ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 9 Ιουλίου 2023

ΤΟ «ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ»: Η ΑΠΑΤΗΛΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΣΟΥ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΜΕΡΙΚΑ ΕΥΡΩ!




Δεν είναι πρωτότυπο και καινοφανές να ειπωθεί, πως οι νέοι τρακόσιοι εισακτέοι στη Βουλή των Ελλήνων -στη πλειοψηφία τους- αποτελούν «σάρξ εκ της σαρκός» της παγκοσμιοποίησης και του γενικότερου αναθεωρητισμού πάντων των ειωθότων, των νομιζομένων -έως τώρα- ως ειωθότων! Εμείς οι Έλληνες έχουμε φτάσει να φηφίζουμε το καλύτερο από τα χειρότερα ή το λιγότερο κακό από όλα τα χείριστα, θεωρώντας αφελώς πως συγκροτούμε «ελληνικές» κυβερνήσεις -φυσικά-  μόνον κατ' όνομα! Μα και οι επιλογές της ψήφου της  «εγκυμονούσας» κάλπης αυτοπροσδιορίζονται και αυτοσαρκώνονται από το εσωτερικό κοινωνικοπολιτικό ανάγνωσμα του σύγχρονου ψηφοκτόνου! Ποιος είναι αυτός; Είναι ο Έλληνας, ο εκζητών την ακόρεστη υλιστική ευδαιμονία και την απατηλή ευημερία, ο Έλληνας που κοστολογεί τη ποιότητα της ζωής του μόνο με ευρώ, ο Έλληνας που έχει περιχαρακώσει τη χαρά και την ευτυχία του στο pin μιας ολοκαίνουργιας πιστωτικοχρεωστικής κάρτας! Μην πλανάσθε! Ιδεολογίες δεξιού ή αριστερού ορίζοντα δεν υπάρχουν! Κυριαρχούσα ιδεολογία είναι ο νόμος της αυτοϊκανοποίησης σε όλες τις εκφάνσεις του! Κατόπιν τούτου, ο κάθε διαμαρτυρόμενος που φωνασκεί τώρα εκ του ασφαλούς και μετά την τέλεση της απονενοημένης και καταληκτικής ψηφοκτονίας αποτελεί όντως φωνή «βοώντως εν τη ερήμω». Ο σημερινός Έλληνας αντικατέστησε τα εικονίσματά του με τον Μέσι, τον Ρονάλντο και τον Αντετοκούνμπο, εκστασιάζεται και διεγείρεται  με ό,τι ηδονοβλεπτικό του χορηγεί ελευθέρως ένας καλός υπολογιστής, συζεί για να γεύεται την εφήμερη ηδονοεγκεφαλική ευμάρεια της οσονούπω σηψαιμικής σαρκός του και τα βράδια πετά στην ανακύκλωση ό,τι καλό του απόμεινε από την πλαστική χειραγώγιση της ημέρας! Ηγέτες δεν υπάρχουν! Ο -από καιρού- αποδημήσας και λίαν αγαπητός π. Γεώργιος Μεταλληνός έγραφε για τον Ιωάννη Καποδίστρια (Ο πολιτικός μάρτυρας της Ορθοδοξίας Ελληνισμού), που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Εκκλησία»,  Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2008:  «Ο Καποδίστριας έβλεπε ζυμωμένη την ύπαρξη του Έθνους με την Ορθοδοξία, την ζωτικὴ πνοὴ και αναστάσιμη δύναμή του: «Η χριστιανικὴ θρησκεία (ως Ορθοδοξία), έλεγε, εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσαν και πατρίδα και αρχαίας ενδόξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτοὺς την πολιτικὴν ύπαρξιν, της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα». «Θρεμμένος με τις ελληνορθόδοξες παραδόσεις της ηπειρώτισσας μητέρας του (Αδαμαντίας), ήταν δεμένος με την Ορθοδοξία και το εκκλησιαστικὸ σώμα, βλέποντάς το ως κιβωτὸ σύνολης της ζωής και, συνεπώς, ως «περιέχον» και την πνευματικὴ και την πολιτικὴ ζωὴ του Έθνους/Γένους. Το γεγονὸς μάλιστα, ότι δύο απὸ τις αδελφές του έγιναν ορθόδοξες μοναχές, τι άλλο φανερώνει από την εκκλησιαστικότητα της οικογενείας του; Έτσι, και αν ακόμη κατά την παραμονή του στην Ευρώπη, ως ευφυὴς και ικανὸς διπλωμάτης, κατόρθωνε να συγκαλύπτει το αληθινὸ φρόνημά του, όταν ανέλαβε τα ηνία της ανοργάνωτης ελληνικής πολιτείας, δεν είχε λόγο να αποκρύψει τους αληθινοὺς στόχους του. Ήδη η πρώτη προκήρυξή του προς τον ελληνικὸ λαὸ άρχιζε με τη φράση: «Εὰν ο Θεὸς μεθ' ημών, ουδεὶς καθ' ημών»! Σήμερα;... Σήμερα ο νέος βο(υ)λευτής Σπύρος Μπίμπιλας, ως αυτοπροδιοριζόμενος της Λοάτκι κοινότητας προσήλθε στη βουλή με ένα πουκαμισάκι γεμάτο κόκκινους παπαγάλους, η Βουλευτής Τζώρτζια Κεφαλά -προφανώς- ξέχασε το μισό στήθος ν' αρμενίζει στον αέρα της Βουλής, η Κατερίνα Μονογιού προσήλθε με ένα πανάκριβο φόρεμα που θύμιζε περισσότερο «πρόβα νυφικού», για να θυμηθούμε, ότι πριν λίγα χρόνια ο Κώστας Ζουράρης κυκλοφορούσε στα έδρανα με σανδάλια του Μοναστηρακίου, ενώ ο εφοπλιστής Πωλ Εφραιμίδης πάτησε το Προεδρικό Μέγαρο φορώντας σαγιονάρες!... Ευτέλεια και μηδαμινότητα, όχι ενδυματολογική κατ΄ανάγκην, αλλά -συνολικά- ατομική, συλλογική, χαμερπής και ουτιδανή.



Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF