«Ο ΤΥΠΟΣ ΣΗΜΕΡΑ»: ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Επιλογή άρθρων από τον ημερήσιο Τύπο -γραπτό και ηλεκτρονικό- με βάση το ενδιαφέρον, την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια των λόγων του, τη συνάφεια, τη συγγένεια και την σχετικοποίησή του με τα πνευματικά θέματα που προβάλλει το ιστολόγιό μας. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άρθρα -γνωστών και αγνώστων- που προάγουν την αλήθεια, τις διαχρονικές αξίες και εκείνη την διακριτή λεπτότητα, που προσδίδει στο λόγο το «άλας» της ολοκλήρωσης, τη τελειότητα της λεκτικής αριστείας. Στην εποχή που ζούμε, ο ημερήσιος Τύπος πίπτει, όταν ο ελεύθερος ηλεκτρονικός ανανίπτει. Κάποτε στις εφημερίδες είχαμε τις λεγόμενες «σχολές», που δεν ήταν τίποτ' άλλο από την ίδια δημοσιογραφική γραμμή -γραμμή στο λόγο και την ανάδειξή του- που κατέδειξαν συντάκτες ονόματα, συντάκτες που το ήθος και η συνέπειά τους αναγνωρίστηκε από το αναγνωστικό κοινό. Εφημερίδες -ασχέτως πολιτικής κατεύθυνσης- όπως η «Αυγή», η «Απογευματινή», το «Βήμα», η «Καθημερινή», τα «Νέα, το «Έθνος, ακόμα και η «Εστία, όταν χρησιμοποιούσε ακόμα την καθαρεύουσα. Σήμερα ο ημερήσιος Τύπος δυστυχώς εξέπεσε, τόσο από ανθρώπινο δυναμικό όσο κι από τις «αλήθειες» που κομίζει, κατάντησε περισσότερο δέσμιος και υποχείριο των ιδιοκτητών - «νεροκουβαλητών» του δημοσίου, παρά εκλεκτός και αξιοκρατικός αρωγός στην επιλογή και την ανάδειξη της είδησης. Γιατι συμβαίνει το εξαιρετικά αλλόκοτο, τραγελαφικό, ταυτόχρονα και τραγικό: δεν παρουσιάζεται η πραγματική είδηση, αλλά το κουτσομπολιό, το κους κους, το ηδονοβλεπτικό, το αιμοσταγές, η «δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας» και η λαγνεία του τρόμου! Απέναντι στα νοσηρά αυτά «δημοσιογραφικά σκευάσματα» και σηψαιμικά υποκατάστατα επιλέγουμε -όχι δίκην ρομαντισμού, αλλά χάριν της ανόθευτης φιλαληθείας- άρθρα, που πολλάκις μπορεί να μην συμβαδίζουν με τις ημέτερες απόψεις, αλλά που αναδεικνύουν όμως την συχνά έρπουσα «αγιότητα» του λόγου! Εύχεσθε!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Βρῆκα στό γραφεῖό μου ἕνα σημείωμα τοῦ ἀλησμόνητου καθηγητῆ Διονύση Σιμόπουλου. Μέ εὐχαριστοῦσε γιά κάποιο δημοσίευμά μου.

του Δημήτρη Καπράνου

Κι ὕστερα, σκάλισα τόν ὑπολογιστή. Καί βρῆκα ἕνα περυσινό μου δημοσίευμα, πού εἶχα γράψει λίγες ἡμέρες πρίν ὁ ἐξαίρετος ἐπιστήμων «πετάξει» στ’ ἀστέρια! Λές καί τό ἔγραψα σήμερα! «Οἱ ἐξωγήινοι ἴσως νά ἔχουν ἤδη ἔρθει ἐδῶ, κι ἐμεῖς νά μήν τούς ἔχουμε πάρει κἄν χαμπάρι!» Τάδε ἔφη Διονύσης Σιμόπουλος, ὁ μέγας ἀστροφυσικός, ὁ κύριος τοῦ Πλανηταρίου.

Ἄχ, κύριε καθηγητά μου, εἰλικρινά, μᾶς καθησυχάσατε! Προσωπικά αἰσθάνομαι ἤδη δικαιωμένος! Δέν μπορεῖ! Ἔχουν ἔρθει, εἶναι σάν κι ἐμᾶς, ἔχουν τήν μορφή μας, ψηφίζουν, βλέπουν τηλεόραση, μᾶς παρατηροῦν, φεύγουν κι ὕστερα στέλνουν ἄλλους στήν θέση τους! Παίζουν στήν τηλεόραση, ἔχουν δικές τους ἐκπομπές, λένε ὅ,τι τούς κατέβει καί περιμένουν νά γελάσουμε!

Ἐργάζονται ὡς δημοσιογράφοι, γράφουν ἄρθρα μέ τά ὁποῖα δέν ἔχει σχέση ἡ ἀνθρώπινη λογική, ἀλλά παραμένουν στήν θέση τους, καθώς τούς κρατᾶ «μιά ἄγνωστη δύναμη». Κάποιοι γίνονται πολιτικοί, μέχρι καί πρωθυπουργοί! Οἱ περισσότεροι φθάνουν μέχρι ὑπουργοί! Τούς ἀκοῦς νά μιλᾶνε καί δέν καταλαβαίνεις «γρῦ», ἀλλά τούς ψηφίζεις! Ἐκεῖ πού μπορεῖς νά λές ὅ,τι σοῦ κατέβει καί νά σέ χειροκροτοῦν! «Σέ γενικές γραμμές τά σώματά τους θά πρέπει νά εἶναι συμμετρικά καί νά διαθέτουν ἕνα εἶδος ματιοῦ ἤ ματιῶν, γιά νά βλέπουν.

Ἄν ἔχουν ἀναπτυχθεῖ τεχνολογικά θά ἔχουν καί πόδια γιά νά περπατοῦν –καί ἕνα εἶδος χεριῶν γιά νά κατασκευάζουν. Ἐδῶ ὅμως σταματᾶνε καί οἱ προβλέψεις μας. Πόσα μάτια, χέρια ἤ πόδια ἤ τί ἄλλο ὑπάρχει στό σῶμά τους. Καί σέ ποιά σημεῖα εἶναι τοποθετημένα ὅλα αὐτά, εἶναι ἀδύνατο νά τό γνωρίζουμε.» Τί λέτε, κύριε καθηγητά μου! Δύο πόδια ἔχουν, ἕνα κεφάλι, δύο μάτια, δύο χέρια!

Μᾶς μοιάζουν σέ ὅλα! Ἀλλά δέν ἔχουν νοημοσύνη. Κάνουν καί λένε ὅ,τι τούς ποῦν «οἱ ἄλλοι», ἐκεῖνοι πού τούς κατευθύνουν! Τούς κάνουν «ἀγέλες», τούς στέλνουν νά ψηφίσουν, τούς κάνουν ὀπαδούς ὁμάδων, «στρατιῶτες» προέδρων καί χουλιγκάνους! Δέν τούς ἔχετε δεῖ; Ἔχουν ὅλοι αὐτοί καμμία σχέση μέ τόν ἀνθρώπινο, γήινο τρόπο σκέψεως; Ὑπάρχουν καί σουλατσάρουν ἀναμεταξύ μας! Στόν δρόμο, στήν δουλειά, στό σχολεῖο, στό ἐργοστάσιο.

Πόσες φορές δέν ἔχετε ἀναρωτηθεῖ «μά, εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν τέτοια βλήματα»; Τυχαία ἡ λέξη «βλῆμα»; Μέ ρουκέττες δέν ἔρχονται στήν γῆ; Βλήματα ἐντός βλημάτων! Ἔχετε δεῖ κάτι τύπους πού κυβερνοῦν σήμερα τόν κόσμο; Ἔχουν αὐτοί καμμία σχέση μέ τήν κοινή λογική; Ἔχουν σχέση μέ τόν δικό μας τρόπο σκέψεως; Τυχαῖα τούς λέμε ὅλους αὐτούς «οὖφο»;

Ἔχετε δεῖ σήριαλ, ἔχετε δεῖ «ριάλιτι»; Ἔχετε ἀκούσει τούς ἡγέτες τῶν «μεγάλων δυνάμεων»; Ἔχετε παρακολουθήσει ἀρχαία τραγωδία ἀπό «νεωτεριστές» σκηνοθέτες; Εἶναι δυνατόν νά μήν εἶναι «ἐξωγήινα» αὐτά πού βλέπουμε κάθε χρόνο στήν Ἐπίδαυρο; Ὑπάρχουν, κύριε καθηγητά μου, ὑπάρχουν! Δέν μπορεῖ νά γίνονται ὅλα στήν τύχη! Γιά δές, φίλε μου! Μέχρι καί τήν Ἐπίδαυρο εἶχα κλικάρει ἀπό πέρυσι! Γιά φαντάσου ἐπιτυχία! *Εκ της εφημερίδας <<ΕΣΤΙΑ>> της 22.7.2023 πολ. ημ. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.