ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2022

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΛΟΥΤΙΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ


 


Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>, Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 117-122.
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος.
Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.




Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Παρασκευή 7 (20) Μαΐου 2022 εκκλ. ημ. + Εμφάνισις Τιμίου Σταυρού εν Ιεροσολύμοις








ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑ ΟΝΟΜΑ'





Το όνομα του Θεού πλουτίζει τη ζωή του ανθρώπου





<<Κύριε, ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν το όνομά Σου εν πάση τη γη>> (Ψαλμ. 8, 10).


<<Τίς λαλήσει τας δυναστείας του Κυρίου, ακουστάς ποιήσει πάσας τας αινέσεις αυτού>>; (Ψαλμ. 105, 2).


<<Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω' ου γαρ μη καθαρίση Κύριος ο Θεός σου τον λαμβάνοντα το όνομα αυτού επί ματαίω>> (Έξοδος 20, 7).


Vac avertentibus oculis, ut non videant veritatem. Άγιος Αυγουστίνος Soliloquia cap. XXXIV, 4.




Το ράσο μου, κύριοι, σας προϊδεάζει για το περιεχόμενο του κηρύγματός μου. Παλαιότατη είναι η ενδυμασία μου, παλαιότατο είναι και το περιεχόμενο του κηρύγματός μου, που μπορεί να αποδοθεί σε μία μόνο λέξη.


Η λέξη αυτή είναι γενικώς γνωστή, σ' όλες τις εποχές της ιστορίας, σ' όλα τα μέρη του κόσμου, σ' όλες τις καρδιές, σ' όλες τις γλώσσες. Είναι το όνομα Αυτού, που στέκεται πάνω από εμάς.


Οι Κινέζοι, σαν βλέπουν την οργωμένη γη και πως απ' αυτήν βλασταίνει η νέα ζωή, τότε με δέος και σεβασμό προφέρουν τη λέξη: Τάο.


Οι Ινδοί, δίπλα στον ποταμό Γάγγη, όταν παρατηρούνε την πλούσια ζωή γύρω τους, όταν αντικρύζουν τον φαρδύ ποταμό και τη διάφανη ατμόσφαιρα πάνω από αυτόν, προφέρουν τη λέξη: Βράχμα.


Οί Άραβες, όταν ταξιδεύουν τη νύχτα με τα καραβάνια τους στις αμμώδεις ερήμους και παρατηρούνε πάνω από το κεφάλι τους τον αστερόεντα ουρανό, με ενθουσιασμό προφέρουν τη λέξη: Αλλάχ.


Οι Αιγύπτιοι, όταν κοιτάζουν τον ήλιο, που κάθε πρωί καθρεπτίζεται στο Νείλο, λένε τη λέξη: Πτα.


Οι αρχαίοι Έλληνες, όταν κοιτάζουν την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος, γοητεύονται και λένε τη λέξη: Δίας.


Οι αρχαίοι Σλάβοι, όταν παρακολουθούσαν με το βλέμμα τους τα μαύρα σύννεφα με τις αστραπές και τους κεραυνούς, φοβισμένοι έλεγαν τη λέξη: Πέρουν.


Εμείς, οι Χριστιανοί, όταν βλέπουμε την καρποφορία της δουλεμένης γης, την ομορφιά της φύσης, την ώρα που ντύνεται με την πράσινη φορεσιά της, τα αστέρια ψηλά στον ουρανό τη νύχτα, τον ήλιο το πρωί, την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος, κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο και με αγάπη προφέρουμε τη λέξη: Θεός.


Αυτή η λέξη αποτελεί το περιεχόμενο του κηρύγματός μου. Σύντομη λέξη, με ευρύ νόημα! Μικρή λέξη, με θαυμαστή δύναμη. Όταν την ακούει το ανυπάκουο παιδί, υπακούει. Όταν την ακούει ο κακούργος, που με εγκλήματα πλούτισε, αισθάνεται φόβο.


Όταν την ακούει ο δίκαιος άνθρωπος, που ζημιώνεται λόγω της δικαιοσύνης του, γεμίζει με θάρρος. Όταν την προφέρουμε στον άρρωστο, του χαρίζει υγεία. Σαν την ακούσει ο ναυαγός που παλεύει στα κύματα της θάλασσας, γεμίζει ελπίδα.


Σαν την ακούσουν οι γονείς που στέκονται πάνω από τον τάφο των παιδιών τους, παίρνουν μια βαθιά ανάσα ανακούφισης. Σαν την ακούσουν οι ηγέτες που μεριμνούν αδιάκοπα για το λαό τους, δυναμώνει η καρδιά τους και φωτίζεται το πνεύμα τους. 


Ακούγοντάς την, οι περήφανοι ηρεμούν. Ακούγοντάς την, οι καταφρονεμένοι και υποτιμημένοι ενθαρρύνονται, ανασηκώνονται ψυχικά. Ακούγοντάς την, οι στρατιώτες στον πόλεμο διώχνουν μακριά το φόβο του θανάτου.


Ακούγοντάς την, οι απελπισμένοι νιώθουν σαν άγκυρα, απ' όπου μπορούν να κρατηθούν στη ζωή. Ακούγοντάς την, οι προδομένοι από τη ζωή και τους φίλους, σώζονται από την αυτοκτονία.


Ακούγοντάς την, οι λυπημένοι ξαναγίνονται χαρούμενοι. Ακούγοντάς την, οι υπερβολικά εύθυμοι σοβαρεύουν. Αυτή η λέξη κάνει τους σοφούς σοφότερους. Τους πλούσιους πλουσιότερους, τους μορφωμένους πιο φωτισμένους, τους πολυμαθείς πολυμαθέστερους, τους ευγενείς ευγενέστερους, τους ισχυρούς ισχυρότερους, τους ευτυχισμένους ευτυχέστερους.


Δεν είναι θαυμαστή αυτή η λέξη; Υπάρχει λέξη στον ουρανό και στη γη, που θα μπορούσε να έχει πιο μαγική επίδραση; Έχοντας στα χείλη αυτό το όνομα, μια μικρή φυλή από την Αραβία ξεκίνησε να κατακτήσει όλο τον κόσμο.


Κυριευμένη από ενθουσιασμό με αυτό το όνομα, υπέταξε όλο τον κόσμο, από την Αραβία μέχρι την Ισπανία. Κατέκτησε όλο τον κόσμο και τον στόλισε με τα καλλιτεχνήματά της.


Ο Κολόμβος, με βοηθό αυτό το όνομα, ταξίδεψε στο απέραντο πέλαγος του ωκεανού, για να βρει την ήπειρο που κανείς εκτός απ' αυτόν δεν πίστευε πως υπάρχει. Ο Νεύτωνας, με βοηθό αυτό το όνομα, ανακάλυψε ένα μεγάλο μυστικό του ουράνιου μηχανισμού.


Οι σημαντικότεροι κλασικοί στοχαστές, με βοηθό αυτό το όνομα ολοκλήρωσαν τη φιλοσοφική τους θεωρία: ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης. Εις το όνομα Αυτού, νικηφόρα προέλασαν ο Κρόμβελ, ο Κάρολος ο 7ος και ο Σούβοροβ.


Οι διάσημοι συγγραφείς, ο Δάντης, ο Μίλτων, ο Σίλερ και ο Τολστόι, πρώτα πρόφεραν αυτό το όνομα και στη συνέχεια έπιαναν στα χέρια τους την πένα. Εις το όνομα Αυτού, έπιαναν στο χέρι τους το πινέλο ο Ραφαήλ, ο Μιχαήλ Άγγελος, οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι. 


Εις το όνομα Αυτού,  διέδωσε τη διδασκαλία του Χριστού ο Απόστολος Παύλος στην Ασία και στην Ευρώπη. Μ' αυτό το όνομα στο στόμα του, τελείωσε τη ζωή του ο διάσημος Σουηδός συγγραφέας, ο Στρίνμπερκ.


Αυτό το όνομα πρόφεραν οι επαναστάτες στα Βαλκάνια, πριν από εκατό χρόνια, όταν ξεκίνησαν τον αγώνα τους εναντίον των Τούρκων για την ελευθερία τους. Αυτό το όνομα άρθρωσαν σήμερα το πρωί, εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες του λαού μας, που βγήκαν στα χωράφια τους για να επιτελέσουν τη βαριά εργασία τους.


Αυτό το όνομα επικαλέστηκαν οι άνθρωποι σήμερα το πρωί, στα βασιλικά κάστρα και σε αναρίθμητα άλλα σπίτια στις πόλεις, αλλά και στις ξύλινες καλύβες στα βουνά μας. Αυτό το όνομα ψιθύρισαν πολλοί ηλικιωμένοι, αλλά και νέοι άνθρωποι.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 117-122.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF