ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΞΙΦΕΙ ΤΕΛΕΙΟΥΝΤΑΙ

 

Ο Γαλακτίων και η Επιστήμη έζησαν επί της βασιλείας του Δεκίου και της ηγεμονίας του Σεκούνδου.

 Και ο μεν Γαλακτίων ήταν υιός του Κλειτοφώντος και της Λευκίππης, Ελλήνων και των δύο,

 οι οποίοι κατηχήθηκαν στη χριστιανική πίστη από κάποιο μοναχό ονόματι Ονούφριο

 και δέχτηκαν το άγιο βάπτισμα. 

Η δε Επιστήμη και αυτή είχε γονείς Έλληνες, κι όταν παντρεύτηκε τον Γαλακτίωνα, 

βαπτίστηκε κι η ίδια χριστιανή. 

Αποφάσισαν από κοινού να διατηρήσουν την παρθενία τους και να ζήσουν με πλήρη αφιέρωση στον Θεό. 

Πράγματι, ακολούθησαν κάθε σκληραγωγία και ασκητική κακοπάθεια, 

ενώ έπειτα συνελήφθησαν από τον άρχοντα Ούρσο. 

Κι αφού ρωτήθηκαν για την πίστη τους και ομολόγησαν τον Χριστό, τους κτύπησαν 

με σφοδρότητα και τρύπησαν τα νύχια τους με μυτερά καλάμια. 

Στη συνέχεια ακρωτηρίασαν με μαχαίρι τα χέρια και τα πόδια τους και τέλος τους έκοψαν τα κεφάλια.

Κι ο μεν άγιος Γαλακτίων ήταν τότε τριάντα ετών, η δε αγία Επιστήμη δέκα έξι».Σύζυγοι και μοναχοί ταυτόχρονα οι άγιοι σήμερα, οι οποίοι ανήκουν σ’ εκείνην την ομάδα των χριστιανών που ακολούθησαν τον λεγόμενο λευκό γάμο: ενώ είναι σύζυγοι δεν έχουν σαρκικές σχέσεις. Ο υμνογράφος μάλιστα με μία πολύ όμορφη φράση – κι όχι μόνο με αυτήν - εκφράζει τη διπλή αυτή παράδοξη σχέση τους: Οι άγιοι αποτελούν «κλέος συζυγίας, αζύγων μέγα θαύμα». Οι άγιοι είναι η δόξα της συζυγίας, αλλά και το μέγα θαύμα των μοναχών. Δεν προβάλλει η Εκκλησία μας τον λευκό γάμο ως παράδειγμα προς μίμηση. Ο λευκός γάμος αποτελεί επιλογή ορισμένων συζύγων, οι οποίοι εκτιμώντας τις δυνάμεις τους και την όλη σκοποθεσία της ζωής τους αποφασίζουν ότι η διατήρηση της παρθενίας τους, έστω και μέσα στον γάμο, συνιστά επιλογή που διευκολύνει το συμφέρον της ψυχής τους. Το σημειώνει ο υμνογράφος: «Άμφω τα συμφέροντα συμφρονήσαντες». Συμβαίνει κάτι παρόμοιο ίσως με το χάρισμα της σαλότητας. Ενώ είναι χάρισμα εκ Θεού, δεν προτείνεται ως δρόμος ζωής από την Εκκλησία μας. Κι αυτό είναι κάτι που δείχνει πόσο η Εκκλησία πορεύεται προσγειωμένα και με συμπάθεια προς τους πιστούς: κάθε φορά τονίζει τον μέσο δρόμο, χωρίς όμως να αποκλείει για όσους το επιθυμούν, κάτι διαφορετικό ως υπέρβαση. Διότι το ζητούμενο από Εκείνην είναι όχι ο δρόμος, ο όποιος δρόμος, αλλά η σχέση με τον Χριστό. Αυτό συνιστά τον σκοπό και δεν πολυεπεμβαίνει στα μέσα προς κατάκτηση του σκοπού.Από την άποψη αυτή καταλαβαίνουμε ότι ο λευκός γάμος κάποιων εγγάμων αγίων της Εκκλησίας δεν αποτελεί κριτική κατά του ευλογημένου γάμου των υπολοίπων πιστών. Τούτο θα συνιστούσε βλασφημία, που θα αναιρούσε το ίδιο το μυστήριο του γάμου, σύμφωνα με το οποίο η ψυχοσωματική σχέση των συζύγων λειτουργεί ως εικόνα της σχέσης του Χριστού με την Εκκλησία. «Το μυστήριον τούτο μέγα εστί, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν». Ο ίδιος ο Κύριος άλλωστε ήταν Εκείνος που με την παρουσία Του στον γάμο της Κανά ευλόγησε την κανονικότητα του γάμου και μίλησε για το είδος αυτής της σχέσεως, συμπεραίνοντας ότι «ουκέτι εισί δύο, αλλά μία σαρξ». Με τη χάρη του Θεού δηλαδή ο άνδρας και η γυναίκα συζεύγνυνται, ενώνονται έτσι, που αποτελούν τον ένα άνθρωπο, με προσανατολισμό προς τον Χριστό, κάτι που σημαίνει ότι οι σχέσεις πια του ζευγαριού, ψυχικές και σωματικές, ανάγονται πέρα από το απλό οριζόντιο επίπεδο σε επίπεδο πνευματικό.Παρ’ όλα αυτά! Η συζυγία του αγίου ζεύγους Γαλακτίωνος και Επιστήμης λειτουργεί παραδειγματικά και για εγγάμους και για μοναχούς. Πώς; Με το να βλέπει κανείς τον μεγάλο πόθο που είχαν για τον Χριστό, τέτοιον που τους έκανε να αρνούνται τα θέλγητρα του αμαρτωλού κόσμου και να ενώνονται με τον σύνδεσμο του αγίου Πνεύματος. «Τω θείω πόθω του Χριστού αρνησάμενοι κόσμον, συνεδέθητε μάλλον τω Πνεύματι, Αθληταί». Η πνευματική σύνδεσή τους ήταν εκείνη που συνιστούσε το όραμά τους και τους έδινε τη δύναμη να προχωρήσουν και μέσα στα μαρτύρια. Οι στίχοι του συναξαριού τους είναι αποκαλυπτικοί: «ασυνδυάστους συζύγους κτείνει ξίφος, την ψυχικήν σύζευξιν ηγαπηκότας». Το ξίφος σκότωσε τους παρθένους συζύγους, διότι αγάπησαν την ψυχική σύζευξή τους. Κι αλλού: «Της αγνείας μεν τω πόθω και ασκήσεως, στέργετε την διάστασιν∙ εν ομονοία δε ψυχής διά πίστεως στερράς συνδούμενοι προς αθλητικάς αύθις ηνώθητε λαβάς, οσιομάρτυρες». (Επιθυμήσατε την αποχή από τις σαρκικές σχέσεις λόγω του πόθου της αγνότητας και της ασκήσεως. Ενωμένοι όμως με στέρεη πίστη και μονοιασμένοι στην ψυχή ενωθήκατε πάλι για τους αθλητικούς αγώνες, οσιομάρτυρες). Αυτό είναι το όραμα όλων των πιστών: να είμαστε μονοιασμένοι μεταξύ μας, κάτι που είναι κυρίως θέμα της ψυχής και λιγότερο του σώματος. Αυτό συνιστά την προϋπόθεση για να έχουμε ομόνοια και με τον Κύριο. Και στους εγγάμους: η ομόνοια των σωμάτων, οι σαρκικές σχέσεις, πρέπει να οδηγούν στην ομόνοια των ψυχών. Το ξαναλέμε. Όλα λειτουργούν αναγωγικά: με την ενότητά μας να ενωνόμαστε με τον Θεό μας.
 

Πηγή: ''Ελλάς Ορθοδοξία''
Επιμέλεια, τίτλος κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Η ΕΝΩΣΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

 

Ο αιρεσιάρχης Πατριάρχης Βαρθολομαίοςπροαναγγέλει την ένωση του Ρωμαιοκαθολικισμού με την επίσημη Εκκλησία της Ελλάδας.

Οι ποιμένες προ των ευθυνών τους,

το ποίμνιο προ των επιλογών του.

Σε επιστροφή στη Συμφωνία της Φερράρας - Φλωρεντίας και στην Ένωση των δύο μεγάλων Εκκλησιών της Χριστιανοσύνης,
της Ορθόδοξης και της Καθολικής,
θέλει να προχωρήσουμε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα «Κουρίρ».
Στην ίδια συνέντευξη,
όταν ερωτάται για το Σχίσμα του 1054 (που διαίρεσε τον Χριστιανισμό σε Καθολικισμό και Ορθοδοξία),
ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει,
πως η αποκατάσταση της διάσπασής της και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας.
Σε σχέση με το Σχίσμα του 1054,
ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει,
πως η αποκατάσταση της διάσπασής της και η επανένωση της Εκκλησίας 

συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας,
και παραπέμπει

 στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια 

ο Πάπας Παύλος ο Έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας,
ενώ,
όπως παρατηρεί,
ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε
να εξαλειφθούν 

παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων...

Δηλαδή αποδέχτηκαν οι Παπικοί την κατάργηση της κοσμικής εξουσίας του Πάπα; Το "αλάθητο" του Ποντίφηκα; Ότι είναι ο "ζων εκπρόσωπος του Χριστού επι Γης"; Αποδέχτηκαν την άρση της κακοδοξίας του "φιλιοκβε" που σύμφωνα με το οποίο το Άγιο Πνεύμα εκπορευόταν από τον Θεό Υιό όσο και από τον Θεό Πατέρα; Δεν έχει ανακοινωθεί κάτι τέτοιο πουθενά. Η Ένωση των δύο Εκκλησιών θα ήταν κάτι σπουδαίο. Η υποταγή όμως της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους σχεδιασμούς κέντρων εξουσίας που θα την καθιστούσαν από πνευματικό φάρο ελπίδας σε κοσμικό οργανισμό θα ήταν καταστροφή. 

Μην ξεχνάμε ότι η Νέα Εποχή δεν επιζητά την καταστροφή των θρησκειών,αλλά την Ένωσή τους σε μια κοσμική Πανθρησκεία, υλιστικού περιεχομένου, που οπωσδήποτε δεν θα "ακονίζει" τα πνεύματα και τις ψυχές των πιστών. Αναφέρεται, επίσης, στη συνάντησή του τον περασμένο Μάιο στην Ιερουσαλήμ με τον Πάπα Φραγκίσκο, όπως επίσης στην ανταλλαγή επισκέψεων κάθε χρόνο ανάμεσα σε αντιπροσωπείες των δύο Εκκλησιών στη Ρώμη με την ευκαιρία της εορτής των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και αντίστοιχα με την ευκαιρία της εορτής του Αποστόλου Ανδρέα στην Κωνσταντινούπολη,όπου φέτος θα βρίσκεται προσκεκλημένος του (από τις 29 Νοεμβρίου) ο Πάπας Φραγκίσκος, ενώ, ως μεγάλη βοήθεια θεωρεί ο ίδιος θεσμούς όπως το Ίδρυμα «Προ Οριέντε», που προωθούν τόσο τις θεολογικές όσο και τις προσωπικές επαφές. 

Από τον Πάπα Φραγκίσκο ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναμένει, όπως σημειώνει, περαιτέρω θαρραλέα βήματα και προσπάθειες για την ενότητα των Εκκλησιών, όπως εκείνος έχει ήδη κάνει από την εκλογή του σε προκαθήμενο της Καθολικής Εκκλησίας. Στη συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρεται διεξοδικά και τονίζει την ιδιαίτερη σημασία που θα έχει η πρώτη ορθόδοξη μονή στην Αυστρία, η οποία θα ανεγερθεί σε έκταση στο Σανκτ Αντρέ του αυστριακού ομόσπονδου κρατιδίου Μπούργκενλαντ, που παραχωρήθηκε – δωρήθηκε από την αυστριακή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην Ιερά Μητρόπολη Αυστρίας. 

Όπως παρατηρεί, αυτή η μονή θα αποτελεί πνευματικό καταφύγιο για τους μοναχούς, αλλά και μια γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, έναν τόπο όπου θα συναντώνται Χριστιανοί με διαφορετικές παραδόσεις και πολιτισμό, ενώ για τους κατοίκους της περιοχής η μονή θα να είναι ένας τόπος όπου θα μπορούν να αισθάνονται ευπρόσδεκτοι, και ακόμη, εάν κάποιοι έχουν επιφυλάξεις, θα εκτιμήσουν και θα αγαπήσουν τη μονή και τους μοναχούς όταν τους γνωρίσουν. Ας δούμε,τι λέει η Βικιπαίδια για την πρώτη απόπειρα ένωσης των δύο Εκκλησιών (απορρόφησης της Ορθόδοξης από την Καθολική) η οποία θα γινόταν υπό δυσμενέστατους και ντροπιαστικούς όρους από την Ελληονορθόδοξη πλευρά. 

Η Σύνοδος Φλωρεντίας λεγόμενη και Σύνοδος Φερράρας - Φλωρεντίας λέγεται η σύνοδος που από μέρους της Καθολικής εκκλησίας ήταν η συνέχεια της συνόδου της Βασιλείας που είχε αρχίσει το 1431 από τον πάπα Μαρτίνο τον Ε΄ και μεταφέρθηκε σε πρώτη φάση στη Φεράρα της Ιταλίας το 1438 και αργότερα,το 1439 στη Φλωρεντία της Ιταλίας,όπου και εκεί συζητήθηκε το ζήτημα της Ένωσης των δυο εκκλησιών Ανατολικής και Δυτικής- υπό την ηγεσία του πάπα Ευγένιου Δ΄. Το αποτέλεσμα της Συνόδου ήταν να ψηφιστεί η Ένωση των δυο εκκλησιών αλλά εξαιτίας των αντιδράσεων στη Κωνσταντινούπολη να μη γίνει πράξη ποτέ. 

Η Σύνοδος της Βασιλείας συνεκλήθη το 1431 πρώτα από τον πάπα Μαρτίνο τον Δ' και όταν αυτός πέθανε από το διάδοχό του, τον Βενετσιάνο καρδινάλιο που ονομάστηκε Ευγένιος Δ' (1431-1447). Η σύνοδος της Βασιλείας ανήκε σε μια σειρά συνόδων για τη μεταρρύθμιση της καθολικής εκκλησίας και την καταδίκη των εμφανιζόμενων όλο και συχνότερα, αιρετικών. Το συμβούλιο αντιμετώπιζε το θέμα της καθαίρεσης του Ευγένιου του Δ', γι'αυτό όταν ο αυτοκράτορας Ιωάννης ο Η' θέλησε να διαπραγματευτεί τη βοήθεια των Δυτικών και κυρίως του Πάπα με αντάλλαγμα την ένωση των δυο εκκλησιών, ο Ευγένιος άδραξε την ευκαιρία για να ισχυροποιήσει τη θέση του. 

Οι Έλληνες δεν ήθελαν ένα τόσο μακρινό μέρος όσο η Βασιλεία. Κάποιοι πρότειναν την Αβινιόν, η ιταλική πλευρά επέμενε για τη Φλωρεντία που ήταν κοντά και στο λιμάνι που θα έφταναν οι Έλληνες, τη Βενετία, κάτι που υποστήριξε ο πάπας για να φύγει από τη Βασιλεία, να διακόψει τις συναντήσεις της συνόδου και να πάει στη Φερράρα που τελικά επιλέχτηκε, για να συνομιλήσει με τους Έλληνες το Γενάρη του 1438. Η σύνοδος της Βασιλείας παρόλο που καθαίρεσε τον Ευγένιο τον Δ' το 1439, δεν κατόρθωσε να τον πλήξει ουσιαστικά.Στη Φερράρα. Η πρώτη δημόσια συνεδρίαση της Φερράρα πραγματοποιήθηκε στις 10 Γενάρη του 1438 για να κηρύξει επίσημα και τη μεταφορά της συνόδου από την Βασιλεία στη Φερράρα και να ακυρώσει τις αποφάσεις των διαβουλεύσεων που κάποιοι συνοδικοί συνέχιζαν στη Βασιλεία ερήμην του πάπα. 

Στη δεύτερη δημόσια συνεδρίαση ο πάπας Ευγένιος ο Δ’ αφόρισε τους ιερείς που παρά τις διαταγές του συνέχιζαν να διαβουλεύονται στη Βασιλεία.Οι Έλληνες έχοντας παραδεχτεί τη σύνοδο της Φερράρα σα νόμιμη αναχώρησαν από τη Κωνσταντινούπολη επιβιβαζόμενοι σε βενετικά πλοία στο τέλος του Νοέμβρη του 1437. Η αντιπροσωπεία με αρχηγούς τον ίδιο τον αυτοκράτορα Ιωάννη Η' και ακόμα το γιό του Μανουήλ Β' Παλαιολόγο, τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωσήφ Β', τον Πατριάρχη Πασών των Ρωσιών Ισίδωρο, αποτελούνταν από σχεδόν 700 άτομα, σχεδόν ολόκληρη την ελληνική διανόηση της εποχής. Οι εργασίες της Συνόδου άρχισαν στις 9 Απρίλη 1438 στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Γεωργίου της Φερράρα. 

Η σύνοδος αποφάσισε να συνέρχονται τρεις φορές την εβδομάδα στον ναό του Αγίου Αντρέα της Φερράρα για να συζητούν. Από τη μεριά των Ελλήνων έπαιρναν μέρος οι Μητροπολίτες Εφέσου, Μονεμβασίας, Νίκαιας, Αγχιάλου, ο μέγας χαρτοφύλακας,ο μέγας εκκλησιάρχης, ο ηγούμενος της μονής Παντοκράτορα, ο ηγούμενος της μονής Καλέως και ο ιερομόναχος Μωυσής ενώ από τη μεριά των Λατίνων υπήρχαν δυο καρδινάλιοι, δύο μητροπολίτες, δύο επίσκοποι και 4 κληρικοί.Οι πρώτες συνεδριάσεις κράτησαν μέχρι τις 17 Ιούλη του 1438 στις οποίες συζητήθηκαν όλες οι διαφορές που είχαν προκύψει από το Σχίσμα του 1054 αλλά ο γάμος των κληρικών, το καθαρτήριο των ψυχών και κυρίως η προέλευση του Αγίου Πνεύματος, το πιο δύσκολο σημείο των συνομιλιών.

Στη Φλωρεντία. Το Γενάρη του 1439 η σύνοδος μεταφέρθηκε στη Φλωρεντία της Ιταλίας λόγω της πανώλης που ξέσπασε στη Φερράρα αλλά και λόγω της προθυμίας του Λαυρέντιου των Μεδίκων να χρηματοδοτήσει τις εργασίες της Συνόδου. Για το θέμα του Filioque η διαφωνία συνεχιζόταν τόσο μεταξύ ορθοδόξων και καθολικών, όσο και μεταξύ του αυτοκράτορα και του Mάρκου Ευγενικού, Μητροπολίτη Εφέσου, κυρίως, που δεν συναινούσε στις δικηγορίστικες ερμηνείες της δογματικής αυτής διαφοράς. Οι ορθόδοξοι τελικά υποχώρησαν και συμφώνησαν στην χρησιμοποίηση της φράσης «εκπόρευση δια του Υιού» κάτι που οι Λατίνοι που εξελάμβαναν ως «εκπόρευση εκ του Υιού» και συμφώνησαν επίσης και στα πρωτεία του Λατίνου πατριάρχη έναντι όλων των ορθόδοξων πατριαρχών της Ανατολής. 

Έτσι Ιούλιο 1439 σε επίσημη λειτουργία στο μητροπολιτικό ναό της Φλωρεντίας διαβάστηκαν από ελληνικής πλευράς από τον Μητροπολίτη Νικαίας Βησσαρίωνα, οι Όροι της Ένωσης, που έφερε τις υπογραφές των πάντων εκτός από του πατριάρχη Ιωσήφ Β΄ που είχε στο μεταξύ πεθάνει και του Μάρκου του Ευγενικού που αρνήθηκε να υπογράψει καθώς και ο επίσκοπος Ιβηρίας και ο Ιωάννης Ευγενικός –αδερφός του Μάρκου- διάκονος και νομοφύλακας της μεγάλης εκκλησίας, ο Λακεδαίμονος και ο Σταυρουπόλεως Ησαϊας που έφυγε πριν τη λήξη για να μην υπογράψει. «μόνος εφάνη και πρώτον και μέσον καν τω τελεί μάχαιρα μεν δίστομος κατά των επι τω ευγενεί σπόρω των ιερών της Εκκλησίας δογμάτων νόθων και μοχθηρών ζιζανίων» , όπως γράφει για τον Μάρκο Ευγενικό ο αδερφός του Ιωάννης Ευγενικός, στη βιογραφία του. 

Οι ορθόδοξοι αποδέχτηκαν το ρωμαϊκό δόγμα,ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορευόταν από τον Θεό Υιό όσο και από τον Θεό Πατέρα και αναγνώριζαν επίσης το πρωτείο του παπισμού, σε αντάλλαγμα,ο πάπας θα έστελνε δυο πολεμικές τριήρεις και 300 στρατιώτες για την άμυνα της Κωνσταντινούπολης. Δηλαδή επρόκειτο για μηδαμινή βοήθεια, για την οποία θα δίναμε κυριολεκτικά την ψυχή μας.

Η Ορθοδοξία δεν είναι κοσμικό-υλιστικό δόγμα,

όπως ο Ρωμαιοκαθολικισμός,
αλλά στηρίζεται σε λαϊκή βάση και είναι πνευματική,
για αυτό και αλάθητο δεν έχει κανείς και όλοι μπορούν να σφάλουν,
αλλά και όλοι μπορούν να κατανοήσουν το Θέιο με τη Χάρη του Θεού.
Στον Ρωμαιοκαθολικισμό έχουμε μια γνώμη του Πάπα και όλες οι άλλες παύουν να υπάρχουν,
στην Ορθοδοξία επειδή στηρίζεται στο Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα της διαλεκτικής, δεν υπάρχει ο "αλάθητος".
Η δε κακοδοξία των Καθολικών με το Άγιο Πνεύμα δεν είναι διαδικαστικό θέμα και δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Για να υπάρξει Ένωση αυτά τα δύο στοιχεία,
πρέπει να εξαλειφθούν,
αλλιώς δεν μιλάμε περί Ένωσης αλλά περί υποταγής.
Και ακόμα και αν αυτή λόγω Μνημονίου και οικονομικής καταστροφής την δεχτούν στην Ελλάδα,
πιστεύοντας,
ότι κάτι θα μας δώσει η Δύση προς αντάλλαγμα,
δεν θα γινει αποδεχτό από την ρωσική υπερδύναμη που έχει αναλάβει την προστασία της Ορθοδοξίας
στα δύσκολα και σκοτεινά χρόνια που διανύουμε,
όπου η Νέα Τάξη Πραγμάτων κυριολεκτικά επελαύνει και όλα δείχνουν,
ότι θα ζήσουμε "τα έσχατα χρόνια"
που μας προειδοποιούσαν οι Άγιοι Πατέρες μας,
αιώνες πριν.

Πηγή: defencenet.gr 

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου

 ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΔΙΔΑΧΕΣ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΣ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ

Αποτελεί αυταπόδεικτη άλήθεια γιά τόν πολιτικό χώρο,

ότι κανείς δικτάτορας 

δέν θά μπορούσε νά σταθή χωρίς συνεργάτες.
Τό ίδιο ακριβώς συμβαίνει καί στον εκκλησιαστικό χώρο.
Κανείς αιρετικός

 δέν θά μπορούσε νά ευδοκίμηση,
αν δέν είχε αύτούς πού θά επικροτούσαν, ή τουλάχιστον θά άνέχονταν σιωπηρός τήν αΐρεσίν του,
θά κοινωνοΰσαν μαζί του καί θά τόν ακολουθούσαν.
Καί γιά νά γίνουμε πιό συγκεκριμένοι.
Άπό θεολόγους καί κληρικούς όλων τών μετώπων έχει χαρακτηρισθή ό Οικουμενισμός,
ώς παναίρεσις.
Ενώ ξεκίνησε δειλά μέ τό σύνθημα τής άγάπης,
κατέληξε σήμερα νά διακηρύσση «γυμνή τή κεφαλή»
ότι ή "Ορθοδοξία δέν είναι ή 'Εκκλησία, άλλα μαζι μέ τις λοιπές αιρέσεις, παπισμού καί προτεσταντισμού, συναποτελούν τήν ‘Εκκλησίαν!
Καί τό κατόρθωσαν αύτό οι οίκουμενισταί πατριάρχαι,
διότι είχαν βοηθούς καί συναντιλήπτορας στην άνίερη προσπάθεια τους εκατοντάδας επισκόπων και χιλιάδας ιερέων καί μοναχών,
πού είτε έπικροτοΰσαν, είτε σιωπούσαν διά τήν προδοσία!

Έτσι ή αίρεσις τού Οίκουμενισμοΰ έχει δύο χαρακτηριστικά, πού δέν είχαν οί παλαιές αιρέσεις πρώτον, τήν καθολικήν κατά τής ‘Ορθοδόξου Εκκλησίας έπίθεσιν καί όχι μόνον έναντιον ένός δόγματος καί δεύτερον, τήν καθολικήν σχεδόν άποδοχήν τής αίρεσεως άπό τούς κορυφαίους κληρικούς καί θεολόγους τής Ορθοδοξίας, μέ έλαχίστας εξαιρέσεις στό χώρο τών ίερέων καί μοναχών. Σημειωτέον, ότι οί έξαιρέσεις αύτές αναφέρονται μόνο στό θεωρητικό πεδίον, δηλαδή στά λόγια καί τήν πέννα, χωρίς ούδεμίαν πρακτικήν έκφρασιν άντιστάσεως, όπως είναι ή διακοπή κοινωνίας μέ τήν αΐρεσιν κ.λ.π.Τό θλιβερώτερον, όμως έν προκειμένω είναι ή δικαιολογία πού προβάλλουν αύτοί οϊ ρασοφόροι παντός βαθμού προκειμένου νά υποστηρίξουν τήν θέσιν τους. Λέγουν χαρακτηριστικός, ότι ένεργούν έτσι,διότι έπθυμοΰν νά εύρισκωνται έντός ‘Εκκλησίας, άφοΰ, όπως ισχυρίζονται,μόλις διακόψουν κοινωνίαν μέ τούς αιρετικούς προϊσταμένους των ή τούς κοινωνούντας μέ αύτούς, θά εΰρεθοΰν αμέσως έκτός Εκκλησίας.Όποια διαστροφή τής όρθοδόξου διδασκαλίας! Ένώ οί Iεροί Κανόνες καί ό σύνολος χορός τών όμολογητών Πατέρων χαρακτηρίζουν,ώς σωτηριώδη άντίδρασιν καί προστασίαν τής ‘Εκκλησίας τήν διακοπήν κοινωνίας μέ τούς αιρετικά κηρύσσοντας, αύτοί ισχυρίζονται τα ακριβώς άντίθετα! Έτσι όχι μόνον συμμαχούν πρός τήν αΐρεσιν καί τήν ένισχύουν διατηροΰντες τό ποίμνιόν τους άνύποπτο στό πλευρό τών κακοδόξων, άλλά καί υβρίζουν όλους τούς όμολογητάς πατέρας τού παρελθόντος, χαρακτηρίζοντας αύτούς ώς έκτός ‘Εκκλησίας άγωνισθέντας, άφοΰ ώς γνωστόν, έπραξαν τά ακριβώς αντίθετα άπό ότι πράττουν αύτοί σήμερα. Σαφέστατη όπόδειξις τής υποκειμενικής καί άκρως άντορθοδόξου θέσεώς των είναι, ότι οΰδεμία μαρτυρία αναφέρουν πρός στηριγμόν τών λεγομένων των. Έλλειψει δέ πατερικών επιχειρημάτων δημιουργούν συνεχώς νέα έκ τού προχείρου, πρός παρηγοριάν τών οπαδών τους, διότι κάθε λίγο οί αιρετικοί οίκουμενισταί πού άκολουθούν, διά λόγων καί έργων τούς αχρηστεύουν τά παλαιά!.. Γράφομεν τά ανωτέρω διότι προσφάτως έδημοσιεύθη στόν «‘Ορθόδοξον Τύπον» (12.3) άρθρον τού ήγουμένου τής Ί. Μονής Γρηγορίου ‘Αγίου Όρους, εις τό όποΐον, ένώ καταδικάζεται τό «οίκουμενιστικό παραλήρημα» τών ήμερόν μας, τονίζεται συγχρόνως ότι «έμείς μένουμε στήν Αγία μας ‘Εκκλησία, διότι πιστεύουμε, ότι μέσα άπό τήν Εκκλησία καί όχι έκτός αύτής ήμποροΰμε νά άγωνισθούμε». Ή άλήθεια όμως έν προκειμένω είναι ότι ή στάσις τους αυτή τούς τοποθετεί έκτός άγωνιζομένης κατά τής αίρεσεως 'Εκκλησίας καί συνεπώς μετά τής μερίδος τών αιρετικών πού κοινωνοΰν. "Αν δέ ληφθή ύπ' όψιν,ότι οί Άγιορεΐται μνημονεύουν τον Βαρθολομαίο, τόν πρυτάνη τών οίκουμενιστών, τότε άντιλαμβάνεται κανείς τήν τραγικότητα τής άνωτέρω προτάσεως τού ήγουμένου, ό όποιος δυστυχώς, έκφράζει τό κοινό πιστεύω τών 'Αγιορειτών. (Έκτός βεβαίως τών ζηλωτών πατέρων). Καί μόνον οί λόγοι τού Μ. 'Αθανασίου όπου προτρέπει τούς πιστούς νά προσεύχωνται στό ύπαιθρον προκειμένου νά μήν κοινωνήσουν μέ τούς Άρειανούς (ΒΕΠΕΣ, 33, 199), καί τών άγιων Χρυσοστόμου καί θεοδώρου τού Στουδίτου, πού τονίζουν: ότι εχθροί τού θεού δέν είναι μόνο οι αίρετικοί, άλλα καί οί κοινωνούντες μέ αύτούς, έστω καί άν θεωρητικός απορρίπτουν τήν αΐρεσιν (P.G. 99. 1164 Α), ανατρέπει εκ θεμελίων τό άνωτέρω άρθρον τού ήγουμένου. Τό τραγικόν είναι, ότι ό 'Αγιορείτης ηγούμενος στό τέλος του άρθρου του έπικαλεΐται τάς εύχάς «τών μέχρι θανάτου» άγωνισθέντων κατά τής αίρεσεως όμολογητών. Είναι όμως άποδεδειγμένον ιστορικώς, ότι άντίστασιν «μέχρι θανάτου» στήν αΐρεσιν έκαναν μόνον όσοι διέκοπτον κοινωνίαν πρός αύτήν, καί διά τούτο έξωρίζοντο ή έθανατούντο. Άντιθέτως ή διακονία τών «έντός έκκλησίας» δήθεν άγωνιζομένων εκφράζεται άριστα ύπό τού κατωτέρω λόγου τού Μ. Βασιλείου: «Ήμίν δέ πρός τώ φανερώ πολέμω τών αίρετικών έτι καί ό παρά τών δοκούντων όρθοδοξεΐν επαναστάς, πρός έσχατον άσθενείας τάς έκκλησίας κατήγαγεν» (έπ. 92).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ο μακαριστός π. Θεοδώρητος, κατά κόσμον Ιωάννης Μαύρος,

γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17-11-1935.

Σπούδασε Θεολογία και έλαβε το πτυχίο του στην Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1963.

Διετέλεσε βοηθός του Καθηγητού Μάρκου Σιώτου, με προοπτική την Πανεπιστημιακή έδρα.

Όμως την ίδια χρονιά εγκατέλειψε τα εγκόσμια και ακολούθησε την μοναχική οδό.

Το 1968 έγινε υποτακτικός του Γέροντος Καλλινίκου του Αγιαννανίτου.

Στη Σκήτη της Αγίας Άννης έλαβε και το Μέγα Αγγελικό σχήμα από τον Γέροντα Ευθύμιο, μετέπειτα Ηγούμενο της Ι. Μ. Εσφιγμένου.

Παρών στην κουρά του ήταν και ο Γέροντας Χρυσόστομος Σπετσών.

Το 1971 με την έκδοση του βιβλίου του "Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού" αποτειχίζεται, μαζί με τον Γέροντά του Καλλίνικο,

από τους έχοντας κοινωνίαν με τον Αθηναγόρα μνημονευτές και συντάσσεται με τους Ζηλωτές.

Στα τέλη της δεκατίας του 1980 και μετά από τον διωγμό του από το Άγιον Όρος,

λόγω των γραπτών του,

ο νέος αυτός Κολλυβάς ακολουθούντας γνώριμους δρόμους, κατεβαίνει στην Πάρο,

όπου το 1990 ιδρύει με τον Γέροντά του το Ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού.

Το 1986 είχε λάβει και την ιερωσύνη από τον Πρόεδρο της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς Επίσκοπο Βιτάλιο.

Τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία την Πέμπτη 14/27-9-2007 της Τιμίας Υψώσεως του Σταυρού

και σαν σήμερα Πέμπτη 21/9-4/10 το απόγευμα στις 8.30 παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.

Αιωνία η μνήμη αυτού!

(Ιστολόγιο Κρυφό Σχολειό)

 

Πηγή: Περιοδικό, ''Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ'', Μάρτιος 1999

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

 Ὁ Bαρθολομαῖος εἶναι ἀντιπατερικός.

Φρονεῖ, ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ μεγάλοι διδάσκαλοι καί πρότυπα ποιμένων,

ὧν τά μνημόσυνα αἰώνια καί τά λείψανα εὐωδιάζουν καί θαυματουργοῦν,

ἀπέτυχον στήν ἐποχή τους,

διότι δέν εἶχαν ἀγάπη,

εἶχαν φανατισμό,

ἦσαν μισογύνηδες καί ταλιμπάν!

Tό γράψαμε καί τό ἐπαναλαμβάνουμε, καί σύν Θεῷ θά τό ἐπαναλαμβάνωμε,
ὡς τό σοβαρώτερο θέμα Πίστεως,
γιά τό ὁποῖο οἱ πλεῖστοι βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Xριστιανοί εἶνε ἀκατήχητοι καὶ ἀπληροφόρητοι.
Kαί τό Eὐαγγέλιο,
λακωνικό βιβλίο,
ἐπαναλαμβάνει ἰδιαιτέρως μεγάλα καί σπουδαῖα πράγματα
πρός γνῶσιν καί ἐπίγνωσιν τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεώς μας,
τοῦ Kυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Xριστοῦ.
Ποιός εἶνε ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τῆς Πίστεως;
Δέν θά ὑπερβάλω, οὔτε στό ἐλάχιστο.
Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τῆς Πίστεως εἶνε ὁ Oἰκουμενισμός καί οἱ Oἰκουμενιστές,
δημιουργήματα τοῦ Διαβόλου κατά τήν ἐποχήν τῆς προφητευμένης ἀποστασίας τῶν χαλεπῶν καιρῶν μας.
Ἀρχιοικουμενιστής δέ σήμερα εἶνε ἀξιωματοῦχος τῆς Ἐκκλησίας,
πού λέγεται κορυφή τῆς Ἐκκλησίας,
ἀλλ' εἶνε οὐρά...

Διαβάζουμε τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. Kαὶ διαπιστώνουμε, ὅτι μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Πίστεως ἀπ' ὅλους τοὺς αἰῶνες δὲν ἐνεφανίσθη ἄλλος, ἐκτὸς τοῦ φέροντος τὸ ἀποστολικὸν ὄνομα Bαρθολομαῖος. Aὐτὸς ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης δὲν πιστεύει «εἰς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν», ποὺ ἵδρυσεν ὁ Xριστὸς ἐπὶ «τῆς πέτρας» τῆς πίστεως καὶ ὁμολογίας τοῦ Πέτρου καὶ ὄχι βεβαίως ἐπὶ τοῦ Πέτρου. Ἄλλο πέτρα καὶ ἄλλο Πέτρος. Ἡ «μία Ἐκκλησία» ὀνομάζεται καὶ «μία ποίμνη» (Ἰωάν. 10:16). Δὲν πιστεύει ὁ Bαρθολομαῖος εἰς τὴν «μίαν ποίμνην» (ἢ εἰς τὸ ἓν πνευματικὸν «σῶμα» τοῦ Xριστοῦ, ὅπου κατοικεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο (Ἐφ. 4:4), ἀλλὰ πιστεύει στὶς Aἱρέσεις, ἀποκαλώντας αὐτὲς Ἐκκλησίες. 

Ἡ Ἐκκλησία κατ' αὐτὸν δὲν εἶνε μία, ἀλλὰ πολλές. Tὸν παρελθόντα αἰῶνα δημιουργήθηκε καὶ συντηρεῖται ἀκόμη τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν». Mεταξὺ δὲ αὐτῶν τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἢ παρασυναγωγῶν τοῦ Σατανᾶ δὲν ἀποκλείεται νὰ περιλαμβάνεται καὶ ἡ «Ἐκκλησία», ποὺ ἐγκρίνει τὴν ὁμοφυλοφιλία, καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων, καὶ τὴ χειροτονία δεδηλωμένων ὁμοφυλοφίλων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν!Ὁ Παῦλος κήρυξε «ἓν βάπτισμα» (Ἐφ. 4:5), τὸ βάπτισμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀληθινὴ Πίστις, ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ περιλαμβάνει τὶς ἀναγκαῖες γιὰ τὴ σωτηρία μας οὐράνιες ἀλήθειες. «Ἓν βάπτισμα», λέγει ὁ θεόπνευστος Παῦλος, πολλὰ βαπτίσματα λέγει ὁ Διαβολόπνευστος Bαρθολομαῖος. 

Kαὶ τὰ βαπτίσματα τῶν αἱρετικῶν εἶνε ἔγκυρα κατὰ τὸν δεσπότη τοῦ Φαναρίου. Ὁ Oἰκουμενισμὸς εἶνε παναίρεσι. Ἀλλ' εἶνε καὶ πανθρησκεία. Ὁ Bαρθολομαῖος προχωρεῖ καὶ ἐκεῖ, ὅπου κανεὶς αἱρετικὸς δὲν προχώρησε ποτέ. Ἐγκρίνει καὶ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, τὶς ψεύτικες, τὶς θρησκεῖες δαιμονίων κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή. Ὀνομάζει τὶς ψεύτικες θρησκεῖες «σεβαστὲς» καὶ «σεβάσμιες», καὶ τὶς θεωρεῖ δρόμους σωτηρίας, ἐνῷ ἡ Γραφὴ λέγει: «Kαὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4:12). Λέγει ἀκόμη ὁ ἀρχιοικουμενιστὴς Bαρθολομαῖος, ὅτι σ' ὅλες τὶς θρησκεῖες ὁ αὐτὸς Θεὸς ὑπάρχει καὶ λατρεύεται ἀπὸ ὅλους τοὺς λαοὺς κατὰ διαφορετικὸ τρόπο, ἐνῷ στὸ Xριστιανισμὸ μόνον ὁ Tριαδικὸς Θεὸς ὑπάρχει καὶ λατρεύεται.

Ὁ Bαρθολομαῖος εἶνε ἀντιπατερικός. Φρονεῖ, ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ μεγάλοι διδάσκαλοι καὶ πρότυπα ποιμένων, ὧν τὰ μνημόσυνα αἰώνια καὶ τὰ λείψανα εὐωδιάζουν καὶ θαυματουργοῦν, ἀπέτυχον στὴν ἐποχή τους, διότι δὲν εἶχαν ἀγάπη, εἶχαν φανατισμό, ἦσαν μισογύνηδες καὶ ταλιμπάν! Ἐξωφλημένοι καὶ ξεπερασμένοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, καὶ πλήρεις ἐπιτυχιῶν οἱ σύγχρονοι πατέρες, εἰς διάφορα πάθη δουλεύοντες, ἐκτὸς ὀλίγων, καὶ κατασκανδαλίζοντες τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ. Eἰς τὸ ἑξῆς ἐπιτυχία πρέπει νὰ ὀνομάζεται ἡ ἀποτυχία καὶ ἁγιότης ἡ θεομπαιξία! Ἐπὶ πλέον ὁ Bαρθολομαῖος, τοὺς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀπέσχισαν τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, θεωρεῖ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ ὑποδίκους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ! Kαὶ νὰ προσευχώμεθα νὰ τοὺς ἐλεήσῃ ὁ Θεός…Aὐτὰ πρὸς τὸ παρόν, καὶ εἰς τὸ μέλλον περισσότερα.

 

Kαὶ παρακαλῶ τὰ διάφορα ἐκλεκτὰ ἱστολόγια,

ν' ἀναρτήσουν τὰ ἄρθρα μου πρὸς πληροφόρησιν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν χειρότερο ἐχθρὸ τῆς Πίστεως,
τὸν Oἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Oἰκουμενιστές,
ἰδίως ἱεράρχες.
Ὄχι δὲ μόνον ἠλεκτρονικά,
ἀλλὰ καὶ προφορικὰ οἱ διαχειριζόμενοι ἱστολόγια καὶ ἄλλοι
πληροφορούμενοι ἐξ αὐτῶν νὰ διαφωτίζουν τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ
γιὰ τὸν μεγαλύτερο ἐχθρὸ τῆς Πίστεως.
Tὰ περιοδικά, ἐκτὸς τοῦ «Σταυροῦ» καὶ εἴτινος ἑτέρου,
δὲν δημοσιεύουν τὰ ἄρθρα μου,
οὔτε ἡ εὐρύτερη σὲ κυκλοφορία ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Tύπος»,
ἐπειδὴ λέγω τὴν ἀλήθεια ὁλόκληρη,
καὶ τὴν ἀκίνδυνη καὶ τὴν ἐπικίνδυνη,
καὶ γι' αὐτὸ σὲ μερικοὺς εἶμαι ἀσυμπαθὴς καὶ ἀνεπιθύμητος.

Νικόλαος Σωτηρόπουλος

ΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΗ ΘΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

 

 ΄Hταν ένα δροσερό φθινοπωρινό απόγευμα.

Το ηλιοβασίλεμα αρκετά γλυκό σαν αυτά του καλοκαιριού πού δύσκολα ξεχνιούνται όλον τον χρόνο.

Μόνο πού τώρα πια, τα ξερά φύλλα της γέρικης λεύκας βρίσκονταν σκόρπια

 στο μικρό ανηφορικό μονοπάτι, πού οδηγεί στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής.

Οι πρώτες διστακτικές σταγόνες της βροχής μετά από την κάψα του θέρους

 έμοιαζαν να μην λυπούνται,πού πέφτουν τόσο νωρίς, θυμίζοντας,ότι μπήκε μια νέα εποχή του χρόνου.

Το χώμα άρχισε,

να υγραίνει, ενώ τα πουλιά, πού άπ' ώρα είχαν προαισθανθεί το πρωτοβρόχι,

 πετούσαν για τελευταία φορά προς την δύση του ηλίου αποχαιρετώντας το καλοκαίρι.

Και αυτό με τη σειρά του,τους έγνεφε και τους τραγουδούσε γλυκά,

ότι θα ξανάρθει.

Τα πεύκα μοσχοβολούσαν σαν θυμιατήρια, καθώς ή βροχή, πού όλο και δυνάμωνε, τα δροσόλουζε. Κάπου παράμερα κι ό γερο-πλάτανος, ό κατεργάρης έμοιαζε να έτοιμάζη τα κλωνάρια του -τα «σπαθιά» του- για να παλαίψη με τον άνεμο. Τον δρόμο για το ξωκκλήσι είχε πάρει ένα παλληκάρι. Περπατούσε σαν γέρος παρά τα νειάτα του και ή καρδιά του ήταν τόσο μαύρη απ' την λύπη πού δεν τοϋ'δινε κουράγιο ούτε να κλάψει, θύμιζε καράβι δίχως πανιά πού βολοδέρνεται αδιάκοπα από τα αφρισμένα κύματα της απόγνωσης, έτοιμο να βουλιάξει.

Όμως παρά την θλίψη, ό Σωτήρης είχε κάτι πού του δίνε δυνάμεις ν' ανηφορίσει: την ελπίδα. Το γραφικό εκκλησάκι εκεί πάνω στην βουνοπλαγιά ήταν πραγματικό καταφύγιο. Ή πληγωμένη καρδιά του νέου σταμάτησε για λίγο την μελαγχολική του σιωπή και αφέθηκε στο δροσερό αεράκι πού όλο και ξεθάρρευε. Το ξωκκλήσι ξεπρόβαλε ανάμεσα στα ψηλά κυπαρίσσια πού λίκνιζαν τίς κορυφές τους στα σφυρίγματα του άνεμου, ενώ τα σπουργιτάκια πέταγαν τριγύρω μπας και βρουν κανένα σκουλικάκι γιά τά μικρά τους.

Ό Σωτήρης άνοιξε την σιδερένια πόρτα καί έκανε τον Σταυρό του. Τα καντηλάκια με το λιγοστό τους φως χρωμάτιζαν κατανυκτικά τίς εικόνες των Αγίων, την ώρα πού ό ήλιος έδυε αργά καί προσκαλούσε το βραδάκι για να σκεπάσει αυτό, τώρα, με το πέπλο του την φύση. Το παλικάρι προσκύνησε τίς εικόνες μιά-μιά, ξεχάστηκε για λίγο μπρος στο αναμμένο κερί καί μετά έστρεψε το βλέμμα του προς την εικόνα της Παναγίας. Στά μάτια της είδε το Απέραντο Βλέμμα της Ελπίδος των Άπηλπισμένων καί του δωσε παρηγοριά. Τόσο θερμή ήταν ή παρηγοριά αυτή, πού καί ή ψυχή του ακόμα πετάχθηκε άπ' τον λήθαργο της λύπης καί ξέσπασε σ' ένα ασταμάτητο κλάμα.

Τα δάκρυα στα μάτια του Σωτήρη σχημάτιζαν ένα ποταμάκι που λες κι έτρεχε για να δροσίσει τα ωχρά του μάγουλα. Ύστερα, ό νέος άνοιξε ένα διπλωμένο χαρτί πού εϊχε στην τσέπη του καί άρχισε να διαβάζει αυτά πού τού'χε δώσει λίγο πριν κοιμηθεί ό Γέροντας: «Δέσποινα μου Θεοτόκε, ή έλπίς μου, ή ισχύς μου, ή θερμή μου προστασία, σκέπη καί καταφυγή μου.Εκ ψυχής συντετριμμένης.Δέσποινα άναβοών Σοι, πρόφθασαν, άντιλαβού μου, σώσον με, έκδυσωπώ Σε».

Τα μάτια του -πνιγμένα στα δάκρυα-ίκέτευαν μέσα άπ' το σκοτάδι της απελπισμένης ψυχής την Αγνή Παρθένον, ενώ τα χείλη ψέλλιζαν κι αυτά ό,τι ή καρδιά τους υπαγόρευε. Το ποτάμι του Ελέους άρχισε να περιδιαβαίνει τα σπλάγχνα του παλληκαριού καί ν' ανακουφίζει την διψασμένη ψυχή. Μετά από λίγο, ό Σωτήρης σηκώθηκε, έσβησε το κεράκι καί τράβηξε για τον δρόμο του γυρισμού. Δεν είχε ακόμη νυχτώσει, όταν εκεί μπροστά στα σκαλάκια -δίπλα στο μικρό καμπαναριό- πρόσεξε μια ανθρώπινη φιγούρα.

Την προσπέρασε όμως, δίχως να δώσει σημασία, αφού νόμισε ότι τον πρόδιδαν τα δακρυσμένα μάτια του. Προχώρησε για λίγο μα... σταμάτησε στο άκουσμα μιας φωνής. - Σωτήρη. Σωτηράκη! Εγώ είμαι παιδι μου! Ό νέος γύρισε σαστισμένος καί άντίκρυσε καθισμένον στα σκαλάκια τον Σεβασμιώτατο! Καί ήταν έτσι όπως τον είχε γνωρίσει στο μοναστήρι του, όταν πήγαινε στην Αίγινα. Με το ρασάκι του, το καλλιμαύχι, με τον Σταυρό στο στήθος και με το κομποσχοίνι στα χέρια του.

Τα πόδια του σταυρωμένα, ή γενειάδα του πιο λευκή άπ' το χιόνι, ενώ τα μάτια του γεμάτα παρηγοριά, θάρρος κι ελπίδα.- Μην φοβάσαι! Ό Πολυεύσπλαγχνος Κύριος καί ή Ύπεραγία Θεοτόκος δεν σε ξεχνούν. Όπως πάντα, έτσι καί τώρα είναι μαζί σου. Μην απελπίζεσαι! Μόνον πίστευε! Ή πίστις είναι το πάν παιδί μου, ή πίστις!..."Αντε, νάχεις την ευχή μου...Χαμογέλασε παρηγορητικά στο παλληκάρι καί το ευλόγησε από μακριά. Ό Σωτήρης έκανε να τον πλησιάσει μα δεν τον πρόλαβε.

Ό Γέροντας είχε φύγει... Τότε έριξε μια ματιά στον ουρανό καί ευχαρίστησε τον Επουράνιο Πατέρα, ενώ άπ' τα χείλη του ξεγλίστρησε μια φράση: ''Σ' ευχαριστώ Θεέ μου! Σ' ευχαριστώ Άγιε''! Από δίπλα του πέταξε ένα σπουργιτάκι καί του ψιθύρισε κάτι στ' αυτί. Ναί: «Κύριος ποιμαίνει με καί ουδέν με ύστερήσει».Αυτό του είπε καί πέταξε ψηλά σ' ένα δέντρο, για να άναπαυθή,καθώς ή βραδιά το καλούσε στην αγκαλιά της

Πηγή: ''Παναγία Μεγαλόχαρη''
Επιμέλεια, τίτλος κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΒΕΛΙΑΡ ΤΕΧΝΑΣ ΚΑΤΕΡΓΑΖΕΤΑΙ

 

 

Έχοντας τέτοια διάθεση από την ζηλοφθονία,ο διάβολος επιχειρεί,να φοβίσει

 τους ανθρώπους του Θεού και να τους εξωθήσει με της προσβολές του.

Αγωνίστηκε εναντίον του Οσίου Πέτρου του Αθωνίτου με διαφόρων ειδών

 προσβολές και προσπάθησε,να τον κλονίσει.

Στην αρχή πήρε τη μορφή και τη στολή στρατηγού συνοδευόμενου από 

ατέλειωτους στρατιώτες,χρησιμοποιώντας παραγγέλματα και φωνές και ήρθε,

να επιτεθεί εναντίον ενός ανθρώπου,που ζούσε στην έρημο και δεν είχε,όχι μονάχα όπλα,αλλά και την προστασία.

Ήταν καταβεβλημένος από μακροχρόνιες νηστείες και κάθε είδους ταλαιπωρίες 

και έλειωνε πραγματικά μέσα στην άσκηση από αγάπη για το Σωτήρα Χριστό.

Μπήκε λοιπόν, μέσα στο σπήλαιο του και τον προκάλεσε σε συμπλοκή, ενώ η φάλαγγα των οπαδών του γέμιζαν με ήχους τον χώρο έξω από το σπήλαιο του ασκητού. Ο μεγάλος εκείνος άντρας πρόστρεξε αμέσως προς τον Θεό με προσευχή από τα βάθη της ψυχής του, σήκωσε τα μάτια του προς αυτόν και το νοερό του βλέμμα και τον παρακαλούσε να τον βοηθήσει.

Ο πονηρός μπροστά στην επιμονή του Αγίου δεν μπορούσε πλέον, ούτε για λίγο να παραμείνει κοντά του, αλλά εξαφανίστηκε αμέσως. Λίγο αργότερα, όμως επινόησε ένα άλλο τρόπο πειρασμού του Οσίου. Μετέβαλε όλη την στρατιά του σε φίδια. Ο ίδιος προχωρούσε πρώτος μπροστά έρποντας με την μορφή ενός υπερφυσικού στο μέγεθος φιδιού και φοβερός στην Θέα. Κινούσε την φονική του γλώσσα γεμάτη θανατηφόρο δηλητήριο και προχωρούσε εναντίον του Πέτρου επιθετικά απειλώντας τον από μακριά με βρυγμούς και θορύβους ορμητικού ανέμου, ότι θα τον καταβροχθίσει.

Ο Άγιος δεν καταδέχτηκε ούτε να τον κοιτάξει, κρατούσε τα χέρια του υψωμένα προς τον ουρανό και ζητούσε το έλεος και την επέμβαση του Κυρίου Ιησού. Τότε ο νοητός εκείνος Αμαλήκ νικήθηκε και πάλι και διώχθηκε ενώ ήταν ταχύτερος όταν υποχωρούσε παρά όταν επιτείθετο. Απογοητευμένος ο σατανάς από κάθε άλλο είδος επιθέσεως ήλπιζε, ότι θα καταφέρει να νικήσει τον άγιο μεταβάλλοντας τον εαυτό του σε μορφή ψεύτικου αγγέλου.

Προσήλθε λοιπόν, έξω από το σπήλαιο του αποφεύγοντας την κατά πρόσωπο συνομιλία και μιλούσε από μια τρύπα του σπηλαίου. Αφού χαιρέτησε τον όσιο του είπε: «Να είσαι ανδρείος και ισχυρός Πέτρε ». Όταν ο Όσιος τον ρώτησε μετά από σκέψη, «Ποιος είσαι και από που έρχεσαι; Εκείνος είπε: Είμαι αρχιστράτηγος της δόξας του Κυρίου. Έρχομαι, να σου δηλώσω, ποια αμοιβή είναι θησαυρισμένη για σένα στα επουράνια, για τα μέχρι σήμερα κατορθώματα σου και συγχρόνως να σε διδάξω τι πρέπει να κάνεις από εδώ και στο εξής.

Ξεπέρασες όλους του πρίν από σένα σε άσκηση και καρτερία. Ο Δανιήλ συναναστράφηκε με θαυμαστό τρόπο για λίγο, για σαράντα μέρες με τα θηρία ενώ εσύ για πολύ καιρό μένεις με αυτά. Η καρτερία του Ιώβ ήταν ακούσια, εσύ όμως υπομένεις με καρτερία, με τη θέληση σου, σε τόπους ακατοίκητους κάθε κακοπάθεια και δεν απογοητεύτηκες. Ένα σου υπολείπεται τώρα να έρθεις ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους κάνεις καλύτερους.

Αν όμως υποπτεύεσαι την παρουσία μου, ότι δηλαδή έγινε χωρίς την θεία άδεια, θα σου δώσω μια απόδειξη, ότι στάλθηκα από το Θεό και, ότι για σένα δεν είναι πλέον θεοφιλές να κατοικείς εδώ. Η πηγή, που είχες δίπλα σου με τρεχούμενο νερό με δική μου ενέργεια στέρρεψε (αυτό πραγματικά του είχε κάνει από πρίν ο διάβολος).»

Ο άνθρωπος του Θεού και πάλι αντιλαμβανόμενος την διαβολική κακία συνέχισε, να μένει στην έρημο αγωνιζόμενος και προσευχόμενος. Είναι πολυμήχανος πραγματικά ο σατανάς και προσπαθεί να εμποδίσει κάθε αγαθή πρόθεση μας και πράξη μόλις αρχίζει και αν δεν μπορέσει να την εμποδίσει στην αρχή προσπαθεί να παρέμβει κάπου στην μέση με άλλα σοφίσματα και άλλους τρόπους και να νικήσει. Συνηθίζει να υποδεικνύει το επίπονο και δυσκατόρθωτο της αρετής, ώστε να μας εμβάλει ραθυμία και απελπισία, βάζει μέσα μας την σκέψη, ότι επιχειρούμε δύσκολα και επίπονα πράγματα και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τα καταφέρουμε.

Σε όσους συνεχίζουν,

να αγωνίζονται προξενεί ακόμη και απιστία στα βραβεία που έχει υποσχεθεί 

ο Θεός στους αληθινά πιστούς.

Όμως ο Θεός αμοίβοντας την υπομονή και την εμπιστοσύνη μας σ’ αυτόν μας δίνει το έλεος του.

Και αν ακόμη πέσουμε μας προσφέρει προθεσμία μετανοίας για να γυρίσουμε κοντά του μετά από κάθε παρακοή.

Σε μας προσφέρθηκε,ως δώρο η μετάνοια.

Εκείνος,ο διάβολος, 

δεν έχει τη δυνατότητα,να μετανοήσει και η πτώση του είναι αθεράπευτη

 γιατί έχει αποκτήσει από έπαρση εκούσια το πλήρωμα της κακίας και της αποστασίας. 

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

Ο ΠΑΠΑΣ ΥΠΕΚΥΨΕ ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΠΕΙΡΑΣΜΟ

 

Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον,ὅς ἐστι Ἰησοῦς Χριστὸς» (Α΄ Κορ. γ΄11) «ἐποικοδομηθέντες
 τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν».
 «Τῷ θεμελίῳ», λέγει, “τῶν Ἀποστόλων” καὶ οὐχὶ τοῦ Πέτρου, καθὼς παραφρονεῖ ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία.
Ἐὰν ὁ Κλήμης Ρώμης εἶναι διάδοχος τοῦ Πέτρου, διότι ἐχειροτονήθη ἀπὸ τὸν Πέτρο, τότε ὅσοι ἐπίσκοποι χειροτονήθησαν
 ἀπὸ τὸν Πέτρο εἶναι διάδοχοί του, καὶ ὄχι μόνο ὁ Κλήμης.
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐχειροτόνησε τὸν Πάπα Κλήμεντα ἐπίσκοπο Ρώμης μόνο, καὶ ὄχι τῆς οἰκουμένης ὅλης.
Ἐὰν ὁ θάνατος τοῦ Πέτρου ἔδωσε τέτοιο προνόμιο στὸν Πάπα νὰ εἶναι κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μονάρχης 
ἐπάνω σὲ ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ εἰς τὰς Συνόδους, πολὺ περισσότερον πρέπει νὰ ἔχει αὐτὰ τὰ προνόμια ὁ Ἱεροσολύμων διὰ τὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ.
Λέγοντας ὁ Πάπας 
πὼς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐξώρισε ἀπὸ τὴν δυτικὴ Ἐκκλησία τὸν Δεσπότη πάντων Χριστόν,
καὶ ἔτσι ἔμεινε ἡ δυτικὴ Ἐκκλησία χήρα ἀπὸ τὸν Χριστό.

Ὅταν οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ πρωτοκαθεδρία,νὰ καθήσουν ὁ ἕνας δεξιά του καὶ ὁ ἄλλος ἀριστερά του (Μάρκ.ι´35-38), ὁ Κύριος δὲν τοὺς εἶπε ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον, διότι τὴν πρωτοκαθεδρία τὴν ἔχω δώσει στὸν Πέτρο, ἀλλά, ὅτι «ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται διάκονος ὑμῶν, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος, ἔστω πάντων δοῦλος». Ὅταν οἱ ἀπόστολοι κατὰ τὸν μυστικὸν Δεῖπνον ἔπεσαν σὲ φιλονικία, διὰ τὰ πρωτεῖα, ὁ Κύριος δὲν τοὺς εἶπε πὼς ὁ Πέτρος εἶναι ὁ μεγαλύτερος, ἐπειδὴ αὐτὸν ἀφήνω ἐπίτροπον εἰς τὸ ποίμνιον, αὐτὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ ὅλων σας. (Λουκ. κβ’ 24-26).

Ἀλλὰ τοὺς εἶπε ὅτι “οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν, καὶ οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται, ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾽ ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γενέσθω ὡς ὁ νεώτερος καὶ ὁ ἀνακείμενος ὡς ὁ διακονῶν”. Ἔφερε καὶ παράδειγμα ὁ Κύριος τοὺς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ λέγονται Ραββί, ὅμως ἐσεῖς, οἱ δικοί μου μαθηταὶ μὴν πέσετε στὸ πάθος αὐτό, μὴ ζητεῖτε τὸ πρωτεῖον αὐτό, ὑμεῖς μὴ κληθῆτε καθηγηταί, «εἷς γάρ ἐστιν ὁ καθηγητὴς Χριστός, καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ἐπὶ τῆς γῆς.

Εἷς ἐστιν ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὑμεῖς δὲ πάντες ἀδελφοὶ ἐστέ».Οἱ Ἀπόστολοι ἔπεμψαν τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰωάννην στὴν Σαμάρεια, ὅταν ἄκουσαν πὼς ἐδέχθη τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν κεφαλὴ καὶ ἄρχων πάντων, πῶς πέμπεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους; πράγμα ποὺ δὲν τὸ δέχεται οὔτε ἡ συνήθεια οὔτε τὸ δίκαιον;

Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι τοῦτοι οἱ καπνοὶ τῆς φιλοδοξίας, καὶ πρωτοκαθεδρίας δὲν ἐχώρησαν μέσα εἰς τὰς θεοφόρους κεφαλὰς τῶν Ἀποστόλων, ἀλλ᾽ ὅλοι ἦταν ὁμοταγεῖς, ἀδελφοὶ κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίοu, ἐπίσης διδάσκαλοι πάσης τῆς οἰκουμένης. Ὄχι διῃρημένως ὁ ἕνας στὴ Ρώμη, ὁ ἄλλος ἀλλαχοῦ, ἀλλὰ πανταχοῦ καθ᾽ ἕνας τὴν αὐτὴ ἐξουσία εἶχε καὶ τὸ αὐτὸ Ἀποστολικὸ προνόμιο.

Ἔτσι ὁ Πάπας διὰ νὰ στήση τὴν κεφαλήν του, ὄχι μόνον συκοφαντεῖ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ καταφρονεῖ καὶ τὸν μακάριο Πέτρο σμικρύνοντάς του τὸ Ἀποστολικόν του προνόμιο, ἐπειδὴ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἦταν χειροτονημένος διδάσκαλος πάσης της οἰκουμένης καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι, αὐτὸς τὸν περικλείει εἰς τὴν Ρώμην. Ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν κεφαλὴ καὶ ἀρχή, πῶς ὁ Παῦλος ὁ ὁποῖος δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς δώδεκα ἀντεστάθη κατὰ πρόσωπον εἰς τὸν Πέτρον;

Πῶς τὸν ἐλέγχει καθὼς ὁ ἴδιος γράφει στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολήν του; «ὅτε ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν κατὰ πρόσωπον αὐτοῦ ἀντέστην» (Γαλατ. β΄11).Ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν πρῶτος πῶς εἰς τὴν Ἀποστολικὴν Σύνοδον δὲν ἀποφασίζει ὁ Πέτρος ὡς κεφαλὴ πάντων, ἀλλὰ ὁ Ἰάκωβος; (Πράξ. ιε΄10-28). Οἱ Ἀπόστολοι ἦσαν οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, καὶ ἰσότιμοι πάντες, καὶ οὐδένας εἶχε διωρισμένον θρόνον. Οἱ Ἀπόστολοι χειροτονοῦσαν παντοῦ Ἀρχιερεῖς, καὶ ἔδιδαν εἰς αὐτοὺς τέσσαρα χαρίσματα: πρῶτον τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, δεύτερον τὴν Ἱερωσύνην, τρίτον τὴν χειροτονίαν, τέταρτον τὴν ἐξουσίαν τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν.

Καὶ αὐτὰ μερικῶς, καὶ ὄχι οἰκουμενικῶς, ἀλλὰ καθένας εἰς τὴν ἐπαρχίαν του ἐκήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐνεργοῦσε τὰ τῆς Ἱερωσύνης, ἔπραττε τὰ τῆς χειροτονίας, ἐτέλει τὰ τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Ἔξω ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν του οὐδείς. Ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν ἀποστολικὸ χάρισμα. Οἱ Ἀπόστολοι Ἀρχιερεῖς χειροτονοῦσαν, καὶ ὄχι Ἀποστόλους. Οὐδεὶς τῶν χειροτονηθέντων ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ἔγινε διάδοχος καὶ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος. Δόγμα τῶν Παπικῶν εἶναι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Πάπαν, ταυτὸν ἐστὶ τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Χριστόν», ὡσὰν νὰ ἦταν ὁ Πάπας καὶ ὁ Χριστὸς ἓν κατὰ τὴν οὐσίαν, δηλαδὴ θεοποιεῖ τὸν ἑαυτόν του.

Ὁ Πάπας εἶναι κτίσμα, καὶ ἐπειδὴ ζητεῖ προνόμιον ὁπού τὸ ἔχει μόνος ὁ Θεός, τὸ νὰ πιστεύουν εἰς αὐτὸν τὰ κτίσματα, εἶναι ἱερόσυλος, καὶ παντάπασι τυφλός, ὅταν θέλει νὰ εἶναι ἀνώτερος τῶν Συνόδων; ὅταν φαντάζεται πὼς εἶναι ἀναμάρτητος; τί ἄλλο ὅταν διδάσκει πὼς εἶναι μονάρχης τῶν Ἐκκλησιῶν; παρὰ τὸ ὅτι εἶναι Θεός; καὶ διὰ τοῦτο μὲ ἀναίσχυντον καὶ ἄθεον ἀπόφασιν θέλει νὰ προσκυνῆται καὶ νὰ πιστεύεται ὡς Θεός; Τοῦτο τί ἄλλο εἶναι παρὰ φαντασία ἀθεΐας, τύφλωσις νοὸς εἰδωλολάτρου;

Ὁ 35ος Ἀποστολικὸς κανὼν βοᾶ: «Εἴ τις Ἐπίσκοπος τολμήσειε χειροτονίαν ποιῆσαι ἐν ταῖς μὴ ὑποκειμέναις αὐτῷ χώραις καὶ πόλεσι, παρὰ γνώμην τῶν κατεχόντων αὐτάς, καθαιρείσθω, ὅ τε χειροτονήσας καὶ χειροτονηθείς».Ἐὰν ἦταν ὁ Ρώμης πρῶτος, πὼς αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κλήμης ἔγραφε τὸν Ἀποστολικὸ κανόνα ποὺ λέει:«Τοὺς Ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους, εἰδέναι χρὴ τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον, καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλήν, καὶ μηδέν τι πράττειν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης. Ἐκεῖνα δὲ πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει καὶ ταῖς ὑπ᾽ αὐτὴν χώραις. Ἀλλὰ μηδὲ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποείτω τι.

Οὕτω γὰρ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσεται ὁ Θεός». Ἀλλ᾽ ἡ φιλαρχία τοῦ Πάπα καὶ τοῦτον τὸν κανόνα καθὼς καὶ ἄλλους πολλοὺς καταπάτησε (9ον τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου). Ὁ Πάπας ἀπὸ κενὴ φιλοδοξία, διὰ νὰ στήσῃ τὴν μοναρχικὴ ἐξουσία, ἰδιοποιῆται τὰ Ἀποστολικὰ χαρίσματα. Ἡ φιλοδοξία τοῦ Πάπα τὸν ἔφερε σὲ τέτοιο σημεῖο νὰ λέῃ ὅτι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Πάπα, ταυτὸν ἔστι τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Χριστόν, ὡσὰν νὰ ἦταν ὁ Πάπας καὶ ὁ Χριστὸς ἓν κατὰ τὴν οὐσίαν”. Θεοποιεῖ τὸν ἑαυτό του. Αὐτὸς ὁ ὑπερβολικὸς τύφος τοῦ Πάπα, αὐτὴ ἡ μοναρχομανία του ἐγέννησε τόσας αἱρέσεις.

Ποῦ ἡ χρυσὴ παραγγελία ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος, «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν»; 
Ποῦ ὁ μακαρισμὸς «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», δηλαδὴ οἱ ταπεινοὶ ; Ποῦ τόσα καὶ τόσα παραδείγματα χρυσὰ καὶ λαμπρά τῆς ταπεινοφροσύνης ;
Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἄρνησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, μίμησις τοῦ διαβόλου, διότι οἱ ἀποστατικὲς δυνάμεις, 
καθὼς ἔλεγε ἡ μακαρία Συγκλητική, τὶς ἄλλες ἀρετὲς δύνανται κατά τινα τρόπον, νὰ μιμηθοῦν, τὴν δὲ ταπεινοφροσύνη οὐδέποτε. 
Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι γεννήτρια τροφὸς πασῶν των ἀρετῶν, μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.
 Ἡ παπικὴ ἐκκλησία εἶναι νόθος ὀργανισμός.
 Σὲ ἕναν θνητὸν καὶ ἁμαρτωλὸν ἄνθρωπον συγκεντρώθηκε ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία καὶ τὸ ἀλάθητο. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία δὲν εἶναι Χριστοκεντρικὴ ἀλλὰ Παποκεντρική. 
Ὁ Πάπας ὑπέκυψε στὸν τρίτο καὶ τελευταῖο πειρασμὸ τοῦ Κυρίου στὴν ἔρημο.

Ἁγίου Νεκταρίου:
«Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος»
Εκδόσεις Ν. Παναγοπούλου, Τόμος Α', Ἀθῆναι.
Πηγή: ''Θρησκευτικά''.
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

 

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ

 

Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἱερωνύμου τοῦ ἐν Αἰγίνῃ

 

Tοὺς τῆς εὐαγγελικῆς τελειότητος,σπουδῇ ἁγίᾳ καὶ ἀρετῶν συντονίᾳ, διανύσαντας τρίβον καὶ ἑαυτοὺς ἀναλώσαντας ἔργῳ ἐμπράκτῳ τε καὶ πράξει ἐλλόγῳ ἐν τῇ ὑπακοῇ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῇ ἀγάπῃ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, καὶ ἀντιταξαμένους τῷ κοσμοκράτορι τοῦ αἰῶνος τούτου, καὶ νικήσαντας τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας τοῦ σκότους, καὶ μαρτυρήσαντας τὴν καλὴν ὁμολογίαν καὶ τὴν πίστιν κρατύναντας,τήν τε᾿Εκκλησίαν στηρίξαντας καὶ τὴν δόξαν αὐτῆς λαμπρύναντας, καὶ τοῖς ἐνδόξοις αὐτῶν μαρτυρίοις κηρύξαντας καὶ ἔτι κηρύττο- ντας, ὅτι αὐτῆς οὐδὲ πύλαι Ἅιδου κατισχύσουσι δύνανται, ἱεραῖς μνήμαις καὶ ἑορταῖς, συνάξεσί τε καὶ πανηγύρεσι σεμνύνειν καὶ τιμᾶν καὶ ἐπαινεῖν ἐξ ἀρχῆς παρὰ τῶν Πατέρων ἡμῶν ἐλάβομεν, τοῦτο πιστεύοντες ὅτι ὁ τιμῶν Κύριον τιμᾷ καὶ ῞Αγιον, ὁ δὲ ἀτιμάζων ῞Αγιον ἀτιμάζει καὶ τὸν ἑαυτοῦ Δεσπότην, ὡς κάλλιστα διδάσκει ὁ τῆς Σαλαμῖνος ᾿Επιφάνιος· ἔτι δέ, εἰς τὴν πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεὸν ἱκεσίαν τούτους ἐπικαλεῖσθαι, τοῦ δι᾿ αὐτῶν, ἤγουν διὰ τῆς μεσιτείας αὐτῶν ἵλεων ἡμῖν γενέσθαι Αὐτόν, καὶ λύτρον ἡμῖν τῶν πταισμάτων δοθῆναι. Ἐπειδὴ τοίνυν τοιούτοις ἐξέχουσιν ἁγιότητος προτερήμασιν ἐπὶ τῆς γῆς ἐπολιτεύσατο καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐπι- γείου αὐτοῦ ἀναστροφῆς διεκέκριτο, ὁ ἐκ τῆς Ἁγιοτόκου Καππαδοκίας, καὶ δὴ ἐκ Καρβάλης τῆς κώμης, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰκονίου ὁρμώμενος, καὶ ἐν τῆς Αἰγίνης τῇ νήσῳ διαπρέψας, ὁ Γέρων Ἱερώνυμος, κατὰ κόσμον Βασίλειος Ἀποστολίδης, ἔχων παιδιόθεν τὴν πρὸς τὰ κρείττονα ἔφεσιν καὶ ἀποταξάμενος γνησίως τοῖς βιοτικοῖς πράγμασι καὶ τῆς σοφίας ταῖς χάρισι διαλάμψας, χρηματίσας δὲ τῆς ἐν Χριστῷ εὐσεβείας ἐν διδαχαῖς κῆρυξ θεό- σοφος καὶ διδάσκαλος, καταρτίσας τὸ λογικὸν ποίνιον τοῦ Χριστοῦ ἐν τοῖς χαλεποῖς χρόνοις τῆς ἐκ τῆς ὀρθῆς πίστεως ἀποστασίας καὶ ὑπερμαχήσας ἔργῳ καὶ λόγῳ τῆς πατροπαραδότου πίστεως ἄχρι γήρατος, ἕως οὗ καὶ τὸν βίον αὐτοῦ τῇ γ’ Ὀκτωβρίου τοῦ χιλιοστοῦ ἐννεακοσιοστοῦ ἑξηκοστοῦ καὶ ἕκτου σωτηρίου ἔτους ἐτελεύτησε, θεμελιωθείσης δ᾿ οὕτω περὶ αὐτοῦ αὐθορμήτως ὑπὸ συγχρόνων καὶ μεταγενεστέρων τῆς ἀναγνωρίσεως αὐτοῦ ὡς Ὁσίου καὶ Θαυματουργοῦ, καὶ τιμηθέντος ἅμα τῇ ἐκδημίᾳ αὐτοῦ δι᾿ ἐκκλησιαστικῆς Ἀκολουθίας, πρὸς δὲ λαβόντες ὑπ᾿ ὄψιν καὶ ὅσα δι᾿ ἀναφορᾶς αὐτοῦ καὶ εἰσηγήσεως ἐξέθεσε καὶ συνοδικῶς ἐβεβαιώσατο ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κύριος Γερόντιος, περὶ κατατάξεως τοῦ εἰρημένου Γέροντος ἐν τῇ τῶν Ὁσίων καί Ὁμολογητῶν χορείᾳ διατυπούμενος, ἡ ἐλαχιστότης ἡμῶν ἁπάντων τῶν Ἱεραρχῶν τῶν συγκροτούντων τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ἀπιδόντες πρὸς τὴν θεάρεστον αὐτοῦ βιοτὴν καὶ πολιτείαν, τοὺς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ εὐσεβείας ἀτρώτους αὐτοῦ ἀγῶνας καὶ καμάτους, καὶ περὶ τῆς πνευματικῆς ὠφελείας τῶν πιστῶν πρόνοιαν ποιούμενοι, καὶ διαφημισθείσης τῆς φήμης πρὸς ἡμᾶς, ὅτι τὰ τίμια αὐτοῦ λείψανα,πλήρη ευωδίας πνευματικῆς, ἐν τῷ Ἱερῷ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου Ἡσυχαστηρίῳ, ἔνθα ὁ μακάριος ἠσκήτευσε καὶ ἐτάφη, ἐντὸς ἀργυρᾶς θήκης φυλάσσονται καὶ εἰς προσκύνησιν ὑπὸ τῶν πιστῶν πρὸς ἁγιασμὸν αὐτῶν τίθενται, καὶ ὅτι θαυμάτων παρεκτικὰ ταῦτα ὁ Κύριος ἀνέδειξεν, ἔγνωμεν συνῳδὰ τοῖς πρὸ ἡμῶν Θείοις Πατράσι τῷ κοινῷ τῆς Ἐκκλησίας ἔθει κατακολουθοῦντες, τὴν προσήκουσαν τοῖς ἁγίοις ἀνδράσι καὶ τούτῳ ἀπονεῖμαι τιμήν.Διὸ καὶ ἀποφαινόμεθα Συνοδικῶς,θεσπίζομεν καὶ διορίζομεν καὶ ἐν Ἁγίῳ διακελευόμεθα Πνεύματι,ὅπως ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς εἰς αἰῶνα τὸν ἅπαντα,ὁπροῤῥηθεὶς ἀοίδιμος Γέρων Ἱερώνυμος ὁ ἐν Αἰγίνῃ, συναριθμῆται τῷ χορῷ τῶν Ὁσίων καὶ Ὁμολογητῶν τῆς Ἐκκλησίας,ἐτησίαις ἱεροτελεστίαις καὶ ἀγιστείας τιμώμενος παρὰ τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῶν πιστῶν καὶ ὕμνοις ᾀσμάτων καὶ ἐγκωμίοις γεραιρόμενος τῇ γ’ Ὁκτωβρίου,ἐν ᾗ τὸν βίον αὐτοῦ ἐτελεύτησεν,εἰς τιμὴν μὲν αὐτοῦ,δόξαν δὲ τοῦ ἐν Ἁγίοις θαυμαστοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ τοὺς Ἁγίους δοξάζοντος καὶ ἐνδοξαζομένου ἐν ταῖς ἁγίαις αὐτῶν μνήμαις καὶ ἱεραῖς πανηγύρεσι.Εἰς ἔνδειξιν δὲ τούτου καὶ βεβαίωσιν ἐγένετο καὶ ἡ παροῦσα Συνοδικὴ ἡμῶν Πρᾶξις, καταστρωθεῖσα καὶ ὑπογραφεῖσα ἐν τῷ ἱερῷ Κώδικι τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος,τῇ ε’τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους δισχιλιοστοῦ καὶ δεκάτου τετάρτου.

 

Ἐβεβαιώθη ἐν Αἰγίνῃ, ἐν ἔτει σωτηρίῳ δισχιλιοστῷ καὶ δεκάτῳ τετάρτῳ,κατὰ μῆνα Ὀκτώβριον, τῇ τρίτῃ.

Ο Μαραθώνος Φώτιος

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΨΥΧΗ ΜΕ ΜΟΡΦΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Κάποιος θεοσεβής και πιστότατος ενός έγκλειστου, άνδρας, ενόσω ακόμα 

βρισκόμουν στο μοναστήρι, μου διηγήθηκε, πώς μερικοί από τα μέρη της Σικελίας

 κατευθύνονταν ακτοπλοϊκώς για τη Ρώμη, όταν, ευρισκόμενοι στη μέση της θάλασσας,

 είδαν,

να φέρεται στον ουρανό η ψυχή ενός δούλου του Θεού, πού είχε κάνει έγκλειστος στο Σάμνιο.

Αυτοί, όταν αποβιβάστηκαν στη γη, διερευνώντας την υπόθεση, αν όντως έτσι έγινε,

εξακρίβωσαν, πώς ο δούλος τού Θεού αποδήμησε την ίδια μέρα, πού και αυτοί γνώρισαν,

πώς ανέβηκε εκείνος στα ουράνια βασίλεια.

Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΣΠΕ
           

Ενόσω βρισκόμουν ακόμα στο μοναστήρι μου, (πρόκειται για τη μονή του αγ. Ανδρέου στη Ρώμη) από διήγηση ενός ευσεβέστατου ανδρός πληροφορήθηκα, αυτό πού λέγω. Έλεγε λοιπόν, πώς ένας ευσεβής πατήρ ονόματι Σπές έκτισε μοναστήρια στον ποταμό, πού επονομάζεται Κάμπλε, ο οποίος χωρίζεται από την παλαιά Νουρσία με ένα ενδιάμεσο διάστημα έξι μιλίων. Αυτόν ο Παντοδύναμος και Ελεήμων Θεός τον προστάτευσε από την αιώνια μαστίγωση δίνοντάς του εδώ μάστιγα, και φύλαξε για αυτόν και την μεγαλύτερη αυστηρότητα και την μεγαλύτερη χάρη της Θείας Οικονομίας Του. 

Κατέδειξε πόσο προηγουμένως τον αγαπούσε παιδεύοντας με το να τον θεραπεύσει αργότερα τελείως. Κάλυψε με σκοτάδι τα μάτια του για ένα διάστημα σαράντα χρόνων συνεχούς τυφλώσεως, μή ανοίγοντας του κανένα φώς, ούτε της πιο ελάχιστης θέας. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αντέξει τα πλήγματα πάνω του, αν τον εγκαταλείψει η Χάρις. Αν ο ίδιος ο Ελεήμων Πατήρ, πού επιβάλλει την θλίψη, δεν χορηγήσει υπομονή, αμέσως με την ανυπομονησία, αυτό πού ήταν για να σμικρύνει τις αμαρτίες, μάς αυξάνει την αμαρτία.

Το αξιοθρήνητο αποτέλεσμα είναι πώς, από εκεί ακριβώς πού έπρεπε να ελπίζουμε τερματισμό του πταίσματός μας, εκεί αυτό λαμβάνει αύξηση. Γι' αυτό βλέποντας ο Θεός την αδυναμία μας, αναμιγνύει με τις μάστιγες και την σκέπη Του, και στον καιρό της δοκιμασίας δείχνεται στους εκλεκτούς υιούς Του τώρα ελεημόνως δίκαιος, για να φανεί σέ αυτούς μετέπειτα δικαίως ελεήμων.

Έτσι και στον ευσεβή γέροντα αυτόν, ενώ τον κάλυψε με εξωτερικό σκοτάδι, ποτέ δεν τού στέρησε το εσωτερικό φώς. Αυτός, ενώ καταπονούνταν με την μάστιγα τού σώματος, με την σκέπη τού αγίου Πνεύματος είχε παράκλησιν καρδίας. Και όταν συμπλήρωσε πια τον τεσσαρακοστό χρόνο τυφλότητας, ο Κύριος τού ξαναέδωσε το φώς και του ανήγγειλε πώς πλησιάζει το τέλος του. Του παρήγγειλε να κηρύξει τον λόγο της ζωής στα μοναστήρια πού είχε κτίσει τριγύρω, ούτως ώστε, έχοντας ξαναβρεί αυτός το σωματικό του φως, περιοδεύοντας χάριν επισκέψεως να διανοίξει στους αδελφούς το φως της καρδιάς τους.

Αυτός πειθαρχώντας αμέσως στις προσταγές, περιόδευσε στα κοινόβια των αδελφών και κήρυξε τις εντολές της ζωής , πού αυτός είχε μάθει πράττοντάς τες. Την δέκατη πέμπτη μέρα λοιπόν επέστρεψε στο μοναστήρι του, έχοντας ολοκληρώσει το κήρυγμα. Εκεί συγκάλεσε τούς αδελφούς, στάθηκε στο μέσο, μετέλαβε το Δεσποτικό Σώμα και Αίμα και στη συνέχεια άρχισε μαζί τους μυστικές ωδές ψαλμών. Και ενώ εκείνοι έψαλλαν, αυτός απορροφημένος στην προσευχή παρέδωσε το πνεύμα του.

Όλοι τότε οι παρευρισκόμενοι αδελφοί, είδαν να βγαίνει από το στόμα του ένα περιστέρι. Αμέσως άνοιξε η οροφή του ναού, βγήκε αυτό έξω, μπροστά στα βλέμματα των αδελφών και εισέδυσε στον ουρανό. Και πρέπει, να πιστέψουμε, πώς η ψυχή του εμφανίστηκε σέ σχήμα περιστεριού, ακριβώς για να δείξει ο Παντοδύναμος Θεός με αυτό το ίδιο το σχήμα, με πόσο απλή καρδιά τον είχε υπηρετήσει εκείνος ο άνδρας .
 

Βίοι Αγνώστων Ασκητών
Άγιον Όρος 1988.
Επιμέλεια κειμένου, τίτλος ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.