ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 12ο (2013 - 2025)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 14 Μαΐου 2025

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ: ΔΕΥΤΕΡΑ, ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ



Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου:
«Ο ΣΩΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»,
Μετάφραση - Επιμέλεια Πέτρου Μπότση, 1η έκδοση, Αθήνα 1989, σελ 159-162.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»



Ο σωστικός χώρος της εκκλησίας (καθημερινές σκέψεις και σχόλια στα ευαγγελικά και αποστολικά αναγνώσματα για τις 365 μέρες του χρόνου) είναι ένα θαυμάσιο βιβλίο που περιέχει το καθημερινό σχόλιο του οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου για κάθε μέρα του έτους.
Η χρονιά που κυκλοφόρησε το βιβλίο αυτό, είχε προγραμματιστεί ώστε το κείμενο να ενταχθεί στη δομή του Ημερολογίου της Εκκλησίας εκείνου του έτους.
Καθώς κάθε χρόνο η ύλη δομείται διαφορετικά, λόγω της κινητής εορτής του Πάσχα, ο όσιος συγγραφέας συνιστά στον αναγνώστη να καταφεύγει για τα Γραφικά αναγνώσματα στον πασχάλιο κύκλο κάθε χρόνου.
Έτσι μπορεί να προσανατολιστεί καλύτερα παρακολουθώντας το ορθόδοξο ημερολόγιο, για να διαπιστώσει ποια Κυριακή μετά την Πεντηκοστή διανύουμε και να καταφεύγει στην αντίστοιχη εβδομάδα του έτους, για να βρει το σχόλιο της ημέρας.
Σκοπός του Οσίου ήταν πάντα να παρέχει υγιή τροφή στην ψυχή. Θεωρώντας τα λόγια του σε καθημερινή βάση, ο αναγνώστης δέχεται διαρκή ενθάρρυνση για ν' αγωνίζεται με επιμέλεια ώστε ν' απορρίψει την απιστία και την αμαρτία, ν' αναπτύξει την πίστη και την αρετή και να πλησιάσει περισσότερο τον Κύριο και Σωτήρα μας.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)





ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ


Πράξ, ι' 11-16, Ιωάν. στ' 56-69


Όταν ο Κύριος παρουσίασε στους μαθητές του τη διδασκαλία Του για το μυστήριο της θείας ευχαριστίας και το έθεσε ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κοινωνία τους μαζί Του και ως πηγή αληθινής ζωής, «τότε πολλοί απήλθον εκ των μαθητών αυτού εις τα οπίσω και ουκέτι μετ' αυτού περιεπάτουν» (Ιωάν. στ' 66).


Τέτοια πράξη του απεριόριστου ελέους του Θεού προς εμάς τους φάνηκε πολύ θαυματουργή και η απροθυμία τους προς το θαύμα τους απέκοψε από τον Κύριο. Ο Κύριος το είδε αυτό και παρά το γεγονός ότι ήταν προετοιμασμένος να σταυρωθεί για τη σωτηρία όλων μας, δεν το θεώρησε σωστό να μειώσει ή να ακυρώσει το θαύμα. Γιατί αυτό είναι τόσο κρίσιμο για την οικονομία της σωτηρίας μας!


Έστω και με λύπη, τους άφησε να φύγουν από κοντά Του και να οδηγηθούν στο σκοτάδι της απιστίας και της απώλειας. Τους είπε, όμως, όπως και στους δώδεκα εκλεκτούς Του: «μη και υμείς θέλετε υπάγειν»; (Ιωάν. στ' 67). Είναι φανερό πως ήταν έτοιμος ν' αφήσει εκείνους να φύγουν, αν δεν μπορούσαν ν' αποδεχτούν το θαύμα.


Αυτό σημαίνει πως το ν' απομακρυνθείς από το θαύμα είναι σα να εγκαταλείπεις τον Κύριο και Σωτήρα μας' κι αυτός που απομακρύνεται από τον Κύριο, οδηγείται στην απώλεια. Ας το προσέξουν αυτό εκείνοι που νιώθουν αποτροπιασμό και μόνο στο άκουσμα του θαύματος.


Κάποτε θα βρεθούν μπροστά σ' ένα θαύμα που δεν θα κατορθώσουν να το ακυρώσουν: το θάνατο και μετά το θάνατο την κρίση. Κατά πόσο όμως η αδυναμία τους να το ακυρώσουν θα τους βοηθήσει στη σωτηρία τους, μόνο ο Θεός γνωρίζει.




ΤΡΙΤΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ


Πράξ. ι' 21-33, Ιωάν. ζ' 1-13


«Ου δύναται ο κόσμος μισείν υμάς' εμέ, δε μισεί, ότι εγώ μαρτυρώ περί αυτού ότι τα έργα αυτού πονηρά έστιν» (Ιωάν. ζ' 7). Ο Κύριος δεν το είπε στους μαθητές Του αυτό' στους μαθητές Του προείπε αργότερα πως ο κόσμος θα μισήσει και θα κατδιώξει κι αυτούς, επειδή ο Κύριος τους είχε πάρει από τον κόσμο.


Επομένως προσέξτε τι μισεί ο κόσμος και θα μάθετε έτσι που είναι η μερίδα του Χριστού. Ο κόσμος επαναστατεί πιο έντονα και πιο δυνατά ενάντια σε ό,τι ανήκει στο Χριστό, σ' αυτό που είναι πιο κοντά σ' Αυτόν και σ' ό,τι είναι πιο σύμφωνο στο Πνεύμα Του. Αυτή είναι μια εξωτερική ένειξη, αλλά γι' αυτούς που ζουν επιφανειακά είναι αρκετή. Ο κόσμος δεν ενεργεί από μόνος του.


Στα έργα του ενισχύεται από τον αρχηγό του, το Σατανά, του οποίου τα έργα κατέστρεψε και συνεχίζει να καταστρέφει ο Χριστός στους πιστούς και μέσω των πιστών. Ο Σατανάς δεν μπορεί να κάνει κάτι άμεσα στο Χριστό' γι' αυτό και κατευθύνει την οργή του σ' εκείνους που τον πιστεύουν, ώστε ακυρώνοντας αυτούς ν' ακυρώσει και το Χριστό.


Κι εδώ δεν ενεργεί άμεσα ο ίδιος, αλλά μέσω των οργάνων του, που συνιστούν τον κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι δυνατός' μη τον φοβάστε, αλλά μάλλον θαρσείτε, γιατί ο Κύριος νίκησε τον κόσμο και τον άρχοντα του κόσμου. Ο Σατανάς δεν μπορεί να κάνει κακό σε κάποιον που δεν παραδίδεται ο ίδιος. 



ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ


Πράξ. ιδ' 6-18, Ιωάν. 14-30


Τη Μεσοπεντηκοστή ακούγεται η κραυγή του Κυρίου: «Εάν τις διψά, ερχέτω προς με και πινέτω» (Ιωάν. ζ' 37). Ας σπεύσουμε όλοι σ' Εκείνον. Όποιος διψά για οτιδήποτε, εφόσον αυτό δεν αντίκειται στο Πνεύμα του Κυρίου, χωρίς αμφιβολία θα βρει ικανοποίηση.


Εσύ που διψάς για γνώση, πήγαινε στον Κύριο, Εκείνον που είναι το μοναδικό Φως και φωτίζει πραγματικά κάθε άνθρωπο. Εσύ που διψάς για να καθαριστείς από τις αμαρτίες σου και να ελαφρύνεις τον έλεγχο της συνείδησής σου, πλησίασε τον Κύριο' Εκείνος φορτώθηκε τις αμαρτίες όλου του κόσμου στο ξύλο του Σταυρού (βλ. Α' Πέτρ. β' 24) κι έσχισε το χειρόγραφο των αμαρτιών μας (βλ. Κολ. β' 14).


Εσύ που επιθυμείς την καρδιακή σου ειρήνη, πήγαινε στον Κύριο, γιατί Αυτός είναι ο Θησαυρός, που αν τον αποκτήσεις θα σε κάνει να ξεχάσεις όλες τις στερήσεις και να περιφρονήσεις όλα τ' αγαθά για μείνεις κοντά Του. Εσύ που θέλεις ν' αποκτήσεις δύναμη, μάθε πως Εκείνος είναι Παντοδύναμος.


Αν σου λείπει η δόξα, να γνωρίζεις πως Αυτός κατέχει την ύψιστη δόξα. Αν αυτό που διψάς είναι η ελευθερία, να ξέρεις πως Εκείνος είναι η πηγή της ελευθερίας. Θα σ' απαλλάξει απ' όλες τις αβεβαιότητές σου, θα σπάσει τους δεσμούς των παθών σου, θα σκορπίσει τις θλίψεις σου, θα μας ενισχύσει για να ξεπεράσουμε όλα τα εμπόδια, τους πειρασμούς και τις παγίδες του εχθρού' θα εξομαλύνει το δρόμο της πνευματικής μας ζωής. Ας οδηγηθούμε λοιπόν όλοι στον Κύριο!




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου:
«Ο ΣΩΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»,
Μετάφραση - Επιμέλεια Πέτρου Μπότση, 1η έκδοση, Αθήνα 1989, σελ 159-162.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF
Εικόνες θέματος από A330Pilot. Από το Blogger.