ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2024

ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ Η ΥΣΤΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΗΡΥΚΩΝ ΤΗΣ WOKE ΑΤΖΕΝΤΑΣ;




ΚΑΙ ξαφνικά τά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως ἐξαπέλυσαν ὁμαδικά πυρά κατά τοῦ ἠθοποιοῦ Μάρκου Σεφερλῆ. Ὁ ὁποῖος «ἐτόλμησε» σέ μιάν ἐπετειακή ἐκδήλωση τοῦ «Δελφιναρίου» νά σατιρίσει τήν Eurovision πού εἶχε ἀναδείξει τόν «non binary» Nemo ὡς νικητή τοῦ τελευταίου διαγωνισμοῦ. Μπορεῖ κανείς νά συμφωνεῖ ἤ νά διαφωνεῖ μέ τήν ὅποια κριτική καί τήν ὅποια σάτιρα. Μπορεῖ νά θεωρεῖ τόν συγκεκριμένο ἠθοποιό καλό ἤ κακό, πνευματώδη ἤ ρηχό, νά ἐκτιμᾶ ἤ νά μήν ἐκτιμᾶ τό χιοῦμορ του. Ἐν προκειμένῳ ὅμως δέν εἶναι αὐτό τό θέμα.


του Ευθ. Π. Πέτρου


Τό θέμα εἶναι ὅτι ἔθιξε τήν woke κουλτούρα. Ὁπότε οἱ ἐπιθέσεις ἐναντίον του ἔφθασαν νά εἶναι ἀκόμη καί ὑστερικές. Δικαιολογεῖ ἆρά γε ἡ παράστασις τοῦ ἠθοποιοῦ αὐτές τίς ὑπερβολές; Αὐτό πού ἀπό ὅ,τι φαίνεται ἐνόχλησε περισσότερο τούς «κήρυκες» τῆς νέας ἀσυδοσίας, ἦταν ὁ ἑξῆς στίχος: «Πάλιωσε τό gay, τώρα πιά δέ λέει, αὐτό papa, ἔλα χαμογέλα, εἶναι ἡ νέα τρέλλα, αὐτό papa, ἐξαρτᾶται ἀπό τό πῶς θά ξυπνήσω τό πρωί, θά νοιώθω κόρη ἤ γυιός, ἴσως καί τά δύο μαζί». Στό χιοῦμορ συνήθως ἀπαντᾶ κανείς μέ χιοῦμορ. Ἐπειδή ὅμως τό χιοῦμορ προϋποθέτει ἕνα ἐπίπεδο εὐφυΐας, οἱ ὀπαδοί τῆς woke νοοτροπίας δέν γνωρίζουν ἄλλον τρόπο νά ἀντιδροῦν παρά μόνον μέ ἀπαξιωτικά σχόλια καί κατάρες. Στήν ἴδια λογική, ἄλλοι θέλησαν νά ἀπαξιώσουν τό σχόλιο διακεκριμένου ἐπιστήμονος ὁ ὁποῖος ἐπεσήμανε ὅτι: «Μόνο κάποιες σαῦρες, τά ἰγκουάνα δέν ἔχουν φῦλο καί αὐτό μεταβάλλεται μέ τή θερμότητα». Τό γεγονός ὅτι ὁ ἴδιος εἶχε ταυτοχρόνως δηλώσει ὅτι «ἡ κοινωνία ἔχει ἐξελιχθεῖ καί σεβόμαστε καί ἀποδεχόμαστε τή διαφορετικότητα τῶν ἀνθρώπων γιά τούς σεξουαλικούς προσανατολισμούς τους» οὐδόλως ἐμετρίασε τίς ἀντιδράσεις. Οὔτε ἡ πραγματικότης πού ἐνυπάρχει στήν φύση, οὔτε ἐπιστημονικῶς ἀποδεδειγμένα πράγματα ἐπιτρέπεται νά λέγονται ἐάν ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ τόν «wokισμό». Κατά τά λοιπά, κάποιοι ἐπιμένουν ὅτι σκοταδισμός ὑπῆρχε μόνον στόν Μεσαίωνα… Ἡ δρᾶσις ὅμως δημιουργεῖ ἀντίδραση. Καί ὅσο προσπαθεῖ κάποιος νά τεντώσει τό ἐκκρεμές πρός μία κατεύθυνση, τόσο δημιουργεῖ προϋποθέσεις νά κινηθεῖ αὐτό πρός τό ἄλλο ἄκρο. Τοῦτο μπορεῖ νά φαίνεται ἀπολύτως λογικό σέ αὐτούς πού ἀποδέχονται τήν τάξη τοῦ κόσμου καί τούς κανόνες τῆς φυσικῆς, εἶναι ὅμως «ψιλά γράμματα» γιά αὐτούς πού τούς ἀπορρίπτουν. Ἔτσι δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἤδη ἡ κατάστασις τήν ὁποία προσπαθοῦν νά δημιουργήσουν στρέφεται ἐναντίον τους. Οἱ πολῖτες ἀντιδροῦν. Στό σχετικό χθεσινό πρωτοσέλιδο τῆς «Ἑστίας» ἡ νέα κατάστασις χαρακτηριζόταν ὡς συντηρητική ἐπανάστασις τῆς σιωπηλῆς πλειοψηφίας. Πολύ ἁπλά μποϋκοτάρουν τίς ἑταιρεῖες πού εἶχαν εὐθυγραμμισθεῖ μέ τήν woke ἀτζέντα, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑφίστανται ζημίες. Ὑποχρεώνονται ἔτσι νά ἐπιστρέψουν στήν ὁδό τῆς λογικῆς. Τήν κατάσταση περιγράφει ἡ Black Rock σέ σχετικό σχολιασμό, στόν ὁποῖο ἀναφέρει: «Πάρα πολλές (woke) προτάσεις ἦταν ὑπερβολικές, στεροῦνταν οἰκονομικῆς ἀξίας ἤ ἦταν ἁπλῶς περιττές, καί ἦταν ἀπίθανο νά βοηθήσουν στήν προώθηση τῆς μακροπρόθεσμης ἀξίας τῶν μετόχων. Ἡ πλειονότητα τῶν προτάσεων ἀποτύγχανε». Μέ λίγα λόγια δηλαδή λέγει ὅτι τό νά προωθεῖ ἁπλά μιά ἑταιρεία ψηφίσματα χωρίς οὐσία μόνο καί μόνο γιά νά ἱκανοποιεῖ μία woke ἀτζέντα, δέν λειτουργεῖ. Αὐτό ὅμως ἐν τέλει δημιουργεῖ ἕναν φαῦλο κύκλο μέ τήν woke ὑστερία νά κορυφώνεται. Τό ἀποτέλεσμα τό γράψαμε καί χθές: «Ἡ αὐτοκινητοβιομηχανία Ford Motor Company πρίν λίγες ἡμέρες ἀνεκοίνωσε τόν τερματισμό τῆς συμμετοχῆς της στό σύστημα “Ἑταιρικῆς Ἰσότητος” (Corporate Equality) πού κάποιοι προσπαθοῦν νά ἐπιβάλλουν στίς ΗΠΑ. Ἔτσι διακόπτει τίς χορηγίες “σέ ἐκδηλώσεις ὑπερηφάνειας ἤ ἄλλες ἐκδηλώσεις πού προκαλοῦν διχασμό” καί καταργεῖ τίς “ποσοστώσεις ποικιλομορφίας” πού ἐπέβαλλαν τήν ἐπιλογή προσωπικοῦ μέ κριτήρια “διαφορετικότητος”. Πλέον ἡ προσέγγισις τῆς ἑταιρείας θά εἶναι ἀποκλειστικῶς ἀξιοκρατική». Σέ αὐτά ἡ Ford ἀκολουθεῖ ἄλλες ἀμερικανικές ἑταιρεῖες πού ἔχουν ἐπιλέξει νά κάνουν τό ἴδιο. Ὁ γίγαντας τοῦ οὐίσκυ Jack Daniel’s ἀποχώρησε πρόσφατα ἀπό τήν ἀριστερή ἀτζέντα, μαζί μέ τίς Tractor Supply Company, John Deere καί Lowe’s. Καί φυσικά πολύ περισσότερες θά ἀκολουθήσουν. *Εκ της εφημερίδας «Εστία» της 7.9.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.         

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF