ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2023

ΑΓΙΟΣ ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟΣ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΕΡΣΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΤΑΥΡΙΔΟΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ (ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ)

 



Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «καθ' ΟΔΟΝ»,
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και Αγίου Ιννοκεντίου, αρχιεπισκόπου Χερσώνας: «Συσταυρωθείτε με τον ΧΡΙΣΤΟ»,
Α' έκδοσηΑθήνα 2023, σελ. 90-93.
<<Να μια σύντομη γενική εξήγηση για τη σημασία του Σταυρού:
Ο Κύριος πραγματοποίησε τη σωτηρία μας με τον σταυρικό Του θάνατο.
Στον Σταυρό έσκισε το χειρόγραφο των αμαρτιών μας. Με τον Σταυρό μας συμφιλίωσε με τον Θεό και Πατέρα.
Μέσω του Σταυρού μας έφερε τα δώρα της Χάριτος και όλες τις ουράνιες ευλογίες.
Αλλά τέτοιος είναι ο σταυρός του Κυρίου.
Ο καθένας όμως από μας γίνεται κοινωνός της σωτήριας δύναμής του όχι διαφορετικά, αλλά μέσω του δικού του προσωπικού σταυρού.
Ο προσωπικός σταυρός του καθενός, όταν ενώνεται με τον Σταυρό του Χριστού, μεταφέρει τη δύναμη και τη δράση του τελευταίου σε μας...
Οι σταυροί είναι πολλοί, αλλά τα είδη τους είναι τρία:
Το πρώτο είδος είναι οι εξωτερικοί σταυροί που αποτελούνται από τις θλίψεις και τις δυστυχίες και γενικά από την πικρή τύχη της επίγειας ζωής.
Το δεύτερο, είναι οι εσωτερικοί σταυροί που γεννιούνται από την πάλη με τα πάθη και τις επιθυμίες για χάρη της αρετής.
Το τρίτο, είναι οι σταυροί του πνεύματος και της Χάριτος, της απόλυτης αφοσίωσης στο θέλημα του Θεού...
Η Αγία Εκκλησία θέλει να μας προδιαθέσει για την άρση του σταυρού, αν εμείς δεν έχουμε καταπιαστεί με το άγιο έργο αυτό, και να μας στερεώσει στο να σηκώνουμε τον σταυρό, αν εμείς το έχουμε ήδη ξεκινήσει.
Κατά ένα τρόπο λέει σε μας:
<<Βλέπετε τον Σταυρό επάνω στον οποίο ο Κύριος με τη θέλησή Του άπλωσε τα χέρια για χάρη μας;
Ελάτε λοιπόν να συσταυρωθείτε μαζί Του.
Σήμερα ο Κύριος προσκαλεί από τον Σταυρό τον καθένα σας να σηκώσει το σταυρό του και να Τον ακολουθήσει.
Σηκώστε τον λοιπόν, σηκώστε τον και μη φοβάστε, γιατί ο Κύριος παρέδωσε από τον Σταυρό το πνεύμα Του στον Θεό και Πατέρα, έτσι και για σας υπάρχει από τον Σταυρό ένας δρόμος, στις κατοικίες του παραδείσου ακολουθώντας τον Κύριο...>>.
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
(Εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ







Άγιος Ιννοκέντιος, αρχιεπίσκοπος Χερσώνος και πάσης Ταυρίδος




ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ




<<Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν>>!


