«ΠΑΤΡΙΔΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ»
Χρονικά του Ελληνοϊστορείν, μιας Ελλάδας που αποσυντίθεται φύρδιν - μίγδιν, συνήθειες, ιστορίες, ήθη, έθιμα, Πίστη και αξίες που στις μέρες μας εαλώθηκαν από τους «νεοδιαφωτισμούς» του δαιμονόπληκτου Δυτικού «πολιτισμού» και τις αφιονισμένες διαδράσεις του Οικουμενισμού και της Παγκοσμιοποίησης. Μνήμες, αναμνήσεις και υπομνήσεις για το γένος των Ελλήνων, που από την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους και εντεύθεν αγωνίζεται να βρει την «ταυτότητά» του ανάμεσα στη «σκύλλα» του αποστατούντος δυτικοευρωπαϊσμού και τη «χάρυβδη» του έκπτωτου και καταχθόνιου «αμερικανισμού». Γιατί η Ιστορία εκδικείται, όταν την αγνοείς, πολλώ δε μάλλω, όταν δεν την γνωρίζεις!
Έρευνα - επιμέλεια - δημοσίευση
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 1903
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΣΚΕΨΕΩΝ
Α'
Η Μουσική και τα Ιερά Ευαγγέλια
...Διά της πατροπαραδότου Εκκλησιαστικής μουσικής όχι μόνον τα ιερά άσματα έγειναν προσφιλή και οικεία εις την ακοήν, και η γλώσσα εις ην ταύτα είναι γεγραμμένα, καταληπτή ως έγγιστα, και εις τους αγραμμάτους, αλλά και αυτά των θείων Ευαγγελίων τα ρήματα διά της αυτής Μουσικής και του λογαοιδικού αυτής τρόπου κατέστησαν οικειότερα εις την ακοήν, και βαθύτερον πάντοτε εισδύουσιν εις των ακροατών τας καρδίας. Όθεν η γλώσσα αύτη εις ην είνε γεγραμμένα το τε Ευαγγέλιον και τα ιερά άσματα, έχει το μοναδικόν εις τον κόσμον προνόμιον να εξακολουθή και μετά είκοσι αιώνας να είνε ζωντανή, εις την ακοήν τουλάχιστον. Ας δοκιμάση τις να μεταφράση έν τροπάριον εις την δημώδη, και τότε θα ίδη ότι η γλώσσα ήτις είνε ζωντανή εις τα ηρωικά και ερωτικά άσματα του λαού, είνε ψυχρά μέχρι νεκροφανείας διά τα τροπάρια. Π.χ. <<Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος...>>. Θ' ανοίξω το στόμα μου, και θα γεμίση πνέμμα (ή πλέμμα, ή και πλέγμα)' και λόγο θα βγάλω (διότι πως άλλως θ' αποδοθή η μεταφορά ή η μετωνυμία του ερεύξομαι:). <<Άξιον έστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον...>>. Αξίζει αληθινά να σε καλοτυχίζουμε σένα τη Θεοτόκο, που είσαι πάντα καλότυχη, και καθαρώτατη, και μάνα του Θεού μας... Πλην θα είπη τις, αντί να μεταφρασθώσι τα υπάρχοντα, ας ποιηθώσι νέα εκκλησιαστικά άσματα υπό των δοκίμων ποιητών μας. -Ναι, βέβαια, λέγομεν ημείς, και είνε τόσον εύκολον το πράγμα!... να εμφυσηθή, ζωή χωρίς να υπάρχη, να δοθή έμπνευσις εκεί όπου λείπει η ψυχή!... Και πού είνε οι δόκιμοι ποιηταί μας... Και αν τοιούτοι υπάρχουν, αυτοί ενδιαφέρονται περισσότερον διά τον Νιτς και τον Ίψεν παρά διά τα κατ' αυτούς σκουργιασμένα ντόπια πράγματα!... Άλλως, διά να γείνουν νέα θρησκευτικά άσματα, πρέπει να γείνη πρώτα και νέα θρησκεία... Ας δοκιμάσουν λοιπόν εκείνοι που τα ονειροπολούν αυτά να κάμουν θρησκείαν χειροποίητον, θρησκείαν για τα κέφια τους, και τότε θα καταλάβουν και οι ίδιοι πόσον είναι μωροί και τυφλοί. Είπομεν ότι διὰ της Εκκλησιαστικής μουσικής και του λογαοιδικού αυτής τρόπου κατέστησαν γνωριμώτερα εις τας ακοὰς και τα λόγια των θείων Ευαγγελίων, ως και του Αποστόλου. Ο λογαοιδικὸς ούτος τρόπος της απαγγελίας, είναι αρχαιότατος εν τη Εκκλησίᾳ, και είναιναι γνησίως Ελληνικός, όπως φαίνεται και εις τα παλαιὰ δράματα. Εκ τούτου παρέλαβον και οι Δυτικοὶ το παρ' αυτοίς plain-chant. Ο τρόπος ούτος της απαγγελίας, διὰ της παρατάσεως όλων μεν των συλλαβών, αλλά μάλιστα της καταλήξεως εκάστης περιόδου ή εκάστου κώλου, σημαίνει και μιμείται το κήρυγμα, ήτοι την φωνὴν του κήρυκος, και ανταποκρίνεται εις την εντολὴν του Κυρίου ημών Ιησοῦ Χριστού <<κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τή κτίσει>>. Είνε άρα το λογαοιδικόν τούτο μέλος κανονικώτατον εν τη Εκκλησία, και ανήκει εις τον πλάγιον δ' ή τον βαρύν ήχον. Εθίζεται δε ν' απαγγέλληται ο μεν Απόστολος μετά τινος ποικιλίας τόνων και φθόγγων, το δε Ευαγγέλιον απλούστερον και όλως απερίττως. Οι περί πάντα επιπόλαιοι και αταλαίπωροι νεωτερισταί κατέκριναν και το λογαοιδικόν τούτο μέλος και είπαν ότι τούτο είνε <<επίρρινον>> δήθεν και κακόζηλον. Εύρον δε και τίνας καινοτόμους ιερείς, οίτινες πισθέντες εις τας εισηγήσεις των ξενοφρόνων εκείνων, κατήργησαν αυθαιρέτως τον λογαοιδικόν τρόπον και απαγγέλλουσι τας περικοπάς των θείων ρημάτων δι' απλής αναγνώσεως. Εις τους τοιούτους ιερείς πρέπει ν' απαγορευθή αρμοδίως η καινοτομία αύτη.
...Διά της πατροπαραδότου Εκκλησιαστικής μουσικής όχι μόνον τα ιερά άσματα έγειναν προσφιλή και οικεία εις την ακοήν, και η γλώσσα εις ην ταύτα είναι γεγραμμένα, καταληπτή ως έγγιστα, και εις τους αγραμμάτους, αλλά και αυτά των θείων Ευαγγελίων τα ρήματα διά της αυτής Μουσικής και του λογαοιδικού αυτής τρόπου κατέστησαν οικειότερα εις την ακοήν, και βαθύτερον πάντοτε εισδύουσιν εις των ακροατών τας καρδίας. Όθεν η γλώσσα αύτη εις ην είνε γεγραμμένα το τε Ευαγγέλιον και τα ιερά άσματα, έχει το μοναδικόν εις τον κόσμον προνόμιον να εξακολουθή και μετά είκοσι αιώνας να είνε ζωντανή, εις την ακοήν τουλάχιστον. Ας δοκιμάση τις να μεταφράση έν τροπάριον εις την δημώδη, και τότε θα ίδη ότι η γλώσσα ήτις είνε ζωντανή εις τα ηρωικά και ερωτικά άσματα του λαού, είνε ψυχρά μέχρι νεκροφανείας διά τα τροπάρια. Π.χ. <<Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος...>>. Θ' ανοίξω το στόμα μου, και θα γεμίση πνέμμα (ή πλέμμα, ή και πλέγμα)' και λόγο θα βγάλω (διότι πως άλλως θ' αποδοθή η μεταφορά ή η μετωνυμία του ερεύξομαι:). <<Άξιον έστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον...>>. Αξίζει αληθινά να σε καλοτυχίζουμε σένα τη Θεοτόκο, που είσαι πάντα καλότυχη, και καθαρώτατη, και μάνα του Θεού μας... Πλην θα είπη τις, αντί να μεταφρασθώσι τα υπάρχοντα, ας ποιηθώσι νέα εκκλησιαστικά άσματα υπό των δοκίμων ποιητών μας. -Ναι, βέβαια, λέγομεν ημείς, και είνε τόσον εύκολον το πράγμα!... να εμφυσηθή, ζωή χωρίς να υπάρχη, να δοθή έμπνευσις εκεί όπου λείπει η ψυχή!... Και πού είνε οι δόκιμοι ποιηταί μας... Και αν τοιούτοι υπάρχουν, αυτοί ενδιαφέρονται περισσότερον διά τον Νιτς και τον Ίψεν παρά διά τα κατ' αυτούς σκουργιασμένα ντόπια πράγματα!... Άλλως, διά να γείνουν νέα θρησκευτικά άσματα, πρέπει να γείνη πρώτα και νέα θρησκεία... Ας δοκιμάσουν λοιπόν εκείνοι που τα ονειροπολούν αυτά να κάμουν θρησκείαν χειροποίητον, θρησκείαν για τα κέφια τους, και τότε θα καταλάβουν και οι ίδιοι πόσον είναι μωροί και τυφλοί. Είπομεν ότι διὰ της Εκκλησιαστικής μουσικής και του λογαοιδικού αυτής τρόπου κατέστησαν γνωριμώτερα εις τας ακοὰς και τα λόγια των θείων Ευαγγελίων, ως και του Αποστόλου. Ο λογαοιδικὸς ούτος τρόπος της απαγγελίας, είναι αρχαιότατος εν τη Εκκλησίᾳ, και είναιναι γνησίως Ελληνικός, όπως φαίνεται και εις τα παλαιὰ δράματα. Εκ τούτου παρέλαβον και οι Δυτικοὶ το παρ' αυτοίς plain-chant. Ο τρόπος ούτος της απαγγελίας, διὰ της παρατάσεως όλων μεν των συλλαβών, αλλά μάλιστα της καταλήξεως εκάστης περιόδου ή εκάστου κώλου, σημαίνει και μιμείται το κήρυγμα, ήτοι την φωνὴν του κήρυκος, και ανταποκρίνεται εις την εντολὴν του Κυρίου ημών Ιησοῦ Χριστού <<κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τή κτίσει>>. Είνε άρα το λογαοιδικόν τούτο μέλος κανονικώτατον εν τη Εκκλησία, και ανήκει εις τον πλάγιον δ' ή τον βαρύν ήχον. Εθίζεται δε ν' απαγγέλληται ο μεν Απόστολος μετά τινος ποικιλίας τόνων και φθόγγων, το δε Ευαγγέλιον απλούστερον και όλως απερίττως. Οι περί πάντα επιπόλαιοι και αταλαίπωροι νεωτερισταί κατέκριναν και το λογαοιδικόν τούτο μέλος και είπαν ότι τούτο είνε <<επίρρινον>> δήθεν και κακόζηλον. Εύρον δε και τίνας καινοτόμους ιερείς, οίτινες πισθέντες εις τας εισηγήσεις των ξενοφρόνων εκείνων, κατήργησαν αυθαιρέτως τον λογαοιδικόν τρόπον και απαγγέλλουσι τας περικοπάς των θείων ρημάτων δι' απλής αναγνώσεως. Εις τους τοιούτους ιερείς πρέπει ν' απαγορευθή αρμοδίως η καινοτομία αύτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου