήλον,
Παν/τε, ότι δεν είναι δυνατόν να αληθεύετε όταν γράφετε
ότι <<αντιδράτε υγιώς, φανερώς και αφανώς>> κατά του επαράτου Οικουμενισμού,
ενώ συγχρόνως κοινωνείτε με τους πρωταγωνιστάς και συμμάχους της ανωτέρω αιρέσεως! 
Μπαστούνα και τεκνία και δόξα του κόσμου μαζί με ομολογία δεν γίνεται!
Αυτός που θα ισχυρισθή ότι μπορεί να τα συνδυάζη όλα μαζί συγχρόνως,
όντως επλανέθη κατά τους λόγους του αγίου Θεοδώρου>>.



Και πότε εγράφοντο όλα αυτά; Όταν δεν είχε ακόμη συνέλθει ορθ. σύνοδος διά να καταδικάση την εκ νέου αναφυείσαν, ή μάλλον είχε συνέλθει (815), αλλά  ε ι κ ο ν ο μ ά χ ω ν  επισκόπων κατά παντός εικονοφίλου, κληρικού ή λαϊκού! Εν τούτοις αντιθέτως προς τους ανωτέρω σαφείς λόγους των αγίων Πατέρων, και πολλάς άλλας παρομοίας μαρτυρίας, τας οποίας δύναται ο ενδιαφερόμενος να εύρη εις την μελέτην ημών: 


Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενσμού, σ. 194-239, ο π. Επιφάνιος διακηρύττει με στόμφον και παρρησίαν υπερσυνόδου, ότι ουδείς κίνδυνος υπάρχει να μολυνθώμεν κοινωνούντες τη αιρέσει διά του μνημοσύνου του αιρετικού, και εν προκειμένω των <<σατανοκινήτων και επαράτων>>, ως τους εχαρακτήρισε, οικοιμενιστών, διότι, ουδέν τοιούτον αναφέρει ο ΙΕ' Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου!


Ο διαφόρως φρονών προς τον Παν/τον είναι <<εις ανόητος ζηλωτής>>!!! Ιδού πού οδηγεί τον άνθρωπον η αυτοπεποίθησις και ο δήθεν κατ' επίγνωσιν ζήλος, στην δε ουσία  η  ε κ  τ ω ν  π ρ ο τ έ ρ ω ν  απόφασίς του να χαρακτηρίση, ούτως ή άλλως, ως πλανωμένους σχισματικούς τους διαφόρως προς αυτόν φρονούντας! Του ευχόμεθα να ζήση ακόμη έτη πολλά ώστε να μπορέση να κλαύση δεόντως την φρικτήν αυτήν πτώσιν του.


Τα γνωρίσματα της αληθούς ομολογίας


Και κάτι τελευταίον: Ο Παν/τος εχαρακτήρισε ως σχισματικούς τους συντάκτας του <<Αγιορείτου>> (και συνεπώς πάντας τους Ζηλωτάς και Παλαιοημερολογίτας), διότι, ως τονίζει, γράφομεν και ελέγχομεν ουχί δι' άλλον τινά λόγον, αλλά διά να <<καθησυχάσωμεν την οπωσδήποτε τεταραγμένην συνείδησίν>> μας. Ο ψαλμωδός όμως αντιθέτως προς αυτόν πιστεύει ότι υπάρχει <<ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι τον νόμον>> του Κυρίου και τα δικαιώματα Αυτού και των αγίων Του.


Και κάποιος άλλος με τον αυτόν <<κατ' επίγνωσιν ζήλον>> του π. Επιφανίου είχε απευθύνει στον μέγαν Θεόδωρον τον Στουδίτην την αυτήν κατηγορίαν του <<σχισματικού>>, όταν αντέδρασε διά τον παράνομον γάμον του βασιλέως, και έλαβε την εξής από τον άγιον απάντησιν: <<Ουκ εσμέν αποσχισταί, ω θαυμάσιε, της του Χριστού Εκκλησίας... Αντιθέτως το να μη εναντιούται κανείς εις τα κακόδοξα ήθη και λόγια, συμφώνως προς τον θεολόγον Γρηγόριον, τυγχάνει προδοσία σαφής και παράλυσις των ιερών Κανόνων...>> (Αυτόθι, 997, 1001).


Και αλλαχού ο αυτός εδέχθη εκ δειλίας το μνημόσυνον και την κοινωνίαν των εικονομάχων, και προσεπάθει κατόπιν να δικαιολογηθή. <<Και τώρα δέξαι με, τιμιώτατε πάτερ, ομιλούντα πιο ελεύθερα. Δεν τυγχάνεις εκτός ευθύνης, το να συλληφθής δηλαδή από ανθρώπους του βασιλέως και να παραμείνης μετά ταύτα ελεύθερος... Και λέγω τούτο, διότι, από καιρό έχει γνωστοποιηθή ότι ουδείς εκ των αρνηθέντων υπακοήν εις τους εικονομάχους θα παραμείνη άνευ φυλακής και εξορίας...


Εάν η Οσιότης σου ουδέν έπαθεν μετά την σύλληψιν, συγχώρα με, αλλ'  ε π λ α ν έ θ η ς   α δ ε λ φ έ.  Και μη μου δικαιολογήσαι ότι διατηρείς ασφαλώς τας εκκλησίας και αγιογραφίας, ως και το μνημόσυνον του πατριάρχου. Τα παρόμοια και άλλοι  π ε π τ ω κ ό τ ε ς  φλυαρούσι. Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, εκτός εάν εγένετο  π ρ ο δ ο σ ί α  της ορθοδόξου ομολογίας και ενστάσεως>> (1364 D).


Αυτά λέγομεν και ημείς οι ταπεινοί Ζηλωταί προς υμάς τους συντηρητικούς <<με τον δήθεν κατ' επίγνωσιν ζήλον, Παν/τε, ότι δεν είναι δυνατόν να αληθεύετε όταν γράφετε ότι <<αντιδράτε υγιώς, φανερώς και αφανώς>> κατά του επαράτου Οικουμενισμού, ενώ συγχρόνως κοινωνείτε με τους πρωταγωνιστάς και συμμάχους της ανωτέρω αιρέσεως! Μπαστούνα και τεκνία και δόξα του κόσμου μαζί με ομολογία δεν γίνεται! Αυτός που θα ισχυρισθή ότι μπορεί να τα συνδυάζη όλα μαζί συγχρόνως, όντως επλανέθη κατά τους λόγους του αγίου Θεοδώρου.



Οι καρποί της πονηράς οικονομίας



Δύνασθε επίσης να μας πήτε όλοι σεις, οι οπαδοί της οικονομίας και του δήθεν κατ' επίγνωσιν ζήλου, εις τί εβοηθήσατε την πολεμουμένην Ορθοδοξίαν από του 1923 και εξής, από το έτος δηλαδή που δειλά-δειλά ο Οικουμενισμός διά της ημερολογιακής καινοτομίας έφθασε μέχρι του σημείου της συμπεριλήψεως του ονόματος του πάπα εν τοις διπτύχοις της Κωνσταντινουπόλεως και της αναγνωρίσεως αυτού ως <<ομοζήλου και ομοτρόπου των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων>>!, της δε <<εκκλησίας>> του ως ταμειούχου της Θ. Χάριτος, με αποστολικήν διαδοχήν, μυστήρια κ.λ.π.; (Βλέπε: Επίσκεψις, Νο 139, 159, 214, Ορθ. Τύπον, 1 Δεκ. 1969, σ. 3, Μακεδονία, 9 Ιουλ. 1978).


Όχι μόνον δεν την εβοηθήσατε, αλλά και όσα ηρωικά της τέκνα είπαν το ΟΧΙ στους συγχρόνους Βέκκους του Φαναρίου, ηθελήσατε διά ποικίλων τρόπων να τα αποτρέψετε της ομολογιακής των πορείας, ελεγχόμενοι ασφαλώς από την στάσιν των, ως πάλαι οι λατινόφρονες του Βυζαντίου ησχύνοντο και απεστρέφεντο συγχρόνως τους ζηλωτάς Ορθοδόξους.


Ή μήπως διακρίνει ο Παν/τος διαφοράν τινα μεταξύ της τότε και νυν καταστάσεως; Ημείς διαφοράν βλέπομεν μόνον εις την στάσιν των συγχρόνων ορθοδόξων και δη του Αγίου Όρους, το οποίον αντί σύσσωμον να είχε διακόψει πάσαν κοινωνίαν μετά της υποπεσούσης εις αίρεσιν Εκκλησίας της Κων/λεως, αυτό ου μόνον συνεχίζει να κοινωνή αδιαφόρως μετ' αυτής, αλλά και να διώκη ποικίλως τους Ζηλωτάς Αγιορείτας Πατέρας, ως δήθεν σχισματικούς, εκτός εκκλησίας, κ.λ.π.


Αλήθεια, πόσον ομοιάζετε, Πανοσιολογιώτατε! Όχι μόνον, λοιπόν, δεν εβοηθήσατε την πολεμουμένην Ορθοδοξίαν, αλλά και στην εναγώνιον προσπάθειάν της ν' αποφύγη τον θανάσιμον εναγκαλισμόν του παπικού πτώματος, με σαδισμόν θα έλεγε κανείς, της απαντούσατε κάθε φορά: Υπομονή, ω Μήτερ, άχρι καιρού, άχρι του κοινού Ποτηρίου, και τότε θα ίδης οποία ηρωικά τέκνα έχεις.


Πανοσιολογιώτατε, ουδέποτε να νομίσετε ότι η Ορθοδοξία άνευ υμών και των 2-3 <<συντηρητικών>> επισκόπων σας και <<αγωνιστικών>> εντύπων, ως του <<Ορθοδόξου Τύπου>>, αδυνατεί να συνεχίση την αιματώδη πλην ένδοξον πορείαν της. Πάντοτε θα ευρίσκωνται <<οι πένητες του Χριστού>>, ο πιστός λαός με τον ελάχιστον πλην θεοφοβούμενον κλήρον, αυτοί οι αγαπώντες την αλήθειαν χωρίς σοφιστείες και διαβολές, για ν' ανταγωνίζονται, Χάριτι Θεού, κατά της ποικίλης πλάνης και κακοδοξίας.


Αλλοίμονον, όμως εις τους δήθεν κατ' επίγνωσίν ζηλωτάς, και ιδιατέρως την Παν/τητά σου, οι οποίοι όχι μόνον δεν εισέρχονται εις το στάδιον της Ομολογίας, αλλά και τους επιθυμούντας να εισέλθουν, εμποδίζουν με αποτέλεσμα να προχωρά πιο ελεύθερα η αίρεσις, και η παράταξις του Κυρίου να αποδυναμούται.


Ασφαλώς μερικούς ομοίους σας θα είχε υπ΄όψειν του ο Μ.Βασίλειος, όταν έγραψε πους παρακάτω αληθεστάτους λόγους του: ''Ημίν δε προς τω φανερώ πολέμω των αιρετικών έτι δε και ο παρά των δοκούντων ορθοδοξείν επαναστάς, προς έσχατον ασθενείας τας εκκλησίας κατήγαγε''. Επιστολή 92. (Α, Ιούν. '79).



Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )






Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 55-58.



Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF