ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2021

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!






«Κανόνα πίστεως», «εἰκόνα πραότητος» καὶ «ἐγκρατείας διδάσκαλον» τὸν ὀνομάζει ἡ Ἐκκλησία μας. Ὁ λόγος γιὰ τὸν μεγάλο καὶ θαυματουργὸ Ἅγιο ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα, τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν ὑπερασπιστὴ τῶν πτωχῶν καὶ προστάτη τῶν θαλασσοδαρμένων.


Γεννήθηκε στὰ Πάταρα τῆς Λυκίας στὰ τέλη τοῦ 3ου αἰώνα μ.Χ. ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι τοῦ μετέδωσαν τὴ φλόγα τῆς πίστεως. Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ πατέρας του, ὁ Νικόλαος ἀπὸ τὴ μεγάλη περιουσία ποὺ κληρονόμησε ἐνίσχυε τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναγκεμένους. Ὅταν ἀργότερα κλήθηκε στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα στὰ Μύρα τῆς Λυκίας, ἀναδείχθηκε ὑποδειγματικὸς ποιμένας τῶν πιστῶν.


Στὸν Ἅγιο ἔβρισκαν στήριγμα οἱ ἀδικημένοι, οἱ ἀπελπισμένοι, οἱ ἀσθενεῖς. Συμμετεῖχε καὶ στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 325 μ.Χ. καὶ συνέβαλε στὴν καταπολέμηση τοῦ Ἀρειανισμοῦ. Ὁ Ἅγιος ἔλαβε ἰδιαίτερη Χάρι θαυματουργίας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὅσο ἦταν στὴ ζωὴ καὶ μετὰ τὸν θάνατό του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶναι τόσο λαοφιλής· ἀναρίθμητοι Χριστιανοὶ τὸν τιμοῦν καὶ ζητοῦν τὶς πρεσβεῖες του στὶς δοκιμασίες τους καὶ ἰδιαιτέρως οἱ ναυτικοί, ὅταν ἀντιμετωπίζουν κινδύνους στὴ θάλασσα.


γρυπνοι ποιμένες. Πρὸς τιμὴν τοῦ μεγάλου Ἱεράρχη ἀναγινώσκεται σήμερα ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ποὺ κάνει λόγο γιὰ τοὺς ποιμένες καὶ προβάλλει τὴν ἄγρυπνη φροντίδα τους γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας: «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες». Νὰ ὑπακοῦτε, δηλαδή, στοὺς πνευματικοὺς προϊσταμένους σας καὶ νὰ ὑποτάσσεσθε τελείως σ᾿ αὐτούς. Διότι αὐτοὶ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν σας, καθὼς θὰ δώσουν λόγο στὸν Χρι­στὸ γιὰ τὶς ψυχές σας.


γρυπνοῦν λοιπὸν οἱ καλοὶ ποιμένες γιὰ τὰ λογικὰ πρόβατα ποὺ τοὺς ἀνέθεσε ὁ Κύριος. Ἀγρυπνοῦν γιὰ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ μᾶς· γιὰ νὰ μᾶς προστατέψουν ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν· γιὰ νὰ μᾶς στερεώσουν στὴν πίστη καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν μὲ διάκριση στὴν κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ζωή. Ἀγωνιοῦν, κοπιάζουν, ἀνύστακτα φροντίζουν γιὰ τὸν καθένα μας. Ἀγρυπνοῦν, διότι ἔχουν εὐθύνη γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Ἔτσι κοπίαζε καὶ ἀγρυπνοῦσε γιὰ τὴ φροντίδα τῶν πιστῶν καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος. Μέρα – νύχτα ἔτρεχε σὲ ἔργα ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας καὶ διασφάλιζε μὲ τὴν προσευχή του τὸ λογικὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας.


Μᾶς προτρέπει λοιπὸν νὰ ὑπακοῦμε μὲ προθυμία στοὺς πνευματικούς μας ὁδηγοὺς ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Ἔχουμε χρέος ὑπακοῆς ἀπέναντί τους, ὥστε νὰ ἐπιτελοῦν τὸ ἱερὸ ἔργο τους μὲ χαρὰ κι ὄχι μὲ στεναγμούς. Δὲν εἶναι συμφέρον γιὰ τὴν ψυχή μας νὰ στενάζουν ἐξαιτίας μας, καθὼς κάτι τέτοιο δυσαρεστεῖ τὸν Θεὸ καὶ στερούμαστε τὴν εὐλογία του.


Προσευχὴ γιὰ τοὺς ποιμένες. Ἔχουμε ὅμως καὶ χρέος προσευχῆς γιὰ τοὺς ποιμένες μας. Αὐτὸ φαίνεται στὴ συν­έχεια τῆς περικοπῆς. Ὁ θεῖος Ἀπόστολος ζητεῖ τὴ θερμὴ προσευχὴ τῶν πιστῶν. «Προσεύχεσθε περὶ ἡμῶν», ἱκετεύει. Νὰ προσεύχεσθε, δηλαδή, γιὰ ἐμᾶς. Ζητεῖ τὴν προσευχή τους ὄχι ὡς ἀνταπόδοση στοὺς κόπους του, ἀλλὰ γιὰ νὰ λάβει δύναμη στὸν προσωπικό του ἀγώνα καὶ στὸ ἱερὸ καὶ κοπιῶδες ἔργο ποὺ τοῦ ἔχει ἀναθέσει ὁ Κύριος. Ζητεῖ ἐπιπλέον νὰ προσευχηθοῦν μὲ ἕνα συγκεκριμένο αἴτημα: νὰ μπορέσει νὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ τὸ συντομότερο.


Στηρίζεται ὁ Ἀπόστολος στὶς προσ­ευχὲς τῶν πιστῶν καὶ μᾶς διδάσκει ὅτι καὶ οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν ἀ­νάγκη τὶς προσευχές μας. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι βρίσκονται στὴν πρώτη γραμμὴ τῆς μάχης καὶ ὅτι ὁ διάβολος τοὺς ἐπιτίθεται μὲ μανία, σὰν λύκος, γιὰ νὰ βάλει ἐμπόδια στὴν ἱερὴ ἀποστολή τους καὶ νὰ παρασύρει ἔτσι τὰ λογικὰ πρόβατα ἀπὸ τὴ μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχουν λοιπὸν εὐθύνη γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας καὶ θὰ ἀποδώσουν λόγο στὸν Θεό.


διαίτερα στὴν ἐποχή μας, ποὺ ἡ Ἐκ­κλησία μας ἐπιτελεῖ τὸ ἔργο της κάτω ἀπὸ πολὺ δύσκολες συνθῆκες καὶ περιορισμούς, εἶναι ἀκόμη πιὸ ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη νὰ προσευχόμαστε καθημερινὰ γιὰ τοὺς πνευματικοὺς ὁδηγούς μας, ὥστε νὰ τοὺς χαρίζει ὁ Κύριος σύνεση, διάκριση καὶ θεῖο φωτισμὸ στὶς κρίσιμες καὶ δύσκολες ἀποφάσεις ποὺ καλοῦνται νὰ πάρουν.


ς προσευχόμαστε ὅμως νὰ ἀναδείξει ὁ Κύριος καὶ νέους Ἁγίους, στύλους καὶ ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος Νικόλαος, ποὺ μὲ τὸν ἀγώνα καὶ τὴν ἀρετή τους θὰ ἀποτελοῦν «κανόνα πίστεως», ὁδηγὸ δηλαδὴ καὶ ἐμπνευστὴ τῆς ὀρθῆς πίστεως γιὰ κάθε Χριστιανό, καὶ θὰ κατευθύνουν μὲ ἀσφάλεια τὸ καράβι τῆς Ἐκκλησίας.




ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Ο ΣΩΤΗΡ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF