Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΕ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟ ΜΕ ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

 

Σήμερα η Εκκλησία μας χριστιανοί μου, τιμά την μνήμην του Αγίου Νικολάου, ενός μεγάλου Αγίου και θαυματουργού. Και θα ήθελα να ξεκινήσω με κάποιες αληθινές ιστορίες οι οποίες δημοσιεύτηκαν πρόσφατα, και μάλιστα η μία στην εφημερίδα Καθημερινή, στις 30 Οκτωβρίου, φέτος (2009). Όταν μιλούν τα γεγονότα και τα φωτεινά παραδείγματα, τα λόγια τα πολλά περισσεύουν.

Ο καθένας από μας πρέπει να γίνει, οφείλει να γίνει, ένας μικρός ιεραπόστολος, πρώτα πρώτα μέσα στην οικογένειά του και κατόπιν στην εργασία του και στην κοινωνία, που με το αγιασμένο παράδειγμά του να μεταμορφώνει τους απίστους σε πιστούς, τους χλιαρούς σε θερμούς, τους αλλόθρησκους σε αληθινούς πιστούς χριστιανούς και τους αιρετικούς να τους επαναφέρει στην Ορθόδοξη πίστη.

Έχουμε γεμίσει από μετανάστες παντός έθνους, φυλής, χρώματος και θρησκείας, και όλους αυτούς πρέπει με το δικό μας φωτεινό παράδειγμα και την δική μας φωτισμένη Ευαγγελική διδασκαλία, να τους μεταμορφώνουμε σε αληθινούς χριστιανούς Ορθοδόξους, και όχι αυτοί με τη ζωή τους ή με τη θρησκεία τους ή με τις αιρετικές δοξασίες τους, αυτοί να επηρεάζουν εμάς. Έτσι δεν γινόταν τα παλιά χρόνια… Γι’ αυτό μέσα σε τρείς αιώνες άλλαξε ολόκληρος ο κόσμος. Ο τότε γνωστός κόσμος. Όλος ο ειδωλολατρικός κόσμος έγινε χριστιανικός. Και έγιναν βέβαια όλα αυτά, και μπορούν να γίνουν και τα σημερινά, με τη βασική προϋπόθεση ότι η ζωή μας είναι ζωή Χριστού, ζωή αγίων, ζωή μαρτύρων. Ιδού το πρώτο παράδειγμα.

Πριν από αρκετά χρόνια, το 1991, ένας νεαρός Αλβανός ήλθε στην Ελλάδα μαζί με χιλιάδες συμπατριώτες του, όταν τα άνοιξαν τα σύνορα, -τα θυμάστε οι παλαιότεροι,- να βρει δουλειά. Κατέληξε στην Βάλτα, ένα χωριό των Γαργαλιάνων Μεσσηνίας. Και κει γνώρισε τον Γεώργιο Γρηγορόπουλο, συνταξιούχο γραμματέα εισαγγελίας εφετών και φλογερό εργάτη του Ευαγγελίου, ο οποίος τον δέχτηκε, τον περιέθαλψε. Τον έμαθε Ελληνικά. Τον κατήχησε στην χριστιανική πίστη και τον βάπτισε.

Πέρασαν χρόνια και ήλθε η δεκαεννιά Οκτωβρίου όπου ο κύριος Γεώργιος Γρηγορόπουλος πέθανε, και του εδιαβάσθη η νεκρώσιμος ακολουθία από τον σεβασμιότατο μητροπολίτη Τριφυλλίας Ολυμπίας κύριον Χρυσόστομο που εχοροστάτησε στην κηδεία, και έλαβε όμως μέρος στην εξόδιο ακολουθία και ένας άλλος επίσκοπος, ο οποίος έψαλε Αλβανικά, διάβασε το Ευαγγέλιο στα Αλβανικά, μίλησε Ελληνικά για τον μεγάλο ευεργέτη του τον Γεώργιο, και κατασυγκίνησε ολόκληρο το πλήθος για όσα θαυμαστά είπε αλλά και για την απλότητα και την ταπεινότητά του.

Ποιος ήταν αυτός ο επίσκοπος; Ήταν ο πρώην νεαρός Αλβανός που είχε έλθει να ζητήσει δουλειά στην Ελλάδα, και που με την βοήθεια του κυρίου Γεωργίου Γρηγοροπούλου, έγινε επίσκοπος Απολλωνίας Αλβανίας με το όνομα Νικόλαος, βοηθός επίσκοπος του σημερινού αρχιεπισκόπου Αλβανίας. Θα μπορούσαμε να φωνάξουμε «Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου!». Από έναν απλό χριστιανό!

Παρακάλεσε ο τότε νεαρός, το όνομα που πήρε και ήταν Νικόλαος, το βαφτιστικό του δηλαδή, να το διατηρήσει. Και στην χειροτονία του, πρώτα πρώτα στην μοναχική του κουρά, και εν συνεχεία στη χειροτονία του, μέχρι επίσκοπος, διότι εβλαβείτο πολύ, μα πάρα πολύ τον Άγιο Νικόλαο.

Ιδού πώς με το φωτεινό παράδειγμα και την αληθινή Ορθόδοξη ζωή, και με την δύναμη του Σωτήρος Χριστού, τι κατάφερε ένας και μόνον αληθινός χριστιανός. Και τώρα ας αναφερθούμε σε ένα δεύτερο παράδειγμα. Προ ημερών εκοιμήθη ο Ορθόδοξος Πατριάρχης Σερβίας Κύριος Παύλος. Δεκαεννιά χρόνια ήταν ηγέτης της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Σερβίας.

Για τις μετακινήσεις του δεν είχε λιμουζίνα με διακριτικά, κανένα αυτοκίνητο, ούτε οπλισμένους φρουρούς για να τον προστατεύουν από τους κινδύνους που διέτρεχε από τους διαφόρους εξτρεμιστάς, επίσης δεν τον ακολουθούσαν τηλεοπτικές κάμερες στις επισκέψεις του στα ιδρύματα αδυνάτων, κατακοίτων, και ορφανών, -από τους πολέμους ορφανών,- αλλά και σε φτωχογειτονιές προσφύγων ανεξαρτήτου θρησκείας.

Μπορούσες και συ, να τον συναντούσες σε κάποιους δρόμους του παλαιού Βελιγραδίου να κρατάει τσάντες με ψώνια από τα μπακάλικα της γειτονιάς για να τα προσφέρει στους απόρους και εγκαταλελειμμένους ή να τον βλέπεις σαν απλό επιβάτη στα λεωφορεία και στα τρόλεϋ του Βελιγραδίου. Να και το δεύτερο παράδειγμα, που ήταν αλλά έγινε σε μας γνωστό, σ’ ολόκληρη τη ματωμένη Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δεν λείπουν βέβαια και από μας τους Έλληνες Ορθοδόξους χριστιανούς κάποια λαμπρά παραδείγματα τα οποία όμως δεν διατυμπανίζονται, είναι γραμμένα όμως στα βιβλία των ουρανών, στα βιβλία της αιωνίου ζωής. Ένας μεγάλος Άγιος που ήταν η προσωποποίηση της χριστιανικής ευσπλαχνίας και την έμπρακτης ελεημοσύνης και αγάπης υπήρξε και ο σημερινός εορταζόμενος Άγιος Νικόλαος, τον οποίον εμιμήθησαν κατά πάντα οι δύο προηγούμενοι που ανέφερα.

Γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας μετά το 260 μ.Χ. από γονείς ευσεβείς. Έμεινε ορφανός σε μικρή ηλικία και όταν ενηλικιώθηκε μοίρασε ολόκληρη την περιουσία των γονέων του στους φτωχούς. Παρόλον που ήταν νέος γρήγορα οι χριστιανοί των Πατάρων ζήτησαν να γίνει ιερεύς για να τον έχουν ποιμένα και πατέρα τους, γιατί επάνω του έβλεπαν όλο το πλήθος των αρετών να κοσμούν τη ζωή του. Όταν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ο δεσπότης που τον χειροτόνησε είπε τα εξής προφητικά:

-Ο πατήρ Νικόλαος, ο νέος σας ποιμένας και εφημέριος, θα γίνει γρήγορα αρχιερεύς αυτής της περιοχής και της άλλης, που θα προστατεύει τους φτωχούς και τα ορφανά, που θα παρηγορεί τους λυπημένους και που τους δυστυχισμένους θα συνδράμει. Τους κλονισμένους στην πίστη θα στηρίζει και χιλιάδες ψυχές θα οδηγήσει στην Βασιλεία του Θεού. Και πράγματι η προφητεία αυτή πραγματοποιήθηκε στο ακέραιο, ξεπερνώντας μάλιστα και κάθε προσδοκία.

Στα χρόνια των διωγμών Διοκλητιανού και Μαξιμιανού έδειξε τόλμη και θάρρος αληθινού ποιμένος. Τόλμη και θάρρος που τα μετέδιδε και στο λαό του ως αληθινός ποιμένας, στους χριστιανούς του. Αποκαλύπτοντας τα ψεύδη και τις κακίες της ειδωλολατρίας παρόλα τα αυστηρά αυτοκρατορικά διατάγματα που υπήρχαν. Ο ποιμήν ο καλός είναι πάντα έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του ακολουθώντας τα ίχνη του Χριστού, του Μεγάλου Ποιμένος.

Όταν λοιπόν τον κατήγγειλαν στον αυτοκράτορα για τις διδασκαλίες του τις τόσο ανοικτές, τον συνέλαβαν, τον έκλεισαν φυλακή και αργότερα τον έστειλαν εξορία. Με την επικράτηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου επανήλθε στην έδρα του, τα Μύρα της Λυκίας, και συνέχισε το μεγάλο έργο της κατηχήσεως και προστασίας όλων των χριστιανών.

Και όταν φάνηκε η φοβερή αίρεση του Αρείου, ο Άγιος Νικόλαος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή και έλαβε μέρος στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο το 325 στη Νίκαια. Και όπως προείπαμε πάνω απ’ όλα ο Άγιος Νικόλαος υπήρξε η προσωποποίηση της χριστιανικής ευσπλαχνίας.

Η ενσάρκωση της στοργής προς τους στερημένους και τους κινδυνεύοντας. Υπήρξε ποιμενάρχης της αγάπης με όλην την βαθειά έννοια της λέξεως. Όχι για να κάνει θόρυβο, όχι για να δεχθεί τυμπανοκρουσίες και χειροκροτήματα. Αλλά για να εφαρμόζει την αγάπη σύμφωνα με την εντολήν του Κυρίου, «ου γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Πράγματι ο Άγιος Νικόλαος είχε όλα τα καλά χαρίσματα του Καλού Ποιμένος. «Εγώ ειμί ο Ποιμήν ο Καλός, και ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησι υπέρ των προβάτων». Κατά πάντα εμιμήθηκε τον Χριστόν ο Άγιος Νικόλαος.

Επανέρχομαι για να τονίσω ότι στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, κατά την διάρκειαν της αγορεύσεως του Αρείου, ο Άγιος Νικόλαος σηκώθηκε όρθιος, πήγε κοντά στον Άρειο και τον χαστούκησε δυό φορές ενώπιον του αυτοκράτορος. Αυτό θεωρήθηκε ασέβεια εφόσον δεν είχε καταδικαστεί ακόμα, και ζήτησαν οι Αρειανοί επίσκοποι να φυλακιστεί και να καθαιρεθεί. Έτσι τον Άγιο σιδηροδέσμιον τον οδήγησαν σε ένα μπουντρούμι, σε μια φυλακή. Το ίδιο βράδυ όμως παρουσιάστηκε μπροστά του ο Χριστός ο οποίος του έδωσε στα χέρια του ένα ολόχρυσο Ευαγγέλιο.

Και αμέσως εμφανίζεται μετά τον Χριστόν, η Υπεραγία Θεοτόκος η οποία του περνάει εδώ στους ώμους το ωμόφορον που είναι το χαρακτηριστικό άμφιο των επισκόπων. Το πρωί οι δεσμοφύλακες τον είδαν να λάμπει ολόκληρο, λελυμένο από τα δεσμά, και να κρατάει στα χέρια του το λαμπερό τούτο Ευαγγέλιο και στους ώμους του να φέρει το ωμοφόριο. Το πληροφορήθηκε ο αυτοκράτορας, ο Μέγας Κωνσταντίνος, και αμέσως του ζήτησε συγγνώμη, τον αποφυλάκισε και θριαμβευτικά τον έστειλε πίσω στο θρόνο της επαρχίας του, όπου και συνέχισε μέχρι την οσιακή κοίμησή του το μεγάλο έργο του καλού ποιμένος.

Χριστιανοί μου, από όσα είπαμε μέχρι τώρα, είναι όλα μια δυναμική πρόσκλησις έμπρακτης αγάπης, φιλανθρωπίας και ιεραποστολής και δράσεως, πρώτα μέσα στην οικογένειά μας, και ύστερα στο περιβάλλον το επαγγελματικό και το κοινωνικό. Τα είδαμε σα ζωντανά περιστατικά από τον μακαριστό κύριο Γεωργόπουλο και από τον απλό και ταπεινό Πατριάρχη Σερβίας Παύλο, που υπήρξαν κατά πάντα μιμηταί του Αγίου Νικολάου και των άλλων μεγάλων αγίων της Εκκλησίας μας.

Άρα καλούμεθα και μείς όλοι να τους μιμηθούμε, να μιμηθούμε τον Άγιο Νικόλαο στην κατά Θεόν πτωχείαν του. Δηλαδή στην αγία του ταπείνωση, στην πραότητα, στην πίστη, πού ’ναι νερόβραστη η δική μας. Από όπου και αν την πιάσεις χάλια έχει η πίστις μας. Από την έμπρακτη αγάπη. Από την αληθινή εγκράτεια, από την ευδόκιμη υπομονή που δόξαζε εν πάσι τον Πανάγιον Θεόν. Να τον μιμηθούμε στον ιεραποστολικό ζήλο και μεταξύ μας. Στην έμπρακτη φιλανθρωπία και στην πνευματική ελεημοσύνη διά προσευχής. Και είθε από σήμερα όλοι μας να τον τιμούμε, οι ασθενείς ως ιατρόν, οι κινδυνεύοντες ως λυτρωτήν, οι αμαρτωλοί ως πρεσβευτήν, οι πένητες και οι άποροι ως θησαυρόν, οι δυστυχισμένοι ως παραμυθίαν, και οι πονεμένοι ως ουράνια παράκλησιν, και όλοι οι ναυτικοί ως κυβερνήτην.

Ναι χριστιανοί μου, όταν θα ασπαζόμαστε την οποιαδήποτε εικόνα του, εικόνα του Αγίου Νικολάου, ας του φωνάζουμε δυνατά από μέσα μας, και κείνος ακούει, όπως ακούει και όλος ο ουρανός, «Άγιε Νικόλαε λύτρωσέ μας από κάθε ανάγκη, θλίψη, αρρώστια και κίνδυνο και πρέσβευε για τη σωτηρία της ψυχής μας», Αμήν.

ΠΟΙΜΗΝ