Η απάρνησις του εαυτού μας είναι μια προϋπόθεση εξαιρετικά δυσάρεστη για τη φιλαυτία μας, αλλά όπως δείχνει η εμπειρία, είναι απαραίτητη σε όλα τα σημαντικά έργα. Στην πραγματικότητα, όταν αρχίζουν να διδάσκονται κάτι, απαρνούνται το δικό τους μυαλό, ακούν και πιστεύουν τι θα πει ο δάσκαλος.
Όταν πηγαίνουν στη μάχη με τον εχθρό, απορρίπτουν τη θέλησή τους και υποτάσσουν τον εαυτό τους στις διαταγές του στρατιωτικού διοικητή. Όταν θέλουν να θεραπευτούν από κάποια βαριά και επικίνδυνη ασθένεια, στηρίζονται σε όλα στην τέχνη του γιατρού και παραδίδουν τον εαυτό τους στα χέρια του. Έτσι ενεργούν συνήθως και στις υπόλοιπες επίγειες υποθέσεις.
Είναι άραγε παράξενο μετά από αυτό, ότι από την απάρνηση του εαυτού μας ξεκινά και το έργο της σωτηρίας μας, ή, πράγμα που είναι το ίδιο, το να ακολουθούμε τον Χριστό; Όμως σε τί ακριβώς συνίσταται αυτό και μέχρι που εκτείνεται;
Και στις συνηθισμένες υποθέσεις η απάρνηση του εαυτού εκτείνεται πολύ μακριά. Ο πολεμιστής, για παράδειγμα, την εκτείνει και πρέπει να την εκτείνει μέχρι το ότι αυτός, με τον έναν λόγο, όχι μόνο του κοινού και κύριου αρχηγού, αλλά και του εγγύτερου μικρού διοικητή του, είναι έτοιμος να πάει στον προφανή θάνατο. Θα εκπλησσόμαστε άραγε ύστερα από αυτό, αν η χριστιανική απάρνηση του εαυτού μας εκτείνεται ως τον θάνατο; Και αυτή εκτείνεται ως εδώ.
Ναι, αδελφοί, δεν θα σας λέγαμε την αλήθεια, αν σας λέγαμε ότι η απάρνηση του εαυτού, την οποία απαιτεί ο Κύριός μας από τους οπαδούς Του, περιορίζεται στην απάρνηση μερικών κακώς σκέψεων, επιθυμιών και πράξεων. Όχι, αυτή συνίσταται στην απόρριψη όλου του σαρκικού νου, όλης της μη αναγεννημένης θέλησης, και αυτό όχι σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις, όχι για ένα μικρό διάστημα, αλλά παντού και πάντοτε, σε όλη τη ζωή. Επιπλέον, αυτή η ολοκληρωτική και παντοτινή απάρνηση του εαυτού πρέπει στον χριστιανό να εκτείνεται ως το μίσος προς τον εαυτό, όπως ευθέως και σαφώς είναι γραμμένο σχετικά στο Ευαγγέλιο: <<Ει τις έρχεται προς με και ου μισεί [...] την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι>> (Λουκ. 14,26).
Όσο φαινομενικά αυστηρή κι αν είναι αυτή η απαίτηση, είναι όμως τόσο φυσική, όσο και αναγκαία στην τωρινή κατάστασή μας. Διότι σε έναν αμαρτωλό, όπως είμαστε όλοι εμείς, δεν είναι πολλά αυτά, που μπορεί κάποιος να αγαπά, και είναι πάρα πολλά αυτά, για τα οποία κάποιος πρέπει να μισεί τον εαυτό του.
Πώς όμως κάποιος να μισείσει τον εαυτό του, όταν ο καθένας από την φύση του αγαπά τον εαυτό του; Πώς να μισήσει; Αλλά πώς μισεί τον εαυτό του ο εγκληματίας, στον οποίο ξύπνησε η συνείδηση, και επιθυμεί ο ίδιος για τον εαυτό του την τιμωρία; Πώς μισεί τον εαυτό του ο άρρωστος που υποφέρει από κάποια φρικτή ασθένεια και καλεί τον θάνατο; Πώς μισεί τον εαυτό του ο άνθρωπος, που απλά βαρέθηκε τη ζωή και δεν θέλει να κοιτάξει το φως του Θεού;
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το μίσος μας εκτείνεται πέρα από κάθε όριο, αλλά όταν πρέπει να απαρνηθούμε τον ίδιο τον εαυτό μας για να ακολουθήσουμε τον Κύριο στην αιώνια ζωή, τότε θα απορούμε και θα ρωτούμε: Πώς να μισήσουμε τον εαυτό μας;
Με τη γνώση του ίδιου του εαυτού μας.
Αν έβλεπες ότι στους ώμους σου έχεις ένα βρώμικο, σκισμένο, δυσώδες ένδυμα, θα το πέταγες αμέσως από επάνω σου και δεν θα επέστρεφες ποτέ σ' αυτό για να το φορέσεις. 
Γνώρισε, λοιπόν, μέσω της προσευχής στον εαυτό σου, ότι η πραγματική σου ζωή των αισθήσεων είναι ένα τέτοιο ακριβώς ένδυμα, και θα μισήσεις την αναζήτηση των σαρκικών απολαύσεων και θα απαρνηθείς τον εαυτό σου.
Είναι το ίδιο όπως αν έβλεπες ότι στο πιο αγαπημένο σου δωμάτιο, όπου αναπαύεσαι, να εμφανίστηκαν φίδια, θα έφευγες αμέσως από αυτό το δωμάτιο και θα προτιμούσες μια καθαρή καλύβα. Γνώριζε λοιπόν ότι στην ψυχή σου ζουν και πολλαπλασιάζονται συνεχώς κακές επιθυμίες, και θα μισήσει την καρδιά σου και δεν θα θελήσεις να την έχεις.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και του Αγίου Ιννοκεντίου, αρχιεπισκόπου Χερσώνας:
<<Συσταυρωθείτε με τον ΧΡΙΣΤΟ>>, εκδόσεις <<καθ' ΟΔΟΝ>>,
Α' έκδοση, Αθήνα 2023, σελ. 90-93.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF