ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2022

Η ΑΠΟΜΙΜΗΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΕΝΟΣ ΘΙΑΣΩΤΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ

 


Χωρίς να θέλουμε να συνεχίσουμε το βαρετό ως θλιβερό σήριαλ Τατσόπουλου εις το διηνεκές, οφείλουμε, όμως να καταγράψουμε την νέα παρένθεση που ανοίγει το πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων <<Εκκλησία on line>> με την αγωγή που κατέθεσε, ζητώντας 200.000 ευρώ από τον εναγόμενο. Εν πρώτοις, οι ορίζοντες το διαδικτυακό αυτό πρακτορείο -πιθανώς- θα σκέφθηκαν πως θα <<χτυπήσουν>> τον Τατσόπουλο με τον ίδιο αντιρατσιστικό νόμο του οποίου εισηγητής ήταν ο ίδιος από την εποχή που εγκαταβιούσε στον <<ΣΥΡΙΖΑ>>. Η κίνηση αυτή -αν και επικαλείται ρατσισμό και προτροπή σε αντορθόδοξες εκδηλώσεις ρεβανσισμού και μίσους- ωστόσο εκ πρώτοις όψεως αυτό που επιτυγχάνει είναι να προσδώσει βία εναντίον της βίας ή  τιμωρία εναντίον της τιμωρίας. Κοινώς, οφθαλμός αντί οφθαλμού! Επιπλέον τα χρήματα που εκζητούνται ακυρώνουν παντελώς -εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον- τους φιλορθόδοξους σκοπούς των εναγόντων κατά το Λουκά (ις’ 13) <<ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και Μαμωνά>>! Αν δε, προσθέσουμε και το του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου <<Πλούσιος εστί ουχ ο πολλά κεκτημένος, αλλ’ ο πολλά διδούς>>, τότε αναρωτιέται κάθε ευαίσθητος και καλοπροαίρετος παρατηρητής των γεγονότων, τι προσφέρει, τι δίνει το <<Εκκλησία on line>> σε αυτή τη νέα -ηχηρά επαναλαμβανόμενη- τακτική του αυτοδηλομένου ως αθέου, Τατσόπουλου; Προσφέρει αυτό ακριβώς που εκζητεί και ο ίδιος και, που οι κατήγοροί του -αφελώς- του το πρόσφεραν ως <<θείο δώρο>> σε αυτή την -εμμονικά έως ψυχαναγκαστικά- επαναλαμβανόμενη, πολεμική του κατά της Ορθοδοξίας: το δικαίωμα πλέον να κατηγορεί τους κατηγόρους του κατά το <<δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτησες>>!  Ο Πέτρος Τατσόπουλος -τώρα- κατά το <<αφυδατωμένο>> αυτό μόρφωμα- που ονομάζεται σήμερα πολιτική αποτελεί έναν περιφερόμενο θίασο του συρμού. Από τον <<ΣΥΡΙΖΑ>> στο <<ΠΟΤΑΜΙ>> κι από εκεί στην <<Ν.Δ.>> κατά το <<όπου φυσάει ο άνεμος>>! Επιπλέον, οι δηλώσεις του πάντοτε προκαλούν, όχι τόσο για την διαφορετική τους υπόσταση και δυναμική τους, όσο, γιατι είναι αυτοσκοπούμενες: να προκαλέσουν, να ερίσουν, να φιλονικήσουν και φυσικά να διαφημίσουν το πρόσωπο του ευερέθιστου ως δύστροπου συγγραφέα τους. Οι ύβρεις δε που εκστομίζει (αποκάλεσε υποκείμενα τους υπευθύνους του <<Εκκλησία on line>>) δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στην υπερφίαλη δεικτικότητα κάθε δεξιοκεντροαριστερίζοντος θαμώνα της πλατείας Κολωνακίου! Αντιθέτως, για -τους παροικούντες της συνομοταξίας του κ. Τατσόπουλου- αλαζονικούς και πομπώδεις γραφολόγους, οι ύβρεις αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία της αμφιλεγόμενης κουλτούρας τους και της γραφικής δεικτικότητάς τους. Η δεκαετία του '80 υπήρξε σημειολογική αυτής της καθεστηκυίας τάξης ατέρμονων, συγγραφικών υβρεολόγιων, όπου ο κάθε επίδοξος, συστημικός συγγραφέας, όσο πιο πολύ έβριζε, τόσο πιο πολύ αυτό προσέδιδε στον ίδιο πόντους στην επιτυχία του βιβλίου του! Σε αυτό το κυοφορούμενο όνειδος και τη δημόσια περιφρόνηση του κ. Τατσόπουλου επενέβησαν ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ο βουλευτής-μετεωρολόγος Γιάννης Καλλιάνος, κάποιες εφημερίδες και καλώς έπραξαν. Πολύ φοβούμαστε όμως, πως κατά το <<στου κουφού τη πόρτα όσο θέλεις βρόντα>>, ο κ. Τατσόπουλος δεν δύναται ν' ακούσει. Και εφόσον -περί αγωγής πρόκειται- η διαμάχη πάει στα δικαστήρια, ενδεχομένως να δούμε και απίστευτα σκηνικά απείρου κάλλους να διαδραματίζονται. Δικαιωματιστές από τις... γνωστές <<συλλογικότητες>>, ακτιβιστές που είναι <<και της μοδός>> κατά την αξέχαστη Γεωργία Βασιλειάδου και γνωστές, τηλεοπτικές φιγούρες, όπως η κ. Ελένη Λουκά να παρευλάνουν. Ποιός θα έχει κερδίσει όμως στο τέλος; Για να πείσεις τον κ. Τατσόπουλο, πως υπάρχει Θεός, απαιτεί να του το αποδείξεις με έναν εξαιρετικά ορθολογιστικό τρόπο. Ο Θεός όμως δεν αποτελεί ούτε μαθηματική πράξη, ούτε χημική εξίσωση, ούτε αίνιγμα προς λύση! Αποκαλύπτεται βιωματικά στον απολωλόντα, εφόσον αυτός διαθέτει <<γη αγαθή>>. Την Κυριακή που έρχεται θα γιορτάζαμε κ. Τατσόπουλε, εφόσον θα είχαμε μετάνοια. Του ασώτου! Του μετανοημένου ασώτου! Αν και πιστεύουμε, πως και σε αυτή την διαμάχη (πρεσβυτέρου υιού με τον μετανοημένο αδελφό του), εσείς -χάριν δικαιωματισμού- θα υποστηρίζατε ανεπιφύλαχτα τον πρώτο! 



Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF